ตอนที่6 การพบกันของคนสองคน และความหลังของประมุขเจียง

ถ้ำเทวนารี

"ก็แค่หินเก่าๆก้อนนึง"

ทุกคนหันไปหาเสียงคือจินหลิงและจินเยียนหรานที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่จินเยียนหรานเหมือนเตะตาใครบางคน

'นี่หรือ จินเยียนหรานช่างงดงามนัก'หลานจิ่งอี๋ที่ตกอยู่ในภวังค์จนไม่ได้ยินเสียงหลานซือจุย

"จิ่งอี๋"

"จิ่งอี๋"

"มีอะไร"

"เจ้าเป็นอะไร"

"ไม่มีอะไร"

"อาหลิง"จินเยียนหรานปราม

"พี่หญิง ก็ข้าพูดจริงนี่"

"ข้าจะขอพรนะตอนนี้เลย ให้ภูตดูดวิญญาณบนเขาต้าฟ่ายปรากฏ"

เทวนารีขยับตัว

"ทำไมเทวนารีถึงมีรูปร่างที่สมบูรณ์"

โม่เสวียนอวี่รีบวิ่งมาหา

"รีบวิ่ง ระวังภูตดูดวิญญาณ"นอกเขาต้าฟ่าน

"นี่เด็กๆๆรอข้าด้วย"

"ใครเป็นเด็กของเจ้า รู้มั้ยเราตระกูลไหน"

"ได้ ท่านพี่ทั้งหลายท่านพี่ทั้งหลาย"

และตอนนี้ตระกูลจินถูกเทวนารีใส่มานอกเขาแล้วแต่อยู่ๆก็มีเส้นแส้ขาวและธนู

"คุณชายจิน รีบส่งสัญญาลับ"

แส้เฟิ่งหวงของจินเยียนหรานพันรอบข้อมือเทวนารีและสะบัดจนจินเยียนหราน ลอยลงมาทางหลานจิ่งอี๋

"อ๊าาา"

จินเยียนหรานลอยมาหาหลานงอี๋โดยหลานจิ่งอี๋รับนางโดยการอุ้มท่าเจ้าสาว สองสายตาประสานกันไม่นาน

"ปล่อยข้า"เป็นจินเยียนหรานที่รู้ตัวก่อน

"อ๋อได้"หลานจิ่งอี๋จึงยอมวางตัวนาง

เว่ยอู๋เซี่ยนเป๋าขลุ่ย เงินหนิงจึงออกมาจัดการเทวนารีจนสิ้นกลายเป็นเศษหิน แต่ดันชนกับหลานวั่งจีทั้งคู่จึงรู้ว่าใคร เวินหนิงจากไปเจียงเฉิงมาแทน

"เยียนหราน จินหลิง"เจียงเฉิงเรียกหลาน

"ท่านน้า"ทั้งคู่เริ่มกลัวโดนดุ

"พวกเจ้าเจออะไรกันแน่ จะอวดฝีมืออะไรนักหนา ยังไม่รีบมาอีก"

"ท่านเองที่ให้ข้าจับเขา"

"ยังจะต่อปากต่อคำ"

"อาหลิง"จินเยียนหรานปราม

"พวกเจ้าเจอตัวอะไรกันถึงได้เจ็บ

หนักแบบนี้"

"เวินหนิง"

"เวินหนิง กระดูกมันโดนบดเป็นขึ้เถ้าไปแล้ว จะกลับมาได้ยังไง"

"เวินหนิงจริงๆ ข้าจำไม่ผิดแน่ เขาเป็นคนเรียกออกมา"ชี้มาทางโม่เสวียนอวี่

"ดี เจ้ากลับมาแล้ว"แส้จื่อเตี้ยนฟาดแต่หลานวั่งจีดีดฉินปกป้อง โม่เสวียนอวี่ได้โอกาสรีบวิ่งแต่แส้ฟาดเร็วกว่า

"โอ้ย โอ้ย"แกล้งบ้า

"ทำไม คิดว่ามีเงินแล้วดูถูกคนอื่นได้ต่อยตีใครก็ได้หรอ"

"ทำไมไม่เป็นอะไรเลย ถอดหน้ากากเดี๋ยวนี้"

"ไม่ถอดหรอก"

"นี่เจ้า!"

"ข้ากลัวถอดแล้วเจ้าจะตกใจ"เตรียมฟาดแส้อีกรอบแต่หลานงอี๋แทรก

"พอเถอะประมุขเจียง นั่นมันแสงสีม่วงซัดทีเดียวก็รู้ได้แต่ตอนเว่ยอู๋เซี่ยนตายไม่เพียงหาศพไม่เจอ แม้แต่วิญญาณก็เรียกไม่มา"

"นี่เจ้า มารยาทเจ้าอยู่ไหนถึงแทรกผู้ใหญ่ได้"จินเยียนหรานเริ่มไม่พอใจ

"ข้าอุสาต์ช่วยเจ้าขอบคุณซักคำยังไม่มี"

"ตอนเจ้าโดนเวินหนิงบีบคอข้าฟาดแส้ใส่เงินหนิงจึงปล่อยเจ้า ตอนนี้ถือว่าหายกัน"

"เจ้า"หลานจิ่งอี๋พูดไม่ออก

"พอแล้วพวกเจ้าสองคน"เจียงเฉิงรำคราญ

"เยียนหราน อาหลิง กลับ"

"ขอรับ,เจ้าค่ะ"

"โม่เสวียนอวี่ถ้าเจ้าไม่อยากโดนข้าฟาดอย่ามาให้ข้าเห็นหน้า"ประกาศผลการล่าภูตผี

"อันดับที่1 จินเยียนหราน ตระกูลจินแห่งหลันหลิง"

ตระกูลจินตระกูลเจียงปลื้มมาก

"อันดับที่2 หลานซือจุย ตระกูลหลานแห่งกูซู"

"อันดับที่3 หลานจิ่งอี๋ ตระกูลหลานแห่งกูซู"

"อันดับที่4 จินหรูหลัน ตระกูลจินแห่งหลันหลิง"

ทั้งสี่อันดับต่างเป็นคนเก่งของตระกูล

"ท่านอา"

"เยียนหราน อาหลิง พวกเจ้าเก่งมาก"

"ขอบคุณ"

หลังจากนั้นจึงมาหาเจียงเฉิงทั้งคู่ไม่ได้คาดหวังเพราะท่านน้าเป็นคนปากแข็งปากหนัก

"ทำดีมาก"แค่นั้นพวกเราก็ดีใจมากแล้ว หากคาดคั้นขอคำชมท่านน้าอาจโมโหจากคำชมเป็นคำด่าแทน

"กลับอวิ๋นเมิ่ง"

"ขอรับ,เจ้าค่ะ"

ท่าเรือสัตตบงกช

"อาหลิง"

"ขอรับ"

"เจ้าไปอาบน้ำ แล้วมารอข้าที่ลานฝึก"

"ขอรับ พี่หญิง"

ลานฝึก

"ท่านมีอะไร"

"นอกจากกระบี่กับธนูอาวุธอื่นเจ้าชำนาญหรือไม่"

"แส้ ข้าไม่ค่อยใช้ได้ ใช้ที่ไรข้าโดนแส้ฟาดตัวเองทุกที"

"ที่ข้าเรียกเจ้ามา เพราะข้าจะสอนอาวุธให้"

"ทำไม"

"เจ้าไม่ได้ใช้ธนูบ่อย ส่วนกระบี่ถ้ามีคนอยากได้แล้วเขาแรงเยอะกว่าเจ้ากระบี่เจ้าอาจเป็นของคนอื่น"

"แล้วท่านจะสอนอะไรข้า"

"ข้าจะสอนเจ้าใช้แส้"

"พี่หญิง ท่านก็รู้ตอนที่ท่านน้าสอนข้า ตัวข้ามีแต่รอยแส้"

"อาหลิง คนเราควรเรียนรู้จากการ

ผิดพลาด ความผิดพลาดไม่ใช่เรื่องน่าอายแต่มันคือบทเรียน"

"ขอรับ"

"ดี เอามือข้าที่เจ้าถนัดมา"จินหลิงยื่นมาขวาให้ จินเยียนหรานหลับตาร่ายมนต์แหวนเฟิ่งหวงกลายเป็นนกเฟ่งหวงสองตัวบินมาเกาะนิ้วจินหลิง

"แล้วท่านไม่มีแหวนจะทำอย่างไร"

"ต่อให้ไม่มีใช่ว่าข้าจะสิ้นฤทธิ์นะ"จินเยียนหรานแหละจินหลิงซ้อกันตั้งแต่ยามเว่ย(13:00-14:59)จนถึงยามโหย่ว (17:00-1 8:59) ศิษย์สกุลเจียงที่เห็นต่างไม่กล้ารบกวนและภูมิใจแทนประมุขของตน

"พอแค่นี้ก่อน อาหลิง"

"พี่หญิง ข้าอยากออกเยี่ยเลี่ยคนเดียว"

"ทำไม"

"ก็ข้าอยากเก่งมั้ง"นางยิ้มให้คำตอบ

"ไม่ได้ การที่จะเก่งเราต้องฝึกฝนตอนนี้เจ้าอายุ16แล้วนะ"

"พึ่งจะ16เอง"นางเปลี่ยนเป็นเสียงจริงจัง

"อาหลิง"

"ขอรับ"

"เจ้าคิดว่าเจ้ารู้จักท่านน้าของเจ้าดีหรือไม่"

"ดี"

"ถ้ารู้จักดี งั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าท่านน้าเป็นประมุขตอนอายุ17ปี"

"ท่านว่าอะไรนะ"

"ใช่ ถึงท่านนาจะไม่เคยเล่าเรื่องในอดีตแต่ท่านแม่เคยเล่าให้ข้าฟัง"

"เล่าว่าอะไร"

"นางบอกว่า ตอนท่านน้าอายุ17ปีท่าดรือสัตตบงกชโดนตระกูลเวินโจมตีสุดท้ายพ่อแม่ท่านน้าหรือตายายพวกเราตายกลางสนามรบ และท่านน้าโดนฝ่ามือสลายจินตานของเวินจู๋หลิวท่านน้าจึงเสียจินตานร่างกายเหมือนคนธรรมดา ท่านน้าเป็นคนหยิ่งในศักดิ์ศรีโดนเปรียบเทียบมาทั้งชีวิต เขาจึงไปหาเป้าซานส่านเหรินจึงได้จินตานคืนแต่เหตุผลที่ท่านน้าเสียจินตานท่านแม่บอกว่าตอนที่ท่านแม่ไม่สบายเว่ย....เว่ยอู๋เชี่ยนอาสาไปซื้อยาให้แต่ท่านน้าแอบตามไปก็เจอทหารตระกูลเงิน ที่เตรียมจะชักกระบี่ข้างหลังท่านน้าจึงวิ่งไปอีกด้านเพื่อช่วยเขา และตอนที่ท่านน้าเป็นประมุขได้รับความกดดันจากตระกูลเซียนเรื่องเว่ยอู๋เซี่ยนจึงทำให้ท่านน้าจากเป็นคนยิ้มแย้มกลายเป็นคนปากร้ายไม่สนหัวหงอกหัวดำ ถ้าเจ้าบอกว่าเจ้าอายุ16ไม่จำเป็นต้องฝึกฝนเล่นไปวันๆได้ เจ้าดูท่านน้าเป็นตัวอย่าง"

จินหลิงอึ้งทั้งพี่สาวพูดยาวทั้งเหตุการณ์ของน้าชายตน

"ขอรับ ข้าเข้าใจแล้ว"

"จำไว้ เจ้าจงตั้งใจฝึกฝนเพื่อให้ท่านน้าภูมิใจในตัวเจ้า"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***