ตอนที่ 8

เสียงผู้คนมากมายสองข้างทางของเมืองท่าแห่งนี้สามารถเรียกความสนใจให้แก่เด็กชายใบหน้าที่เดิมทีแล้วงดงามในตอนนี้แปลงร่างเป็นเด็กชายมอมแมมเต็มขั้นกำลังเดินกัดซาลาเปาหอมกรุ่นเข้าปากอย่างเฉยชา

อีกสองวันก็ใกล้ที่จะถึงที่หมายแล้ว ดังนั้นตัวเด็กชายจึงอาศัยจังหวะนี้เดินแวะเที่ยวไปด้วย พร้อมกับหาแรงบันดาลใจกับการเขียนนิยายไปด้วยเลย อ่อลืมบอกไปเลยมีช่วงหนึ่งที่ว่างก็เลยหาเงินเพิ่มกระเป๋าด้วยการแต่งนิยายแนวลึกลับนิดหน่อย (18++) เห็นอย่างนี้ตัวเยว่อวี้หลงชาติก่อนก็เคยแต่งนิยายออนไลน์มีผู้ติดตามหลักหมื่นอยู่นะ เอาเถอะช่างนิยายไปก่อน

"เถ้าแก่เนี้ยคนงามขอรับ อันนี้ขายราคาเท่าไหร่ขอรับ" 

เยว่อวี้หลงถามพลางในมือยกกระจกด้ามเล็กในมือไปมาให้เถ้าแก่สาวดูหลังจากที่มองด้วยความสนใจ เพราะนี้คงเป็นสินค้าที่มาจากพ่อค้าที่มากับเรือตะวันตกแน่นอน ร่างเล็กคิดว่าคงต้องซื้อไปฝากมารดาสักชิ้น นางคงจะชอบมากแน่

เถ้าแก่เนี้ยที่ยังให้คำแนะนำแก่แม่นางที่มาเลือกซื้อสินค้าอยู่อีกด้านได้ยินเสียงเล็กของเด็กชายผู้หนึ่งจึงหันมามอง ก็เห็นเป็นเด็กชายผู้หนึ่งที่ถึงแม้จะมอมแมมไปบ้างแต่ก็ดูเป็นคนสุภาพแถมยังปากหวานนัก นางจึงยิ้มให้ด้วยความเอ็นดูเพราะนางเองก็มีบุตรชายเช่นกันจึงตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม

"เด็กน้อยเจ้าจะซื้อไปให้มารดาเจ้าใช่มั้ย สินค้าชิ้นนี้มาจากเรือที่มาเมื่อวานราคาอาจแพงสักหน่อย เจ้าจ่ายไหวรึไม่" 

ร่างเล็กของเยว่อวี้หลงพยักหน้าด้วยรอยยิ้มกว้าง

"ขอรับ ข้าจะซื้อไปฝากมารดา"

"ราคา2เหรียญเงินนะ เช่นนั้นข้าจะลดให้เจ้าแล้วกัน เหลือ1เหรียญเงินเจ้ามีพอใช่มั้ย" นางกลัวว่าเด็กน้อยตรงหน้าจะมีเงินไม่พอ แต่หารู้ไม่ว่าเด็กน้อยตรงหน้านี้เป็นมีพอเหลือเฝือเลยล่ะ ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเจรจาราคากันอยู่นั้นที่ชั้นสองของโรงเตี๊ยมฝั่งตรงข้ามก็มีสายตาสองคู่มองมาด้วยความสนใจใคร่รู้

"นี่ขอรับ 2 เหรียญเงิน" 

ร่างเล็กล้วงเข้าไปในแขนเสื้อก่อนจะนำเงินออกมาจ่ายอย่างมือเติบ แล้วจึงก้มหัวให้นางก่อนจะรีบเดินจากไปเพื่อเดินทางต่อ เพราะระหว่างที่กำลังจะจ่ายเงินนั้นร่างเล็กมีลางสังหรห์ว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น ถ้าตัวเองยังเอ้อระเหยอยู่ที่นี่ต่อเรื่องซวยคงจะตามมาแน่ๆ จากประสบการณ์ที่ผ่านมา เพราะสองสายตาคู่นั้นไม่สิคู่เดียวต่างหาก เยว่อวี้หลงคิดว่าคงต้องรีบเดินทางให้เร็วขึ้นกว่าเดิมเสียแล้ว

อีกด้านหนึ่งบนชั้นสองของโรงเตี๊ยมชายหนุ่มทั้งสองละความสนใจจากเด็กชายเมื่อสักครู่ แล้วหันมาพูดเรื่องสำคัญต่อ

"เรื่องที่ให้เจ้าไปสืบเป็นไรบ้าง"ชายหนุ่มดวงตาสีรัตติกาลพูดพรางจ้องมองเพียงน้ำชาบนถ้วยอย่างครุ่นคิดกับเรื่องของเด็กน้อยเมื่อสักครู่

"นายน้อยเป็นอย่างที่ท่านคาดไว้ขอรับ มีการค้าเกลือผิดกฎหมายเกิดขึ้นในพื้นที่ของเราจริงขอรับ" 

คงซวีรายงานให้แก่นายน้อยด้วยเหงื่อที่ขึ้นเต็มหลังจากความกดดันที่นายน้อยแผ่ออกมาเมื่อสักคู่ก่อนจะหายไป

"จัดการให้เรียบร้อย รู้ใช่หรือไม่ว่าต้องทำอย่างไร ก่อนที่ข้าจะกลับมา" 

ไป๋กงจวิ้นว่าพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินจากไปเพราะชายหนุ่มมีธุระที่เมืองหลวง ที่นี่เป็นแค่ทางผ่านคนของเขามารายงานว่ามีพวกลับลอบค้าเกลือผิดกฎหมายเข้ามาในเขตของสำนัก จึงได้แวะเข้ามาจัดการนิดหน่อย เพราะการมาครั้งนี้ชายหนุ่มมากับคนสนิทอีกสองคนเท่านั้น ซึ่งทั้งคู่รออยู่ที่หน้าห้องรับรองแห่งนี้

"ขอรับ นายน้อย" 

ชายวัยกลางคนรับคำอย่างนักแน่นก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก นี่ขนาดนายน้อยพึ่งจะอายุยี่สิบนะ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้านายน้อยได้เป็นประมุขจะน่ากลัวขนาดไหน

……

ร่างเล็กของเยว่อวี้หลงตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าซวย และซวยมากๆ คืออยากจะบอกว่าตอนนี้ใกล้จะถึงเมืองหลวงแล้วอีกประมาณครึ่งวัน แต่..แต่ทำไมตอนนี้ขัาต้องมานั่งรักษาแผลจากการถูกยิงธนูให้ใครก็ไม่รู้อยู่ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าเสียเวลามาก และอีกอย่างนะหน้าข้ามีอะไรติดอยู่รึ ทำไมถึงได้จ้องอย่างกับมันจะทะลุได้งั้นแหละ คือแบบพี่ชายท่านนี้จ้องนิ่งๆ เหมือน อย่างกับตัวข้าไปปล้นบ้านพี่ชายมายังไงยังงั้น ถ้ามีเงินเยอะมากข้าอาจแวะไปหยิบยืมบ้างสักเล็กน้อย เห้อ

"เสร็จแล้วขอรับ ข้าอาจรักษาให้พวกท่านได้นิดหน่อยแต่รับรองว่าพวกท่านจะไม่มีแผลเป็นแน่นอน อันนี้ข้าให้ท่าน" 

ร่างเล็กวัยสิบขวบบอกนิ่งๆแก่ชายหนุ่มทั้งสามได้รับรู้ก็นะเขาเป็นศิษย์รักของหมอเทวดานี่น่า คิดพลางพยักหน้าในใจเงียบๆ

"อืม" ไป๋กงจวิ้นรับคำเสียงนิ่ง ก่อนจะยื่นมือไปรับยาจากหมอตัวน้อยด้านหน้าที่ยื่นขวดยาขนาดเล็กมาให้ก่อนเก็บเข้าไปในอกเสื้อเงียบๆ สองหนุ่มคนสนิทมองนายน้อยที่กำลังพูดคุยกับคนที่อ้างตัวว่าเป็นหมออย่างประหลาดไม่น้อย

"เช่นนี้ข้าน้อยขอตัวก่อนนะขอรับ พี่ชาย" ร่างเล็กวัยสิบขวบลุกขึ้นพลางปัดเศษใบไม้ออกลวกๆ คือตอนนี้ข้าต้องปั้นหน้าเป็นคนธรรมดาเออ..เป็นหมอตัวน้อยธรรมดาแบบไม่มีพิษมีภัยไว้ก่อนจะต้องชะงักกับคำถามคนที่ยังนั่งอยู่ถามมา

"เดี๋ยว.... คือเจ้ามีนามว่าอันใด ข้ากงจวิ้น ไป๋กงจวิ้น วันหน้าถ้าเจอกันอีกข้าจะได้ตอบแทนเจ้า"

คนโตกว่ารีบรั้งร่างเล็กไว้เพื่อถามนามทั้งๆ ที่ปกติชายหนุ่มจะไม่ถามนามของผู้ใดก่อน ซึ่งตอนนี้พูดออกไปแล้วจะคืนคำก็ไม่ได้ด้วย

คนเด็กกว่าเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง คือแค่ทำแผลให้นิดเดียวเองต้องตอบแทนด้วยรึ ก่อนจะตอบแผ่วเบาพร้อมก้มหัวลาทั้งสาม "อวี้หลงขอรับ" แล้วเดินจากไปเงียบไปๆๆ

"นายน้อย/..."

ชายหนุ่มทั้งสามมองเด็กชายเดินจากไปก่อนจะเตรียบตัวเพื่อเดินทางต่อเช่นกัน เพราะอยู่ที่นี่นานไม่ได้ ซึ่งก่อนหน้านี้พวกเขาถูกพวกนักฆ่าลอบทำร้าย จนพวกเขาได้รับบาทเจ็บกันนิดหน่อยเพราะความประมาท  แล้วบังเอิญว่าเด็กคนนั้นผ่านมาพอดีก็เลยให้ทำแผลให้ 

"ไปเถอะ..."

พวกเขาทั้งสามยังมีธุระที่ต้องทำอยู่ เพราะตอนนี้จึงล่าช้าไปมากแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***