ตอนที่ 18

"นายน้อย เออ..ทำไมพวกท่านถึงมีสภาพเช่นนี้ขอรับ" จิ้นหยางมองสภาพคนหนึ่งดูมีอายุเพิ่มขึ้นนับสิบปีกับเด็กหญิงผมมัดจุกซาลาเปาด้วยสายตาแปลกประหลาดใจ

"...." ไป๋กงจวิ้นไม่ตอบหากแต่หันไปทางคนที่จัดการปลอมตัวให้

"นายน้อยท่านเป็นเช่นไรบ้างขอรับ" ฉู่โม่เมื่อเห็นนายน้อยตนก็รีบเข้ามาดูหมุนซ้ายหมุนขวาว่ามีบาดแผลตรงไหนหรือไม่ อวี้หลงรู้สึกว่านับวันอาฉู่จะทำตัวเหมือนพี่ชายเข้าไปทุกทีเสียแล้ว

"ข้าสบายดีน่า" ว่าแล้วก็ตบบ่าคนที่สูงกว่าแปะๆ เป็นเชิงว่าพอได้แล้ว

ก่อนมาที่นี่เยว่อวี้หลงได้ส่งข่าว (ใช้เสี่ยวอิง) ไปบอกแก่ทั้งสามก่อนว่ามาถึงแล้ว ทำให้พวกเขารีบกลับมาที่โรงเตี๊ยมหลังออกไปหาข่าวเกี่ยวกับพวกเขาด้านนอก

ชายหนุ่มทั้งสามนั่งที่โต๊ะกลางห้องพลางปรึกษาเรื่องราวต่างๆ รวมถึงอาการบาดเจ็บของชายหนุ่มที่ควรรักษาทันที

ส่วนสองนายบ่าวที่คนหนึ่งจัดการเตรียมน้ำสำหรับอาบน้ำให้ โดยที่มีเด็กหนุ่มอีกคนกำลังกัดกินซาลาเปารองท้องนั่งมองอยู่ ส่วนที่เหลือยกให้อาฉู่ทั้งหมด

"นายน้อยน้ำพร้อมอาบแล้วขอรับ" คนที่อาสาจัดการเตรียมน้ำพร้อมเสื้อผ้าไว้ให้เอ่ยเรียก

"อืม ..เจ้าออกไปรอด้านนอกเถอะ" หลังกัดซาลาเปาคำสุดท้ายเรียบร้อย ก็เอ่ยบอกให้อาฉู่ไปรอที่ด้านนอก แม้จะกระดากอายอยู่บ้างที่มีผู้ชายนั่งอยู่ด้านนอกอีกสามคนหากแต่เพราะตนตอนนี้ยังเด็กจึงไม่ค่อยใส่ใจนัก

"นายน้อยอาการบาดเจ็บของท่านเป็นอย่างไรบ้างแล้ว" จิ้นหวังถามขึ้นอย่างกังวล แม้จะเป็นการกล่าวเกินหน้าที่ไปบ้างก็ตาม

"ดีขึ้นแล้ว" ตอบไปทั้งที่ใบหน้ายังคงซีดเซียว

"พวกนั้นส่งนักฆ่ามาอีกแล้ว แถมครั้งนี้ดูเหมือนจะมีชาวยุทธร่วมด้วย" จิ้นหยางกล่าวขึ้นปนหงุดหงิด

"กลับไปครานี้ ข้าคงต้องจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ส่งข่าวไปให้ทางนั้นด้วย" ครั้งนี้ถือว่ายังโชคดีที่มีคนน้องอยู่ด้วยไม่เช่นนั้น…

"ขอรับ" ชายหนุ่มทั้งสองพยักขานรับ

"ท่านต้องการรักษาพิษให้หายขาดเลยหรือไม่" เยว่อวี้หลงกล่าวขึ้นหลังอาบน้ำแต่งตัวออกมาเรียบร้อย

"คุณชายท่านรักษาได้เหรอขอรับ" จิ้นหยางถามออกไปอย่างตื่นเต้น

"ไม่ หากแต่มีคนที่รักษาได้อยู่ แต่พวกท่านต้องเก็บไว้เป็นความลับ" เยว่อวี้หลงนั่งลงเทชาลงบนถ้วยขึ้นจิบ ก่อนจะมองอาหารสองสามอย่างบนโต๊ะด้วยความหิว

"อืม ทานสิ" ชายหนุ่มตอบรับ พลางยกถ้วยข้าวไปทางคนหิวจนกลืนน้ำลาย

"ขอบคุณขอรับ ท่านไม่ทานด้วยหรือ" เยว่อวี้หลงรับถ้วยข้าวมา ก่อนหยิบตะเกียบคีบอาหารเข้าปาก

"ระวังหน่อย.." เห็นคนน้องคีบอาหารร่วง จึงหยิบตะเกียบที่วางอยู่ไปคีบกับข้าวใส่ถ้วยข้าวให้

"..." เยว่อวี้หลงพยักขอบคุณ หากแต่ในใจรู้สึกว่าอีกคนจะทำตัวเหมือนบิดาเข้าไปทุกที

"..."

เมื่อครู่พวกเขายังพูดเรื่องเครียดอยู่เลย ทำไมพอคุณชายเยว่ออกมา นายน้อยก็ทำตัวเหมือนบิดาตำหนิบุตรก่อนจะป้อนข้าวเสียแล้ว

"กลับไปที่ห้องของพวกเจ้าได้แล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยไล่คนทั้งสามให้จากไป

"แต่…นายน้อยท่านไปพักที่ห้องข้าดีกว่ามั้ยขอรับ" ฉู่โม่เอ่ยถามนายน้อยตนที่ตอนนี้แทบจะจมอยู่กับอาหารตรงหน้าไปแล้ว

"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ข้าอุตส่าห์แสดงละครขนาดนี้แล้ว เดี๋ยวคนอื่นจะสงสัยเอา" พูดแล้วก่อนจะคีบอาหารที่อีกคนวางลงบนถ้วยข้าวเข้าปากต่อ

"เป็นเช่นนั้น พวกเจ้าไปเถอะ"

"งั้นพวกข้าน้อยขอตัวขอรับ"

ทั้งสามทำได้เพียงจากไป ก่อนไปไม่ลืมปิดประตูให้เรียบร้อย ทำให้ตอนนี้ภายในห้องพักเหลือเพียงแค่สองคน

"..." คนที่คอยคีบอาหารให้ตอนแรกจนกระทั่งคนอายุน้อยกว่าอิ่ม ทานไปเพียงสองสามคำเท่านั้น

"ท่านแบมือออกมาหน่อยสิ จวิ้นเกอ" พยักหน้าให้แบมือ ก่อนจะทำการล้วงเอาขวดยาออกมาให้หลังอีกคนยื่นมือออกมาด้านเพื่อรับยาเหมือนครั้งแรกที่ทั้งสองพบกัน

"ท่านควรทานวันละเม็ดนะ เข้าใจมั้ย" กำชับคนอีกรอบ กลัวว่าอีกคนจะไม่ทานนะสิ

ชายหนุ่มมองคนที่อายุห่างจากตนนับสิบปีทำตัวเป็นหมอ แถมยังกำชับให้ทานยาด้วยใบหน้าจริงจังหากแต่ตนเห็นเพียงเด็กน้อยแก้มพองเท่านั้น ทำให้อดนึกถึงครั้งแรกที่พานพบหากแต่คนละความรู้สึก

การเดินทางครั้งนี้ชายหนุ่มไม่คิดว่าตนจะทำให้เด็กน้อยติดร่างแหไปด้วย โชคดีที่อีกฝ่ายมีวิชายุทธติดตัวแต่ถ้าหากไม่…แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว เพราะตนรับปากอย่างจริงจังจากผู้เป็นบิดามารดาของเด็กน้อยว่าจะคอยดูแลความปลอดภัยให้ตลอดเส้นทาง

ชายหนุ่มนั่งนิ่งมองอีกคนที่เดินออกไปเรียกคนมาเก็บถ้วยชามและให้คนมาเปลี่ยนน้ำสำหรับอาบให้เสร็จสรรพ ก่อนจะเดินไปที่เตียงแล้วนั่งลงรื้อค้นหาของบางอย่างอยู่อย่างนั้น

"เจ้าทำอันใดอยู่หรือ" เอ่ยถามถึงสิ่งที่สงสัยออกไป

ก่อนจะได้รับคำตอบกลับมีเสียงเคาะประตูอีกครั้ง ด้วยฝีเท้าสองคู่ที่แผ่วเบามากจนผิดปกติของเสี่ยวเอ้อภายในโรงเตี๊ยมธรรมดา

"ขออภัยขอรับ พวกข้ามาเก็บถ้วยชามกับเปลี่ยนน้ำให้พวกท่าน" เสียงคนผู้หนึ่งดังขึ้น ฟังจากเสียงแล้วคงมีอายุพอสมควร

"เข้ามา" เสียงทุ้มเอ่ยอนุญาตออกไป สักพักเสียงเปิดประตูดังขึ้น มีชายหนุ่มสองคนยกน้ำเข้ามาก่อนจะเดินไปที่ฉากกั้นสำหรับอาบน้ำ

ไป๋กงจวิ้นค่อนข้างแปลกใจกับคนบนเตียง ซึ่งตอนนี้ที่บนหัวของอีกคนมีผมมัดเป็นจุกซาลาเปานั่งอย่างเรียบร้อยอยู่บนเตียงนั่งยิ้มกว้างมาทางตน

"ท่านพ่อ ท่านพ่อข้าอยากกินขนมอีก" เยว่อวี้หลงว่าเสียงใสจนยิ้มกว้างตาแทบปิด เพราะรู้ว่ามีคนแอบฟังอยู่ด้านหลัง

"พรุ่งนี้ก่อน"ชายหนุ่มที่เดินไปยืนอยู่ริมหน้าต่างขานรับตามไป

"อืม อืม ได้..ข้ารอได้ ท่านพ่อน่ารักที่สุดเลย" ว่าแล้วก็ลุกออกจากเตียงเดินเข้าไปกอดคนที่รับปากแน่น ' ว้าว กล้ามหน้าท้องแน่นมาก อนาคตเราจะมีแบบนี้มั้ยนะ' คิดไปมือก็แอบลูบกล้ามท้องของคนที่ยืนตัวแข็งนิ่งให้กอด

"เรียบร้อยแล้วขอรับ เช่นนั้นพวกข้าขอตัวก่อน" เมื่อทั้งสองแน่ใจว่าไม่ใช่คนที่พวกตนตามหา เพราะข่าวที่ได้มาคือชายหนุ่มอายุประมาณ20ปีกับเด็กชาย แต่ในห้องนี้มีเพียงชายวัยกลางคนที่มีสีผมดำออกขาวกับเด็กหญิงหน้าตาน่ารักเพียงเท่านั้น

ปึก

"พวกเขาออกไปแล้ว" ชายหนุ่มก้มลงมองคนที่ยืนกอดตนจนแน่นอยู่เช่นนั้น ส่วนมือก็ลูบผมซาลาเปาก้อนน้อยเล่นอย่างเบามือ

เมื่อได้ยินเช่นนั้นคนที่กอดแน่นก็รีบปล่อยทันที

"ท่านไปอาบน้ำเถอะ เอาผ้านี้ไปเช็ดด้วยนะ ข้าได้ใส่น้ำยาล้างเครื่องสำอางบนหน้าท่านไว้ให้แล้ว" อวี้หลงถอยออกมานิดหน่อย ก่อนจะยื่นผ้าชุบน้ำยาที่ตอนแรกไปนั่งค้นน้ำยาสำหรับล้างเครื่องสำอางไปให้

"ขอบคุณ" ชายหนุ่มรับมาก่อนจะเดินหายเข้าไปที่หลังฉากกั้น

เยว่อวี้หลงหยิบขลุ่ยหยกขึ้นมาก่อนจะเป่าออกไปด้วยกำลังภายในเพื่อเรียกเสี่ยวอิงให้มาหา

พรึ่บ พรึ่บ

เด็กหนุ่มยืนรออยู่สักพัก เจ้าอินทรีที่ขนาดโตกว่าเมื่อสองปีก่อนก็บินมาเกาะที่หน้าต่าง มันเอียงหน้าซบลงที่แขนอย่างออดอ้อน อวี้เลยจัดการป้อนขนมให้มันไปหนึ่งชิ้นเป็นรางวัล

"ฝากจดหมายนี้ไปให้ศิษย์พี่เทียนหลางด้วย" ยัดจดหมายไว้ในกระบอกไม้ไผ่เล็กๆ ตรงขาเรียบร้อย ก็ยืนเล่นกับมันนิดหน่อยก่อนจะปล่อยให้มันไปทำหน้าที่ตามที่มอบให้

เมื่อเห็นว่าคนยังไม่ออกมา อวี้หลงก็จัดการแกะผม ก่อนจะปีนเตียงขึ้นไปนอนด้านในอย่างสบายใจ

เมื่อชายหนุ่มออกมาในสภาพที่กลับมาหนุ่มอีกครั้งหลังอาบน้ำไม่เห็นคนที่ไล่ไปอาบ จึงหันไปมองที่เตียงก่อนจะเห็นคนเด็กกว่านอนหลับไปแล้ว จึงได้แต่แอบยิ้มออกมา

' เวลาข้าอยู่กับเจ้ามักจะมีแต่เรื่องที่ทำให้ข้ายิ้มได้ และมักจะมีเรื่องที่ทำให้ข้าประหลาดใจเสมอ

เสี่ยวอวี้'

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***