ตอนที่ 2 โศกนาฏกรรมเอเซล(1)

 เมืองเอเซล เขตเมืองหลวง

 เวลา 19:48 น.

 เมืองเอเซล เป็นเมืองแห่งอุตสาหกรรมยิ่งใหญ่ของโลกใบนี้ มีกำลังทางเงินทองแรงงานในการสร้าง ผลิต สิ่งของเครื่องใช้ต่างๆนาๆในชีวิตประจำวัน ยานพาหนะทั้งบนบกบนน้ำและอากาศ รวมถึงการสรรสร้างอาวุธ ดังนั้นทั้งเมืองจะมีบรรยากาศเป็นโทนเทาขาวจากบ้านเรือนหรือโรงงาน ส่วนใหญ่ ล้วนสร้างขึ้นมาจากแร่และเหล็ก

 แต่เมื่อเวลายามค่ำคืนนั้นจะแปรเปลี่ยนเป็นเมืองที่มีสีสันที่สุดในโลกจากแสงไฟหลากสีตามจุดต่างๆในเมือง ซึ่งแสงไฟหลากสีนั้นเกิดมาจากศูนย์กลางของเมืองที่เป็นแกนคริสตัลขนาดมหึมาสีขาวบริสุทธ์เป็นแหล่งพลังงานเวทย์มนต์สำคัญที่ทำให้เมืองแห่งนี้ยังคงไปต่อได้

 เวลา 19:55 น.

 ไบร์ตัน : "ไม่ได้มานาน เมืองเปลี่ยนพัฒนาไปไวโคตรๆเลยแฮะ"

 ไบร์ตันกล่าวออกมาในขณะที่มีผู้คนมากมายภายในเมืองเดินผ่านเขาไป เมืองนี้มักมีชีวิตชีวาอยู่เสมอในทุกรอบทิศทางแต่นั้นไม่ใช่สิ่งที่ไบร์ตันสนใจเยสักนิด สิ่งที่นัยน์ตาสีแดงโลหิตเขาสนใจอยู่ตอนนี้คือคริสตัลขนาดมหึมาที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางเมือง

 ไบร์ตัน : "นับถอยหลังอีก 10 ปีสินะ"

 หลังจากไบร์ตันยืนมองคริสตัลพักใหญ่ๆแล้วก็เดินย่างก้าวออกมาจากจุดนั้นแล้วมุ่งหน้าเข้าสู่สถานที่อาศัยชั่วคราวนี้นก็คือโรงแรมประจำเมืองเอเซล

 พนักงาน : "ยินดีต้อนรับค่ะคุณไบร์ตัน"

 ไบร์ตันเดินผ่านประตูอัตโนมัติเข้ามาในโรงแรม ก็ได้รับคำตอบรับเชิญกลับเข้ามาที่นี่อีกครั้ง เป็นเสียงหญิงสาวที่นุ่มละมุนไม่น้อยเลย....

 ไบร์ตัน : "อ่า ขอกุญแจห้องหน่อย"

 พนักงาน : "ได้เลยค่ะ"

 และอีกเอกลักษณ์ของเมืองแห่งนี้คือพนักงานมากกว่า 70% ล้วนเป็นจักรกล พนักงานที่ต้อนรับไบร์ตันตอนนี้ก็เช่นกัน

 หุ่นพนักงานสาวเมื่อได้รับคำขอจากไบร์ตันก็ทำงานอย่างรวดเร็วในการมอบกุญแจห้อง 25024 สองเลขหน้าคือชั้น สามเลขหลังคือห้อง.... อย่างที่กล่าวไปข้างต้นว่านี่เป็นโรงแรมประจำเมืองเอเซล โรงแรมนั้นมีขนาดกว้างใหญ่ไพศาลมากกว่า 1/4 ของเมือง มีจำนวน 50 ชั้นและแต่ล่ะชั้นมีห้องมากกว่า 100 ห้อง

 ไบร์ตัน : "เผาพลาญเงินชิบโรงแรมนี้..."

 ไบร์ตันบ่นออกมาและยืนอยู่ในลิฟท์แล้วตอนนี้ กำลังอยู่ระหว่างรอลิฟท์ขึ้นไปถึงที่ชั้น 24 นานพอควร

 ตึก

 แต่ลิฟท์นั้นหยุดอยู่ที่ชั้น 3 ก่อนลิฟท์จะเปิดประตูออกและมีหญิงสาวย่างกายเข้ามาอยู่ในลิฟท์กับเขา สาวผมดำยาวสลวยในชุดเดรสแดงสด นัยน์ตาสีเขียวมรกต

 ไบร์ตัน : "อ..เออ.....ชั้นไหนครับ?"

 ??? : "ชั้นที่ 50 ค่ะ..."

 ไบร์ตันมีอาการเลิ่กลั่กเล็กน้อยระหว่างถาม และเมื่อได้คำตอบจากตัวสาวงามก็กดลิฟท์ที่ชั้น 30 ทันที

 ไบร์ตัน : "............"

 ??? : ".........."

 บรรยากาศในลิฟท์นั้นชวนให้อึดอัดขึ้นมาแบบสุดๆจนไบร์ตันเกร็งตัวไปหมดแล้ว ส่วนตัวหญิงยังคงนิ่งและเงียบเชียบ

 ชั้นที่ 11

 ??? : "คุณมาจากที่ไหนเหรอคะ?"

 ไบร์ตัน : "ผมเหรอ อ-อืม ผมมาจากโรงเรียนฟินิกซ์หน่ะ"

 ??? : "ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงเปิดเทอมอยู่นี้ค่ะ ไหนถึงมาอยู่ในเมืองนี้ได้ล่ะ?"

 ไบร์ตัน : "เอาจริง.....ผมลาออกมาเองแหละ พอดีมีปัญหาใหญ่โถมมาหน่ะครับ"

 ??? : "ปัญหาใหญ่ที่ว่าคืออะไรเหรอคะสำหรับเด็กนักเรียนคนนึง?"

 ชั้นที่ 19

 ไบร์ตัน : "เรื่องนั้นผมไม่สามารถตอบได้ ขอโทษด้วยนะครับ"

 ??? : "....ไม่เป็นไรค่ะ"

 ชั้นที่ 24

 ไบร์ตัน : "อ-เอิ่ม....ถ้าไม่เป็นการเสียมารยาท ผมขอทราบชื่อของคุณหน่อยได้ไหมครับ?"

 พอใกล้จะถึงชั้นของตัวเองแล้ว ไบร์ตันตัดสินใจได้ในที่สุดที่จะถามถึงนามของหญิงงามท่านนี้ ก็แบบมีกล้าๆกลัวๆบ้างแต่โอกาศใกล้กับสาวงามแบบนี้ไม่มีบ่อย รู้ชื่อไว้ก็ดีเป็นศรีประเสริฐ

 ??? : "ฮาเมล แคลร์ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ไบร์ตัน เบลส"

 ไบร์ตัน : "ยินดีที่ได้รู้จักครับ~ ผมชื่อ....-"

 ชั้นที่ 25

 ไบร์ตันที่กำลังกล่าวแนะนำตัวของตนเองไปก็หยุดเงียบชะงักไปแทบจะทันทีพร้อมกับมองหญิงสาวด้วยสีหน้าที่ตกใจไม่น้อย เพราะสาวงามนามว่า "ฮาเมล" นั้นรู้จักชื่อตนทั้งที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนด้วยซ้ำแถมรู้นามสกุลวงตระกูลตนอีก ซึ่งจากที่ไบร์ตันคิดได้ในสถานการณ์นี้มีเพียง 2 อย่างคือ หนึ่งคนรู้จักเมื่อครั้งอดีตที่ตนจำไม่ได้ แต่ความแน่นอนมากกว่าสถานการณ์ไบร์ตันตั้งแต่ออกมาจากโรงเรียนเป็นอย่างที่ 2 มากกว่า.....

 ไบร์ตัน : "คนจากต่างโลก...."

 ฮาเมล : "ฉันไม่ใช่ค่ะ แค่เป็นตัวแทนเท่านั้น"

ตึก....

และก่อนที่ไบร์ตันจะได้ออกจากลิฟท์ลงชั้น 25 ประตูลิฟต์ได้ปิดลงเสียแล้ว...

[ จบตอนที่ 2 โศกนาฏกรรมเอเซล(2) ]

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***