ตอนที่17

"จวิ้นเกอ จวิ้นเกอ ชิ...สลบไปแล้วเหรอ" เยว่อวี้หลงมองซ้ายมองขวาครุ่นคิดว่าจะไปทางไหนดี เพราะคนที่มาด้วยดันหมดสติไปแล้ว

"เอาเถอะ…เช่นนี้แล้วกัน" แม้อีกคนจะตัวใหญ่กว่ามากโข แต่หากตนใช้กำลังภายในช่วยคงสามารถใช้วิชาตัวเบาเพื่อหาที่ซ่อนจากนักฆ่าได้อยู่

ตลอดเส้นทางเยว่อวี้หลงทางหนึ่งแบกคนทางหนึ่งคอยกำจัดคนที่ตามมา แม้จะเหนื่อยหากแต่ก็พอยื้อเวลาหาที่ซ่อนได้ สุดท้ายตนก็เจอถ้ำแห่งหนึ่งที่พอจะซ่อนได้ ก่อนจะใช้วิชาค่ายกลที่ตนรู้นิดหน่อยลบล่องลอยออกไป

……………..

อาการบาดเจ็บของชายหนุ่มดูจากภายนอกที่ได้รับมาดูเหมือนจะไม่ร้ายแรงนัก หากแต่ภายในดูเหมือนจะทำให้พิษเกิดอาการกำเริบเร็วมากกว่าที่กำหนด ดูเหมือนพิษตัวนี้จะอยู่ภายในกายของชายหนุ่มมาได้สักพักแล้ว

อวี้หลงขมวดคิ้วทำได้เพียงใช้กำลังภายในประคองอาการของคนบาดเจ็บเอาไว้ ไม่ลืมป้อนยารักษาอาการบาดเจ็บภายในให้

"อ้าปากหน่อย..จวิ้นเกอ"เรียกคนที่แทบจะไม่มีสติให้ลืมตาขึ้น แล้วสั่งอ้าปากเพื่อทำการป้อนเม็ดยาลงไป

เพราะตนไม่ถนัดวิชาถอนพิษ ถึงแม้ว่าภายในร่างกายนั้นจะเคยได้รับพิษระดับราชามาแล้วเมื่อแปดปีก่อนก็ตามและที่ตนไม่ถนัดนั้นเป็นเพราะเคยลองทำยาแก้พิษแล้ว แต่กลับกลายเป็นว่ามันทำให้พิษที่จะต้องทำสำหรับแก้กลับตรงกันข้าม ซึ่งเด็กหนุ่มทำให้มันรุนแรงยิ่งกว่าเดิมสองเท่า

นี่เป็นเรื่องน่าอับอายที่สุดของอวี้หลงเลย ต้องบอกว่าตนไม่กล้าแตะพวกวิชาพิษนัก หากแต่ทั้งตัวกลับมีแต่พิษนี่สิ สิ่งที่ตนถนัดกลับเป็นการทำยาจากพวกสมุนไพรรักษาและพืชที่มีสรรพคุณแปลกๆ ต่างหาก บางครั้งยังนำมาดัดแปลงใช้สำหรับทำยาแปลกๆ เก็บไว้อีกด้วย

"ท่านพักเถอะ.."อวี้หลงบอกแก่คนที่นอนอยู่ด้านข้างภายในถ้ำแผ่วเบา เพราะกลัวว่าพวกนักฆ่าที่อยู่ด้านนอกพวกนั้นจะได้ยิน แม้ตนจะมั่นใจในวิชาค่ายกลอันน้อยนิดก็ตาม

……

อีกด้านหนึ่งทางฝั่ง คนสนิทของทั้งสองกำลังปรึกษากันว่าจะทำเช่นไร

"ทำเช่นไรดี ไม่รู้ตอนนี้นายน้อยไปอยู่ที่ไหนแล้ว" ฉู่โม่กล่าวด้วยความเป็นกังวล

"อย่าเพิ่งกังวลนัก นายน้อยกับคุณชายเยว่ต้องเอาตัวรอดได้แน่" จิ้นหยางกล่าวขึ้น ซึ่งคนด้านข้างอย่างจิ้นหวังพยักหน้าเห็นด้วย

"แต่ที่น่าเป็นห่วงคงเป็นอาการพิษของนายน้อยมากกว่า" จิ้นหยางพึมพำขึ้น เพราะผู้เป็นนายโดนวางยาพิษเมื่อสามเดือนก่อน แม้จะทุเลาลงบ้างแล้วก็ตาม

"เช่นนั้นเราไปรอที่หมู่บ้านข้างหน้ากันก่อนเถอะ เผื่อนายน้อยจะส่งข่าวมา" จิ้นหวังกล่าวขึ้นก่อนที่ทั้งหมดจะเดินกลับไปที่รถม้า แล้วนำมันเข้าไปรอที่หมู่บ้านด้านหน้า ซึ่งมีโรงเตี๊ยมเล็กๆ ตั้งอยู่เพื่อรอข่าวจากผู้เป็นนาย

"จวิ้นเกอ..ท่านรู้สึกยังไงบ้าง" เสียงของคนด้านข้างปลุกสติของคนบาดเจ็บที่กำลังลุกขึ้นมาด้วยการประคองของคนพูด

"ดีขึ้นแล้ว" ไป๋กงจวิ้นกลัวว่าคนน้องจะเป็นห่วง จึงกล่าวตอบไปเสียงแหบแห้ง

"ดื่มน้ำก่อนขอรับ"อวี้หลงเห็นว่าคนบาดเจ็บเสียงแหบแห้ง จึงยื่นกระบอกน้ำที่เก็บไว้ในมิติออกมาป้อนคน

"อืม..ขอบคุณเจ้ามาก"

ดวงตาคมมองใบหน้าของคนที่คอยประคองป้อนน้ำอยู่นิ่ง แม้อีกฝ่ายจะยังเค้าโครงของเด็กอยู่มาก หากแต่ในภายภาคหน้าใบหน้านี้จักต้องถูกคนต้องตาต้องใจอีกมากแน่ เมื่อคิดเช่นนั้นชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วแน่น ทำให้คนที่ป้อนน้ำอยู่เข้าใจว่าเจ็บปวดแผล

"ท่านเจ็บแผลหรือ"อวี้หลงเข้าใจว่าคนพี่เจ็บแผลจึงค่อยๆ วางอีกฝ่ายนอนลงแผ่วเบา ชายหนุ่มส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ

"ไม่เจ็บแล้ว.."พูดแล้วหากแต่หัวคิ้วยังคงขมวดแน่นเช่นเดิม

"เช่นนั้นท่านพักต่ออีกสักครู่เถอะ พวกเราจะได้เดินทางออกไปจากที่นี่" เยว่อวี้หลงบอกคนเจ็บที่ขมวดคิ้วอยู่ครู่นึง ส่วนพวกนักฆ่าที่ตามมาตนได้ออกไปจัดการเรียบร้อยแล้ว อย่าถามว่าทำเช่นไรเลย ตนมีหลายวิธีเลยล่ะ

………

"เรียบร้อยแล้ว"

เยว่อวี้หลงถอยออกมาดูผลงานของตนเอง ที่สามารถแปลงโฉมอีกฝ่ายให้ออกมามีอายุมากกว่าเดิมนับสิบปีและยังคงความหล่อเหลาเอาไว้ได้ นับว่าฝีมือยังไม่ตก ส่วนตัวเองแต่งเป็นเพียงเด็กหญิงหน้าตาน่ารักมัดผมทรงซาลาเปาเพียงเท่านั้น

.......

"ท่านพ่อ พวกเราจะไปที่ไหนกันดีเจ้าค่ะ" เสียงเล็กๆ ของเด็กหญิงวัยสิบสองหน้าตาน่ารักเอ่ยกับผู้เป็นบิดา

"อืม ข้าว่าเราหาที่พักกันก่อนเถอะ" ผู้เป็นบิดาจำเป็นเอ่ยตอบเสียงทื่อ พลางจับจูงกันเดินท่ามกลางตลาด

เยว่อวี้หลงได้แต่หันหน้าหนีกลั้นขำคนแสดงเป็นบิดา ที่ซึ่งตอนนี้ใบหน้าแข็งทื่อมาก ด้วยความที่ว่าตอนนี้พวกเขาสองคนเดินทางออกมาจากป่าแล้ว กลัวว่าจะยังมีคนแฝงตัวอยู่ในหมู่บ้านจึงต้องปลอมตัวเป็นพ่อลูกกันเช่นนี้เดินทาง

"เจ้าขำอันใด" น้ำเสียงดุเอ่ยออกมา

"เปล่าเจ้าค่ะ...ท่านพ่อออ" อวี้หลงลากเสียงยาวตอบกลับไป หากแต่ก็ยังคงหัวเราะคิกคักอยู่ไปตามทาง

"ท่านป้าคนสวยเจ้าค่ะ แถวนี้มีที่พักหรือโรงเตี๊ยมแถวไหนบ้างเจ้าค่ะ" อวี้หลงเห็นว่าอีกคนดูเหนื่อย จึงจับจูงคนสูงกว่าไปที่ร้านขายซาลาเปาเพื่อถามหาที่พัก

"..."ไป๋กงจวิ้นเพียงยืนมองอยู่เงียบๆ

"โอ้ ปากหวานนักนังหนู เดินไปอีกประมาณ 50ก้าว ด้านหน้ามีโรงเตี๊ยมอยู่แห่งหนึ่ง เจ้ารับซาลาเปาด้วยมั้ย" นางบอกกล่าวออกไปก่อนจะไม่ลืมค้าขายไปด้วย

"ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้าขอสี่ลูก" หลังรับซาลาเปามาแล้วพร้อมจ่ายเงินเรียบร้อยทั้งสองก็เดินจากมา

"เถ้าแก่เจ้าค่ะ ข้าขอห้องพักห้องหนึ่งเจ้าค่ะ" เมื่อมาถึงสถานที่ที่ต้องการ อวี้หลงก็จัดการลากบิดาปลอมๆ มายังที่เจ้าของโรงเตี๊ยมเล็กๆ แห่งนี้นั่งอยู่ ส่วนชายหนุ่มทำเพียงแค่ยืนให้อีกคนจัดการเงียบๆ

"โอ้ เหลือห้องว่างพอดี พวกท่านต้องการอาหารด้วยมั้ย"เมื่อเห็นว่าทั้งสองดูเป็นคนมีเงินเถ้าแก่จึงรีบตอบกลับไปทันที ดูเหมือนทั้งสองจะเป็นพ่อลูกกัน

"อืม"ชายหนุ่มตอบรับแทนก่อนยื่นเงินออกไปจ่าย

เมื่อเข้ามาในห้องพักเรียบร้อยอวี้หลงเดินตรงเข้าไปที่โต๊ะ เพื่อรินน้ำชาใส่ถ้วยสองใบก่อนจะยื่นถ้วยหนึ่งให้คนที่เดินไปที่ริมหน้าต่างมองบรรยาศด้านล่างด้วยใบหน้านิ่งเรียบ

"น้ำชาขอรับ"

"อืม"ชายหนุ่มรับถ้วยมาแล้วมองน้ำชาด้วยใบหน้าขมวดคิ้วมุ่น

"ไม่มีพิษหรอก ข้ารับประกันได้" พูดไปก็ยกจิบไปให้คนที่กังวลดูว่าทานได้

"เจ้ารู้ได้อย่างไร" เมื่อเห็นคนเด็กกว่าดื่มเข้าไปแล้ว ตนจึงทานเข้าไปบ้าง

"เรื่องแค่นี้เอง ถึงข้าจะไม่เชี่ยวชาญการรักษาพิษหากแต่ข้าก็แยกแยะได้นะว่าอันไหนมีหรือไม่มีนะ" พูดแล้วก็ขยิบตาให้อีกคนอย่างขี้เล่น

"..."เห็นอีกคนใจเย็นได้ขนาดนี้ในสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ชายหนุ่มทำได้เพียงอมยิ้มกลับไป จนทำให้คนที่อยู่ในสภาพเด็กหญิงมองตาค้างกับคนที่ยิ้มออกมา คือมันงดงามมากหล่อเหลามาก แม้อีกฝ่ายจะอยู่ในสภาพที่แก่กว่าเดิมนับสิบปีก็ตาม

"ท่าน ท่าน..." นี่เรียกได้ว่าฆ่าคนได้เลยนะ แค่เพียงท่านยิ้มออกมาเพียงครั้งเดียว

นี่ท่านจะฆ่าข้าทางอ้อมหรือ!!!

…….

….

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***