พฤกษาเรียนรู้ชีวิต

หลายปีผ่านไปพฤกษาน้อยเริ่มจะเบื่อป่าซิงโต่วที่มีแต่การฆ่าฟัน เนื่องจากพฤกษาน้อยเมื่อยามเยาว์เลือกที่จะเป็นสัตว์วิญญาณแต่นางได้รับพรจากเทพีองค์สำคัญเเห่งแดนเทพจึงสามารถเเปลงกายได้ถึงสองรูปแบบ นางออกมาจากป่าซิงโต่วอย่างง่ายดาย

อำพรางนี่ดีเสียจริงหลีกเลี่ยงการปะทะที่ไม่จำเป็นไปได้

ร่างมนุษย์ของข้าเป็นเช่นใดกันนะ

พฤกษาน้อยเดินไปยังลำธารสายน้อย

ชื่อ-

ความสามารถ-

เพศ-

นิสัย ไร้เดียงสา อำมหิต

“ว่าเเต่ข้าจะชื่ออะไรดีล่ะ”

พฤกษาผู้ไร้เดียงสาครุ่นคิด

“เทียน อี้เฉียว”

“ไม่เลว”

อี้เฉียวเอ่ย พร้อมเริ่มออกเดินทางจนกระทั่งมาพบบริเวณที่ราบเเห่งหนึ่งทั้งสองล้อมด้วยป่า

สภาพเเวดล้อมถือว่าดีทีเดียว อยู่ใกล้เเหล่งนํ้าห่างไปอีกซักภูเขาหกลูกคือเมือง ถือว่าไม่ไกลมากสำหรับอี้เฉียว ว่างๆก็ออกไปหาเงินข้างนอกอาชีพรับจ้างเพื่อล่าสัตว์วิญญาณเเข็งเเกร่ง ได้เงินดีทีเดียว ก็พอใช้ล่ะนะ ก็ไม่ได้เอาไปซื้ออย่างอื่นเลยนอกจากหนังสือ

ลืมเล่าเรื่องหนึ่งตอนที่ข้าได้ย้ายเข้ามาปลูกบ้านที่นี่ จ้าเห็นร่องรอยการต่อสู้ที่น่าจะเป็นระดับราชทินนามหรือใกล้เคียงปะทะกันระหว่างทางมาบ้านของข้าด้วยล่ะ เเละที่นี่เงียบสงบมากเลยเช้ามาไม่มีพวกสัตว์วิญญาณหนีตายคำราม ไม่มีกลิ่นคาวเลือด

“เมื่อไหร่จะมีเทพมังกรองค์ใหม่นะ ข้าจะได้ขึ้นเเดนเทพเสียที”

ข้าบ่นพลางลูบใบสีเขียวของต้นไม้เบาๆ

“น่าจะอีกนานเลยล่ะท่าน กว่าเทพจะเป็นเทพได้ยังต้องใช้หลายปี นี่ขนาดเป็นเทพธรรมดาท่านไม่ต้องคิดถึงเทพมังกรเลย”

ต้นหญ้าพูดที่ข้าลูบอยู่เอ่ยออกมา

“นั่นสิ”

“ที่นี่ออกจะน่าเบื่อ”

“งั้นเราออกไปเจอโลกภายนอกซัก10ปีดีหรือไม่”

ต้นหญ้าน้อยเเสดงท่าทีกระตือรือร้น

“ที่เเท้เป็นเเผนของเจ้า”

ข้าหัวเราจะเบาๆ

“เอาเป็นว่าเจ้าบำเพ็ญจนครบเเสนปีก่อนเถิด”

“อีกเเค่100ปีข้าอดไว้ก่อน”