ตอนที่5 การพบกันที่หายมายาวนาน16ปี

เรื่องราววนเวียนไปมาระหว่างอวิ๋นเมิ่งกับหลันหลิงจนกระทั่ง จินเยียนหราน คุณหนูใหญ่จินอายุ18ปี จินหลิงอายุ 16ปี ซึ่งรวมจากตอนที่สี่ก็ผ่านมา16ปีแล้ว

คุณหนูจินตอนนี้งดงามเหนือการบรรยายและมีตำแน่งยอดหญิงอันดับ2ของยุทธภพ และการแต่งตัวแม้จะหรูหราแต่ก็เรียบง่าย

(การแต่งตัว)

เรื่องราวกำลังเริ่มขึ้นเมื่อ โม่เสวียนอวี่ใช้อาคมสละชีพเรียกวิญญาณเว่ยอู๋เชี่ยนเข้าร่าง และไม่รู้อะไรดลใจให้เขามาที่เขาต้าฟานที่ตระกูลใหญ่มาล่าภูตผี ขณะนั้นเว่ยอู๋เซี่ยนในร่างโม่เสวียนอวี่ก็ได้ยินเสียงเรียกช่วยด้วยจึงลากลาคู่ใจไปด้วย แต่ก็รู้สึกว่ามีคนมาจึงรีบวิ่งไปแอบพุ่มไม่ใหญ่ ต่อหน้าคือเด็กหนุ่มชุดทองซึ่งแสดงว่าเป็นคนตระกูลจินง้างธนูเตรียมยิง

"คนแบบพวกเจ้านี่ประจำเลยนะ บนเขามีตาข่ายเซียนสี่ร้อยกว่าอันดันมาโดนพวกเจ้าทำลายไปหลายสิบอัน"จินหลิง นามรอง หรูหลัน

"อาหลิงมีอะไร"จินเยียนหรานที่ได้ยินเสียงดังจึงมาดู

"พี่หญิง"

"แอปเปิ้ลน้อย แอปเปิ้ลน้อย"

จู่ๆก็มีเสียงเรียกนั่นก็คือ อาเยียนซึ่งทำให้ลาที่สงบหูตั้งและวิ่งออกไปสะกดสายตาหนุ่มสาวสกุลจิน

"ที่แท้เป็นเจ้า"จินหลิงรู้จักโม่เสวี่ยนอวี่ได้ไง นี่แหละข้าสงสัย

"ทำไม เจ้ารู้จักข้าหรอ"

"ถูกไล่กลับบ้านจนสติฟั่นเฟือนตอนนี้ทำตัวอย่างกับผีไม่ใส่หน้ากากก็ทาแป้งขาว"

นึกไม่ถึงว่าโม่เสวียนอวี่จะเป็นลูกลับๆของประมุขจินนึกแล้วก็เหนื่อยใจตาเฒ่าจินกวงซ่านช่างน่าสมเพช

"ไปให้พ้นหน้าข้า เห็นเจ้าแล้วขยะแขยง ไอ้บ้ากามเอ้ย"

"เจ้าว่าใครบ้ากาม"

"ก็ว่าเจ้าไง"

"ไม่มีใครสั่งสอนจริงๆ"คำนี้พลันทำให้จินหลิงชักกระบี่ของบิดานามว่า ซุยฮวา มาฟาดฟัน ส่วนจินเยียนหรานกำหมัดแน่นจนเส้นสร้อยเล็กๆห้อยคริสตัลสีใสเม็ดเล็กจากแหวนรูปเฟิงหวงส่ายไปส่ายมา ซึ่งแหวนนี้มีความพิเศษหลายอย่าง เช่น แหวนนี้จะสามารถเรียกอาวุธได้ตามต้องการเพียงแค่นึกในใจ ซึ่งอาวุธจะมีลายเฟิ่งหวงประดับทุกชิ้นซึ่งมี ทวน หอก กระบี่ ธนู แส้ เข็ม มีดสั้น พิณ ขลุ่ย พัด กรงเล็บ เป็นต้น และอีกความพิเศษคือทำให้เจ้าของมีปีก และจากแหวนเปลี่ยนเป็นนกเฟิงหวงที่สง่างาม

จินหลิงถูกกดลงพื้นลุกไม่ได้ แถมโม่เสวียนอวี่ยังจับกระบี่ซุยฮวาขว้างไปตัดตาข่ายจนมาปักหน้าจินหลิง ซึ่งตอนนี้คุณหนูใหญ่ตระกูลจินเดือดดาลที่สุดทั้งแหวนทั้งเสวี่ยเย่ว(ชื่อกระบี่จินเยียนหราน)กำแน่นจนไม่รู้จะแน่นยังไง

"โม่ เสวียน อวี่"เสียงที่อ่อนหวานเย็นชาบัดนี้มีแต่อาฆาต

จินเยียนหรานซึ่งตอนนี้นึกถึงแส้และแล้วก็มีเส้นแส้ยาวสีขาวพร้อมอัสนีบาตโผล่มาตรงหน้าโม่เสวียนอวี่ที่ตอนแรกไม่ได้สังเกตจ้องไปที่มือข้างขวาก็ปรากฎแหวนที่คุ้นตา

หรือว่า....

'ฉื่อเซวียนบอกว่า นางเป็นเทพธิดานางพญาเฟิ่งหวง'

คิดได้ดังนั้นน้ำตาแทบไหลส่วนจินหลิงก็กลัวว่าพี่สาวตนจะพลั้งมือฆ่าคนบ้าเสียก่อน

"เจ้าคลายมนต์ออกจากเขาซะ แล้วคุกเข่าขอโทษก่อนจะตายก่อนขอโทษ"น้ำเสียงช้าแต่ชัดแฝงความอาฆาตเหี้ยมโหดไว้ภายใน จากนั้นเขาก็ขอโทษแล้วเดินจากมา

"พี่หญิง"

"เจ้าเจ็บรึไม่"น้ำเสียงเป็นห่วงของพี่สาวเอ่ยถาม

"ไม่ขอรับ"

นางยิ้มรับก่อนเก็บแส้ทาง

ด้านโม่เสวียนอวี่

เขามาที่ริมลำธารจะกวักมือเอาน้ำล้างหน้าก็เห็นเจียงเยี่ยนหลีและเจียงเฉิงซึ่งมาจากหลายอารมณ์ และมีเสียงนักพรตแว่วมา

"คุณชายจินผู้นี้ อายุยังน้อยแต่ใช้อำนาจบาตรใหญ่ตระกูลจินกับตระกูลเจียงล้วนตามใจเขา"

"ไม่ให้ตามใจเขาได้ไง ยังเล็ก อยู่แถมพ่อแม่ตายจาก"

"แต่ชีวิตจินหลิงน่าเวทนานักยังไม่ครบเดือนพ่อแม่เขาก็โดนเว่ยอู๋เซี่ยนฆ่าสุดท้ายจินเยียนหรานพี่สาวจินหลิงเมื่อก่อนเป็นคนน่ารักอ่อนหวานยิ้มง่ายบัดนี้เย็นชาไร้ความรู้สึกโมโหง่าย ไม่ยิ้มแม้แต่มุมปาก"เว่ยอู่เซี่ยนที่ได้ยินน้ำตาตกใน

"นั่นสิ ตอนนั้นนางอายุ2ปีต้องรู้เห็นแล้ว นางจึงไม่ใยดีเหมือนเก่า"

เหล่านักพรตไปแล้ว เว่ยอู๋เซี่ยนตบหน้าตนเอง

"ข้าพูดแบบนี้ได้อย่างไรกันพวกเขาเป็นลูกศิษย์พี่ เยียนหรานตอนเจอเจ้าครั้งแรกเจ้ายิ้มเจิดจ้า แต่ครั้งนี้กลับไร้อารมณ์แถมขี้โมโห ข้าทำเจ้าเปลี่ยนไปน้าคนนี้ขอโทษเจ้า"เว่ยอู๋เซี่ยนรู้สึกผิดเพราะตอนแรกนางยิ้มเฉิดฉายดั่งตะวันแต่ตอนนี้กลับแข็งดระด้างไร้ความรู้สึกใด

"ข้าผิดต่อพวกเจ้าแล้ว"ว่าแล้วก็เอนตัวนอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***