บทที่1

...ถ้าเนื้อเรื่องเยอะเกินไปหรืออ่านแล้วรู้สึกอย่างไรก็คอมเม้นมาได้เลยค่ะจะปรับปรุงให้ทันที><...

“ซ่า ซ่า”เสียงของสายลมที่พัดผ่านเรือนไม้หลังหนึ่งทำให้บุคลที่อยู่ในเรือนต้องหันไปสนใจ “ดูท่าฝนคงใกล้จะตกแล้วสินะ”เสียงของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ภายในกล่าวพร้อมมองออกไปข้างนอก “ในวันนั้นอากาศก็เป็นเช่นนี้เหมือนกันสินะ"

  “ศิษย์น้องเฉิง!!!” เสียงศิษย์พี่3ของตนส่งเสียงเรียกอย่างรีบร้อน “ศิษย์พี่เหวินมีอันใดหรือเหตุใดจึงรีบร้อนเยี่ยงนี้”

หลังจากที่เหวินลี่หยางรีบวิ่งมาหาเฉิงลู่เสียนพักหายใจสักประเดี๋ยวแล้วกล่าวว่า“แฮ่ก แฮ่ก อ...อาจารย์เรียกตัวเจ้าด่วนนะ”“เรียกข้าหรือมีเรื่องอันใดกัน” “ข้าเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่ตอนนี้เรารีบไปกันเถอะจะปล่อยให้อาจารย์รอนานไม่ได้นะ”

เหวินลี่หยางกล่าวพร้อมรีบดึงตัวศิษย์น้องของตนไป ทั้งสองต่างพากันรีบเดินทางเพื่อไปที่เรือนจือเซิงถังที่เป็นที่พักของอาจารย์

เมื่อทั้งสองมาถึงเรือนจือเซิงถังแล้วกำลังจะเข้าไป “ไม่ว่าท่านจะพูดเช่นไรข้าก็ไม่เห็นด้วย!!!!!!” เสียงของชายหนุ่มตะโกนดังขึ้น ทั้งสองมองหน้ากันแล้วกล่าว “เสียงศิษย์พี่ใหญ่!!!!!” เฉิงลู่เสียนและเหวินลี่หยางรีบสาวเท้าเข้าไปหาต้นเสียงที่ตอนนี้กำลังโวยวายด้วนโทสะ “ศิษย์พี่ใหญ่มีเรื่องอันใดหรือขอรับ” เฉิงลู่เสียนกล่าวกับจางฮุ่ยหมิ่นผู้ที่มีศักดิ์เป็นศิษย์พี่ใหญ่แห่งสำนักจิ้นหลิง “ศิษย์น้องเจ้ามาแล้วหรือ” จางฮุ่ยหมิ่นหันไปกล่าวกับศิษย์น้องทั้งสองของตน 

    “ศิษย์คาราวะอาจารย์ ไม่ทราบว่าอาจารย์เรียกศิษย์มามีเรื่องอันใดขอรับ แล้วเหตุใดศิษย์พี่ใหญ่จึงโมโหเช่นนี้” เฉิงลู่เสียนก้มหัวไหว้อาจารย์ของตนแล้วกล่าวถามหาเหตุผลที่อาจารย์เรียกตนมาและที่ศิษย์พี่ใหญ่โมโห “ปกติแล้วศิษย์พี่ใหญ่ไม่เคยโมโหกับขัดคำสั่งของอาจารย์เลยสักครั้งครั้งนี้ที่เรียกเรามาต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ” เฉิงลู่เสียนได้แต่คิดในใจ 

  “จะไม่ให้ศิษย์พี่ใหญ่โมโหได้เช่นไรกัน” เสียงของศิษย์รองกล่าวขึ้นมา เฉิงลู่เสียนหันหน้าไปหาหลี่จ้านเป่าพร้อมทำหน้าสงสัย หลี่จ้านเป่าเห็นหน้าของศิษย์น้องเล็กของตนจึงกล่าวว่า “อาจารย์จะให้เจ้าลงเขาไปปราบปีศาจที่เมืองเหยี่ยชิงคนเดียวนะสิ” “ปราบปีศาจหรือ” เฉิงลู่เสียนกล่าวแล้วหันไปหาศิษย์พี่รองของตน “มิน่าละศิษย์พี่ใหญ่ถึงได้โมโหปกติแล้วการที่จะปราบปีศาจลงได้จะต้องใช้คนเป็นกลุ่ม แต่นี้จะให้เราไปคนเดียว-_-อาจารย์คิดอะไรอยู่กันแน่นะ”

  “ว่าอย่างไรละลู่เสียนเจ้าจะไปหรือไม่” เสียงของบุคคลที่เป็นอาจารย์ของตนกล่าวขึ้นพร้อมจ้องมองมายังตน “ใบหน้าที่คมกริบและเรียวบางที่ใครๆมองก็ต้องตกตะลึงถึงแม้ว่าคนๆนี้จะมีอายุมาร้อยกว่าปีแต่กลับไม่มีแม้แต่ริ้วรอยเลยแถมสายตาที่มองนี้อย่างกับจะแช่แข็งทุกคนที่ขัดขืนเลย” “ว่าอย่างไรเล่าลู่เสียน” “ศิษย์น้อง!ถ้าเจ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป!” “งานปราบปีศาจที่เมืองเหยี่ยชิงข้าจะไปทำแทนเอง” เสียงจางฮุ่ยหมิ่นดังขึ้นก่อนที่เฉิงลู่เสียนจะกล่าวตัดสินใจ 

   “ศิษย์พี่ใหญ่” เฉิงลู่เสียนหันไปกล่าวกับจางฮุ่ยหมิ่นพร้อมส่ายหน้า “ศิษย์พี่ใหญ่ยังไงสักวันข้าก็ต้องไปทำภารกิจเฉกเช่นนี้อยู่ดีแค่ลงเขาไปเร็วกว่าที่คิดหน่อยก็ไม่เป็นใดหรอกขอรับ” เฉิงลู่เสียนกล่าวพร้อมกับยิ้มให้กลับศิษย์พี่ใหญ่ของตนก่อนจะหันไปรับปากกับอาจารย์ของตน “ศิษย์เฉิงลู่เสียนยินดีไปปราบปีศาจที่เมืองเหยี่ยชิงขอรับ” “อืม...เช่นนั้นเจ้าก็จงกลับไปเตรียมตัวเถอะพรุ่งนี้เช้าให้ออกเดินทางได้” “ถ้าเช่นนั้นศิษย์ขอตัวขอรับ” ว่าจบเฉิงลู่เสียนก็กล่าวลาอาจารย์ของตนกับศิษย์พี่คนอื่นๆแล้วกลับเรือนไม้ของตนเพื่อไปเตรียมตัวสำหรับการเดินทางในค

 “อาจารย์ให้ศิษย์น้องไปคนเดียวจะไม่เป็นไรหรือขอรับ” เสียงของเหวินลี่หยางกล่าวถามกับอาจารย์ของตนด้วยสีหน้ากังวล “ไม่เป็นไรหรอกศิษย์น้องของพวกเจ้าเก่งกาจจะตายไปไม่ตายง่ายๆหรอก” เสียงของผู้เป็นอาจารย์กล่าวเพื่อลดความกังวลใจของลูกศิษย์ทั้งสามของตนก่อนจะไล่ให้ทุกคนกลับไปพักผ่อนที่ห้องขอ

  ตัดมาที่ทางของเฉิงลู่เสียนหลังจากที่กลับมาถึงเรือนไม้ของตนก็จัดเตรียมของใช้จำเป็นที่จะนำไปด้วยและเตรียมเข้าสู้นิทรา เช้าวันต่อมาเฉิงลู่เสียนกล่าวอำลาเหล่าศิษย์พี่ของตนและอาจารย์และลงเขาเพื่อไปปราบปีศาจที่เมืองเหยี่ยชิง

ระหว่างที่เฉิงลู่เสียนกำลังเดินทางไปที่เมืองก็ได้พบเจอกับผู้คนมากมายและในระหว่างทางก็ได้ยินเสียง “ช่วยด้วย!!!!!!” เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่ดังขึ้นในป่าลึกทำให้เฉิงลู่เสียนหันไปให้ความสนใจละมุ่งหน้าไปหาเสียงนั้นทันทีพอเริ่มเข้าใกล้เฉิงลู่เสียนก็พรันได้กลิ่นอ่อนของดอกอิงฮวา*(ดอกซากุระ)ลอยมาแตะที่จมูกของตนทำให้รู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

      เฉิงลู่เสียนคิดในใจครู่หนึ่งก็พบกับเป้าหมายที่กำลังจะโดนปีศาจราตรีโจมตีอยู่ ชิ้งงง!!!! เสียงของกระบี่ซินหยานได้ออกจากฝักมุ่งไปหาปีศาจราตรี ฉัวะ!! ตุ๊บ!ศรีษะของปีศาจราตรีได้หลุดออกจากตัวตกลงบนพื้นแล้วสลายหายไป เมื่อซินหยานกลับเข้าฝักของมันเฉิงลู่เสียนเดินเข้าไปหาเด็กน้อยคนนั้นแล้วยื่นมือไปหาพร้อมกล่าวว่า “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่เด็กน้อย” แสงของจันทราที่ถูกเมฆบดบังบัดนี้ได้ส่องแสงลงมากระทบกับใบหน้าที่งดงามไม่เกินกว่าหรืองามกว่าสตรีของเฉิงลู่เสียนพร้อมกลับรอยยิ้มที่งดงามของเจ้าตัว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***