บทที่ 29 - 30 Into the Abyss | สู่เหว

บทที่ 29 : สู่เหว

 การเดินทางของผู้รอดชีวิตผ่านโลกหลังหายนะเริ่มเต็มไปด้วยอันตรายมากขึ้นทุกวัน การค้นหาความปลอดภัยและการมองเห็นสภาวะปกติยังคงเป็นความฝันอันห่างไกล ขณะที่พวกเขาเดินหน้าต่อไป ความผูกพันของพวกเขาก็ถูกทดสอบอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ซอจุน, ซูมิน  และกลุ่มเล็กๆ ของพวกเขาได้ก้าวต่อไปจากการตั้งถิ่นฐานที่ไม่สบายใจ การเผชิญหน้ากับผู้รอดชีวิตที่น่าสงสัยตามหลอกหลอนทุกย่างก้าว ถนนข้างหน้าเต็มไปด้วยอันตราย มีอันตรายแฝงตัวอยู่ทั่วทุกมุม

 บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่พวกเขาตระเวนหาเสบียงในร้านขายของชำร้างแห่งหนึ่ง พวกเขาก็บังเอิญเจอกองสินค้ากระป๋องและน้ำดื่มบรรจุขวด ดวงตาของซูมินเป็นประกายเมื่อเห็นขนมที่คุ้นเคย – ลูกพีชกระป๋อง

 “พ่อค่ะ คืนนี้เรากินลูกพีชกันไหม?” ซูมินถามด้วยรอยยิ้มที่มีความหวัง

 ซอจุนกำลังปวดหัวกับความคิดที่จะมอบความสุขง่ายๆ ให้กับลูกสาวของเขา พยักหน้า “แน่นอนที่รัก คืนนี้มีข้อเสนอพิเศษ”

 อาหารมื้อเล็กๆ ของพวกเขาข้างกองไฟในเย็นวันนั้นให้ความรู้สึกเหมือนเป็นงานฉลอง รสชาติของลูกพีชกระป๋องซึ่งเป็นเครื่องเตือนใจถึงโลกที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นนั้นทำให้น้ำตาไหล

 ในขณะเดียวกันกลุ่มของจีอึนและยูจินก็เผชิญกับอันตรายที่แตกต่างออกไป พวกเขาบังเอิญไปพบกับกลุ่มผู้รอดชีวิตที่อ้างว่าเป็นส่วนหนึ่งของชุมชนที่ใหญ่ขึ้น ผู้นำของพวกเขา ผู้ชายที่มีเสน่ห์ชื่อคังโฮได้ส่งคำเชิญ

 “เรามีความปลอดภัย อาหาร และโอกาสในการสร้างใหม่ เข้าร่วมกับเรา” คังโฮเสนอ

 แต่สัญชาตญาณของยูจินบอกให้เธอระวัง เธอกระซิบกับจีอึนว่า “มีบางอย่างไม่ถูกต้อง เราต้องระมัดระวัง”

 จีอึนเห็นด้วย และพวกเขาตัดสินใจปฏิเสธข้อเสนอในขณะนี้ โดยอ้างถึงความจำเป็นในการตามหาคนที่รักที่หายไป ขณะที่พวกเขาเดินหน้าต่อไป พวกเขาไม่สามารถสั่นคลอนความรู้สึกที่ว่าพวกเขาหลีกเลี่ยงกับดักได้อย่างหวุดหวิด

 เมื่อสัปดาห์กลายเป็นเดือน การเดินทางของผู้รอดชีวิตพาพวกเขาผ่านฤดูกาลที่เปลี่ยนแปลงไป พวกเขามีทักษะในการสร้างป้อมปราการชั่วคราว สร้างอาวุธชั่วคราว และจัดสรรเสบียงอาหารที่ลดน้อยลง

 คืนหนึ่งในฤดูหนาวที่หนาวเย็น ขณะที่หิมะตกหนักปกคลุมพื้นที่ ซอจุน และ ซูมินรวมตัวกันเพื่อให้ความอบอุ่นในเต็นท์เล็กๆ ของพวกเขา ซูมินมองเห็นลมหายใจของเธอท่ามกลางอากาศเย็นยะเยือก แล้วถามว่า "พ่อค่ะ พ่อคิดว่าแม่จะอบอุ่นไหมไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน"

 ซอจุนอุ้มลูกสาวของเขาไว้ใกล้ๆ เสียงของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ “ฉันแน่ใจว่าเธอเป็นเช่นนั้น ที่รัก เราจะตามหาเธอให้เจอ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”

 ในโลกแห่งการเอาชีวิตรอดอันโหดร้ายใบนี้ ที่ซึ่งอันตรายและความไม่แน่นอนยังคงอยู่ ผู้รอดชีวิตต่างยึดติดกับความหวังว่าการเดินทางของพวกเขาจะนำพวกเขาไปสู่ความปลอดภัยและการกลับมารวมตัวของครอบครัวที่แตกแยกในที่สุด เมื่อพวกเขาดำดิ่งลงไปในเหว ความมุ่งมั่นของพวกเขาก็ส่องสว่างมากขึ้นกว่าเดิม เพราะเมื่อเผชิญกับความมืดมิด พวกมันคือแสงสว่างที่ไม่ยอมดับลง

บทที่ 30 : ภัยคุกคามที่มองไม่เห็น

 กาลเวลาที่ผ่านไปในโลกที่ไร้การให้อภัยนี้ได้ฝังรากลึกแห่งความมุ่งมั่นไว้บนใบหน้าของผู้รอดชีวิต พวกเขาเรียนรู้ที่จะปรับตัวเพื่อเป็นนักรบในการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด

 ซอจุน, ซูมิน และกลุ่มของพวกเขาได้สร้างที่พักพิงชั่วคราวในโกดังร้าง ที่ซึ่งแสงเทียนสองสามเล่มส่องประกายสร้างความอบอุ่นและปลอดภัย ผนังเรียงรายไปด้วยเครื่องกีดขวางชั่วคราว ซึ่งเป็นหลักฐานแสดงถึงการเฝ้าระวังอย่างต่อเนื่อง

 เย็นวันหนึ่ง ขณะที่พวกเขาทานอาหารมื้อเล็กๆ ที่ประกอบด้วยถั่วกระป๋องและข้าว มินโฮก็พูดขึ้นมา “เราเคลื่อนไหวมานานแล้ว คุณคิดว่าเราจะหาที่ปักหลักได้หรือไม่?”

 ซอจุนแสดงอาการอ่อนล้าในดวงตาของเขาตอบว่า "ฉันก็หวังเช่นนั้นมินโฮ แต่ตอนนี้ เราจำเป็นต้องเคลื่อนไหวต่อไป มันไม่ปลอดภัยที่จะอยู่ในที่เดียวนานเกินไป"

 บทสนทนาของพวกเขาถูกขัดจังหวะด้วยเสียงกึกก้องจากภายนอก ทั้งกลุ่มเกร็ง มือของพวกเขาเอื้อมมือไปหยิบอาวุธด้นสดโดยสัญชาตญาณ พวกเขามองผ่านรอยแตกของสิ่งกีดขวาง เพียงเพื่อเห็นกลุ่มผู้รอดชีวิตสะดุดเข้ามาหาพวกเขา

 ซอจุนโล่งใจและเปิดประตูอย่างระมัดระวังเพื่อให้พวกเขาเข้าไป ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีขามีเลือดออกและดวงตาของเธอดูหวาดกลัวอธิบายว่า "เราถูกโจมตีโดยฝูงสิ่งเหล่านั้น เราแทบจะไม่รอดจากชีวิตเลย"

 ซูมินผู้มีความเห็นอกเห็นใจคอยดูแลบาดแผลของผู้หญิงคนนั้นอยู่เสมอ พวกเขาแบ่งปันเรื่องราวการเดินทางของพวกเขา เกี่ยวกับผู้เป็นที่รักที่สูญเสียไป และการต่อสู้ดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตรอดอย่างไม่หยุดยั้ง

 เมื่อเวลาผ่านไป อากาศก็เริ่มอุ่นขึ้น และทั้งกลุ่มก็ตัดสินใจเดินทางเข้าไปในเมืองต่อไป พวกเขาหวังว่าจะพบสิ่งของเพิ่มเติม และบางทีอาจเป็นเบาะแสเกี่ยวกับที่อยู่ของสมาชิกในครอบครัวที่สูญหายไป

 การเดินทางของพวกเขานำพวกเขาไปสู่ย่านตลาดที่ครั้งหนึ่งเคยคึกคักซึ่งปัจจุบันเต็มไปด้วยธรรมชาติ เถาวัลย์ยึดครองท้องถนน และธงสีสันสดใสปลิวไสวตามสายลม ซึ่งตรงกันข้ามกับความเป็นจริงอันน่าสยดสยองโดยสิ้นเชิง พวกเขาหาอาหารและน้ำ ประสาทสัมผัสของพวกเขาเพิ่มขึ้นเมื่อพบสัญญาณอันตรายใดๆ

 แต่บางครั้งอันตรายก็มาในรูปแบบที่ไม่คาดคิด คืนนั้น ขณะที่พวกเขาตั้งค่ายในร้านหนังสือเก่า พวกเขาได้ยินเสียงคำรามแผ่วเบาจากมุมมืด ซอขุนเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง ไฟฉายของเขาเผยให้เห็นแหล่งที่มาของภัยคุกคาม - สุนัขที่ได้รับบาดเจ็บ ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความกลัวและความเจ็บปวด

 จีอึน ทักษะการพยาบาลของเธอที่อยู่เบื้องหน้า สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของสุนัขได้ ในไม่ช้า สิ่งมีชีวิตที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นศัตรูก็กลายมาเป็นเพื่อนที่ภักดี เป็นเครื่องเตือนใจว่าแม้ท่ามกลางความสับสนอลหม่าน ความผูกพันก็สามารถก่อตัวขึ้นระหว่างพันธมิตรที่ไม่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด

 ขณะที่พวกเขาเดินทางต่อไป ผู้รอดชีวิตไม่สามารถสั่นคลอนความรู้สึกที่ภัยคุกคามที่มองไม่เห็นซ่อนตัวอยู่ในเงามืดได้ โลกกลายเป็นสถานที่ที่อันตรายอาจมาจากทุกทิศทาง ที่ซึ่งความไว้วางใจเป็นสินค้าอันล้ำค่า และที่ที่เส้นแบ่งระหว่างความอยู่รอดและอันตรายเริ่มบางลงในแต่ละวันที่ผ่านไป แต่พวกเขาก็ตั้งใจที่จะเดินหน้าต่อไปตราบใดที่ยังมีกันและกันก็ยังมีความหวังในความมืด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***