"ตาเริงๆตื่นหรือยังทำไมเงียบๆหรือว่ายังนอนไม่ยอมตื่นนี่มันก็สายแดดจะแก่แล้ว"
"ตาเริงซึ่งกินไก่ของไอ้มีมันอิ่มหมีพีมันส์แล้วก็นอนหลับปานสิ้นลม ไอ้มีส่งเสียงตระโกนร้องเรียกอีกครั้งหนึ่ง ด้วยน้ำเสียงดังขึ้นอีก"
"ตาเริงๆ ยังไม่ตื่นหรือยังไง นี่มันสายเเดดจะเต็มแก่แล้วนะ!"
"ตาเริงได้ยินเสียงดัง เสียงแข็ง
กล้าวแกสะตุ้งตื่นจากนอนหลับใหลมาหลังคืนจนแสงสายแดดเริ่มแก่ในทันที แก่เอ่ยปากชึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "
"นั่น!ใครกัน มาส่งเสียงรบกวนเรียกข้า ข้ากำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่อย่างสบาย ไม่รู้จักเกรงอกเกรงใจเจ้าของบ้านเจ้าของเรือนบ้างเลยรึรัย เวรกรรมชมัดมนุษย์นี่!เฮ้อ!"
"ผมเอง ตาเริง"
"ผมน่ะ!แล้วใครกันผม ทุกคนก็ย่อมต้องมีผมในหัวกันหมดแล...!"
"ผมมีครับ ผมมี! "
"ออ...เหรอ...?ผมมี มีผมเออ... ไอ้มีรึ! รัย!
"ใช่ครับตาเริง"
"ตาเริงได้ยินคำว่ามี ตาเริงแกก็หัวใจเต้นตุ๊บตับๆขึ้นมาในทันที เพราะแกมีความผิดที่แกได้ไปขโมยกินไก่ของไอ้มีมันอยู่ที่เล่าไก่ที่นาของไอ้มี! แกจึงเอ่ยปากขึ้นไปว่า"
"เองมีธุระปะปังอะไรสำคัญมากๆกับข้าหรือเปล่าไอ้มี"
"มีอยู่ครับตาเริง "
"เรื่องอะไรของเองไอ้มี"
"คือ...?ผมอยากมาถามตาเริงว่าตาเริงมียาดีอะไรอายุป่านตาเริงแล้วผมดูการเดินการไปการมาของตาเริงยังกระปี้กระเป่าแข็งแรงร่าเริงแจ่มใสอยู่เลย เหมือนวัยรุ่น อายุ สิบแปด สิบเก้า ไม่มีผิด"
"ตาเริงได้ยินไอ้มีพูดดังนั้นจึงดีใจเป็นล้นพ้น และจึงได้เรียกให้ไอ้มีเข้ามานั่งพูดคุยอยู่ข้างในบ้าน และตาเริงแกก็ลืมไปว่าแกได้วางหัวไก่ที่แกได้ไปกินอยู่ที่เล้าไก่อยู่ที่นาของไอ้มีมัน อยู่ด้านข้างๆของแก พอไอ้มีเดินเข้ามาข้างในบ้านของตาเริงไอ้มีมันก็ได้นั่งลงตรงข้างหน้าของตาเริงแกทันทีแล้วตาเริงก็เอ่ยปากขึ้น"
"ไอ้มีเอ้ย!ที่เองว่ามานั่น!มันเป็นเรื่องจริงหรือว่าเองยกยอปอปั่นให้จิตรใจของข้ามันชื่นมื่นขึ้นหว่ะ!ไอ้มี!"
"มันเป็นเรื่องจริงครับตาเริง ผมไม่ได้ยกหางให้ตาเริงนะ!ผมถึงได้เดินมาที่บ้านของตาเริงนี่!แหละ!"
"หางเชียว....ไอ้มีเองก็พูดไป ข้าไม่ใช่สัตว์มีหางนะว้อย!ข้าคนนะ!
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
Oralie
ดีจริงๆ! อ่านเสร็จแล้วอยากอ่านอีกรอบ
2023-09-19
1