ตอนที่12

ออกฤทธิ์ต่อต้านเเละคู่รักขาโหด

ในห้องคลังอาวุธ

พอร์ชดูเเผลรอยข่วนจากหนู มีเส้นเลือดขึ้นปูดโปนจนน่าตกใจบริเวณเเผลนั้น

"เฮียโอเคมั้ย"ปอร์เช่ถามด้วยความเป็นห่วงพี่ชาย

"เช่มึงห้ามเข้ามาใกล้เฮีย" ร้องห้ามน้องชาย

"มีอะไรงั้นเหรอ"บิ๊กเข้ามาถาม

"กูว่ากูไม่ปกติอะ" พอร์ชรีบพูดออกมาเมื่อรู้สึกถึงความไม่ปกติในร่างกายตัวเอง

"เป็นอะไรพอร์ช" แทนคุณถามออกมา

"ไปโดนอะไรมา"คินน์ดึงมือไปดูใกล้ๆ พอร์ชรีบดึงกลับ

"มึงควรอยู่ให้ห่างกู"

"ไม่ใช่รอยกัด"

"รอยข่วนหนะ กูรู้สึกว่า กู..."

"หนักงั้นเหรอ"คิมถามออกมา

"ก็เห็นพวกมันเเล้วหนิ คิม กูฝากปอร์เช่ด้วย อย่าให้น้องกูเป็นอะไรนะ"

"อย่ามาสั่งเสียน่าเฮีย"

"นั่นสิ อย่าพึ่งกังวลเลยนะมึง"เต็มพูดสมทบ

"ไม่รู้ดิ กูพยายามอยู่"

เหมือนจะมีการต่อต้านในร่างกายพอร์ช เขาจึงบอกให้ทุกคนถอยออกห่าง

"เป็นไปได้มั้ยครับว่าเชื้ออาจติดกันได้ ด้วยการกัด หรือเเค่ข่วน"ชานให้ความเห็น พลมองพอร์ชสีหน้ากังวล ทุกคนเริ่มกังวล เเต่ไม่มีใครถอยห่างพอร์ชยังคงอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม

"ผมดูกล้อง มีพวกติดเชื้อเต็มไปหมดเลย"อาร์มสีหน้าหวั่นๆ บิ๊กเอื้อมมือไปเปิดทีวีเพื่อดูข่าว

มีการประกาศข่าวจากรัฐ ทุกคนจึงตั้งใจฟังหันมามอง

"ขณะนี้เกิดเหตุจราจลขึ้น มีเหตุต่อต้านทำให้ทุกคน ได้รับบาดเจ็บล้มตาย ทุกคนอย่าตื่นตระหนก ทางเราคุมสถานการณ์เรียบร้อยเเล้วขอให้ทุกคนอยู่เเต่ในบ้าน รับฟังข่าวสารจากเรา เเละขอให้เชื่อมั่นทางรัฐจะคุมสถานการณ์ให้เร็วที่สุด"

"เเปลก พูดมาได้อย่าตื่นตระหนก"พอร์ชพูดออกมา

"คนจะตายกันหมดแล้วบอกคุมสถานการณ์การได้"คินน์รู้สึกหงุดหงิด

"นี่หละความวอดวาย ที่มันล้มเหลว เเต่ก็ไม่ยอมรับ"คิมพูดออกมา

"สุดท้าย พวกเราก็ต้องช่วยเหลือกันเอง"พลกุมขมับ

พอร์ชรู้สึกปวดเเก้วหูขึ้นมาถึงกับเซ

"พอร์ช"รีบประคองตัวไว้

"กูได้ยินเสียงห่าอะไรไม่รู้ดังอยู่ในหู เเล้วกูก็ไม่เคยมองเห็นอะไรชัดขนาดนี้เลย เกิดอะไรขึ้นกับกูเนี่ย"

"เฮีย"

"ถ้ากูเหมือนพวกนั้น ยิงกูนะคินน์กูไม่อยากทำร้ายใคร"

ทุกคนอึ้งกับคำพูด

"กูหาข้อมูลมา คิดว่ามีเเต่ในหนังนะ ที่เขาเรียกพวกนี้ว่าซอมบี้"แทนคุณพูดเสริม

"เป็นได้ก็ต้องหายได้"อาร์มพูดให้กำลังใจ

"ใช่ ดร.นาวินอาจรักษาได้"คินน์เห็นด้วยกับอาร์ม

"หรือไม่ที่เชื้อมันกระจายออกมาเเบบนี้น่าจะเป็นฝีมือเขา"ชานวิเคราะห์เหตุการณ์

"นั่นสิ ดูเขาเพี๊ยนอาจอยู่เบื้องหลังก็ได้"บิ๊กเสริมขึ้นมา

"ไม่รู้ไอ้พีทกับเตจะเป็นไง"

"กูบอกไทม์เเล้ว ตอนนี้สัญญาณมือถือหายไปอีกเเล้ว คงต้องรอ"

"ต้องรอระบบความปลอดภัยถึงเอาอาวุธออกมาได้ ทันทีที่ระบบทำงาน ประตูห้องนี้จะเปิดออก รู้นะครับ เราต้องเจอกับอะไร"

"สงครามไง"

"ไม่รอดก็ร่วง มีเเค่นั้น"

"ผมกำลังอัพเดทสัณญาณอยู่"อาร์มพูดออกมา

ระหว่างข้างในวุ่นวาย ข้างนอกก็วุ่นไม่เเพ้กัน เต มาเก๊า พีทเวกัส ไทม์เเละตะวันซุ่มดูข้างนอก

"เต็มเลย"

"จะเข้าไปยังไงอื้อขนาดนี้"

"ฝ่า"มาเก๊าบอกออกมา

"ใช่ต้องฝ่าเข้าไป"

"พวกคินน์อยู่ที่ห้องคลังเก็บอาวุธ"

"มีทางไหนเข้าไปได้อีกนอกจากหน้าบ้าน"ตะวันเอ่ยถาม

"มี ตามผมมา"รอบนี้พีทเป็นคนนำ เวกัสคอยระวังหลัง

"ด้านหลัง มีพวกมันไม่เยอะ พี่สะใภ้ผมเก่ง"

"ไม่ถึงขนาดนั้นครับ"

"อวยเก่ง ไม่เห็นอวยพี่เลย"เตพูดออกมาจนมาเก๊ายิ้มๆ

"ใช่เวลาพูดอะไรเเบบนี้มั้ย ตอนนี้ต้องระวังหลังให้กัน "ไทม์ตัดบทจนเตหันไปมองค้อน

"มีไม่กี่ตัว ใช้ปืนไม่ได้ ไม่งั้นพวกมันเเห่มาเน่"เวกัสบอกมองรอบๆ

"กูจัดการเอง"เตออกตัว

"ไม่ได้"

"กูใช้มีดพกได้ อีกอย่างมึงไม่ใช่พ่อกูไทม์ ไม่ต้องมาห้าม"

"พี่เต สู้ด้วยกันมั้ยเหมือนเกมส์ไงช่วยกัน2คน"

"นี่มันเรื่องจริงไม่ใช่เกมนะ"เวกัสเอ็ดน้องชาย

"ความคิดเด็ก"ไทม์เหน็บมาเก๊า

"เฮีย คอยดูผมนะ"มาเก๊าไม่ได้ใส่ใจไทม์เตยี่นมีดพกให้1เล่ม

"จัดเลย"

สิ้นคำทั้งคู่ก็ใช้มีดพกจัดการพวกซอมบี้ เข้าขากันมาเก๊าทั้งไว ไม่พลาดเเละดูเท่มาก รายการต่อสู้ใช่ย่อย ส่วนเตเองก็ลบภาพคุณหนูไปอย่างสิ้นเชิง เป็นคนสวยขาโหดอย่างเต็มรูปเเบบเเล้วตอนนี้ เวกัสระเเวดระวังรอบๆ

"คุณมาเก๊าดูโตขึ้น เเถมเก่งด้วยนะครับ"พีทพูดชื่นชม

"ใช่ นอกจากกูมึง เตก็สำคัญที่สุดในชีวิตมันเเล้ว"

ไทม์ฟังนิ่งๆก่อนจะหันมามองตะวันที่ปิดท้ายระวังหลังให้เขา

"ตะวัน"

"อย่าพึ่งเรียกมันไม่มีสมาธินะ ระวังหลังให้อยู่"

"ขอบคุณนะ"

"ขอบคุณอะไร"

"ที่ทำทุกอย่างเพื่อผม"

"อืม"เพียงสั้นๆเเค่นี้คนฟังก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง

อย่างน้อยก็ไม่ได้ดูไร้ค่า ทำดีขนาดไหน เขาก็ไม่เห็น ตอนนี้เเค่คำว่าขอบคุณก็ดีใจที่สุดเเล้วในมุมของตะวัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***