เพร้ง!!!
เสียงกระจกแตกได้ดังขึ้นก่อนจะเศษกระจกตกลงสู่เบื้องล่าง ทำให้คนด้านล่างที่เดินผ่านไปผ่านมาถึงกับเงยหน้าขึ้นไปมองที่ต้นเหตุสูงขึ้นไป ณ ชั้นที่ 42 ของโรงแรมดังแห่งเอเซล มีชายหญิง 2 คนกำลังล่องลอยอยู่กลางอากาศ
ไบร์ตัน : "อึก!"
ฮาเมล : "ยอมเป็นเด็กดีและตายๆไปซะนะ~!"
ไบร์ตันกำลังดิ่งตัวลงจากความสูงของโรงแรมมากกว่า 40 ชั้น ลงสู่พื้นล่างอย่างรวดเร็ว มือขวาก็รับมีดที่พุ่งแทงลงมาซ้ำจากฮาเมลและนางนั้นพุ่งตัวเข้ามากดมีดให้ปักติดทะลุมือไบร์ตันเอาไว้เพื่อไม่ให้เขามีโอกาศพลิกตัวหรือทรงตัวรอรับแรงกระแทกจากการตกลงเบื้องล่าง
ไบร์ตัน : "ใครจะไปยอมกันล่ะคุณผู้หญิง"
พรึ่บ!
ประกายไฟจำนวนมากปกคลุมร่างของไบร์ตันก่อนจะมีขนนกลักษณะเป็นเปลวไฟอ่อนๆแต่ยังคงเห็นในรูปร่างของขนนกแผ่กระจายออกมาจากตัวเขา
ฮาเมล : "คิดว่าแค่นี้จะทำอะไรได้เหร--!"
ไบร์ตัน : "ทำได้สิ~"
ก่อนที่ฮาเมลจะพูดจบไบร์ตันก็ไปโผล่ด้านหลังของหญิงสาวแล้ว ฮาเมลตะลึงเล็กน้อยในขณะตัวทิ้งดิ่งลงอย้างหยุดไม่ได้
หมับ!
ไบร์ตันจับข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ก่อนที่จู่ๆเพียงแค่เสี้ยววิภาพที่หญิงสาวเห็นนั้นจะตัดไป จากที่ลอยตัวอยู่บนที่สูงเห็นวิวเมืองเอเซลที่กำลังมีสีสันมากมายกลายมาเป็นภาพบนพื้นล่างที่มีผู้คนกำลังเงยหน้ามองด้านบน
ฮาเมล : ".....อ...อะไรกัน?"
ประชาชน : "โรงแรมมีเรื่องหล่ะนั้น?"
ประชาชน : "เห็นแว๊บๆด้วยน่ะว่ามีคนตกลงมา หรือตาฝาดไปเอง"
ประชาชน : "ค่ากระจกโรงแรมแพงกว่าค่ารถอีก"
ฮาเมลกำลังงงงวยอย่างมากกับสถานการณ์ตอนนี้ เพราะนางรับรู้ไม่ทันเลยสักนิดว่าตนนั้นมาลงสู่พื้นล่างได้ไง แต่ที่แน่ๆตอนนี้นั้นคือ ไบร์ตันยังจับข้อมือของตนอยู่
ควับ!!
หญิงสาวหันตัวไปหาไบร์ตันพร้อมกับจับมีดปาดเป็นแนวราบ
[ เปิดสังเวียน : อาณาวิหคบาพก ]
ฮาเมล : ("สร้างเขตได้?!")
ภาพที่ฮาเมลเห็นได้มืดมิดลง มันเงียบเชียบและสร้างความรู้สึกขนลุกเย็นถึงกระดูกดำ แต่เพียงแค่กระพริบตาก็ปรากฏเป็นภาพใหม่ของดินแดนแปลกประหลาดปริศนาเป็นอีกที่หนึ่งซึ่งไร้ผู้คนเหมือนก่อนหน้านั้นที่วุ่นวาย เป็นสถานที่เต็มไปด้วยละเองและสะเก็ดไฟ พื้นดินสีดำแตกร้าวแผ่ความร้อนระอุแผดเผาตลอดเวลา พื้นที่โดยรอบ ว่างเปล่ามีเพียงฝุ่นขี้เถ้ากับสิ่งที่เกิดจากไฟ ท้องฟ้านั้นเป็นเช้าที่สดใสแต่ไร้ก้อนเมฆ มีเพียงขนนกไฟโปรยลงมาแล้วสลายหายไปเมื่อสัมผัสกับพื้นล่าง และฝั่งตรงข้ามของหญิงสาวห่างออกไป มีไบร์ตันกำลังยืนมองด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
ไบร์ตัน : "หนึ่งในกฎข้อสำคัญของการต่อสู้ระหว่างเกมไล่ล่า คือ ห้ามให้มีคนนอกเกี่ยวข้องหรือรับรู้เรื่องของพวกเรา"
ฮาเมล : "หึ เรื่องนั้นรู้หรอกนะ แต่แกเองมีเวลา 3 นาทีใช่ไหมล่ะ เวลาแค่นั้นคิดเหรอว่าจะจัดการฉันได้"
ฮาเมลแสยะยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับสีหน้ามีชัย เพราะถึงจะเป็นเขตแดนไร้คนนอกที่จะรับรู้แต่ก็มีเวลาจำกัดระหว่างต่อสู้ ซึ่งไบร์ตันเป็นคนเปิดเขตแดนนี้เองกับศัตรูที่ไม่ใช่ชาวต่างโลกเลยมีเวลาแค่ 3 นาที ตัวจับเวลานั้นอยู่ที่บนฟ้าด้านหลังของเขาที่เป็นสัญลักษณ์รูปไฟ 3 รูปลอยตัวอยู่และค่อยๆดับไปทีล่ะอัน
ไบร์ตัน : "อ่าห่ะ ฉันมีเวลาแค่ 3 นาที นั้นถั่วต้มแน่นอน แต่เธอคิดผิดอยู่อย่างหนึ่งน่ะ"
ฮาเมล : "คิดอะไรผิดมิทราบ"
ไบร์ตันกล่าวออกมาพร้อมกับยกนิ้วชี้ของมือขวามาระดับอก เขายิ้มอรุ่มเล็กน้อย
ไบร์ตัน : "เธอประมาทผู้ถูกเลือกมากเกินไป"
ฮาเมล : "อ้อเหรอ! งั้นก็รับไปตรงๆซะ! เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยพร้อมกับความอวดเก่งของนาย!"
[ เวทย์วายุ : พายุคลั่ง ]
วงแหวนขนาดใหญ่สีเขียวขจีปรากฏขึ้นทั้งบนเหนือและพื้นล่างของไบร์ตัน ท้องฟ้ามืดครึ้มทันทีหลังจากปรากฎสิ่งนั้นเหมือนกับฝนฟ้าคะนองจะตาม
โครม!!
ทันใดนั้นพายุลูกใหญ่ขนาดยักษ์ได้เกิดขึ้นบริเวณที่ไบร์ตันอยู่ มันนั้นสร้างความเสียหายเป็นวงกว้างจากคลื่นลมรอบตัวพายุฉีกกระชากและด้วยลมที่คมกริบเหมือนใบมีดค่อยฟาดฟันทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในระยะของพายุ
ฮาเมล : "พายุลูกนี้ทำลายตึกทั้งตึกได้ง่ายๆเลยแถมเป็นฟูลออโต้มันจะทำงานตลอดเวลาจนกว่าศัตรูจะตาย แกที่เป็นไฟไม่มีทางทำอะไรได้หรอก จะรอดจากพายุลูกนี้ได้ก็มีแค่คนระดั-"
วู้มมม!พึ่บ!
แต่ทว่าไม่ทันที่ฮาเมลจะได้พูดจบก็โดนลูกกระสุนไฟลูกเล็กมากๆพุ่งออกจากตัวพายุมาก่อนจะฝั่งเข้ากลางอกหญิงสาวและทะลุออกด้านหลัง ฮาเมลดวงตาเบิกกว้างสุดๆอย่างไม่ทันตั้งตัวและนึกคิด พายุเองก็หายวับสลายหายไปเป็นแค่อากาศ
เป้าหมายสังหารของนางยังยืนอยู่โดยได้รับแค่รอยขีดข่วนจากพายุแทบจะไม่มีเลือดสักหยดไหลออกมา ที่นิ้วชี้มือขวาของเขามีควันกับเปลวไฟเล็กน้อยให้หญิงสาวเห็นและรับรู้ได้ว่ามาจากการโจมตีรูปแบบใด จากตอนแรกที่หญิงสาวยิ้มมีชัยกลายเป็นตอนนี้ไบร์ตันยิ้มอ่อนออกมาแทนเหมือนกับมันเป็นแค่เรื่องง่ายๆที่จะแก้ และจบลงด้วยที่เขาเป่าลมเพื่อนับไฟที่นิ้ว
ไบร์ตัน : "ฟู่ว....~ ก็อย่างที่บอก เธอประมาทมากเกินไป~"
[ จบตอนที่ 3 โศกนาฏกรรมเอเซล(3) ]
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 3
Comments