ตอนที่11

เกือบเสียท่า คนที่มาช่วยเเละคนถูกโดนเมิน

ระหว่างที่ยื้อไปมานั้น เตถือคบเพลิงหมุนไปรอบๆพวกซอมบี้ดีที่มันกลัวไฟมาเพื่อช่วยมาเก๊า เขาถอดเสื้อนอกคลุมหัวมันเอาไว้

ทำให้มันปล่อยมือจากมาเก๊า เขาจึงหาจังหวะ จับหัวมันไว้ พอได้จังหวะมาเก๊าก็จับเเล้วหักคอ

เสียงดังกึกของกระดูก ทำให้มันสิ้นฤทธิ์

.....ปังๆๆๆ....

เวกัส ยิงพวกมันไปหลายนัดพวกมันก็ยังวิ่งได้

"งานแล้วมั้ย" พวกมันกระชั้นจนเกือบจะโดดใส่

"เล็งหัว" พีทพูดออกมา

อีกนิดจะถึงตัวเวกัสโชคดีที่เขากดลั่นไกทัน

"หวุดหวิด"พีทสู้ไปยิงไปพาใจหายใจคว่ำ

"โอเคกันมั้ย"จู่เตก็ถามขึ้นมา

"โอเคมากไปเหอะมาอีกบานเลย"มาเก๊าที่เห็นพวกซอมบี้มันวิ่งมาทางเขาแบบเพิ่มจำนวน

พากันวิ่งหน้าตั้ง ยิ่งหน้าบ้านยิ่งเละ เเล้วมีฝูงซอมบี้ ไหลเข้ามาอีกเยอะ รู้สึกเหมือนว่าจะเสียท่า ทั้ง4หันหลังชนกัน ทั้งยิง เตะ เเทงจนถึงกับออ่นเเรง

"เฮียผมดีใจนะที่เกิดเป็นน้องเฮีย"

"กูก็ภูมิใจในตัวมึง พึ่งเห็นมึงใช้กระทะตีหนูทะลุกระจกสุดจริง"

"ตายเป็นตายสิ ผมรักพี่นะพี่เต"

"กูรักมึงนะพีท"

"มันใช่เวลามาสั่งเสียมั้ยหะ"เตถึงกับดุออกมา

"สู้ให้สุดก่อนได้มั้ย"

เเต่พอจนมุมอยู่ในวงล้อม ทุกคนก็เริ่มจะปล่อยจอย

......ปังๆ....ปัง....

ตะวัน มาพร้อมกับปืนลูกซองเปิดฉากระเบิดหัวพวกมันทีละตัวจนสมองไหล

"ขึ้นรถเร็ว"ไทม์ตะโกนบอก

ทุกคนรีบวิ่ง ไปโดยมีตะวันยิงสกัดให้จนขึ้นรถมาได้ ก่อนตะวันจะวิ่งเข้ามาในรถ ไทม์รีบดริฟท์รถออกไป

"ถูกกัดหรือเปล่า"

ทั้ง4พากันตรวจดู พร้อมส่ายหัว

"เต โอเคนะ"ไทม์หันไปถาม

"เมื่อกี้ขอบใจนะตะวัน ไทม์"

"ที่ช่วยเห็นเเก่หน้าคินน์ กับไทม์"

"ยังไงก็ขอบคุณครับ"พีทรีบเสริม

"ขอบคุณ มึงรู้ได้ไงพวกกูติดอยู่ในบ้าน"

"คินน์ มันให้มาดูมึงกูก็มา อีกอย่างกูเป็นห่วงเตด้วย"

มาเก๊าตวัดสายตามอง เขาดูไม่พอใจมากเเต่ก็วางตัว

"ยังไงก็ขอบคุณ"

"กูไม่ได้อยากช่วยมึง "

"มาเก๊าวันนี้เก่งมากนะ ดูเเลตัวเองได้ ดูเเลคนอื่นก็ได้"

"ชม ผมเเบบนี้ รักผมมากใชมั้ย"

ไทม์ขับรถหน้าตึงอัตโนมัติ ตะวันนั่งบรรจุกระสุนนิ่งๆ

"รักมากอยู่เเล้ว"

"พอเลย มาหวานอะไรกันในรถ"เวกัสรีบตัดบท

"พึ่งผ่านเรื่องเฉียดตายมานะครับ"

"หรือพี่พีทไม่รักเฮีย"

"ก็...แบบว่า..."

เวกัสเหลือบมองหน้าพีท

"ก็รักไงครับ"

ทำให้เวกัสถึงกับยิ้มออกมาได้ พากันหยอดไปมา ไม่ได้เกรงใจใคร เต ทำให้มาเก๊ารู้ว่า ตัวเขาเอง คือคนที่เตเเคร์ที่สุด เขารู้สึกว่า มันชั่งโชคดี

"ตะวันโอเคมั้ย"

"ถ้าฝืนไม่ต้องถามก็ได้ เพราะคนที่ไทม์ห่วง ไม่ใช่ตะวัน"

ไทม์จึงทำได้เเค่เงียบและนิ่งไปเท่านั้น

ระหว่างทาง

เละมากเต็มไปด้วยซากศพ ชิ้นส่วน เลือดกระจายเต็มไปหมด

ตะวันยื่นกระสุนให้เวกัส1ชุดและส่งกระสุนให้พีทอีกที่ชุด พีทรับมายิ้มๆ

"ขอบใจ"

"นี่ปืนกับมีดพก"ตะวันพูดกับเต

"มาเก๊าใช้ปืนพี่เอามีดพก"

"ทำไมไม่พกปืนหล่ะเต"ไทม์รีบถาม

"มาเก๊าพี่เชื่อ เราจะระวังหลังให้พี่"

"พี่ไม่ต้องใช้ความเชื่อ ผมระวังหลังให้พี่อยู่เเล้ว"เตยิ้มๆมองสบตา เเต่ดูเหมือนมีคนหน้าฉีกหมอไม่รับเย็บ

เวกัสยิ้มที่มุมปากดูความเเสบของน้องกับน้องสะใภ้

"เงิบไปสิ"

"อะไรนะครับ"พีทหันมาถามเวกัส

"อ่อกูรักมึง"

"เวกัส"

"เบาได้เบา เเหม๋มาว่าผม เฮียก็เหมือนกัน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***