ตอนที่ 1

.

.

.

ตึก ตึก

เสียงหัวใจที่เต้นระรัวโดยไม่เป็นจังหวะ กลิ่นของทะเลค่อยๆซึมไปในการหายใจ

แสงจากดวงอาทิตย์ในยามเช้าสาดส่อง เสียงคลื่นดังถี่ๆ ก่อนที่หญิงสาวชื่อจิน จะเริ่มรู้สึกตัว ลืมตาขึ้น แต่ทว่าเธอต้องแปลกใจ เพราะที่ที่เธอเห็นไม่คุ้นตาเธอเอาซะเลย หญิงสาวค่อยๆลุกขึ้น สังเกตรอบข้างที่เธอนั้นไม่รู้จัก ก่อนจะมีเสียงอ่อนนุ่มเรียก

"ไง"

หญิงสาวหันไปมองดูคนที่เรียกเธอ ก่อนที่จะตะลึงไปมากกว่าเดิม เพราะคนตรงหน้าเธอไม่คุ้นเลย รอยยิ้มเผยลงบนหน้าของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่เธอจะยื่นของที่ซ่อนไว้ข้างหลังก่อนหน้าให้กับเธอ สิ่งที่ยื่นให้ นั้นคือเปลือกหอยที่ถูกนำมาร้อยเป็นกำไล เธอรับไว้แบบงุนงง

"นี่ เสียเวลามองฉันนานแล้วนะ เราไปสำรวจกันเถอะคนสวย"

หญิงสาวรีบคว้ามือของจินให้พอที่จะลุกขึ้นตามเธอไปได้ ก่อนที่จะพาวิ่งตีนเปล่าไปตามริมชายหาด สิ่งที่จินนั้นได้เห็นคือต้นมะพร้าวที่ดูจะสั่นไหวอ่อนๆ สีเขียวสวยงาม ต้นไม้บางต้นมีตัวกระรอกที่กำลังกินผลไม้อยู่ มีดอกไม้ที่กำลังโปรยลงมาอย่างสวยงาม ตาของจินเบิกกว้าง ตะลึงกับภาพตรงหน้า ชื่นชมความสวยงามผ่านดวงตา ก่อนที่หญิงสาวจะทัก

"นี่ ชอบมั้ย"

เธอจับตัวกระรอกตัวหนึ่งมาให้จิน แต่กระรอกตัวนั้นชั่งแปลกซะเหลือเกิน มันเป็นตัวสีฟ้า ทั้งๆที่มันต้องเป็นสีน้ำตาล จินค่อยๆสัมผัสขนนุ่มๆฟูๆของมัน

"มันชื่อยุโระ ส่วนฉันชื่อเหมยลี่ นะ"

"ยุโระ?"

"อ่านี่! เธอพูดได้หรอ"

"ก็ต้องได้สิ ฉันเป็นคนนะ"

"คน!? นี่มาที่นี่ได้ไง"

หญิงสาวคนนั้นที่ว่าชื่อเหมยลี่ เธอแสดงสีหน้าแปลกใจเหมือนกับไม่เคยเจอคนมาก่อน ตาเบิกกว้าง ค่อยๆเอามือไปสัมผัสบนใบหน้าของจินอย่างแผ่วเบา กลิ่นบนตัวของเหมยลี่ส่งไปถึงมือของเธอ จินสูดดมกลิ่นหอมนั้นอย่างหลงไหล

"ผิวมนุษย์นี่นุ่มและเนียนสุดๆไปเลยเนอะ"

"พูดอย่างกับเธอไม่ใช่คน"

"อึก.."

"รึเธอไม่ใช่คนอ่ะ"

จินมองด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น ก่อนจะรีบจับมือเพื่อตรวจให้แน่ใจว่าเหมยลี่ใช่คนหรือไม่ มือเริ่มเรืองแสงเป็นสีฟ้า ทำให้จินประหลาดใจมากๆ เธอถึงกับจ้องไม่ยอมหยุด เพราะสีมันชั่งหน้าหลงไหลปนกับกลิ่นหอมที่ส่งออกมาจากตัวของเหมยลี่

"อ๊ะ นี่ มีสิทธิ์อะไรมาจับฉัน โดยไม่ขออนุญาต"

เหมยลี่จ้องเธอไปสักพักก่อนที่จะดึงมือเก็บมาที่ตัว ก่อนจะจ้องดวงตาเธอด้วยความตกใจ 

บรรยากาศเงียบเริ่มปกคลุม ก่อนฟ้าจะเริ่มครึ้ม แต่น่าแปลก ที่ฟ้านั้นครึ้มส่องเป็นสีฟ้าน่ากลัว ก่อนที่จินจะถูกคว้ามืออีกครั้ง ถูกพาวิ่งเข้าไปอุโมงอุโมงหนึ่ง ก่อนที่จะปรากฎภาพตรงหน้าคือเธออยู่ใต้น้ำรอบตัวมีสัตว์น้ำอยู่เล็กน้อย ก่อนที่จะปรากฏร่าวกายและหน้าเหมยลี่ที่กำลังส่งยิ้มให้ 

ฮรึก..

จินสะดุ้งโหยง ก่อนจะลืมตาขึ้นกลับมาที่ห้องของตัวเอง ที่ที่คุ้นชิน กลิ่นที่คุ้นชิน เสียงที่คุ้นเคย 

"ตื่นแล้วหรอเนี่ยจิน เราเรียกจินตั้งนานแล้ว"

หญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆเตียงเธอชื่อว่ากรีน นั้นคือเพื่อนของเธอ ที่กำลังปลุกเธออยู่ใกล้ แสดงสีหน้าเร่งรีบ พร้อมกับจ้องไปที่เธอ

"จิน มันจะ8โมงครึ่งแล้ว ไปโรงเรียนได้แล้ว"

"8โมงครึ่ง! ทำไมไม่ปลุกจินล่ะ"

กรีนทำหน้าเซ็งๆเพราะเธอนั้นก็รู้ดีว่าปลุกแค่ไหนจินก็ไม่ตื่นเพราะความที่จินฝันเรื่องแปลกนั้น อีกยังเป็นคนที่ตื่นยากอีกด้วย ก่อนที่กรีนจะรีบจัดตารางให้เธออย่างเร่งรีบ จินลุกพรวดรีบวิ่งไปห้องน้ำ ก่อนที่จะใช้เวลาชำระล้างให้ร่างกายสะอาดสักพัก

.

.

"อ๊ะ เรื่องที่จินเล่ามันเป็นเรื่องจริงหรอ"

กรีนแสดงสีหน้าตกใจ ก่อนจะรีบถามให้แน่ชัดว่าสิ่งที่จินพูดนั้นเป็นความจริงหรือไม่ ก่อนที่กรีนจะรีบทักถามซ้ำเพื่อความแน่ใจ

"นี่ อย่ามองเราแบบนี้ เราไม่ได้บ้านะ แต่เราเจอจริงๆ"

สายตาที่กรีนมองนั้นดูเหมือนจะไม่เชื่อสิ่งที่จินพูด สีหน้าที่งุนงงเอามากๆ

ตึก ตึก

เสียงหัวเราะทุ่มใหญ่ดังมาจากข้างหลังไม่ไกลมากก่อนจะมีมือมาสัมผัสบนไหล่ของจินอย่างแผ่วเบาแล้วพูดกับจินด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม

"นี่ จินไปเจออะไรมาหรอ กรีนถึงได้ทำหน้าประหลาดใจแบบนั้น"

ชายคนนั้นชื่อว่าพรินซ์ ร่างสูงบังเงาประกบตัวเธอมิด ชายหนุ่มอายุราวๆกับเธอมองเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็น ใช้สายตาเค้นเอาความจริงจากปากของจิน ก่อนจะส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เป็นกริยาแสดงทุกครั้งที่ได้พบกับจิน 

จินสู้ตากลับอย่างไม่ยอม เพราะการที่เข้ามาทักแบบนี้ดูเหมือนกับว่าเสแสร้งทักถามเรื่องที่เธอพูด เพราะก่อนหน้านี้พรินซ์ก็ทำตัวลับล่อๆให้จินสังเกตอยู่ใกล้ๆ ก่อนที่จะเดินมาหาเจ้าตัว 

เสียงของกรีนแทรกขึ้นปัดความเงียบขรึม

"นี่ พรินซ์ มันไม่มีอะไรหรอก"

"อย่างเธอมันน่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยหรอ ฉันถามจิน"

"ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง"

จินรีบพูดแทรกเพื่อช่วยกรีนที่พยายามปิดบังเรื่องของเจ้าตัวไว้ ก่อนจะจูงมือกรีนออกไปจากพรินซ์ที่ส่งสายตาอยากรู้อยากเห็น ความคิดในหัวของเธอเต็มไปหมดจนพันยุ่งเยิงในหัวของเธอ

"นี่! ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าจินไม่มีความลับอะไร"

"ก็เรื่องของนายแล้วกัน"

พรินซ์รีบตะโกนไล่หลังจิน กรีนไม่ทำให้เสียหน้าตะโกนโต้กลับไปก่อนที่ทุกอย่างจะเงียบสงบกลับไปเป็นปกติ

ความฝันนั้นน่ะทำไมฉันถึงบังคับได้กันนะ ทั้งพูดจาแสดงกริยาก็ทำได้ อีกอย่างสัมผัสไปก็ไม่เหมือนความฝันสักนิด แปลกจังแหะ..

เพ้อเจ้อชะมัด...

.

.

.

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***