ตอนที่ 9 หัวขโมย

"นิ..นี นี่ มันยาหลิงตั้นในงานประมูลนี้ค่ะ ท่านเอามาได้ไง"

'ฮ่าฮ่าฮา ก็ฉันมือไวไงล่ะแอบหยิบมาจากเสื้อหมอนั้นไง สะใจจริงๆ'

เช้าวันต่อมา

หอจันทรา *ขององค์ชายหก*

ปัง!!

ตุบ..

อ๊ากก

อิ่ม อึก ! เจ็บเหลือเกิน

อ้าา

แอ็ด❗❗(>0<；)

"องค์ชายอาการกำเริบอีกแล้วหรือพะยะคะ ใครอยู่ข้างนอกบ้างตามหมอมารักษาองค์ชายเร็วเข้า ลุกขึ้นนอนเตียงก่อนนะพะยะคะ"

'พยุงข้าไปที'

ฉันรู้สึกเจ็บปวดที่หน้าอกอย่างรุ่นแรงทุกครั้งของวันขึ้น 15 ค่ำ นั้นมันซึ่งตรงกับวันนี้พอดี เมื่อก่อนตอนฉันอายุเพียง 6 ขวบได้มีขันทีชั่วผู้หนึ่งได้วางยาฉัน ด้วยพิษจันทร์ ซึ่งมีส่วนผสม 5 ชนิดที่ล้วนแต่เป็นพิษ เกสรผึ้งทารา บูรพาแก้ว น้ำค้างจันทรา เลือดงูดำ น้ำแข็งทมิฬ พิษบ้างชนิดฉันแทบไม่รู้จักจึงไม่รู้ว่ามียาแก้พิษได้ หรือไม่ได้แต่ ดื่มยาบรรเทาอาการเท่านั้น

"องค์ชายอาการดีขึ้นหรือยังพะยะคะ"

'ข้าดีขึ้นแล้วล่ะ ไปเอายาหลิงตั้นมาให้ข้าทีในเสื้อข้า'

"พะยะคะ"

พร้อมกับเดินตรงดิ่ง ไปเอายาที่เสื้อ

"องค์ชายพะยะคะ กระหม่อมหาไปเจอพะยะคะมันอยู่ในเสื้อจริงๆหรือพะยะคะ"

องครักษ์หนุ่มตกใจแบบสูดขีดเมื่อหากล่องนั้นไม่เจอ

'เป็นไปได้ยังไง จะไม่มีได้ยังไง?'

ฉันกำลังคบคิดถึงเรื่องเมื่อคืน (เมื่อคืนเราก็เอาไว้ตรงนี้ แล้วก็ อ้อจำได้แล้ว)

'ต้องเป็นไอ้หมอนั่นแน่ๆ '

"พะยะคะ"

'ข้าจำได้แล้วต้องเป็นไอ้เด็กหนุ่มคนนั้นแน่ ที่สู้กับข้าเมื่อคืน ไปตามหาตัวมันมาให้ข้า ข้าจะสับมันเป็นชิ้นๆ โทษฐานขโมยของ ของ ข้าต่อหน้า'

(น่าสนใจจริงๆใจกล้านักที่ทำกับข้าแบบนี้)

"ฮัดชิ้ว⊙.☉ ทำไมถึงขนลุกขึ้นมาได้นะ"

ขณะเดียวกัน

"องค์ชายหมอหลวงมาแล้วพะยะค่ะ"

หมอหลวงเข้ามาตรวจอาการตามปกติ

"องค์ชายจะไปเรียนที่สำหนักเป่ยหมิงจริง

เหรอพะยะคะ" ಠ﹏ಠ

'ใช่แล้ว ข้าจะไปเรียนเพื่อหายามารักษาพิษนี้ให้ข้าเอง เจ้าอย่างห่วงเลย'

"องค์ชายพะยะคะ หาไม่พบเลยขอรับ ขาดว่าน่าจะปลอมตัว หรือมั้ยก็แอบอ้างชื่อพะยะคะ"

องครักษ์วิ่งพรวดเข้ามา

'เล่ามาสิ'

"พะยะคะ สายของเราได้สืบข้อมูลจากโรงประมูลมาแล้ว แต่ไม่มีข้อมูลที่ได้ประโยชน์เลยพวกเขาบอกว่า คุณชายท่านนั้น ชื่อต้วนเฮย เป็นเจ้าของเหมืองหินเวทย์ แต่ก็ไม่พบข้อมูลอื่นไม่ว่าจะเป็นที่พัก หรือเหมืองที่ว่านั้น แต่ว่าเหมืองหินเวทย์เป็นเรื่องจริงนะพะย่ะค่ะเพราะวันนั้นเขาได้นำหินเวทย์มาจ่ายจริงๆ ถ้าหากไม่จริงคงไม่ มีทางหาหินเวทย์ได้เยอะขนาดนั้นหลอกพะยะคะ"

'อย่าให้เจอนะเจ้าตัวดีข้าจะจัดการเจ้าแน่ (แต่ทำไมข้าถึงกับไม่รู้สึกเกลียดเลย แถมยังคิดถึงมือเล็กๆ เรียวนุ่มของเจ้าอีก นี้เราต้องเป็นโรคจิตแล้วแน่เลย) ไม่สิเจ้าลองสืบดูว่ามีผู้หญิงหน้าคล้ายกับรูปนี้มั้ย'

พร้อมกับหยิบภาพวาดที่โต๊ะขึ้นมา *วาดไว้ตั้งแต่กลับมาแล้ว*

"เอ๋? องค์ชาย เราตามหาผู้ชายนี้ขอรับ ไม่ได้ตามหาผู้หญิง"

'นายคิดว่าผู้ชายที่ไหนจะมือเรียวเล็กนุ่ม กลิ่นหอมของแป้งทับจาง จาง บนตัวมีกลิ่นของดอกมะลิอ่อนๆกันล่ะ' (นายต้องเป็นผู้หญิงแน่) 😏

"พะยะคะ (องค์ชายโตขึ้นอีกแล้วสินะ(╥﹏╥) ข้าดีใจจริงๆ)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***