ตอนที่ 2 จำตอนโตด้วยอดีตที่แสนเจ็บปวด

"ท่านพี่ พวกเรานัดเว่ยอู๋เซี่ยนที่เดิมมั้ย"

"ก็ดี เจ้าจะไปมั้ย"เจียงเยี่ยนหลีถาม

"ไม่เป็นไร"จินจื่อเซวียนปฏิเสธ

วันต่อมา

"ไหน ข้าขอดูหลานสาวข้าหน่อย"เว่ยอู๋เซี่ยนตื่นเต้น

เว่ยอู๋เซี่ยนเลิกคิ้วมองจินเยียนหรานกับเจียงเฉิงสลับกัน

"เจียงเฉิง"

"อะไร"

"เจ้าไปแอบมีลูกตอนไหน"

"เจ้าบ้า!"

"นางเป็นลูกของศิษย์พี่!"

"จริง อาเซี่ยน"

"ศิษย์พี่ ต่อให้หน้าคล้ายเจียงเฉิงแต่ทำไมงามล่มเมืองอย่างนี้ ถ้าเป็นเจียงเฉิงมันต้องคิ้วขมวด หน้าบึ้ง ตาแข็งไม่ใช่ยิ้มหวานแบบนี้"

"เว่ยอู๋เซี่ยน!"

"แล้วแหวนนี่?"

"จื่อเซวียนบอกว่านางเป็นเทพธิดานางพญาเฟ่งหวง เพราะในตำราเคยบอกว่าเด็ก

คนไหนที่คลอดมามีสิ่งของติดตัวด้วยคนนั้นเป็นเทพ"

"ศิษย์พี่ ข้าเริ่มอยากเห็นเจ้านกยูงไว้เคราขู่บรรดาลูกเขย

แล้ว"

แต่นี่ไม่เป็นดังหวังเมื่อจินเยียนหรานอายุได้สองปีและน้องชายที่อายุหนึ่งเดือนได้รับข่าวร้ายจากศิษย์สกุลเจียงว่าเว่ยอู๋เซี่ยนเวินหนิงสังหารจินจื่อซวินและจินจื่อเซวียน ท่านแม่มีท่านน้ำประคอง

ส่วนข้ามีท่านอาจินกวงเหยาคอยปลอบ

จินเยียนหรานร้องไม่ออกมีแต่เสียงสะอื้นกอดจินกวงเหยาแต่มือกำแน่นจนแหวนส่องประการ

"อาหราน ไม่ร้องนะคนเก่ง "จินกวงเหยาที่ตอนนี้ไหล่เปียก

เรียบร้อยแต่ถึงเสียใจแต่ไม่ยอมร้องไห้

และในสงครามปู้เย่เทียนเจียงเยี่ยนหลีได้สละชีพปกป้องอา

เซี่ยนของตน แต่อาเซี่ยนดันขอตกหน้าผาตาย้พราะนางคือคนเดียวที่เขารักที่สุด แต่

คนที่เสียใจที่สุดดันเป็นเจียงเฉิง แต่เจียงเฉิงจำเป็นต้องมีลมหายใจเพื่อหลานทั้ง

สอง แต่หลานวั่งจียังคเกลียดเจียงเฉิงเพราะไม่รู้ว่าชีวิตนี้

เจียงเฉิงเคยได้มีความสุขจริงๆกับคนอื่นหรือไม่และเพราะสาเหตุนี้จินเยียนหรานที่เคยเป็นเด็กร่าเริงยิ้มตลอดเวลา ตอนนี้ยิ้มยากสุขุมเงียบ ถ้ายิ้มมีสามประการ ประการแรกความสำเร็จไม่ว่าของใครก็ช่าง

ประการที่สองยิ้มเพราะมารยาทประการที่สามเอ็นดู

น้องชายอย่างจินหลิงเจียงเฉิงหันหลังไป

เห็นจินเยียนหรานที่อุ้มจินหลิง และเจียงเฉิงต้องบากหน้าขอตาเฒ่าจินกวงซ่านขอ

เลี้ยงหลานที่อวิ๋นเมิ่งแม้จะไม่ให้แต่ก็จำเป็นต้องให้เพราะทั้งหลาน

สาวและจินกวงเหยาออกปากแต่มีข้อแม้คือต้องให้จินเยียน

หรานมาที่หลันหลิงเดือนละหนึ่งสัปดาห์

ตระกูลเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่งท่าเรือสัตตบงกช

"ท่านน้า"จินเยียนหรานที่เห็นหน้าท่าน

น้ำาตนเศร้าหมองจึงเป็นห่วง

"ตัวแค่นี้ ทำเป็นม้าปลอบข้า"ปากแข็ง

"ท่านน้า"นางเริ่มเบื่อ

"เจ้ากลับเข้าห้องไปเถอะเยียนหราน หวั่นเอ๋อร์"เจียงเฉิงเรียกลูกศิษย์หญิง

"เจ้าค่ะ"เหยียนหวั่น

ตระกูลเจียงแห่งอวิ๋นเมิ่ง

"ตั้งแต่นี้เจ้าเป็นคนสนิทนางและดูแลนางพานางไปที่เรือนมู่เหลียน"

(มู่เหลียน หมายถึงดอกบัวที่น่าเคารพ)

"เจ้าค่ะ"

เรือนมู่เหลียน

"คุณหนูจิน ตามสบายประมุขเจียงเลือกเรือนนี้เพราะท่านชอบความสงบจึงให้ท่านอยู่เรือนนี้ข้างหน้าเรือนมีศาลาเล็กและทะเลสาบดอกบัวมีอะไรเรียกข้าได้"

"เจ้าไปเถอะ"

"เจ้าค่ะ"

ศิษย์หญิงออกไปแล้วนางจึงกลับเข้าตำหนักถูกตกแต่งสวยงามแต่เรียบง่ายผ้าม่านและที่วางเทียนเป็นดอกบัวอย่างที่นางฝัน

"อาหลิง อย่าร้องน้า"นางปลอบน้องชายที่เอาแต่ร้องอยู่ในผ้าส่วนนางกลั้นใจไม่เผยความอ่อนแอแต่ก็ยังสะอื้นสำหรับเด็กสาววัยนี้ถือว่าเก่งมากแล้ว เพื่อพยายามให้หลับนางจึงร้องเพลงท่านแม่ที่ท่านแม่เคยสอน เสียงนางแม้ไม่เพราะเหมือนนางแต่เสียงจินเยียนหรานอ่อนหวานผสมเสียงห้าวหาญปนเศร้า

"นึกย้อนความจำ ณท่าเรือ"

"ภาพมายาเด็กน้อยฉายมา"

"กาลเวลาแปรผันเหลือเพียงมายา"

"ใจคำนึงถึงหาคนรักที่อยู่อวิ๋นเมิ่ง"

"ความหวังทำได้เพียงขบขัน"

"ทุกอย่างโปรดย้อนคืนกลับมาได้ไหม"

"ไม่แยก ไม่จาก ไม่ต้องกังวล"

"อยากได้ยินเสียงเรียกว่าอาเซี่ยน"

"วสันต์มาถึงยิ่งขมขื่น"

"แสงดาวและเดือนทอประกาย"

"เราเคยหัวเราะขบขันยิ้มไปด้วยกัน"

"ดอกบัวที่เดิมงดงามแต่ไร้เงาเจ้าเยือน"

"ปรารถนา แต่หนีอดีตไม่ได้"

"มีหนทางใดที่จะย้อนไปได้ไหม"

"ไม่เศร้า ไม่ลา ขออยู่ด้วยกัน"

"น้ำตาคอยย้ำว่าไม่มีทาง"

"ความหวังทำได้เพียงเย้ยหยัน"

"ทุกอย่างโปรดย้อนคืนกลับมาได้ไหม"

"ไม่แยก ไม่จาก ไม่ต้องกังวล"

"ได้ยินเสียงอันคุ้นเคยว่าอาเซี่ยน"

"แม้เป็นเพียงฝัน"

ไม่ได้มีแค่จินหลิงที่ได้ฟังเพลงนี้เจียงเฉิงที่อยู่ข้างนอกหวังเข้ามาปลอบแต่ต้องหยุดเมื่อเพลงพี่สาวที่นางร้องนั้นมีความเด็ดเดี่ยวไม่อ่อนหวานซึ่งแปลว่านางเข้มแข็งเสียยิ่งกว่าเขาเสียอีก

แต่ก็ได้ยินเสียงดังขึ้น

"ใคร!"จินเยียนหรานเป็นคนมีไหวพริบ

"ข้าเอง"เมื่อรู้ว่าใครจึงยอม

เปิดประตู

"ท่านน้า"

"อาหลิงหยุดร้องแล้วหรือ"

"เจ้าค่ะ"

"เยียนหราน เจ้าโตขึ้นมาก"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***