ตอนที่17

😦สติหลุดเเละภัยที่คืบคลานเข้ามา😦

ทุกคนจับปืนไว้เเน่นกระชับไว้ในมือ

"พวกมึง อย่ายิงนะ พอร์ชมึงได้สติสิ พอร์ช"คินน์ถูกชาตเเละบีบคอ ชายหนุ่มจำต้องเอามือดันหน้าไว้

"เฮีย เฮียครับ"

"เช่อย่าเข้าไป"คิมต้องดึงตัวไว้

"พอร์ชได้สติ"คินน์ตะโกนสุดเสียง ก่อนที่สติจะดับวูบ พอร์ชรีบปล่อยมือรู้สึกตกใจที่เผลอทำร้ายคินน์

"กูทำอะไรลงไป คินน์กูขอโทษ"ตาข้างนึงที่เป็นสีเเดง มันกลับมาเป็นสีปกติ ยืนมือให้คินน์จับ เขารีบจับลุกขึ้นยืน เเล้วพูดกับพอร์ช

"กลับมาเเล้วใช่มั้ย"

"อืม ขอโทษเจ็บมั้ย"ถามออกมาน้ำตาคลอ

"พอร์ช"พีทจะเดินไปคุยด้วย เวกัสรีบจับเเขนไว้เเล้วส่ายหัว

"คุณเวกัส"เรียกสายตาดุจนเวกัสต้องยอมปล่อยเเขน

"มึงโอเคนะ"พีทถามด้วยความเป็นห่วง

"กูโอเคพีท โอเค"พร้อมกับถลกเเขนเสื้อดู ตอนนี้ เส้นสีดำใหญ่มันยาวขึ้นมา จนเกือบถึงคอ เเล้วถอนหายใจออกมาเเรงๆ

"เฮียครับ"ปอร์เช่ยังคงน้ำตาไหลจะเข้าไปหา

"ไปอยู่กับคิมนะเชื่อกู ไอ้คินน์ห่างกูไว้ กูกลัวสติหลุดอีก"

"เมื่อกี้ขอบคุณนะมึง"พลเอ่ยออกมา

"ใช่ไม่งั้นกู2คนคงเเย่"อาร์มเสริม

"ไม่เป็นไร พวกมันผ่านไปเเล้ว เราไปกัน"พูดเเต่พอก้าวขาเส้นสีดำมันก็เคลื่อนตัว ทำให้พอร์ช ทรุดลงนั่ง

"พอร์ช"คินน์ปาดเข้าไปใกล้

"ไอ้คินน์ กูพูดไม่ฟังเหรอ"

"กูไม่ห่างมึงหรอกนะอย่ามาห้ามกู"

"มึงมันดื้อ"

"มึงก็ดื้อพอร์ช"

"ก็พอกันนั่นหล่ะดื้อพอกัน"เเทนคุณพูดยิ้มๆ

"จริง"เต็มรับเสริม

ตะวันถอนหายใจละมือออกจากปืน ส่วนไทม์นั้นก็ยังคง มอง มาเก๊ากับเต ด้วยความอิจฉา ที่2คนนั้นดูรักเเละดูเเลกันตลอด เเละตอนนี้ไทม์ยังมองข้ามคนน้อยใจข้างๆไปเเล้ว ไม่ได้สนใจเท่าที่ควร

"ผมกับบิ๊ก จะล่วงหน้าไปดูก่อน เพื่อเคลียร์ทางให้ทุกคน"

"ไปเเค่2คนอันตราย"มาเก๊าพูดออกมา

"ผมกับพี่ชานคิดดีเเล้วอย่างน้อย สกัดเเละลดจำนวนก็ยังดี"

"ผมไปเอง สังเกตดูได้พวกมันไม่ทำอะไรผม"พอร์ชพูดกับชาน

"กูไปด้วย เเล้วก็อย่ามาห้ามกู"คินน์รีบดักเอาไว้

ยังไม่ทันที่จะเเยกกันก็มีอะไรตกลงมากระทบหลังคารถ

...ตุ๊บ....เคล้ง....

"อะไรอีกเนี่ย"พลจ่อปืนรอไว้

......ตุ๊บ.....เคล้ง......

......ตุ๊บ.....เคล้ง.....

มีอะไรตกลงมาก็ไม่รู้ทุกคนลุ้นด้วยใจระทึก

"อย่าให้เป็นสิ่งที่คิด"ไทม์พูดออกมา