ณ หมู่บ้านปันสุข
“อ้าว ตาวินไม่ไปสอนหรอลูก” เสียงแม่ผู้เป็นที่รักของผมทักขึ้นเมื่อเห็นผมเดินลงมาชั้นล่าง
“วันนี้ผมไม่มีสอนครับแม่” นี่คืออีกหนึ่งสาเหตุที่ผมเลือกลงสอนที่นี่ เพราะถ้าไม่มีสอนก็ไม่ต้องไป เหมือนผมได้หยุด
“ผมไปวิ่งก่อนนะครับแม่”
“จ้า” ผมวิ่งออกจากบ้านจนไปถึงสวนสาธารณะในหมู่บ้าน ผมก็เห็นคนๆหนึ่งกำลังอยู่ที่ม้านั่งคนเดียว
“วันนี้ไม่ใช่วันหยุดนี่ ทำไมไม่ไปเรียน” ผมถามพร้อมกับนั่งลงข้างๆเธอ
“ปันตื่นสายค่ะ” เธอตอบพร้อมก้มหน้า
“โกหก มีอะไรก็พูดมา ไหนบอกจะปรึกษา”
“วันนี้มีวิชาที่ปันไม่ชอบค่ะเลยไม่ไป” นั่นไง เด็กคนนี้
“แค่ไม่ชอบเลยไม่ไปอ่ะนะ ทำมากี่ครั้งแล้ว”
“ครั้งนี้ครั้งที่สองค่ะ”
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบเรียนหรอ?”
“ป่าวค่ะ ปันชอบวิชานี้แต่ปันไม่ชอบครูที่สอน เค้าเคยด่าปันค่ะ”
“ถึงขั้นนั้นเลยหรอ ทำไมไม่แจ้ง ผอ.ล่ะ”
“ปันไม่อยากให้เป็นเรื่องค่ะ ปันเลือกเงียบดีกว่า”
“ไม่เป็นไรนะ😊” ผมพูดพร้อมกับลูบหัวเธอ
“อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะคะ”
“อื้ม ไม่บอกหรอก”
“ขอบคุณค่ะพี่วิน”
“สบายใจขึ้นบ้างยัง?”
“นิดหน่อยค่ะ”
“สัญญากับฉันได้มั้ยว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”
“คือปัน...” ผมเห็นเธออ้ำๆอึ้งๆ
“เอาแบบนี้ถ้าครั้งหน้าเธอเข้าเรียนวิชานี้อีก ฉันอยากให้เธออัดคลิปไว้ได้มั้ย แล้วส่งมาให้ฉัน” ผมอยากจะช่วยเธอแต่ผมดันไม่มีสอนในวันนี้
“ค่ะ”
“เลิกทำหน้าเศร้าได้แล้ว ไปเที่ยวกันมั้ย?” ผมถามอะไรออกไปวะเนี่ย!!!
“ไปไหนหรอคะ?”
“เธออยากไปไหนล่ะ”
“ปันไปได้หมดเลยค่ะ”
“งั้นไปทะเลมั้ย” ในเมื่อพูดชวนเธอไปแล้วก็ต้องพาไปสินะ
“ไปค่ะ แต่ปันต้องขออนุญาตพี่กันต์ก่อนนะคะ”
“อื้ม ไปขอก่อนสิ งั้นกลับบ้านกัน”
“ค่ะ” เธอรีบลุกขึ้นแล้วรีบเดินกลับบ้าน ผมก็เดินตามเธอ ท่าทางเธอดูดีใจมากที่จะได้ไปเที่ยว
“พี่วินเข้าไปด้วยกันมั้ยคะ?” เธอเอ่ยปากชวนผมเมื่อผมอยู่หน้าบ้าน
“ไปสิ”
“ปันกลับมาแล้วค่ะ”
“น้องปันคะวันนี้พี่ไม่ได้นอนที่บ้านนะคะ พี่ต้องไปต่างจังหวัด”
“ไปต่างจังหวัดเลยหรอคะ🥺”
“อย่าทำหน้าแบบนี้สิคะ แล้วนี่ใครคะ?”
“นี่พี่วินค่ะ พี่วินคะนี่พี่โลกันต์พี่ชายปันค่ะ”
“อ๋อคุณที่เป็นอาจารย์ฝึกสอนใช่มั้ยครับ”
“ครับ สวัสดีครับคุณโลกันต์”
“สวัสดีครับ เรียกผมกันต์ก็ได้ครับ”
“ครับ”
“พี่กันต์คะน้องปันมีเรื่องจะบอกค่ะ”
“อะไรคะ?”
“น้องปันจะขออนุญาตไปทะเลกับพี่วินได้มั้ยคะ”
“ไปกันสองคนหรอ?”
“แม่ผมไปด้วยครับ”
“งั้นก็ไปได้ครับ ฝากน้องผมด้วยนะครับ”
“ครับ”
“ขอบคุณนะค้าพี่กันต์”
“ค่ะ เงินยังอยู่ใช่มั้ย?”
“อยู่ค่า ปันไปเก็บของก่อนนะคะ”
“เราไม่ได้ไปค้างจะเก็บทำไม?” ผมถามขึ้นเมื่อเธอบอกว่าจะไปเก็บของ
“ปันหมายถึงชุดเล่นน้ำ ครีมกันแดด อะไรแบบนี้ค่ะ”
“งั้นเก็บเสร็จมารอหน้าบ้านนะ เดี๋ยวมารับ”
“ค่ะ”
Pan part
ฉันรีบวิ่งขึ้นมาเก็บกระเป๋า นานๆจะได้ไปทะเล
“ต้องเอาชุดไปเผื่อ ขนมด้วย” ฉันเก็บเสื้อผ้าพร้อมพูดทวนทุกอย่างว่าครบรึเปล่า
ก๊อกๆๆ
“คุณหนูคะ คุณวินมาแล้วค่ะ”
“ค่า กำลังลงไปค่ะป้าจันทร์” พูดจบฉันก็รีบสะพายกระเป๋าลงมา อดใจไม่ไหวแล้ว
“น้าดาสวัสดีค่ะ”
“สวัสดีจ้ะ หนูปันนั่งหน้ากับตาวินนะลูก น้าชอบนั่งด้านหลังมากกว่า”
“ค่ะ” ฉันรีบขึ้นรถทันที
“พร้อมกันแล้วนะครับ ไม่ลืมอะไรนะ”
“ค่ะ”
“งั้นก็ไปกัน”
หลังออกจากบ้านมาทั้งรถก็มีแต่เสียงเพลง เป็นบรรยากาศที่ฉันชอบมาก
“หนูปันชอบอ่านหนังสือมั้ยลูก?”
“ชอบค่ะคุณน้า อ่านหนังสือมันทำให้ปันสงบ”
“เหมือนตาวินเลยลูก ชอบอ่านแต่หนังสือ ไม่ก็ฟังเพลง แล้วหนูปันมีอะไรที่ชอบอีกมั้ย?”
“ปันชอบไปดูหนังรอบสุดท้ายค่ะ”
“ทำไมล่ะลูก รอบสุดท้ายมันมืดนะ”
“คนไม่เยอะไม่วุ่นวายดีค่ะ”
“เหมือนฉันเลยนะ” พี่วินพูดขึ้นมาหลังจากที่ฉันพูดจบ
“แล้วเครื่องดื่มโปรดของหนูล่ะ”
“ชาเขียวไม่ใส่น้ำตาลค่ะ”
“อันนี้ชอบเหมือนน้า ส่วนตาวินน่ะชอบกินโกโก้หวานน้อย”
“จริงหรอคะคุณน้า”
“จริงสิจ้ะ หนูปันนี่มีอะไรที่ชอบเหมือนๆบ้านน้าเลยนะ”
“ค่ะ” คุณน้าพูดแล้วมองฉันกับพี่วินสลับกัน ฉันว่าคุณน้าแปลกๆ หรือฉันคิดไปเองกันนะ
หลังจากที่คุยกันได้สักพักก็มาถึงทะเล
“ถึงแล้วค้าบ”
“ที่นี่บ้านใครหรอคะ?” ฉันถามออกไปเมื่อพี่วินมาจอดอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านสองชั้นที่ไม่ใหญ่มาก แต่น่าอยู่สุดๆ
“บ้านน้าเองจ้ะ ตอนเด็กๆตาวินชอบขอให้พามาทะเล น้าก็เลยซื้อบ้านไว้ซะเลย”
“ค่ะ บ้านน่าอยู่จังเลยค่ะคุณน้า”
“ผมว่าเข้าบ้านกันก่อนเถอะครับ แดดร้อน”
“จ้ะ”
“เดี๋ยวหนูถือค่ะคุณน้า ท่าจะหนักนะคะ” ฉันเห็นคุณน้าหิ้วกระเป๋าใบใหญ่ท่าทางจะหนักมากจึงอาสาถือให้แต่ก็โดนขวางไว้
“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันถือเองมันหนัก”
“ค่ะ”
“ไปจ่ะหนูปัน เข้าบ้านกันชั้นสองเห็นวิวทะเลสวยมากเลยนะ”
“ค่ะ” ฉันเดินตามคุณน้าขึ้นมาตรงระเบียงชั้นสอง
“เห็นวิวชัดมากเลยค่ะคุณน้า สวยกว่าด้านล่างอีก”
“หนูปันชอบมั้ยจ้ะ”
“ชอบมากๆเลยค่ะคุณน้า😊”
“แม่ครับ ผมไปเดินเล่นก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนกลับจะแวะซื้ออาหารมาด้วยแม่อยากทานอะไรมั้ยครับ”
“แม่ทานอะไรก็ได้ เอาหนูปันไปด้วยสิตาวิน พาน้องไปเดินเล่นด้วย”
“ครับ เธอจะไปมั้ย”
“ไปค่า”
@ชายหาด
“ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ”
“ว่ามาค่ะ”
“ชื่อเธอปัณฑารีย์ มีความหมายว่าอะไร?”
“ผู้ประเสริฐด้วยปัญญาค่ะ”
“ความหมายดีเลยนี่”
“แล้วชื่อพี่วินล่ะคะ”
“ปวริศ แปลว่า ผู้ประเสริฐและเป็นใหญ่”
“ความหมายดีนะคะ”
“อื้ม”
“ปันขอถามอีกนิดได้มั้ยคะ”
“ว่ามาสิ อยากถามอะไรก็ถาม”
“ทำไมพี่วินถึงเลือกที่จะมาเรียนครูหรอคะ”
“ไม่รู้สิ ตอนนั้นไม่ได้คิดอะไร แค่อยากหาอะไรเรียน”
“ดูไม่มีจุดมุ่งหมายจริงจังเลยนะคะ”
“แล้วเธอล่ะทำไมถึงมาเรียนอาหาร”
“ปันอยากเปิดร้านเป็นของตัวเองน่ะค่ะ ปันอยากมีร้านอาหาร ที่มีโซนคาเฟ่หนังสือ มีหนังสือจำหน่าย”
“คาเฟ่หนังสือ?”
“ค่ะ คาเฟ่ที่มีหนังสือให้อ่าน มีหนังสือไว้จำหน่าย ปันอยากได้คาเฟ่แบบนี้ ปันเอามาจากความชอบของปันค่ะ และปันคิดว่าน่าจะมีอีกหลายคนที่คิดแบบปัน”
“ความคิดดีเลยนี่”
“ขอบคุณค่ะ”
“พี่ครับๆ ซื้อดอกไม้มั้ยครับ” ระหว่างที่ฉันกับพี่วินเดินเล่นอยู่ก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กนำดอกกุหลาบมาขาย
“ขายยังไงคะ?”
“กำละ 50บาทครับ”
“งั้นพี่เอาสองกำค่ะ”
“ขอบคุณครับพี่คนสวย”
“เดี๋ยว”
“คะ?”
“อ่ะนี่ครับ ไม่ต้องทอน แต่พี่ขอสองกำ” ฉันกำลังจะจ่ายเงิน พี่วินก็ห้ามไว้และจ่ายแบงค์500ไปแทน
“ขอบคุณ พวกพี่ใจดีจังเลย รักกันนานๆนะครับ” น้องพูดจบก็เดินไป
“อ่ะ ฉันให้”
“ให้ปันหรอคะ?”
“แล้วฉันยืนอยู่กับใครล่ะ”
“เอ่อ...ขอบคุณค่ะ” ฉันขอบคุณพร้อมรับมาแบบงงๆ
“ไปซื้ออาหารแล้วกลับบ้านกัน ป่านนี้แม่รอแล้ว”
“ค่ะ”
ฉันกับพี่วินเดินจนถึงตลาดที่ขายอาหารทะเล พี่วินซื้ออาหารทะเลมาเยอะมากๆ ฉันจะช่วยถือก็ไม่ให้ช่วยบอกแต่ว่ามันหนัก
“มากันแล้วหรอลูก”
“เดี๋ยวผมไปจุดเตาก่อนนะครับแม่”
“จ้า เดี๋ยวแม่เตรียมอาหารให้นะลูก”
“หนูช่วยนะคะคุณน้า” ฉันไปช่วยคุณน้า ล้างพวกอาหารทะเลต่างๆ เสร็จแล้วก็มาปาร์ตี้กันหน้าบ้าน
19:00 น.
“หนูปัน”
“คะ?”
“หนูมีแฟนรึยัง?”
“ยังค่ะคุณน้า” เอ๊ะ คุณน้าจะถามฉันไปทำไมนะ
“ไม่มีคนมาจีบเลยหรอลูก”
“มีค่ะ แต่ว่าปันไม่ชอบ สำหรับปันถ้าปันอยากลองเปิดใจคุยกับใคร ปันขอเลือกคนที่ปันชอบดีกว่าค่ะ แม้ปันจะไม่สมหวังก็ไม่เป็นไรค่ะ”
“โถลูก ทัศนคติหนูดีมากๆเลยนะจ้ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ผมว่าถ้าอิ่มกันแล้ว ไปอาบน้ำกันเถอะครับ จะได้กลับบ้านกัน เดี๋ยวผมเก็บของให้”
“เดี๋ยวปันช่วยค่ะ คุณน้าไปอาบน้ำก่อนได้เลยค่ะ”
“น้าฝากด้วยนะลูก”
“ยินดีค่ะ😊” คุณน้าเข้าบ้านไป ส่วนฉันก็ช่วยพี่วินเก็บของ
ซ่า!!!! ซ่า!!!!
“เห้ย!!! ฝนตก เข้าบ้านเร็ว” พี่วินลากฉันเข้าบ้าน เพราะอยู่ดีๆฝนก็ตกลงมา
“แบบนี้ของก็เปียกหมดสิคะ”
“ชั่งมันเถอะน่า ตกแบบนี้แล้วจะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย”
“รอดูไปก่อนมั้ยคะ เผื่อฝนจะหยุด”
“อืม คงต้องแบบนั้นแหละ ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ”
19:30 น.
“ตาวิน หนูปันไปอาบน้ำสิลูก ฝนตกแบบนี้สงสัยต้องค้างที่นี่”
“รอดูก่อนก็ได้ครับแม่เผื่อจะหยุด”
“งั้นแม่ไปนอนนะลูก”
“ครับ เธอไปอาบน้ำสิ”
“ค่ะ”
20:25 น.
ฉันอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นพี่วินั่งอยู่ที่เดิม
“พี่วินคะ”
“ว่าไง?”
“ไปอาบน้ำเถอะค่ะ ฝนไม่มีทีท่าที่จะหยุดเลย”
“อื้ม ห้องนอนมีแค่สองห้องอ่ะ เธอไปนอนกับแม่ฉันก่อนก็ได้นะ”
“ค่ะ” พี่วินไปอาบน้ำ ฉันก็เอาหนังสือมาอ่าน จนพี่วินอาบน้ำเสร็จ
“อ้าว ทำไมไม่เข้าไปนอนล่ะ”
“ปันยังไม่ง่วงน่ะค่ะ”
“สงสัยเราต้องค้างที่นี่แล้วแหละ”
“ค่ะ”
“แล้วบอกที่บ้านรึยัง?”
“อุ้ย! ปันลืมไปเลยค่ะ”
Rrrr ‘พี่โลกันต์💓’
“พี่กันต์โทรมาพอดีเลยค่ะ”
“คุยให้เรียบร้อย ฉันไปแต่งตัวก่อน”
“ฮัลโหลค่ะพี่กันต์”
“น้องปัน ป้าจันทร์โทรมาบอกพี่ว่าน้องปันยังไม่กลับบ้านอีกหรอคะ”
“พอดีฝนตกหนักมากเลยค่ะพี่กันต์ พวกเราเลยต้องพักที่นี่ก่อน ถ้ากลับตอนนี้กลัวจะเกิดอุบัติเหตุค่ะ”
“แล้วทำไมไม่โทรมาบอกพี่ล่ะคะ”
“น้องปันขอโทษค่ะ พอดีน้องปันลืม”
“ดูแลตัวเองดีๆนะคะ”
“ค่ะพี่กันต์”
“เป็นไงบ้าง บอกที่บ้านแล้วใช่มั้ย” ฉันคุยกับพี่กันต์เสร็จพี่วินก็เดินออกมาพอดี
“ค่ะ งั้นปันขอไปนอนก่อนนะคะ”
“เชิญครับ”
“อ้าว...” ฉันเดินไปที่ห้องเพื่อเปิดประตู แต่ประตูห้องมันล็อก
“มีอะไรหรอ?”
“คือประตูมันล็อกน่ะค่ะ”
Win Part
ก๊อก!ๆ
“แม่ครับ แม่” ผมเคาะประตูพร้อมกับเรียกแม่ไปด้วย
“คุณน้าคะ”
“แม่ครับ”
“คุณน้าคงหลับแล้วแหละค่ะ เดี๋ยวปันนอนข้างนอกก็ได้ค่ะ”
“จะบ้าหรอ ยุงมันเยอะนะ ไปนอนให้ห้องฉันก็ได้”
“แล้วพี่วินจะไปนอนไหนล่ะคะ”
“เอาเถอะน่า ไปเข้าห้อง” แม่นะแม่ คิดจะทำอะไรกันแน่
“ค่ะ” เธอเดินเข้าห้องไป ผมก็เดินตาม
“เดี๋ยวฉันนอนพื้น เธอนอนบนเตียงนั่นแหละ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวปันนอนพื้นเองค่ะ”
“เธอจะบ้ารึไง พื้นมันแข็งนอนบนเตียงนั่นแหละ”
“ปันนอนได้ค่ะ”
“อย่าดื้อได้ไหมห้ะ!”
“งั้นก็นอนด้วยกันนี่แหละค่ะ เตียงออกจะกว้าง”
“ไม่ได้ มันไม่ดี”
“ปันไม่สนใจหรอกค่ะ ดีกว่าจะต้องไปนอนพื้น งั้นถ้าพี่วินนอนพื้นปันก็จะนอนพื้น”
“เด็กอะไรเนี่ยห้ะ? เธอไม่กลัวฉันทำไม่ดีไม่ร้ายเธอรึไง”
“ไม่หรอกค่ะ พี่วินเป็นคนดี”
“แต่ฉันเป็นผู้ชายนะ!”
“งั้นก็คิดซะว่าปันเป็นผู้ชายก็แล้วกันนะคะ จะได้สบายใจ” พูดจบเธอก็ล้มตัวลงนอน
“นอนก็นอน” ผมล้มตัวลงนอนข้างๆเธอ
เด็กอะไร กล้านอนกับผู้ชายแล้วยังไม่กลัวเขาทำไม่ดีไม่ร้ายอีก
“ยัยเด็กบ้าเอ้ย”
“ขอบคุณค่ะอาจารย์ แต่ปันเป็นเด็กน่ารัก”
“นอนซะ!!” เธอยังพูดกวนผมทั้งๆที่หลับตา จะว่าไปเธอก็น่ารักเหมือนกันนะ ปากนิด จมูกหน่อย ตาคม ผมยาว ผิวขาว ไอบ้าวิน!! คิดอะไรอยู่วะ!!! นั่นมันลูกศิษย์นะ!
“นอนดีกว่า” ผมข่มตานอนจนหลับไป
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments