ตอนที่ 7 เจอทั้งครอบครัว

หลังจากกลับมาจากการย้อน16ปี

วิญญาณอาฆาตกระบี่ตระกูลโมได้ชี้ไปทางทิศของป้อมปราการกินคนของชิงเหอ และตอนเข้าไปในป้อมปราการเจอคนที่ไม่คาดคิด

"จินหลิง"

"นั่นเขาทำอะไร"จินหลิงเดินเช้าในกำแพงเพื่อฝังตัวเอง เห็นดังนั้นจึงรีบพาตัวออกมาและมาในโรงเตี๊ยม

"เห็นตัวเล็กๆแต่กำยำใช่เล่น"แซวว่าหนักและตอนถอดรองเท้าออกมาเพราะดินต้องเข้าแน่นอนแต่เหลือบไปเห็นรอยดำจึงถลกขาขึ้นถึงเข่าขาดำคือรอยคำสาป

"รอยคำสาป"เว่ยอู๋เซี่ยนแหวกอกจินหลิงเพื่อดูว่าคำสาปขึ้นถึงอกหรือไม่

"ดีที่ยังขึ้นไม่ถึงอก"จินหลิงก็ตื่น

"นี่เจ้า กระบี่ข้าล่ะ หมาข้าด้วย"

"ตั้งนานกว่าจะขุดเจ้าออกจากกำแพง"

"ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนี้เจ้าได้ตายไปหมื่นครั้งแล้ว"

"ข้าตายรอบเดียวพอแล้ว"เว่ยอู๋เซี่ยนที่เห็นฟูหยกรูปดอกบัวจึงเศร้าขึ้นมา จินหลิงที่สบโอกาสรีบวิ่งออกไป

"จินหลิง เจ้าจะไปไหน จินหลิง"เว่ยอู๋เซี่ยนวิ่งตาม

"ไอลูกกระต่ายเว่ยอู๋เซี่ยนที่อยู่นอกโรงเตี๊ยมได้ยินเสียงเจียงเฉิง

"แย่ละ เจียงเฉิง"ซ่อนตัว

"ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่เจออะไรเลย"จินหลิงเถียง

"แล้วดูตัวเหมือนไปกลิ้งในบ่อโคลน นี่จะวิ่งไปไหน"

"อย่ามาจับข้าแบบนี้นะ ข้าไม่ใช่เด็กสามขวด"

"ข้ายุ่งกับเจ้าไม่ได้แล้วใช่มั้ย ข้าจะบอกให้ต่อให้เจ้าสามสิบข้าก็จะทำเช่นนี้"

"ท่านน้า จินหลิง พวกท่านทะเลาะกันดังอย่างนี้ไม่อายชาวบ้านเลยหรือต่อให้ตอนกลางคืนแต่หน้าต่างมีหูประตูมีช่อง"จินเยียนหรานที่เริ่มจะหงุดหงิด

"จินหลิง เซียนจื่อเล่า"นางเมื่อนึกขึ้นได้ว่าน้องชายพาเซียนจื่อมาด้วยแต่เซียนจื่อดันวิ่งไล่เว่ยอู๋เซี่ยนจนมาหยุดอยู่หน้าเจียงเฉิง เว่ยอู่เซี่ยนยิ้มแห้งกลบเกลื่นแต่เจียงเฉิงไม่ใช่คนโง่จึงใช้จื่อเตี้ยนมัดขาแล้วลากลงกับพื้นและบังคับให้ถอดหน้ากาก

"เจ้าจะถอดเองหรือจะให้ข้าฟาดด้วยแส้จื่อเตี้ยน"เว่ยอู๋เซี่ยนลังเลแต่ก็ยอมถอด

ในห้องพักของโรงเตี๊ยมหรือห้องของจินเยียนหราน

"เจ้าไม่มีอะไรจะพูดเลยหรอ"

"ข้าไม่รู้จะพูดอะไรกับเจ้าดี"เว่ยอู๋เซี่ยนกลัวหมาพูดด้วยเสียงสั่น

"เจ้าไม่สำนึกเลยจริงๆ"

"เจ้าก็ไม่ยอมเปลี่ยน"

"ดี งั้นมาดูกันว่าใครที่ไม่ยอมเปลี่ยนกัน

แน่"เจียงเฉิงตบโต๊ะเป็นคำสั่งแก่เซียนจื่อ

เว่ยอู๋เซี่ยนที่กลัวหมานึกย้อนตอนเด็กที่โดนหมาไล่

'ศิษย์พี่ ท่านไล่มันไปเร็ว'

"ศิษย์พี่"เว่ยอู๋เซี่ยนตะโกนด้วยความคิดถึงต่อหญิงสาวผู้เปรียบเสมือนมารดาคนที่สอง

"เมื่อครู่เจ้าพูดอะไร"

"ต่อหน้าข้ายังกล้าเรียกศิษย์พี่"

ทั้งคู่ทะเลาะกันไปมาจนกระทั่ง

"เจียงเฉิง"

"........."

"ใช่ นางเปลี่ยนไปแล้ว"

"นางไม่ใช่คุณหนูจินเยียนหรานเหมือนเมื่อก่อน เมื่อก่อนนางมักจะยิ้มเสมอ แต่ตอนนี้......"

"เงียบ สุขุม"เว่ยอู๋เซี่ยนเดาออก

"ท่านน้า"

"มีอะไร"

"จินหลิงมีเรื่องจะคุยกับท่าน"

"ได้ เจ้าเฝ้าเขาไว้"จินเยียนหรานตกปากรับคำพลางเห็นแส้จื่อเตี้ยนที่ข้อมือท่านน้าไม่มีก็เดาได้ทันทีว่ามัดใครอยู่หลังจากเจียงเฉิงออกไนางหันมามองเว่ยอู๋เชี่ยนก็เชิดหน้า

"ข้าจะนอนแล้ว ถ้ายังคิดจะผิวปากเจ้าฝันไปเลย และก็ ห้ามคิดแตะต้องตัวข้าตอนหลับถ้าข้ารู้เจ้าต้องชดใช้"

"ข้ารู้แล้วน่า เห็นเจียงเฉิงข้าก็เดาออกว่าเขาหวงหลานสาวอย่างกะจงอางหวงไข่"

"รู้ไว้ก็ดี"นางจึงนอนโดยไม่ย้อมให้เผลอหลับสนิท แต่ก็ทนไม่ไหว

1ชั่วยาม(2ชั่วโมง)

"ท่านพ่อ"เสียงจินเยียนหรานละเมอแต่เสียงเบา

"นางพูดอะไร"เว่ยอู๋เซี่ยนที่เห็นนางกำมือพูดเพ้อจึงลองนั่งข้างเตียงเงี่ยหูฟัง

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านอยู่ไหน กลับมา...กลับมาหาข้ากับอาหลิง"เว่ยอู๋เซี่ยนที่ได้ยินเจ็บจี๊ดถึงทรวง

เขาเอามือมากุมมือคนที่นอนฝันที่ตอนนี้จับมือเขาแน่น เว่ยอู๋เซี่ยนเลยใช้มืออีกข้างลูบหัวนาง

"อาหราน ข้าขอโทษ"

เว่ยอู๋เชี่ยนผละมือออกและเดินไปนั่งที่าเดิมโดยแส้จื่อเตี้ยนยังคงรัดเหมือนเดิม

"เจ้าข้าโม่"เสียงจินหลิงผ่านประตู เว่ยอิงจึงเปิดประตูให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้จินหลิงให้แส้ท่านน้าตนอยู่กับตน

"เงียบซะ พี่หญิงข้าเป็นคนสัมผัสไหวพริบดี ถ้านางตื่นมีหวังเฆี่ยนข้าแน่"

"นางเนี่ยนะ"

"เจ้าไม่รู้จักแหวนที่พี่สาวข้าใส่หรือไง"จินหลิงมองไปยังไปมือช้างขวานิ้วชี้ของจินเยียนหราน

"ข้ารู้ข้ารู้ว่ามันมีอาวุธสารพัดแต่นางเนี่ยนะที่จะทำ"

"เจ้าไม่รู้อะไรเลย พี่หญิงข้าต่อให้ใจดีแค่ไหน เวลาโมโหข้าถึงกลับต้องหลบหลังท่านน้าเพื่อให้นางจะได้ไม่ฟาดข้าเพราะถ้าทำท่านน้าจะโดนด้วย"

"พวกเจ้ารักเจียงเฉิงขนาดนี้เลยหรือ"

"แน่นอนสิ ท่านน้าข้าต่อให้ปากร้ายแค่ไหน แต่อ่อนไหวเป็น ปากแข็งเป็นที่สองและไม่มีใครกล้าเป็นอันดับหนึ่ง"หรือก็คือ ใครกล้าเทียบเขา จะโดนด่าจนหาทางกลับบ้านไม่ถูกเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***