ตอนที่ 4

   "ปล่อยบุตรชายข้า บัดเดี๋ยวนี้..!!"

เสียงนี้นับว่าทำให้ผู้คนที่อยู่โดยรอบรู้สึกเย็นเยียบไปถึงขั้วหัวใจขึ้นมาได้ในทันทีที่ได้ยิน เป็นพราะคำพูดรวมถึงน้ำเสียงตวาดที่กล่าวออกมาด้วยลมปราณระดับสูงนั้นเป็นน้ำเสียงจากความเกรี้ยวกราดของคนที่แก้วตาดวงใจถูกจับเป็นตัวประกัน

พอทั้งสองคนจากไปเยว่เทียนฟงก็มาถึงที่เกิดเหตุพร้อมกับใบหน้าเรียบนิ่งทันทีพลางระงับโทสะที่สุมอยู่ภายใน เป็นที่ทราบกันดีภายในว่าเวลานายท่านโกรธจะน่ากลัวเพียงใด เพราะน้อยครั้งมากที่นายท่านของพวกเขาจะโกรธจัดเช่นนี้ จึงรีบเข้าจัดการพวกชายชุดดำทั้งหมดที่เหลืออยู่ร่วมกันทันที

"นายท่าน ข้าพบกระดาษชิ้นหนึ่งตกอยู่ตรงที่คุณชายน้อยเคยยืนอยู่เมื่อครู่ขอรับ" เสียงหนึ่งในคนคุ้มกันดังขึ้น ทำให้เยว่เทียนฟงรีบระงับอารมณ์โกรธลงทันที ก่อนจะยื่นมือไปรับกระดาษมาอ่านที่เนื้อหาบนนั้นช่างแสนสั้น

"เฮ้อ! เหยียนจงเจ้าจัดการทางนี้ และดูแลฮูหยินของข้าด้วย ส่วนเจ้าสองคนตามข้ามา" เมื่อสั่งเสร็จก็นำกระดาษที่อ่านแล้วเข้าไปที่อกเสื้ออย่างถะนุถนอม ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้กับหม่าจิ้งเป็นเชิงทักทายก่อนจะขึ้นม้าควบออกไปพร้อมกับสือหม่าและสือหมิงสองฝาแฝดทันที

เนื้อความในกระดาษมีเพียงแค่ 'ข้าจะทิ้งร่องรอยไว้ให้'

คนทั้งหมดที่มัวแต่ตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อครู่นั้นค่อยได้สติ หลังจากที่ชายหนุ่มรูปงามผู้เป็นนายเอ่ยสั่งการไว้ก่อนจากไป ส่วนเหยียนจงเมื่อได้รับคำสั่งก็รีบดำเนินการทันทีและหันมาพูดคุยกับหม่าจิ้งสอบถามถึงความเสียหายที่เกิดขึ้น 

เมื่อพูดคุยกันเสร็จก็จัดการชักชวนไปหาที่พักโรงเตี๊ยมที่หมู่บ้านข้างหน้าที่ห่างออกไปอีกราวสิบลี้ โดยไม่ลืมเข้าไปสอบถามรวมถึงแจ้งฮูหยินของนายท่านที่ยังคงรักษาสติเอาไว้ได้อย่างดียิ่ง ทำให้ชายวัยกลางคนอดนับถือไม่ได้ในความใจเย็นของนายหญิงผู้แสนเรียบร้อยคนนี้

ทางด้านหนึ่งชายวัยกลางคนหนึ่งทารกวัยเยาว์ที่ตอนนี้เดินทางผ่านหมู่บ้านผ่านป่าเขามาร่วมสิบลี้นั้นก็ได้หยุดพักข้างริมธารแห่งหนึ่ง เนื่องจากเหว่ยเสียนฉือบาดเจ็บจากการปะทะกับอู่หม่าจิ้งจนลมปราณเริ่มติดขัดและกระอักเลือดออกมาคำโต จึงต้องหยุดพักก่อนที่จะไปถึงที่สาขาย่อยของสำนักเมฆม่วงที่ตนสังกัดยังเมืองถัดไป ทำให้ต้องปล่อยตัวเด็กน้อยที่มันจับมาพร้อมกล่องไม้เล็กๆ นั่นไว้ก่อน เนื่องจากมั่นใจว่าเด็กน้อยนี้ไม่มีทางหนีรอดจากเงื้อมือมันอย่างแน่นอนถึงแม้ว่าตนจะบาดเจ็บหนักก็ตาม

ระหว่างที่โดนจับตัวไว้ในตอนแรกนั่นยอมรับว่าค่อนข้างตกใจนิดหน่อย เพราะไม่คิดว่าจะโดนหางเลขด้วยแบบนี้ จึงต้องนำกระดาษกับถ่านไม้ที่อยู่ในอกเสื้อเขียนสั้นๆ แล้วขย้ำทิ้งไว้ตรงนั้นก่อนที่จะโดนอุ้มพาดบ่ามาตลอดทาง เพราะกลัวว่าท่านพ่อจะสติแตกไปเสียก่อนที่จะมาช่วย

แต่ใช่ว่าเยว่อวี้หลงจะรอรับความช่วยเหลือจากท่านพ่อเพียงอย่างเดียว เด็กชายยังเตรียมแผนการหนีไว้แล้วด้วยพร้อมแถมยังคิดที่จะจัดการผู้ที่บังอาจมาทำกับตนแบบนี้อย่างสาสม แล้วตนก็เริ่มลงมือไปแล้วด้วย ซึ่งตอนนี้อีกฝ่ายก็คงเริ่มมีอาการบ้างแล้ว

สิ่งที่ทำให้ชายวัยกลางคนเกิดอาการลมปราณติดขัดมีสองสาเหตุ หนึ่งเกิดจากวิชาลมปราณของอู่หม่าจิ้งที่เป็นลมปราณเพลิงอัคคีที่เป็นลมปราณธาตุหยางที่รุนแรงชนิดหนึ่ง สองเกิดจากตัวยาชนิดหนึ่งที่เด็กน้อยทำขึ้นมาเล่นๆ ซึ่งเผอิญว่านำติดตัวมาด้วยหลายตัว ซึ่งพอทั้งสองอย่างมารวมกันทำให้อาการรุนแรงกว่าที่ควรจะเป็น

ซึ่งเย่อวี้หลงก็ได้นั่งรออีกฝ่ายอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆอยู่สงบปากสงบคำ สักพักก็แกล้งทำเป็นงีบหลับเพื่อรอเวลา ซึ่งมันก็ไม่นานเกินรอ

"แค่ก..แค่กๆ ทำไมข้ารวบรวมลมปราณไม่ได้เช่นนี้ แค่กๆ" เสียงไอออกมาเป็นเลือดของชายชุดดำดังขึ้น ทำให้เด็กน้อยลืมตาขึ้นกลอกตาไปทางผู้ที่บังอาจรบกวนการนอนของตน ก่อนจะนึกออกถึงที่มาจึงเหลือบตามองอย่างสมเพชเวทนาทั้งๆ ที่รู้ ว่าแต่จะพูดคนเดียวขึ้นมาทำไม

ก่อนที่เยว่อวี้หลงจะยิ้มน้อยๆที่มุมปากเมื่อได้ยินบางอย่างและนึกบางอย่างได้พร้อมกับลุกขึ้นยืนแก้เมื่อยขบ จึงทำทีเป็นเดินมองพวกต้นไม้ ต้นหญ้าไปเรื่อยแล้วแสร้งกล่าวคำพูดหนึ่งลอยๆ

"เฮ้อ! นี่ล่ะน่า!ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว กรรมตามสนองแท้ๆ"อวี้หลงส่ายหัวช้าๆ

"แค่กๆ เด็กน้อย..เจ้า..พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง แค่กๆ"

มันได้แต่มองเด็กน้อยตรงหน้าที่หันมามองมันอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมกับมีผงบางอย่างพุ่งใส่ใบหน้า ทำให้มันสังหรณ์ใจแปลกๆ ว่าผงที่โดนเข้าไปนั้นต้องมีอะไรแน่ๆ เพราะถ้าหากเป็นจริงอย่างที่เริ่มสงสัยเด็กน้อยนี่ก็ร้ายกาจเกินไปแล้ว

"ข้าแค่จะพูดว่าท่านนะ ประมาทเกินไปก็แค่นั่นเอง ถ้าหากท่านไม่พาข้ามาด้วย ป่านนี้ท่านคงถึงที่หมายโดยที่ไม่บาดเจ็บมากขนาดนี่จริงหรือไม่"

อวี้หลงรีบพูดดักอีกฝ่าย ก่อนจะเริ่มพูดถ่วงเวลาเล็กน้อยรอให้ยาชาที่สาดไปนั้นเริ่มออกอาการ เพราะอีกฝ่ายพาตนวนไปวนมาอยู่ในป่านี้มาเกือบชั่วยามแล้ว รวมกับที่ตนต้องนั่งรออีกเกือบครึ่งชั่วยาม ทำให้เด็กน้อยเริ่มหิวขึ้นมาตะหงิดจนไม่อยากจะรอท่านพ่อให้มาช่วยเหลือเสียแล้ว เรื่องแค่นี้ตนจัดการเองก็ได้ ใช่ว่าตัวเองจะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ที่ไหน ต่างกันอย่างเดียวตรงที่ตอนนี้เป็นเพียงเด็กน้อยวัยสี่ขวบเท่านั้นแหละ

"อ้อ และผงที่ท่านโดนไปเมื่อสักครู่นี้ก็แค่ยาชาที่ทำให้ขยับไม่ได้เท่านั้น"อวี้หลงคิดในใจว่าจะตนจะบอกทำไมเนี่ย

"เจ้าเด็ก...แค่กๆ"

เสียงด่าพร้อมกับเสียงไอปนเลือดดังมาไม่ขาดสายเพราะอวัยวะภายในเริ่มถูกแผดเผาจากวิชาลมปราณเพลิงอัคคีของเจ้าสำนักคุ้มกันภัยอู่หลอรวมกับยาตัวหนึ่งที่เด็กน้อยตรงหน้าใช้เข็มแทงเข้าเส้นเลือดใหญ่ของอีกฝ่าย ทำให้คนแก่กว่าใช้สายตาที่มองมายังเด็กน้อยอย่างอาฆาตมาดร้ายนั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคงโกรธแค้นเจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมมากแค่ไหน

  "จุ๊จุ ถึงท่านจะโกรธแค้นข้าไปก็ไม่มีประโยชน์ ถึงอย่างไรท่านก็ไม่รอด แต่ข้าจะไม่ฆ่าท่านอย่างแน่นอน เพราะกรรมของท่านกำลังจะถูกชดใช้กับการกระทำที่ผ่านมาที่ท่านได้เข่นฆ่าผู้คนมาเยอะ แซ่กๆ โฮกก ชี่ๆ"

อวี้หลงชะงักเสียงก่อนจะหันไปมองทางด้านหลังเล็กน้อย ก่อนจะรีบหันกลับไปพร้อมกับเดินไปค้นตามตัวของคนใกล้ตายอย่างรวดเร็ว ในนั้นมีทั้งตั๋วแลกเงิน ป้ายแสดงฐานะ คำภีร์เก่าเล่มหนึ่ง จึงยัดทั้งหมดลงไปในถุงผ้าพร้อมกล่องไม้เจ้าปัญหาอย่างรวดเร็วพร้อมนำกระบี่มามัดไว้ที่หลัง ทำให้สภาพตอนนี้เหมือนเด็กเก็บขยะซะเหลือเกิน แต่เพราะดูเหมือนบรรดาสัตว์ป่าจะได้กลิ่นเลือดคนที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้นนี้แน่ๆ และใกล้เข้ามาแล้ว จึงรีบหันมาลาอีกฝ่ายคำหนึ่งพร้อมกับหาต้นไม้สูงที่เหมาะก่อนวิ่งปรู๊ดไปทันทีทิ้งให้คนแก่กว่ามองตาค้างกับการกระทำของเด็กน้อยที่มันนำมาเป็นตัวประกันอย่างอึ้งๆ ปนโกรธแค้นที่ไม่สามารถทำอะไรได้

"เออ ดูเหมือนจะมีคนมา..เอ้ย..ไม่สิฝูงสัตว์กำลังมาทางนี้ ขอให้ท่านโชคดีนะ อโหสิให้ข้าด้วยล่ะ ไปล่ะ"ถึงไม่อโหสิเขาก็ไม่สนหรอกนะ

โฮกกกกก ฟ่อๆๆๆๆ ชี่ๆๆๆๆ บรู๊ๆๆๆๆๆ

มันได้แต่ขบฟันกรอดอย่างอาฆาตเจ้าเด็กปีศาจนั่นที่ทำให้มันต้องอยู่ในสภาพเช่นนี้ ก่อนจะสดุ้งกับเสียงบรรดาสัตว์ป่าที่ได้ยินกำลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

ตึงๆๆๆๆๆ แฮ่ๆๆๆๆๆๆๆ

อ้ากกกกกก อากกกกกกกก ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย

เสียงร้องโหยหวนทำให้เด็กน้อยสะดุ้งโหยงทันทีที่ปีนต้นไม้เสร็จ ก่อนจะเหลียวไปมองยังที่เกิดเหตุ ซึ่งห่างออกไปร่วมสองร้อยเมตรอย่างสยดสยอง ก่อนจะเบือนหน้าหนีกับสิ่งที่เห็นชวนให้อาเจียน จึงหันไปเด็ดผลไม้บริเวณใกล้มือมากินแก้หิวรอให้พวกสัตว์ต่างๆ ล่าถอยกลับไปยังที่ของมัน

...........

สองชั่วยามผ่านไปขณะที่เผลอหลับไปบนต้นไม้ จนตอนนี้ดวงตะวันใกล้ลับขอบฟ้าแล้ว เยว่อวี้หลงจึงลืมตาตื่นขึ้นโชคยังดีที่ไม่ตกต้นไม้ขณะหลับ ไม่งั้น ฮึ่ย ไม่อยากคิด!!

พอตั้งสติได้ก็หันซ้ายหันขวาไปสำรวจรอบๆ ว่าควรไปทางไหนดี เมื่อตัดสินใจได้ก็เด็ดผลไม้มาสองสามลูกไว้ในอกเสื้อก่อนค่อยๆ ปีนต้นไม้ลงมาอย่างช้าๆ ด้วยสภาพร่างกายที่เล็กๆ นี้อย่างปลงๆ

พอลงมาถึงด้านล่างจนแน่ใจว่าไม่มีสัตว์อยู่แถวนี้แล้ว ก็รีบเดินออกจากพื้นที่นี้อย่างรวดเร็ว ใช้เวลาหนึ่งชั่วยามก็มาถึงบริเวรใกล้ลำธารจากที่ได้ยินเสียงน้ำแว่วๆ เท้าเล็ก ๆจึงเดินไปหาใบไม้มาตักน้ำดื่มแก้กระหาย ก่อนจะนำผลไม้ที่เด็ดมาตามรายทางมาทานแก้หิวอีกครั้ง จากนั้นก็ต้องปีนขึ้นไปนอนบนต้นไม้อีกรอบพร้อมทั้งหาเถาวัลย์มามัดไว้กันหล่นด้วยอีกทางหนึ่ง

เช้าวันรุ่งขึ้นเยว่อี้หลงก็ลงมาจากต้นไม้หลังจากตื่นนอนไม่ลืมเด็ดผลไม้บนต้นติดมือมาด้วยพวงหนึ่ง หลังจากกินเสร็จก็เดินเรียบลำธารไปเผื่อจะเจอบ้านคนบ้างและขอความช่วยเหลือเพื่อส่งข่าวให้ท่านพ่อมารับ ไม่รู้ป่านนี้ไปตามหาตนอยู่ตรงไหนแล้ว

ตลอดสองชั่วยามที่ผ่านมาร่างเล็กมอมแมมยังคงเดินต่อไปไม่มีวี่แววว่าจะมีหมู่บ้านคนสักนิด ไม่รู้ว่าเดินมาลึกแค่ไหนกันเพราะภายในป่าแห่งนี้มีแต่ต้นไม้ แถมยังไม่เห็นวี่แววของรอยเท้าคนอีกด้วย เจอแต่รอยเท้าสัตว์ระหว่างทางบ้างประปราย เดินจนเหนื่อยหอบไปหมดแล้วจึงจำหยุดพัก มือเล็กยกกระบอกไม้ไผ่ขึ้นมาดื่มน้ำแก้กระหายใต้เงาไม้ข้างริมธารพร้อมทั้งกัดผลไม้แก้หิวไปด้วย

หากใครเดินทางผ่านมาเห็นจะต้องตกใจปนสงสารเป็นแน่แท้ เพราะสภาพของเด็กน้อยวัยสี่ขวบหน้าตาน่ารักผู้หนึ่งตามร่างกายมีสภาพมอมแมมเสื้อผ้าฉีกขาดจากกิ่งไม้ใบหญ้าระหว่างทางจนมีแผลเล็กแผลน้อย หายใจหอบเหนื่อยเพราะคงไม่เคยได้เดินทางไกลและลำบากเช่นนี้มาก่อน

พออิ่มท้องมีแรงแล้วจึงลุกขึ้นออกเดินทางต่อทันที ตามรายทางที่ผ่านมาเจอสมุนไพรหายากหลายตัวจึงหยุดเก็บบ้าง เผื่อใช้ในยามฉุกเฉิน เดินจนตอนนี้ใกล้มืดค่ำแล้ว จึงอดมองหาทำเลที่หลับนอนไว้อีกคืน สุดท้ายร่างเล็กก็เร่งฝีเท้าเดินทางจนเจอกับถ้ำหินแห่งหนึ่งเข้า เยว่อวี้หลงจึงลดฝีเท้าลงเพื่อเข้าไปสำรวจอย่างระมัดระวัง เพราะอาจจะมีสัตว์ร้ายเข้ามาทำร้ายตนเองก็ได้

พอสำรวจจนแน่ใจว่าปลอดภัยดีแล้ว ก็ล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนเพลียจนไม่ทันสังเกตถึงภัยร้ายจากบรรดาสัตว์พิษหลายชนิดที่ได้กลิ่นคาวเลือดจากตัวเองกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้อย่างเงียบงัน...!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***