ตอนที่ 3 สั่งสอง

จากเดือนเป็นปีตอนนี้ จินเยียนหรานอายุแปดปี ส่วนจินหลิงอายุหกปีตอนนี้จินเยียนหรานฝึกกระบี่อยู่ที่ลานฝึกสกุลเจียง และมีศิษย์คนนึงอายุประมาณสิบสี่ปีมาหา

"มีอะไร"

"คุณหนูจิน คุณชายจินเอาแต่อยู่บนต้นไม้ไม่ยอมลงมา"ได้ยินดังนั้นรีบ

เก็บกระบี่นาม เสวี่ยเยว่ทันที

(เสวี่ยเยว่ หมายถึง ดวงจันทร์ในฤดูเหมันต์)

"ท่านน้ารู้หรือไม่"

"ยังขอรับ"

"รีบไป"

ต้นไม้สูงและจินหลิงก็ปืนสูงอยู่

"อาหลิง"

"พี่หญิง"

"อาหลิง ลงมาหาข้า"

"ไม่เอา ข้าไม่ลง"

"อาหลิง อยู่บนนั้นเจ้าจะเจ็บตัวนะลงมาหาข้า"ไม่ฟังแถมพยายามปืนขึ้นอีกมือหยิบพลาดตกลงมาทำเอาศิษย์สกุลเจียงใจไม่ดี แต่ดีที่จินเยียนหรานวางกระบี่ลงแล้วเตรียบรับจึงตกลงมาทับนางพอดี

"โอ๊ย"เสียงจินเยียนหรานร้องทำเอา

คนรอบข้างเริ่มกลัว

"พี่หญิงข้าขอโทษ ข้าทำท่านเจ็บ"

"ไม่เป็นไร ข้าไม่เจ็บว่าแต่เจ้าปืนขึ้นต้นไม้ทำไม"

"ศิษย์พี่ล้อข้า"

"ศิษย์พี่? ศิษย์พี่คนไหน"

"นั่น"จินเยียนหรานมองตามนิ้วก็เจอศิษย์พี่แปด

ศิษย์พี่แปดคนนี้ไม่ใช่คนที่ชอบล้อเล่นบนความทุกข์คนอื่นแต่เหตุใดถึงล้อแล้วมีเหตุผลอะไร

ส่วนคนที่ยืนข้างๆคือศิษย์พี่สามและศิษย์พี่ห้าที่กลัวโดนด้วย นางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง130 เซนติเมตร แล้วเดินไปหา

"ศิษย์พี่แปด"

"ท่านมีอะไรจะแก้ตัวไหม"

"และข้าบอกตั้งแต่แรกว่าให้เรียกข้าว่าศิษย์น้องหญิง"

"ข้าบอกก็ได้"

ก่อนเกิดเหตุครึ่งชั่งยาม(1ชั่วโมง)

"ศิษย์น้องแปดจะว่าไปคุณชายจินก็น่ารักดีนะแค่บางครั้งเอาแต่ใจไปบ้าง"สู่หยาง ศิษย์พี่ห้าของตระกูลเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่ง

"จะไม่เอาแต่ใจได้ไงพ่อแม่เขาตายตั้งแต่พึ่งลืมตาดูโลกเหลือแค่พี่สาวอย่างคุณหนูจินเยียนหราน ประมุขจินและประมุขเจียง"ไป้จวีอี้ ศิษย์พี่แปดของตระกูลเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่ง

ปัจจุบัน

"อย่างนี้เอง"จินเยียนหรานปะติดปะ

ต่อเรื่องได้แล้ว

"จินหลิงไปรอข้าที่เรือนเจ้า อาบน้ำด้วยนะ"

"ขอรับ"

หลังจากจินหลิงจากไป

"คุณหนูจิน ข้าขออภัย"เอาซะคนทำผิดเข่าทรุด

"ลุกขึ้น"

"ขอรับ"

"เรื่องนี้ข้าไม่โทษท่าน แต่ครั้งต่อไปห้ามทำอีกเพราะหน้าต่างมีหูประตูมีช่องท่านอาจคิดว่าไม่มีใครรู้แต่ท่านรู้ตัวท่านดีท่านอาจไม่คิดอะไร แต่คนฟังเขาคิด"

"ขอบคุณคุณหนูจินที่ชี้แนะ"

"แล้วแต่จะเรียกเถอะข้าเบื่อแล้ว

ห้ามบอกเรื่องนี้กับท่านน้าเด็ดขาดพวก

เจ้าทุกคนด้วย"

"ขอรับ,เจ้าค่ะ"

"แต่ข้าขอลงโทษนิดหน่อย โทษฐานปากรั่ว"นึกว่าจะโล่งซะแล้ว

"ข้าจะลงโทษกักบริเวนเจ็ดวันซึ่งท่านต้องอยู่แต่ลานฝึกกับในห้องท่านน้าจะได้ไม่คิดว่าท่านอู้"

"ถ้าเขาถามบอกไปว่า ท่านชนข้าจนมีแผล

"ท่านประมุขจะไม่เด็ดหัวข้าหรือ"

"เจ้าเห็นน้าข้าเป็นแบบนั้นหรือไง"

"ไม่ขอรับ"

"เอาตามที่ข้าบอกเหลือแค่วันพรุ่งนี้วันเดียวข้าต้องไปจินหลินไถ แต่ข้าจะให้ท่านน้าดูท่านไว้ ข้าไปก่อน"

"ขอรับ"

เหมือนยกภูเขาออกจากอก

"เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ"

"ไม่ต้องมาเกือบเลยศิษย์พี่ห้าเพราะท่านข้าเกือบได้ลงปรโลกแล้ว"

"ก็ข้าไม่รู้นี่ เอางี้ข้าจะมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าช่วงเจ็ดวัน"

"ไม่น่าเชื่อว่าคุณหนูจินเยียนหรานที่อายุเพียงแปดขวบจะมีความคิดความอ่านที่เป็นผู้ใหญ่เช่นนี้"

"นั่นสิ เอาซะข้าอยากให้นางเป็นประมุขเจียงรุ่นถัดไปเลย"

ซึ่งการกระทำพวกนี้อยู่ในสยตา

เจียงเฉิงที่ตอนแรกแค่มาดูจนตอนนี้ยิ้มไม่หุบ

"ต่อให้เจ้าลืมบอกข้าว่าให้ดูเจ้าแปดข้าก็จะดูให้ว่าเขาจะไม่ละเมิดและจะส่งจดหมายบอกเจ้าทุกวัน"

ทางด้านจินเยียนหราน

"พี่หญิง"

"ทำไมท่านช้าจัง"

"ไม่มีอะไร เจ้าอาบน้ำแล้วใช่มั้ย"

"ขอรับ"

"มีแผลหรือไม่"

"ข้าต่างหากต้องถามพี่หญิงที่ข้าทับท่าน"นางนึกเอ็นดูจนยิ้ม

"ข้าจะต้องไปจินหลินไถแล้วเจ้าอย่าสร้างเรื่องนะ เพราะข้าบอกศิษย์สกุลเจียงทุกคนแล้วว่าถ้าเจ้าสร้างปัญหาให้ส่งจดหมายรายงานข้าแล้วข้าจะกลับมาจัดการเจ้า"

"ข้าสัญญาจะไม่สร้างปัญหาให้ท่านกับท่านน้าหนักใจ"

"อาหลิง เจ้าโกรธศิษย์พี่แปดหรือไม่"

"ขอรับ"

"อย่าโกรธเลย เขาแค่พูดไปเรื่อยเขาไม่ได้อยากทำร้ายจิตใจเจ้า"

"แต่ว่าท่านต้องเข้าครัวและร้องเพลงกล่อมข้าจึงจะหายโกรธ"

"ได้"ทั้งคู่ยิ้มให้ซึ่งสร้างความดีใจให้ศิษย์ที่แอบฟังอยู่ข้างนอกยิ่งถ้าจินหลิงไม่หายโกรธแส้จื่อเตี้ยนได้ลงหลังแน่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***