ตอนที่ 11

"เออ…นายน้อยทำไมท่านต้องทำเช่นนี้ด้วยขอรับ"

จิ้นหยางมองหน้ากับสหายก่อนจะเอ่ยถามผู้เป็นนายด้วยความสงสัย หลังจากที่ตนถูกผู้เป็นนายใช้ให้นำม้าไปผูกไว้ในป่าเรียบร้อย จิ้นหวังก็พยักหน้าเห็นด้วยเช่นกัน

สองหนุ่มผู้ติดตามสงสัยมานานตั้งแต่สองปีที่แล้ว ที่ผู้เป็นนายทำตัวแปลกๆหลังจากที่เสร็จธุระที่เมืองหลวง แถมยังให้จิ้นหวังไปสืบประวัติของเด็กน้อยคนนั้นอีกจนรู้ว่าอีกคนไม่ใช่หมอเด็กอะไรทั้งนั้น แต่เป็นนายน้อยตระกูลเยว่ที่หายตัวไปเมื่อ6ปีก่อนนามว่า เยว่อวี้หลง ที่เพิ่งเดินทางกลับบ้านหลังจากที่หายตัวไปแถมเจ้าตัวยังเดินทางกลับคนเดียวโดยไม่มีผู้ร่วมทางนั่นแสดงว่าคุณชายเยว่ต้องมีวรยุทธที่ไม่ธรรมดาแน่นอน 

'นายน้อยคงไม่คิดจะกินเด็กหรอกใช่มั้ย' จิ้นหยางได้แต่พูดในใจจินตนาการไม่ออกเลยว่าผู้เป็นนายจะจีบคนอื่นยังไง เพราะวันๆเห็นแต่ทำงานไม่ก็ฝึกวิชายุทธ 

"อะแฮ่ม นายน้อยรถม้าของตระกูลเยว่กำลังเดินทางมาทางนี้แล้วขอรับ"จิ้นหวังกล่าวรายงานนายน้อยที่กำลังยืนเงียบๆใช้ความคิดอยู่ หลังจากที่มองเห็นรถม้าที่ใกล้เข้ามา

"อืม"

ไป๋กงจวิ้นขานรับเบาๆพลางคิดถึงใบหน้าเล็กๆที่ตอนนั้นดูมอมแมไม่รู้ว่าผ่านไปสองปีเด็กคนนั้นจะหน้าตาเปลี่ยนไปมากน้อยเพียงใด ส่วนขวดยาที่ได้รับมาก็ไม่เคยเอาออกมาใช้เลยสักครั้ง

ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่ข้างทางพร้อมกับผู้ติดตามทั้งสอง ความจริงมีรถม้าหลายคันที่จอดเชิญพวกเขาให้เดินทางไปด้วยแต่เพราะนั่นไม่ใช้เป้าหมายของผู้เป็นนายทำให้ทั้งสองคอยปฏิเสธความหวังดีเหล่านั้นอย่างเบื่อหน่าย

ก่อนที่จิ้นหยางจะถูกใช้ให้โบกไม้โบกมือ ขอติดรถม้าไปกับคนบ้านตระกูลเยว่

  ………

เหยียนจงชะลอม้าที่อยู่ด้านหน้าครู่หนึ่งก่อนจะขี่ม้าไปที่ด้านข้างรถม้าของนายท่านตระกูลเยว่เพื่อรายงานว่ามีชายหนุ่มสามคนที่มองเห็นจากไกลๆจะเห็นคนผู้หนึ่งโบกมือเหมือนจะขอติดรถม้าไปด้วยจึงเข้ามารายงาน

  ก๊อกๆ

"มีอันใดหรือ เหยียนจง"เยว่เทียนฟงเลิกผ้าม่านขึ้น เอ่ยถามเสียงเบาเพราะกลัวว่าเสียงดังไปจนปลุกลูกๆ

"นายท่าน ด้านหน้ามีชายหนุ่มสามคนดูเหมือนต้องการขอติดรถม้าไปด้วย ท่านต้องการให้ข้าเข้าไปสอบถามรึไม่" หลังจากที่ฟังจบจึงมองไปด้านหน้าจากที่มองจากไกลๆทั้งสามนั้นดูเหมือนมีจะหนึ่งนายกับอีกสองผู้ติดตามยืนอยู่ข้างทาง

"อืม ดูท่าทางแล้วจะเป็นชาวยุทธ เช่นนั้นเจ้าก็ให้พวกเขาขึ้นไปที่รถม้าของนายน้อยเจ้าเถอะ" พูดจบก็ปิดม่านลงแล้วมองหน้าฮูหยินที่คอยกล่อมเด็กๆ ก่อนจะคิดขึ้นได้ว่าทำไมตนถึงให้พวกเขาไปนั่งที่รถม้าคันเดียวกับบุตรชาย แต่คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก

"ขอรับ" เหยียนจงรับคำก่อนจะควบม้าไปด้านหน้าตรงที่ทั้งสามยืนอยู่

"พวกข้าขอติดรถม้าไปด้วยได้รึไม่"จิ้นหยางเอ่ยแทนผู้เป็นนายที่ตอนนี้หันไปมองทางรถม้าคันเล็กด้านหลังที่มีมือบางเปิดผ้าม่านออกมาดูแวบหนึ่ง

"นายท่านให้ข้ามาแจ้งแก่พวกท่านพอดี เช่นนั้นเชิญพวกท่านขึ้นรถม้าคันเดียวกับนายน้อยข้าได้เลย" เหยียนจงเข้ามาแจ้งแก่ทั้งสามอย่างสุภาพ เพราะพอมาถึงก็รู้ได้ว่าชายหนุ่มชุดสีเข้มนั่นต้องเป็นนายน้อยของพรรคไหนพรรคหนึ่งแน่ๆ

"ขอบคุณท่านมาก"จิ้นหยางพยักหน้า ก่อนจะหันไปรายงานให้แก่นายน้อย ก่อนจะเห็นผู้เป็นนายเดินนำไปที่รถม้าที่มีคุณชายตระกูลเยว่นั่งอยู่แล้ว

ก๊อกๆ

"มีอันใดรึท่านน้าเหยียน" เยว่อวี้หลงเปิดม่านรถม้าขึ้นถามอย่างสงสัย ก่อนจะมองเห็นชายหนุ่มสามคนเดินตามหลังของเหยียนจงมาติดๆ

"นายน้อย นายท่านอนุญาติให้พวกเขามานั่งในรถม้าคันเดียวกับท่านขอรับ"เหยียนจงแจ้งความเสร็จก่อนจะเปิดทางให้ทั้งสามเดินไปขึ้นรถม้า ส่วนตนก็ขึ้นขี่ม้าควบกลับไปด้านหน้าเหมือนเดิม ภายในรถม้ายังคงมีแค่นายน้อยกับคนสนิทอย่างฉู่โม่เท่านั้น

พรึ่บ

เสียงเปิดม่านประตูดังขึ้นแผ่วเบา ทำให้ทั้งสองหันไปมองโดยเฉพาะอวี้หลงที่เห็นก่อนจะชะงักค้างกับใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มชุดดำที่เงยขึ้นมาสบตากับตัวเองนิ่ง 

"ท่าน..คุณชายกงจวิ้นรึ"ร่างบางทักทายคนตัวสูงด้วยใบหน้าสับสน เด็กชายมองตามคนตัวสูงที่ค่อยๆนั่งลงฝั่งตรงข้ามอย่างงุนงง ตามมาด้วยอีกสองคนที่ตามขึ้นรถม้าเข้ามา

"สวัสดี..น้องอวี้ รบกวนเจ้าแล้ว"กงจวิ้นทักทายคนน้องกลับไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน พอถูกคนหน้าตาดีทักแบบนี้พร้อมรอยยิ้มเยว่อวี้หลงแทบไปไม่เป็นเลย แสดงว่าคุณชายท่านนี้ต้องรู้ประวัติของเขาแล้วแน่ๆ  ส่วนสองหนุ่มผู้ติดตามต่างพากันขนลุกไปตามๆแล้วกับรอยยิ้มอ่อนโยนของผู้เป็นนาย

"ไม่เป็นไรๆ ท่านตามสบายเลยนะ" "เออ..คุณชายกงจวิ้นขอถามได้มั้ย ทำไมพวกท่านถึงได้เดินทางด้วยเท้าเช่นนี้"เยว่อวี้หลงสงสัยจริงๆ คนระดับตรงหน้าจำเป็นต้องเดินทางด้วยเท้าด้วยรึ เป็นไปไม่ได้แน่ๆ 

"จวิ้นเกอ..โดนปล้น"คนอายุมากกว่าตอบหน้านิ่ง ก่อนจะแย้งให้คนน้องเปลี่ยนวิธีเรียก

"ห๊ะ!..อ่า " เยว่อวี้หลงทำหน้าแบบเชื่อก็บ้าแล้วไปให้กับคำแก้ตัวของคนตรงหน้า

"จวิ้นเกอ..เรียกแบบนี้" 

"หา เอ่อจวิ้นเกอขอรับ"เยว่อวี้หลงเรียกตามที่อีกฝ่ายย้ำ แม้จะยังงุนงงกับการที่ถูกให้เรียกอีกฝ่ายว่าพี่ก็เถอะ ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างพึงพอใจกับคำเรียกนั้น

"แล้วท่านทั้งสองมีชื่อว่าอะไรบ้างรึ"ร่างเล็กหันไปถามชายหนุ่มอีกสองคนที่นั่งเงียบๆมาตลอดทาง แม้จะมีท่าทางแปลกๆไปบ้างก็ตามอย่างสงสัย

"ข้า จิ้นหยาง ส่วนด้านข้างนี่ จิ้นหวัง ขอรับคุณชายเยว่" จิ้นหยางรีบแนะนำตัวเองกับสหายหลังจากที่ได้ยินคำถาม ก่อนจะได้รับสายตาอนุญาตจากนายน้อยให้แนะนำตัว ร่างเล็กพยักหน้ารับคำแนะนำ 

"นี่ฉู่โม่คนสนิทของข้า"เยว่อวี้หลงแนะนำฉู่โม่บ้างหลังจากที่ทั้งสองแนะนำตัว ส่วนเจ้าตัวคนถูกแนะนำก็คารวะแก่ทั้งสามอย่างสุภาพ

"บาดแผลตอนนั้นของพวกท่านเป็นอย่างไรบ้างขอรับ จวิ้นเกอ" เยว่อวี้หลงถามอย่างเป็นห่วงแม้คนตัวโตจะดูไม่เป็นอะไรมากในตอนนั้น แต่ก็ถามตามมารยาทของคนเป็นแพทย์ที่รักษาให้เล็กๆน้อยๆ 

"หายแล้ว"ไป๋กงจวิ้นตอบกลับคนน้องเสียงนุ่ม

จากนั้นก็พูดคุยกันไปตลอดทางระหว่างกลับ แม้ส่วนมากจะเป็นคนเด็กกว่าที่พูดแต่คนพี่ก็ตอบคำถามทุกคำถามที่ถูกถามมา 

………

"หวังว่าคงมีโอกาสได้พบพวกท่านอีกนะขอรับ พี่จวิ้น"เยว่อวี้หลงโบกไม้โบกมือลาแก่ทั้งสาม หลังจากที่มาถึงแถวตลาดก่อนที่จะถึงบ้านเพื่อแวะส่งทั้งสามลงจากรถม้า ส่วนรถม้าของท่านพ่อท่านแม่และน้องๆคงจะถึงที่บ้านเรียบร้อยแล้ว

"ได้ แล้วข้าจะรอ"คนโตกว่าลูบผมของคนน้องอย่างอ่อนโยน คนเด็กกว่าชะงักนิดหนึ่งแต่ก็ปล่อยผ่าน ส่วนชายหนุ่มตัวโตนั้นหมายมาดว่าต้องเร็วๆนี้แน่นอน ทั้งสามคนมองคนอายุต่างกันสองคนที่พูดคุยกันมาตลอดทางอย่างเงียบๆอย่างไม่อาจทำอะไรได้ รู้สึกว่าทั้งสองจะสนิทกันเร็วมากจนถึงขั้นเรียกพี่เรียกน้อง จากนั้นชายหนุ่มทั้งสามลงจากรถม้ารวมถึงอวี้หลงก็แยกย้ายกลับบ้าน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***