ตอนที่ 9

  ตอนนี้ที่หน้าประตูจวนหลังหนึ่งผู้คนเริ่มหันมาให้ความสนใจว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างแล้ว ว่าเหตุใดหน้าบ้านตระกูลเยว่ถึงมีเด็กน้อยมอมแมมผู้หนึ่งมายืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูเช่นนั้นมาร่วมระยะเวลาหนึ่งได้แล้ว 

  เยว่อวี้หลงผู้ที่ยืนนิ่งถอนหายใจแผ่วเบามานาน เนื่องจากคนเฝ้าประตูดูท่าจะไม่รู้จักตัวนายน้อยของบ้านที่หายตัวไปร่วมหกปี ก็นะร่างเล็กมาถึงบ้านก่อนกำหนดถึงสองวัน ทำให้ตอนที่เดินมาถึงช่วงแรกๆนั้นโดนกีดกันอยู่ตรงนี้แทบจะถูกโยนออกไปเนื่องจากทั้งสองคิดว่าเด็กชายตรงหน้าเป็นขอทานรึไม่ก็คนเร่ร่อน ก็จากสภาพเยว่อวี้หลงตอนนี้เรียกได้ว่าเอิ่ม ....น้องๆขอทานได้เลยแหละ ปกติเป็นคนรักความสะอาดมากนะ แต่คือก่อนหน้านี้แบบรีบหนีความซวยไปหน่อยจึงมีสภาพสกปรกมอมแมมอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้เพราะใช้วิชาตัวเบารีบเดินทางมา

  ดูเหมือนท่านพ่อน่าจะเดินทางไปทำธุระที่ไหนสักที่นั่นแหละ ส่วนท่านแม่นางน่าจะอยู่กับน้องๆในบ้าน ซึ่งตอนนี้ก็ใกล้ค่ำมืดแล้วด้วย ท่านพ่อคงน่าจะกำลังเดินทางกลับมาแน่นอน  อืมๆๆใบหน้าเล็กของเด็กชายพยักขึ้นลงเงียบๆในใจ

"เกิดอะไรขึ้น พวกเจ้ามุงอะไรกัน" เสียงทุ้มของคนที่ไม่ได้ยินมานานดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกล ทำให้ร่างเล็กรีบหันหน้าไปมองคนที่มาใหม่ เมื่อชายหนุ่มได้เห็นใบหน้าที่แสนคิดถึงอดชะงักค้างอยู่กับที่ไปเสี้ยวนาที 

 "หลงเอ๋อร์../ท่านพ่อ.."ทั้งสองพูดออกแทบจะพร้อมกัน 

 "เข้าบ้านก่อนเถอะ พวกเจ้าก็แยกย้ายไปได้แล้ว" เสียงทุ้มของเจ้าบ้านเอ่ยขึ้น ก่อนจะระงับความดีใจเอาไว้พร้อมกับเดินเข้าไปจับจูงบุตรชายเพื่อเข้าประตูไป เรื่องอื่นเอาไว้ที่หลัง เพราะภายในบ้านตอนนี้มีคนสำคัญที่กำลังรอบุตรชายคนนี้อยู่

 หลังจากที่เข้าภายในบ้านท่านพ่อก็สั่งข้ารับใช้ในบ้านไปเตรียบห้องหับให้แก่บุตรชาย ก่อนจะจับจูงพากันเดินไปหาฮูหยินที่กำลังรออยู่ที่เรือนนอนแทน

 "น้องหญิง ข้ากลับมาแล้ว ดูนี้สิว่าใครมา" เสียงทุ้มนุ่มดังมาก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปภายในเรือนนอนที่ตอนนี้มีฮูหยินและบุตรชายบุตรสาวตัวน้อยอยู่ภายในห้อง  ส่วนร่างเล็กที่ถูกจับมือแน่นก็มองบรรยากาศรอบๆห้องที่ตอนนี้ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ก่อนจะมองตรงไปที่หญิงสาวภายในห้องที่ตอนนี้ก็ยังคงงดงามไม่เปลี่ยนเช่นกัน ในสายตาของเยว่อวี้หลงยังคงงดงามเช่นเดิมแม้จะผ่านไปหลายปีแล้วก็ตาม

 "ท่านแม่.....ข้ากลับมาแล้ว"เยว่อวี้หลงเอ่ยขึ้นมาแผ่วเบา ก่อนเดินออกมาด้านหน้าของท่านพ่อให้ท่านแม่ได้เห็นชัดๆ

"หลงเอ๋อ ลูกแม่..ฮึก.." เสียงหวานเอ่ยดังขึ้นอย่างสั่นเครือ นางคิดว่าบุตรชายจะมาถึงในอีกสองวันตามจดหมายเสียอีก ไม่คิดว่าผู้เป็นลูกจะมาถึงเร็วเช่นนี้  น้ำตานางหยดแล้วหยดเล่าไหลลงมา นางแทบวิ่งไปหาคนยืนอยู่ตรงหน้าทันทีด้วยความคิดถึง ไม่สนใจสภาพสกปรกของบุตรชายเลย

  หลังจากที่กอดกันด้วยความคิดถึงและพูดคุยกันอีกนิดหน่อย ท่านแม่ก็ให้ปล่อยร่างเด็กชายให้เป็นอิสระ ก่อนจะจับจูงพาไปดูน้องๆ

  "ไปสิ ไปดูน้องๆของเจ้า.." ว่าแล้วก็เดินเข้าเข้าไปดูน้อง  ตอนนี้ทารกทั้งคู่กำลังหลับสบายอยู่บนที่นอนนุ่ม 

  "คนนี้น้องชายเจ้า ชื่อ อวี่หลาง เยว่อวี่หลาง  ส่วนนี้น้องสาวเจ้า ชื่อ อวี่หลิน เยว่อวี่หลิน " เสียงหวานท่านแม่บอกชื่อของน้องๆอย่างมีความสุข โดยที่มีท่านพ่อยืนยิ้มอยู่ข้างๆ  

  ร่างเล็กมองเด็กชายด้านซ้ายคิดในใจน้องโตมาต้องหน้าตาหล่อเหลาเหมือนท่านพ่อแน่ๆ  ส่วนด้านเด็กหญิงนั้นปากนิดจมูกหน่อยโตมาต้องน่ารักและงดงามมากแน่ๆ

   ฮือ...น้องน่ารักมากเลย ร่างเล็กคิดในใจเงียบๆ  ก่อนมือเล็กของเด็กชายจะล้วงเข้าไปที่แขนเสื้อเพื่อหยิบกระพรวนออกมาสองคู่ให้แก่น้องน้อยทั้งสอง ก่อนจะไม่ลืมมอบของฝากที่แวะซื้อมาให้ทั้งสองด้วย

  "เอ่อ...ท่านพ่อ ท่านแม่ข้าอยากอาบน้ำขอรับ" อวี้หลงมองผู้ใหญ่ทั้งสองตาปริบๆ  คือตอนนี้เขาเหนียวตัวมากและอีกอย่างคืออยากอุ้มน้องบ้างแต่ติดที่ตัวเองสกปรกนี้แหละ เฮ้อ

  "ได้สิ...พ่อก็ลืมไปเจ้าเดินทางมาเหนื่อยๆไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ..ตอนนี้ก็ใกล้เวลาอาหารค่ำแล้วด้วย พอถึงเวลาอาหารเดี๋ยวให้คนไปตามนะ" มือใหญ่ลูบผมของเด็กชายเบาๆด้วยความเอ็นดู

  "เดี๋ยวแม่จะกำชับคนครัวให้เตรียมของโปรดเจ้าให้ด้วยดีรึไม่" เสียงหวานเอ่ยเอาใจบุตรชาย ซึ่งเด็กน้อยก็พยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มกว้าง

แกร๊ก...

  โอ้..ภายในห้องยังเหมือนเดิมเลย ทั้งชั้นหนังสือ มุมอ่านเขียน หรือที่นอน  หลังจากที่สำรวจห้องหับอีกนิดหน่อย  ตอนนี้ร่างเล็กก็กำลังนอนแช่นั่งแช่อยู่ในอ่างไม้ที่ใช้อาบน้ำอยู่อย่างผ่อนคลาย

  เพราะเดินทางอย่างเร่งรีบเกินไป ทำให้ปวดกล้ามเนื้อพอสมควร  ถ้าไม่ใช่เพราะบังเอิญไปเจอกับเหตุการณ์นั้น ตัวเยว่อวี้หลงคงยังเดินทางยังไม่ถึงบ้านเร็วเช่นนี้  

  ตอนนั้นระหว่างทางในป่าร่างเล็กกำลังเดินไปล้างหน้าอยู่แถวลำธาร  และกำลังคิดว่าจะจับปลามาย่างเกลือกินสักหน่อย  ไม่คิดว่าจะมีมารผจญ  เพราะเสียงใบไม้กับเสียงกระบี่ดาบกับธนูจะดังใกล้เข้ามา จึงรีบหาต้นไม้สูงเพื่อซ่อนตัว และคิดว่าพวกเขาคงจะเพียงแค่ผ่านมาและคงจะไปไกลแล้ว จึงตัดสินใจลงจากต้นไม้อย่างเงียบๆ  และเดินกลับที่ลำธารเหมือนเดิม  ไม่คิดว่าจะเจอชายหนุ่มทั้งสามคนนั่งอยู่แถวนั่น  ด้วยไม่ทันระวังจึงเหยียบโดนกิ่งไม้ทำให้ทั้งสามหันมามอง

แกร๊บ....เปาะ

  โอ้..ซวยล่ะ   ร่างเล็กแกล้งทำเป็นเลิ่กลักและสั่นกลัว ที่เห็นผู้ชายตัวใหญ่ทั้งสามคนมองมาอย่างพร้อมเพรียงแถมชายหนุ่มที่เหมือนองครักษ์ยังชักดาบและกระบี่ชี้หน้าเขาอีกด้วย

  "วางลง"ผู้เป็นนายสั่งเสียงเรียบเพื่อให้คนสนิทวางอาวุธลงเสีย เพราะชายหนุ่มจำเด็กคนนี้ได้ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่ แสดงว่าเด็กน้อยคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ 

  "เจ้าทำแผลเป็นหรือไม่" เสียงชายหนุ่มคนเดิมแต่เสียงที่พูดดูอ่อนลงส่วนหนึ่งดังขึ้นไม่แน่ใจว่าพูดกับใคร ตนหรือลูกน้องตัวเองกันแน่ คือต้องยอมรับเลยว่าทั้งสามหน้าตาดีมาก โดยเฉพาะชายหนุ่มคนที่พูดเมื่อกี้เรียกได้ว่าหล่อโคตรๆ หล่อกว่าดาราจีนตัวท๊อปซะอีก

  หลังจากที่ไม่มีใครพูดอะไรอีก รวมถึงชายหนุ่มอีกสองคนที่มองผู้เป็นนายด้วยสายตาแปลกๆเช่นกัน

  แต่ร่างเล็กที่กำลังคิดอะไรเพลินๆก็รู้สึกถึงสายตากดดันที่ส่งตรงมาถึงตัวเองอย่างแปลกๆ จึงเงยหน้าขึ้นพร้อมทั้งชี้นิ้วมาที่ตัวเอง  จึงได้แต่พยักหน้ารับเงียบๆ จากนั้นจึงเดินเข้าไปทำแผลให้ทั้งสามคนเงียบๆ  โดยที่ไม่ลืมจะให้ยาสมานแผลที่ตนคิดค้นสูตรพิเศษให้ไปอีกขวดเล็กก่อนจะรีบจากไป  เพราะกลัวว่าจะมีเรื่องซวยตามมาอีก

........

.......

 "อร่อยมั้ย ทานเยอะๆนะลูกแม่" เสียงหวานของท่านแม่ดังขึ้นพร้อมทั้งคีบอาหารมาใส่ถ้วยเล็กให้แก่เขาจนพูน  'ท่านแม่พอก่อนข้าทานไม่ทันขอรับ...'เสียงในใจของร่างเล็กของเยว่อวี้หลงดังขึ้นขณะที่อาหารยังเต็มแก้มทั้งสองข้าง

 "อะแฮ่ม...พอก่อนน้องหญิง ลูกเราเคี้ยวอาหารไม่ทันอาหารที่เจ้าคีบให้แล้ว" เสียงกลั้นหัวเราะดังขึ้นก่อนจะเอ่ยขัดจังหวะแห่งความสุขของคนเป็นแม่ที่เห็นลูกชายทานอาหารอย่างมีความสุข

 "ใช่ๆท่านแม่พอก่อน อาหารเต็มถ้วยลูกแล้ว"เยว่อวี้หลงพยักหน้าเห็นด้วยกับท่านพ่อก่อนจะกลืนอาหารลงคอแล้วรีบบอกท่านแม่ว่าพอแล้ว ท่านควรทานบ้าง

 "ก็แม่กลัวเจ้าไม่อิ่มนะสิ"เสียงหวานสลดลง ทำให้ร่างเล็กส่ายหน้าไปมา ก่อนจะส่งสายตาขอความช่วยจากท่านพ่อ

 "น้องหญิงเจ้าก็ทานบ้างเถอะ  อะนี่ของโปรดเจ้า" แขนแกร่งยื่นไปคีบของโปรดให้คนรักอย่างห่วงใย เพราะนางเอาแต่คีบอาหารให้บุตรชาย

 "ขอบคุณเจ้าคะ ท่านพี่"

  จากนั้นทั้งสามก็ทานอาหารค่ำไปพูดคุยถามไถ่ถึงช่วงเวลาหกปีที่ผ่านมาว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างอย่างมีความสุข ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพราะคนเป็นแม่ต้องกลับไปดูลูกน้อยทั้งสองว่าตื่นรึยัง เพราะนางเป็นกังวลกลัวทั้งสองตื่นมาแล้วงอแง แม้ว่านางจะฝากไว้กับคนสนิทให้คอยดูแลก็ตาม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***