05:00 น.
“เมื่อไหร่จะวันหยุดซักทีน้า” ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเวลานี้เป็นประจำเพราะต้องไปเรียน
“ไปอาบน้ำดีกว่า”
6:30 น.
หลังจากที่ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็รีบลงไปด้านล่าง
“อาหารเช้าพร้อมแล้วค่ะคุณหนู”
“หอมจังเลยค่ะป้าจันทร์”
“ทานเยอะๆนะคะ”
“ค่า”
“น้องปัน วันนี้พี่ไปส่งนะคะ”
“ได้ค่ะพี่กันต์”
“รีบทานข้าวเถอะค่ะ”
“พี่กันต์ไม่ทานหรอคะ”
“ไม่ค่ะ พอดีพี่มีนัด”
“ค่ะ”
20 นาทีต่อมา
“พี่กันต์คะ ไปกันเถอะค่ะ”
“ไปครับ”
ณ วิทยาลัย
“พี่กันต์สวัสดีค่ะ”
“ตั้งใจเรียนนะคะ”
“ค่า”
“ปัน ใครมาส่งอะ?” นิคเพื่อนสนิทถามฉันขึ้นมา
“พี่กันต์ไง”
“อ๋อ”
“แล้วครีมกับเนมอ่ะ”
“มันคงนั่งรออยู่ที่เดิมแหละ” แก๊งของฉันไม่มีใครที่เข้าโรงเรียนสายซักคน ถึงจะเกรียนแต่เรื่องเรียนไม่เคยตกนี่คือสิ่งที่ครูตั้งให้กับกลุ่มของฉัน
“หวัดดีครีม หวัดดีเนม”
“หวัดดีปัน วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ย?” เนมถามขึ้นมา เนมเป็นคนที่ชวนเที่ยวเก่งมากๆ
“ไปไหนวะไอเนม มึงนี่ชวนเที่ยวเก่งจริงๆนะ”
“ก็ที่เดิมๆอะ มึงก็รู้จะถามทำไมวะนิค”
“ฉันไป” เสียงยัยครีมตอบรับ
“กูก็ไป” นิค
“แล้วมึงอ่ะปัน”
“กูไม่ไปอะ กูไม่ชอบคนเยอะ”
“เออ ก็ได้”
ที่ๆพวกมันไปก็มีอยู่ไม่กี่ที่แต่ส่วนใหญ่จะเป็นห้างซะมากกว่า
“ไปเรียนกัน วันนี้เรียนเบเกอรี่ป้ะ” ครีม
“ใช่ เห็นอาจารย์บอกจะให้ทำเอแคลร์ป้ะ” นิค
“น่าจะใช่นะ เห็นส่งสูตรมาละ ไปเถอะ”
พวกเราเดินไปที่ห้องเรียนปฏิบัติ วิชาเบเกอรี่เป็นวิชาที่ฉันชอบมากๆ เพราะนอกจากได้ทำแล้วก็ต้องไปเดินขายด้วย ฉันว่ามันสนุกมากๆ
“ครีมกับปันตวงของนะ เดี๋ยวกูกับเนมจะเตรียมอุปกรณ์”
“โอเคร” พวกฉันอยู่กลุ่มเดียวกันตั้งแต่สมัยเรียนปวช. ทำให้การแบ่งงานมันลงตัว
หลังจากที่เตรียมทุกอย่างเสร็จแล้วพวกเราก็ลงมือทำ
4 ชม.
“เสร็จซักที” ครีม
“ได้กี่กล่องอะครีม” นิค
“เราเก็บล้างของให้หมดก่อนดีมั้ยแล้วค่อยไปขาย” เนม
“ปกติก็ทำอยู่ไม่ใช่รึไงจะถามทำไม” ครีม
“เห้ยๆ กูได้ออเดอร์10กล่อง” นิค อ้อ ทริคการขายของพวกฉันคือ ลงโพสว่ามีขนมอะไรขาย ราคาเท่าไหร่ เรียกง่ายๆว่าขายออนไลน์แล้วเดินส่งเอา
“ของกู 15 กล่อง” เนม
“ของกู 5 กล่อง” ครีม
“รวมทั้งหมดก็ 30 กล่อง เหลืออีก 10 กล่องกูซื้อเอง”
“มึงจะซื้อไปไหนเยอะแยะ” นิค
“มึงก็รู้ว่าไอปันมันใจดี มันคงจะไปแจกลุงยาม ลุงภารโรง แล้วก็เพื่อนบ้านมันตามเคย” เนม
“รู้ดีจังนะไอเนม งั้นกูช่วยเก็บอุปกรณ์จะได้กลับบ้านกัน”
10 นาที
“คนนอกสั่งหมดเลยหรอ?” ฉันถามออกไปเพราะไม่เห็นพวกมันส่งออเดอร์แต่กลับถือมาโรงจอดรถ
“อืมใช่ เนี่ยเดี๋ยวจะเอาไปส่ง แล้วแกกลับไงอะ” เนม
“เดี๋ยวพี่กันต์มารับอะ พวกแกกลับกันดีๆนะ”
“โอเครๆ” เนม
Rrrr ‘พี่โลกันต์💓’
“ค่ะพี่กันต์”
“น้องปัน เดี๋ยวพี่ให้ลุงเดี่ยวไปรับนะ พี่ยังไม่เสร็จงานเลยค่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่กันต์ เดี๋ยวน้องปันให้เพื่อนไปส่งก็ได้ค่ะ”
“เอางั้นหรอ?”
“ค่ะ พี่กันต์ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ สวัสดีค่ะ”
“ครับ”
เห้อออ เหมือนเคย ที่ฉันไม่ให้ลุงเดี่ยวมารับเพราะฉันยังไม่อยากกลับบ้าน กลับไปก็เหงาอีก
IG : Pawarit_win🤍
“พี่วินสอนอยู่มั้ยคะ?”
“กำลังจะกลับบ้านมีอะไรรึป่าว?”
“ปันขอกลับด้วยได้มั้ยคะ?”
“คนที่บ้านไม่มารับหรอ”
“พี่กันต์ยังทำงานไม่เสร็จน่ะค่ะ ปันเลยยังไม่อยากกลับบ้าน”
“งั้นก็กลับด้วยกัน อยู่ไหนล่ะ?”
“ปันอยู่หน้าวิทยาลัยค่ะ”
“รออยู่ตรงนั้นแหละเดี๋ยวไปรับ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
หลังจากที่คุยกันไม่นานก็มีรถหรูมาจอดอยู่ตรงหน้าฉัน
“ขึ้นมาสิ”
“ขอบคุณนะคะที่ให้กลับด้วย”
“อื้ม แต่ฉันต้องไปมหาลัยก่อนนะ อาจารย์เรียกน่ะ”
“ค่ะ”
@มหาวิทยาลัย
“รีบไปเร็วๆไอวิน อาจารย์รออยู่”
“เออๆ เธอรอฉันตรงนี้ก่อนนะ พวกมันไว้ใจได้”
“ค่ะ” พูดจบพี่มาวินก็รีบไป
“สวัสดีครับ เป็นแฟนไอวินหรอ”
“ไม่ใช่นะคะ”
“ไอต้าน้องเขากลัวหมด พี่ชื่อไวท์นะครับ”
“พี่ชื่อกีตาร์”
“ส่วนพี่ชื่อธีร์ แล้วเราล่ะชื่ออะไร”
“หนูชื่อปันค่ะ”
“แล้วนี่ไม่ได้เป็นแฟนไอวินจริงๆหรอ” พี่กีตาร์ถามฉันอีกครั้ง
“ค่ะ”
“แล้วทำไมมันถึงพามาที่นี่ล่ะ?” พี่ไวท์
“พอดีอยู่หมู่บ้านเดียวกันอ่ะค่ะ ปันเลยขอกลับด้วย”
“อ๋อ ขนมนี่เราทำหรอ?” พี่ไวท์
“ค่ะ พวกพี่อยากลองชิมมั้ยคะ?”
“เอาสิ” พี่ธีร์
ฉันหยิบขนมให้พวกเค้าคนละกล่อง
“หืมม อร่อยมากเลยนะ นี่เราขายรึป่าว” พี่ธีร์
“อาจารย์ให้ทำขายน่ะค่ะ ปันเลยซื้อมาจะเอามาแจก”
“งั้นพี่ขอซื้อต่อนะ” พี่ธีร์
“พี่เอาด้วย” พี่ไวท์
“พี่ด้วย” พี่กีตาร์
“งั้นปันให้พวกพี่อีกคนละกล่องค่ะ ปันไม่คิดเงิน”
“จะดีหรอ?” พี่ไวท์
“ดีสิคะ ยังไงปันก็ต้องเอาไปแจกอยู่แล้ว”
“งั้นขอบคุณนะครับ” พี่ไวท์
“ขอบคุณครับน้องปัน” พี่ธีร์
“ขอบคุณครับ มีน้ำใจ แบ่งปันสมชื่อเลยนะ” พี่กีตาร์
ฉันนั่งคุยกับพวกพี่ๆเค้าไปเรื่อยๆ จนผ่านไปประมาณ20นาที พี่วินก็ออกมา
“เป็นไงบ้างวะ?” พี่ไวท์
“ก็ดี”
“เออ ขนมน้องปันอร่อยมากนะมึงชิมยัง” พี่ธีร์
“ยังเลย”
“ของพี่วินกับคุณน้า ปันเก็บไว้ให้แล้วค่ะ”
“ขอบคุณนะ งั้นกลับกันเถอะ”
“ค่ะ ปันกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”
“ไว้เจอกันอีกนะน้องปัน” พี่ไวท์
“ค่ะ😊”
ณ หมู่บ้านปันสุข
“ขอบคุณที่มาส่งนะคะพี่วิน”
“อื้ม งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ”
“ค่ะ” ลงจากรถฉันก็รีบเดินเข้าบ้านมา
“เหมือนลืมอะไรไปเลยแฮะ”
“คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ?”
“สวัสดีค่ะป้าจันทร์ นี่ขนมค่ะ”
“4กล่องเลยหรอคะคุณหนู”
“อุ้ย! หนูลืม รบกวนป้าจันทร์นำมาใส่กล่องอาหารให้ปันสองกล่องนะคะ อีกสองกล่องปันให้ป้าจันทร์ค่ะ”
“ได้ค่ะคุณหนู”
“ปันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะ” ฉันพูดจบก็รีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ลืมให้ขนมพี่วินจนได้ ถ้าเอาไปให้เค้าจะคิดว่าฉันอยากเจอเค้ารึป่าวนะ แต่ฉันจะเอาไปให้น้าดานี่นา
“ป้าจันทร์ขา เสร็จยังคะ?”
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณหนู”
“ซุปสาหร่าย น่าทานจังเลยค่ะ”
“ป้าเห็นคุณหนูชอบเลยทำไว้ให้น่ะค่ะ ยังร้อนๆอยู่เลยนะคะ”
“ตักใส่กล่องให้หน่อยได้มั้ยคะ ปันจะเอาไปฝากน้าดาน่ะค่ะ”
“ได้สิคะคุณหนู”
“ขอบคุณนะคะ ป้าจันทร์น่ารักที่สุดเลยค่ะ”
“แหม คุณหนูล่ะก็” ป้าจันทร์ตัดเสร็จก็นำกล่องใส่ถาด
“คุณหนูถือได้แน่นะคะ”
“ได้ค่ะป้า แค่นี้เอง เดี๋ยวปันรีบกลับมาทานนะคะ”
“ค่ะคุณหนู เดี๋ยวป้าตั้งโต๊ะรอนะคะ”
“ค่ะ”
พูดจบฉันก็รีบเดินไปบ้านพี่วิน
“พี่วินคะ!”
“ว่าไง?”
“ปันเอาของมาให้ค่ะ”
“เข้าบ้านก่อนสิ” พี่วินเดินมาเปิดประตูให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะ”
“อ้าว หนูปัน เอาอะไรมาด้วยน่ะลูก”
“สวัสดีค่ะน้าดา พอดีวันนี้ฉันเรียนปฏิบัติน่ะค่ะ เลยเอาขนมมาฝากน้าดากับพี่วิน ส่วนนี่ซุปสาหร่ายที่ป้าจันทร์ทำค่ะ”
“ขอบใจนะจ้ะ ทานข้าวด้วยกันเลยมั้ย?”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณน้า พอดีปันบอกป้าจันทร์ไว้น่ะค่ะว่าจะกลับไปทานข้าว”
“อ๋อจ่ะ”
“คุณน้าลองชิมขนมดูนะคะ”
“อร่อยมากเลยหนูปัน ตาวินมาชิมสิลูก”
“ครับ” พี่วินเดินมาหยิบไปชิม
“เป็นไง?”
“อร่อยดีครับ”
“ไว้วันหลังปันเอาขนมมาให้ชิมอีกนะคะ😊”
“ขอบใจนะจ้ะ😊”
“ปันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“จ่ะ ให้พี่เค้าไปส่งมั้ยลูก”
“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ยังไม่มืดปันกลับได้ค่ะ”
“จ้า กลับดีๆนะลูกนะ😊”
“ค่ะ สวัสดีนะคะ” พูดจบฉันก็เดินกลับบ้าน
Win Part
“หนูปันเนี่ย น่ารักมากเลยนะวิน”
“ครับ”
“วิน”
“ครับแม่?”
“แม่อยากได้หนูปันเป็นลูกสะใภ้”
“แค่กๆ มะ..แม่ว่าไงนะครับ” ผมถึงกับสำลักน้ำเพราะคำพูดของแม่ผม
“แม่บอกว่าอยากได้หนูปันเป็นลูกสะใภ้”
“เค้าอายุ 19 เองนะแม่”
“แล้วยังไงล่ะ เดี๋ยวก็20แล้ว”
“แต่ผมเป็นอาจารย์นะครับ”
“แกไปฝึกสอนแค่ปีเดียวไม่ใช่หรอวิน”
“แต่แม่ครับ”
“หนูปันออกจะเป็นเด็กน่ารัก ทำอาหาร ทำขนมก็เป็น งานบ้านก็ทำได้ แต่แม่จะไม่บังคับวินหรอกนะ”
“แม่ครับ แม่ก็รู้ว่าผมยังไม่อยากมีใคร”
“จ้า แม่รู้ว่าวินของแม่น่ะ รักคนยาก”
“ผมแค่ยังไม่เจอคนที่รักผมจริงๆหนิครับ”
“จ้า ทานข้าวกันเถอะลูก”
“ค้าบ”
แม่ผมคิดอะไรอยู่นะ อาจารย์กับนักศึกษามันจะเป็นไปได้ยังไงกัน
💓ไรท์เองครับ💓
เป็นไงบ้างครับกับสามตอนแรก
สามารถติชมได้นะค้าบ ไรท์จะพยายามลงเรื่อยๆ ฝากกดไลค์เป็นกำลังใจให้กับไรท์เตอร์คนนี้ด้วยนะครับ🥺
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments