ผ่าคดีระเบิดแค้น 1.2

วันที่ 2

หลังจากเมื่อคืนผมก็ได้กลับมาจากสำนักงานและนอนพักดูเหมือนว่าในที่สุดผมก็ได้เป็นนักสืบสักที แต่ผมจะเป็นได้หรอนักสืบ นอนอีกสักหน่อยดีกว่า..... รู้ตัวอีกทีก็สายจน 10.24 น. ผมได้รีบวิ่งไปที่สำนักงานก่อนที่จะมาถึงตอน 10.54 น. ดีนะที่เริ่มประชุมตอนเที่ยงตรง เอาละไปห้องนักสืบดีกว่าอย่างน้อยจะได้ทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมงานสักหน่อย ในสำนักงานนักสืบชิยะจะมีระบบแบ่งห้องทำงานนักสืบห้องละ 5 คน สำนักงานมีนักสืบ 34 คน และมีผู้ช่วย 40 คน นักสืบทุกคนจะมีผู้ช่วยคนละอย่างน้อย 1 คน คิดๆดูแล้วสำนักงานก็มีนักสืบเยอะจังเลยนะ

นี่สินะห้องสำนักงานนักสืบที่ฉันต้องอยู่ (**ถอนหายใจ**) ตื่นเต้นจริงๆ เอาละไปละนะ ผมได้เปิดประตูและมองดูนักสืบที่นั่งอยู่หนึ่งในนั้นมีเทย์อยู่ด้วยเหมือนว่าทุกคนจะอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดกันนะ ทุกคนนั่งเก้าอี้และมองมาทางผมทุกคนด้วยสีหน้าอันดำมืดเหมือนกับว่ามีอะไรเกิดขึ้น ก่อนที่ทุกๆคนจะลุกและเดินมาหาผมและมองมาที่ผมเรื่อยๆด้วยความตกใจผมจึงรีบขอโทษพวกเขาที่เข้ามาโดยไม่เคาะประตูก่อนและได้แนะนำตัวเองไป แต่พวกเขาก็ยังไม่พูดอะไรและเดินเข้าหาผมมาใกล้เรื่อยๆผมก็ได้เดินถอยหลังไปเรื่อยๆพร้อมกับอธิบายต่างๆไปเรื่อยๆแต่พวกเขาก็ยังเดินมาเรื่อยๆจนหลังผมชิดผนังห้องนี้ ก่อนที่พวกเขาทุกคนจะล้วงกระเป๋าแล้วหยิบสิ่งๆหนึ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วพร้อมกันด้วยสีหน้าสีดำอันมืดมิด ผมได้เอามือปิดหน้าและบอกว่าไว้ชีวิตผมเถอะ ก่อนที่เสียงดังปัง ปัง ปัง ปัง จะดังขึ้นผมได้ทรุดเข่าลงกับพื้นหลับตาและคิดในใจ (**ฉันโดนยิงหรอเนี่ย**) ผมได้เอามือคลำหาแผลที่โดนยิงแต่ก็หาไม่พบ ก่อนที่ผมจะลืมตาและดูรอบตัวเองก็ไม่พบแผล ก่อนที่จะมองเห็นเศษกระดาษที่พื้นและมองไปทางนักสืบแต่ละคนที่ยืนอยู่

ทุกคนมองมาที่ผมและยิ้มก่อนที่จะพูดแสดงความยินดีและต้อนรับผม ทุกคนก็ได้แนะนำตัว เริ่มจากทางขวานักสืบเทย์ นักสืบโป นักสืบโยมิ นักสืบเดระ พวกเขาได้พูดคุยแลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสารกันอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่ามีประชุมกัน พวกเราเราจึงรีบไปที่ห้องประชุมพอถึงห้องประชุมพวกเราก็นั่งรวมกันและคุยกันต่อไปภายในห้องประชุมจนการประชุมได้จบลง นักสืบโปจึงแนะนำให้ไปเลี้ยงฉลองต้อนรับผมที่เข้ามาใหม่และคุยเรื่องคดีที่จะทำในวันพน.ด้วย โดยในการประชุมจะมีการแบ่งคดีของแต่ละกลุ่มนักสืบเพื่อประหยัดเวลาที่ใช้สืบและเพื่อให้นักสืบใหม่ได้เรียนรู้ไปด้วย พวกเราจึงได้คุยกันในหลังประชุมอยู่นานก่อนจะตัดสินใจไปเลี้ยงฉลองต้อนรับผมกัน เราได้ถึงร้านตอน 19.34 น. เราสั่งอาหารและนั่งโต๊ะคุยกันไปเรื่อยๆจนถึง 21.23 น. เราคุยกันอยู่นานทั้งเรื่องคดีประสบการณ์ของแต่ละคน ก่อนที่นักสืบเทย์จะออกไปรับโทรศัพท์ พวกเราเลยคุยกันและเตรียมแยกย้ายกันกลับบ้าน พวกเราได้ออกมาจากร้านก็เห็นนักสืบเทย์กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ นักสืบโปจึงเดินไปหาเพื่อบอกว่าจะกลับกันแล้ว ก่อนที่นักสืบเทย์จะวางสายและรถยนต์คันหนึ่งสีดำก็มาจอดใกล้พวกเขาก่อนจะเปิดกระจกนักสืบเกนตะเหมือนเขาจะพูดอะไรสักอย่างก่อนนักสืบเทย์จะรีบเปิดประตูรถและเข้าไป นักสืบโปหันมาบอกพวกเราว่าให้กลับไปก่อนเลยมีงานด่วนเข้ามา จากนั้นนักสืบโปก็ได้ขึ้นรถและไปกับนักสืบเกนตะ ผมได้เดินคุยกันต่อกับนักสืบโยมิและเดระต่อจนแยกกันเข้าที่พัก โดยผมรู้มาว่านักสืบโปอยู่คอนโด ส่วนนักสืบเทย์อยู่ห้องพักแห่งหนึ่งในเมือง ทั้งคู่สนิทกับนักสืบเกนตะมาก เพราะทั้งคู่เคยทำคดีหนึ่งด้วยกันและเสียคนในกลุ่มไปทำให้กลุ่มนักสืบที่เก่งนั้นล่มลงและกระจายไปอยู่กับกลุ่มอื่นๆกัน นักสืบโปมีฉายาว่านักสืบมือปืน เขามีปืนคู่ใจของเขาเสมอปืนพกสั้นบรรจุกระสุน 8 นัด เมื่อก่อนที่กลุ่มนักสืบเก่าเขาจะกระจายกันไป เขาได้ใช้ปืนนั้นบ่อยๆในการปะทะกับคนร้ายที่เขาสืบเจอและเขายังทำงานกับตำรวจบ่อยมากเกือบทุกคดีที่มีการฆาตกรรม เมื่อก่อนเขาเลยมีฉายาว่านักสืบมือปราบฆาตกรและแล้วก็หมดไปอีกวันของการเป็นนักสืบของผม....

^^^W.G.K^^^

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***