ณ หมู่บ้านปันสุข
“คุณพ่อคุณแม่ยังไม่กลับอีกหรอคะป้าจันทร์” ป้าจันทร์คือแม่บ้านที่บ้านฉันเองค่ะ
“ยังค่ะคุณหนู เห็นคุณท่านบอกว่ากลับอาทิตย์หน้าค่ะ”
“แล้วพี่กันต์ล่ะคะ”
“คุณโลกันต์ออกไปทำธุระค่ะอีกสักครู่คงจะกลับ คุณหนูจะทานข้าวเลยมั้ยคะ?”
“ไม่ดีกว่าค่ะป้าจันทร์ เดี๋ยวปันจะไปเดินเล่นที่สวน”
“ให้ป้าไปด้วยมั้ยคะคุณหนู?”
“ไม่เป็นไรค่ะป้า😊”
พูดจบฉันก็เดินออกมา ชีวิตฉันค่อนข้างที่จะเหงา พ่อแม่ต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยๆ ไหนจะพี่ชายฉันที่ออกไปทำงานทุกวัน เจอกันวันนึงแต่ตอนเช้ากับตอนจะเข้านอน
ส่วนที่วิทยาลัย ฉันมีเพื่อนสนิทเพียงแค่สามคน คือยัยครีม นิค และเนม
“เหงาชะมัดเลย”
“อยู่หมู่บ้านนี้หรอ?” ฉันหันไปมองคนที่พูดและนั่งลงข้างฉัน
“อุ้ย! ค่ะบ้านหนูอยู่นี่ อาจารย์ล่ะคะ?”
“ก็อยู่หมู่บ้านนี้แหละ อีกอย่างไม่ได้อยู่ในวิทยาลัยแล้วไม่ต้องเรียกอาจารย์ก็ได้”
“แล้วจะให้เรียกอะไรคะ?”
“พี่ เรียกพี่น่ะเป็นมั้ย”
“ค่ะพี่มาวิน”
“นี่เย็นมากแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับบ้าน”
“เบื่อค่ะ”
“เบื่ออะไร ไม่กลัวพ่อแม่เป็นห่วงหรอ”
“คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่ค่ะ”
“แล้วพี่น้องล่ะ”
“พี่กันต์ก็ไม่อยู่ค่ะ มีแค่ป้าจันทร์คนเดียวที่อยู่”
“แล้วไม่มีสัตว์เลี้ยงหรอ”
“ไม่มีค่ะ หนูไม่อยากเลี้ยงค่ะ”
“ทำไมล่ะ?”
“พอต้องจากกันมันเจ็บมากเลยค่ะ”
“เข้าใจดีเลยครับ แต่มันเป็นเรื่องธรรมชาติ”
“ค่ะ”
“เอางี้ไปบ้านพี่มั้ย?”
“ไปได้หรอคะ?”
“ได้สิพี่อนุญาตแล้ว”
“ค่ะ” ฉันเดินตามอาจารย์ไป บ้านอาจารย์อยู่ถัดจากบ้านฉันไปไม่กี่หลัง
“กลับมาแล้วครับแม่”
“มาแล้วหรอลูก แล้วนี่ใครล่ะ”
“นักศึกษาที่วิทยาลัยที่ผมไปฝึกสอนน่ะครับ”
“สวัสดีค่ะคุณน้า”
“สวัสดีจ้ะ น้าชื่อวนิดานะจ้ะ เรียกน้าดาก็ได้แล้วหนูล่ะ”
“หนูชื่อ ปัณฑารีย์ค่ะ เรียกปันก็ได้ค่ะ”
“แล้วทำไมถึงมาด้วยกันได้ล่ะ?”
“พอดีเจอกันที่สวนน่ะค่ะ บ้านหนูอยู่ห่างจากบ้านคุณน้าไม่กี่หลังเองค่ะ”
“แบบนี้นี่เอง แล้วทานข้าวเย็นรึยังจ้ะ”
“ยังเลยค่ะ”
“งั้นทานด้วยกันเลยนะ น้ากำลังเตรียมอาหารอยู่”
“ขอบคุณค่ะ คุณน้าให้หนูช่วยนะคะ”
“หนูปันทำเป็นหรอลูก”
“หนูเรียนอาหารน่ะค่ะ พอทำเป็นอยู่บ้าง”
“ดีจังเลยลูก งั้นมาช่วยน้าทำหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ😊”
“งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับแม่”
“จ้า อาบเสร็จจะได้ลงมาทานข้าว”
“ค้าบคุณแม่สุดที่รัก” พูดจบอาจารย์ก็เดินขึ้นไปชั้นบน
“น้าลืมถามไปเลย พ่อแม่หนูไม่เป็นห่วงหรอลูกที่ไม่อยู่บ้าน”
“ที่บ้านไม่มีใครอยู่น่ะค่ะ คุณพ่อคุณแม่ไปต่างประเทศเทศ ส่วนพี่กันต์ก็ไปทำธุระค่ะ”
“เหงาแย่เลยล่ะสิ ถ้าต่อไปไม่มีใครอยู่บ้านก็มาบ้านน้านะลูก”
“ขอบคุณค่ะคุณน้า แต่หนูเกรงใจน่ะค่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจเลยจ้ะ น้าชอบทำขนมหนูปันจะได้มาสอนน้าทำ”
“ยินดีเลยค่ะคุณน้า”
“คุณน้ากำลังทำแกงจืดลูกรอกอยู่หรอคะ”
“ใช่จ้ะ หนูปันรู้จักด้วยหรอ?”
“รู้จักค่ะ ของโปรดหนูเลยค่ะ”
“เนี่ยเป็นของโปรดตาวินน่ะ น้าทำทุกอาทิตย์เลยนะ”
“จริงหรอคะ?”
“จ้ะ”
“ทำไมถึงใส่หัวไชเท้าด้วยหรอคะ?”
“ตาวินชอบกินน่ะ อีกอย่างจะทำให้น้ำซุปหวานขึ้น”
“จริงหรอคะ ได้ทริคใหม่อีกแล้ว”
“ลองชิมดูสิจ้ะ” คุณน้าตักมาป้อนฉัน
“หื้มม อร่อยมากเลยค่ะคุณน้า อร่อยกว่าที่หนูทำอีกค่ะ”
“ปากหวานจริงๆ”
30 นาที
“มาแล้วค้าบ”
“มานั่งสิลูก”
“ของโปรดผมอีกแล้ว ขอบคุณนะครับแม่😊”
“จ้า มีหนูปันมาทานข้าวด้วยรู้สึกไม่เหงาดีนะ มาบ่อยๆนะจ้ะหนูปัน”
“ค่ะคุณน้า😊”
หลังจากที่ทานข้าวเสร็จฉันก็อาสาล้างจานเอง แต่อาจารย์ก็เข้ามาช่วย
“อาจารย์ไปนั่งเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูล้างเอง”
“บอกว่าให้เรียกพี่ไม่ใช่รึไง”
“ขอโทษค่ะลืม”
“เป็นไง ไม่เหงาใช่มั้ยมาทานข้าวที่นี่”
“ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่มาวิน”
“เรื่อง?”
“ก็เรื่องที่ชวนมาที่บ้าน แถมยังได้ทานข้าวฟรี ไม่เหงาด้วย”
“เรื่องแค่นี้เอง”
“ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ?”
“ว่ามาสิ”
“พี่มาวินอยู่กับแม่แค่สองคนหรอคะ?”
“อื้ม พ่อกับแม่ฉันเลิกกันไปนานแล้วน่ะ”
“แล้วพี่น้องล่ะคะ?”
“ฉันเป็นลูกคนเดียว” พี่มาวินพูดแล้วหน้าเศร้า
“ขอโทษที่ถามนะคะ”
“ไม่เป็นไร อีกอย่างยังมีอีกหนึ่งสมาชิก”
“ใครคะ?”
เมี๊ยว!
“นั่นไง มาตังค์ลูกชายฉันเอง”
“มาตังค์ น่ารักจังเลย~”
“อ่ะ รีบล้างจาน ฉันจะได้ไปส่งที่บ้าน”
“ค่า”
Rrrr ‘พี่โลกันต์💓’
"พี่มาวินรับให้หน่อยค่ะ”
“ฮัลโหลค่ะพี่กันต์”
“น้องปันอยู่ไหนคะ? ทำไมยังไม่กลับบ้าน”
“น้องปันอยู่บ้านน้าดาค่ะ กำลังจะกลับ”
“น้าดาไหนคะ?”
“ไว้กลับบ้านน้องปันจะเล่าให้ฟังนะคะ”
“ให้พี่ไปรับมั้ยคะ?”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่กันต์ เดี๋ยวน้องปันเดินกลับเองค่ะ”
“ค่ะ กลับดีๆนะคะ”
“ค่ะ”
หลังจากที่คุยกับพี่กันต์เสร็จฉันก็รีบล้างจานแล้วไปลาคุณน้า
“น้าดาคะ หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“จ้า ตาวินไปส่งน้องด้วยนะลูก”
“ไปส่งอยู่แล้วแหละครับแม่”
“สวัสดีค่ะคุณน้า บ๊ายบายนะมาตังค์”
”ป่ะ”
ฉันเดินกลับบ้านโดยที่มีพี่มาวินมาส่ง
“ถึงแล้วค่ะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะพี่มาวิน”
“เรียกพี่วินก็พอ”
“ค่ะพี่วินก็พอ”
“กวนนะ รีบเข้าบ้านไปได้แล้วพี่ชายเป็นห่วงแย่แล้ว”
“ค่า บ๊ายบายนะคะ”
ฉันเดินเข้าบ้านก็เห็นพี่โลกันต์นั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“ใครมาส่งน่ะ”
“พี่วินน่ะค่ะ”
“พี่วิน? ใครทำไมพี่ไม่รู้จัก?”
“เค้าชื่อมาวินค่ะ เป็นอาจารย์ฝึกสอนที่วิทยาลัย บังเอิญบ้านอยู่ใกล้กันน่ะค่ะ”
“โอเคร แล้วทานข้าวรึยังคะ”
“ทานมาแล้วค่ะ พี่กันต์ล่ะคะ”
“พี่ทานแล้วค่ะ น้องปันขึ้นไปอาบน้ำนอนได้แล้วนะคะ”
“ค่าคุณโลกันต์ ฝันดีนะค้า”
“ฝันดีครับ”
นั่นแหละค่ะ ฉันกับพี่กันต์รักกันมากๆ พี่กันต์เป็นพี่ชายที่แสนดีและใจดีกับฉันมากๆ ตอนเด็กๆมีคนมาแกล้งฉัน พี่กันต์ก็ต่อยซะฟันหัก
แล้วที่พี่กันต์ไม่ค่อยหวงฉันเป็นเพราะว่าพี่กันต์รู้ว่าฉันรักคนยาก ฉันจะชอบใครหรือรักใคร ฉันจะบอกพี่กันต์เป็นคนแรก
“อาบน้ำนอนดีกว่า พรุ่งนี้มีเรียนปฏิบัติอีกแล้ว”
ฉันอาบน้ำเสร็จก็เข้านอน แต่ก็นอนไม่หลับเพราะนึกถึงแต่หน้าพี่วิน
“บ้าเอ้ย!!”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments