บทที่ 27 - 28 The Shadows of Survival | เงาแห่งความอยู่รอด

บทที่ 27 : เงาแห่งความอยู่รอด

 การเดินทางของผู้รอดชีวิตผ่านดินแดนรกร้างที่ล่มสลายกลายเป็นบททดสอบอันทรหดของความอดทนและความมุ่งมั่น พวกเขายอมรับว่าในโลกใหม่นี้ อันตรายอยู่เคียงข้างพวกเขาตลอดเวลา

 ซอจุน, ซูมิน และกลุ่มของพวกเขาได้เคลื่อนตัวลึกเข้าไปในเมือง เส้นทางของพวกเขาเต็มไปด้วยอันตราย ถนนที่เคยคุ้นเคยตอนนี้จำไม่ได้แล้ว และอาคารที่พังทลายก็ดูเหมือนเป็นหลุมศพของอารยธรรมที่สูญหายไป

 ขณะที่พวกเขาควานหาเสบียง รสชาติของความไม่แน่นอนยังคงอยู่ในอากาศ ซูมิน ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความไร้เดียงสา ชี้ไปที่โปสเตอร์ที่ขาดรุ่งริ่งบนผนัง “พ่อ นั่นอะไรน่ะ?”

 ซอจุนเหลือบมองภาพจางๆ ของครอบครัวยิ้มแย้มเพลิดเพลินกับการปิกนิกในสวนสาธารณะที่ไม่มีอยู่อีกต่อไป “มันเป็นภาพเมื่อก่อนทั้งหมดนี้นะที่รัก ช่วงเวลาที่ชีวิตแตกต่างออกไป”

 การเดินทางของพวกเขาพาพวกเขาไปยังร้านร้างแห่งหนึ่ง ชั้นวางของในร้านส่วนใหญ่ว่างเปล่า ใบหน้าของซูมินเป็นประกายเมื่อเธอค้นพบกระป๋องลูกพีชซุกอยู่บนชั้นวางที่ถูกลืม รสชาติแห่งความหวานในโลกอันขมขื่นทำให้ช่วงเวลาแห่งการผ่อนปรน

 อีกมุมหนึ่งของเมือง กลุ่มของจีอึนและยูจินเผชิญกับความท้าทายของตัวเอง พวกเขาเผชิญกับสิ่งกีดขวางชั่วคราวซึ่งควบคุมโดยผู้รอดชีวิตซึ่งไม่เต็มใจที่จะแบ่งปันเสบียงของพวกเขา การเจรจาตึงเครียด และความไว้วางใจเป็นสินค้าหายาก

 ยูจิน ผู้เน้นเสียงของเธอ พยายามให้เหตุผลกับผู้พิทักษ์ที่ระมัดระวัง “เราแค่มองหาที่พักที่ปลอดภัย เราไม่ต้องการปัญหา”

 หลังจากการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วนแล้ว กองหลังก็ปล่อยให้พวกเขาผ่านไป แต่การเผชิญหน้ากลับทำให้มีรสขมในปากพวกเขา ในโลกนี้ ความไว้วางใจนั้นเปราะบาง และถูกทำลายได้ง่ายด้วยความเป็นจริงอันโหดร้ายของการเอาชีวิตรอด

 เวลากลายเป็นวัฏจักรที่ไม่ชัดเจนของรุ่งเช้าและค่ำ ผู้รอดชีวิตยังคงมุ่งมั่นต่อไป ความมุ่งมั่นไม่เปลี่ยนแปลง การบาดเจ็บเป็นเพื่อนที่สม่ำเสมอ และพวกเขาเรียนรู้ที่จะรักษาบาดแผลด้วยผ้าพันแผลชั่วคราวและการเยียวยาด้วยสมุนไพร

 เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ซอยจุนและซูมินก็พักอยู่ในอาคารอพาร์ตเมนต์ร้าง เสียงของซูมินสั่นด้วยความเหนื่อยล้า “พ่อ อีกนานแค่ไหนกว่าเราจะพบแม่?”

 ซอจุน ความเหนื่อยล้าของเขาเองที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังความแข็งแกร่ง กระซิบอย่างมั่นใจว่า "เราจะพบเธอ ที่รัก ฉันสัญญา"

 ในขณะเดียวกัน กลุ่มของจีอึนและยูจินได้ค้นพบอาวุธและเสบียงที่ซ่อนอยู่ในสถานีตำรวจเก่า ถือเป็นความโชคดีที่ได้พบในโลกนี้ที่ทรัพยากรทุกอย่างมีค่า แต่ก็ยังทำหน้าที่เป็นเครื่องเตือนใจอันน่าสยดสยองถึงความรุนแรงที่กลืนกินความเป็นจริงของพวกเขา

 ขณะที่พวกเขาเดินทางต่อไป ทั้งสองกลุ่มไม่สามารถสั่นคลอนความรู้สึกที่พวกเขากำลังถูกจับตามอง ว่ามีบางสิ่งที่เป็นลางไม่ดีซ่อนตัวอยู่ในเงามืด พวกอันเดดเป็นภัยคุกคามอยู่ตลอดเวลา แต่ก็มีเสียงกระซิบในหมู่ผู้รอดชีวิตถึงบางสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้น บางอย่างของมนุษย์

 ในโลกนี้ที่การเอาชีวิตรอดคือการต่อสู้ในแต่ละวัน ผู้รอดชีวิตยึดมั่นกับความเชื่อที่ว่าความรักและครอบครัวคุ้มค่ากับความเสี่ยง ทุกการต่อสู้ และทุกการเสียสละ เงาแห่งการเอาชีวิตรอดยาวขึ้น แต่ความมุ่งมั่นของพวกเขาส่องสว่างยิ่งขึ้น โดยนำทางพวกเขาผ่านความมืดมิดของความเป็นจริงใหม่นี้

บทที่ 28 : เสียงกระซิบในความมืด

 ผู้รอดชีวิตยังคงเดินทางต่อไปผ่านดินแดนรกร้างที่เต็มไปด้วยอันตรายและพาพวกเขาลึกเข้าไปในใจกลางแห่งความมืด ทุกก้าวที่พวกเขาทำ ทุกมุมที่พวกเขาหันไป มีโอกาสที่จะได้รับความรอดและความสิ้นหวัง

 ซอจุน, ซูมิน และกลุ่มของพวกเขาได้เจอกับชุมชนชั่วคราวของผู้รอดชีวิตที่สามารถสร้างป้อมปราการให้กับอาคารเรียนเก่าได้ อากาศอบอ้าวหนักด้วยกลิ่นของความกลัว และความตึงเครียดก็ปกคลุมไปทั่วสถานที่ราวกับเมฆพายุ

 ซอจุนเดินเข้าไปหาหัวหน้ากลุ่ม ชายผมหงอกชื่อชางมิน และยื่นมือทักทาย “เราแค่มองหาสถานที่ที่ปลอดภัยเพื่อพักผ่อนสักพัก เราไม่เป็นอันตราย”

 ชางมินจ้องมองผู้มาใหม่อย่างระมัดระวัง จับมือของซอจุน “คุณอยู่ได้ แต่เก็บตัวไว้เถอะ เราเองก็เคยประสบปัญหาเหมือนกัน”

 ขณะที่พวกเขาตั้งรกรากอยู่ในบ้านใหม่ แม้ว่าจะเป็นบ้านชั่วคราว ซูมินก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจ เด็กคนอื่นๆ ในชุมชนกระซิบเกี่ยวกับเสียงแปลกๆ ในตอนกลางคืน เกี่ยวกับเงาที่เคลื่อนไหวในที่ที่ไม่ควรมี

 เย็นวันหนึ่ง ขณะที่ผู้รอดชีวิตรวมตัวกันรอบๆ กองไฟที่กำลังลุกไหม้ ดวงตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เปลวไฟที่ลุกโชน ผู้หญิงคนหนึ่งชื่อเฮจินพูดขึ้น "ฉันได้ยินเสียงกระซิบ เสียงในความมืด พวกมันไม่เหมือนพวกอันเดด พวกมันฟังดูเป็น... มนุษย์"

 การเปิดเผยดังกล่าวทำให้ทุกคนสั่นสะท้านไปถึงกระดูกสันหลัง ในโลกนี้ที่ความไว้วางใจเป็นสินค้าล้ำค่า ความคิดที่ว่าผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ อาจเป็นภัยคุกคามนั้นเป็นความคิดที่น่ากลัว

 ในขณะเดียวกัน กลุ่มของจีอึนและยูจินได้พบที่หลบภัยชั่วคราวในโรงพยาบาลร้าง ห้องโถงที่เคยปลอดเชื้อตอนนี้ก้องกังวานด้วยเสียงของผู้รอดชีวิตที่พยายามสร้างชีวิตท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย

 ยูจิน จ้องมองไปที่คลินิกชั่วคราวที่พวกเขาตั้งไว้ และพูดกับจีอึนด้วยน้ำเสียงเงียบๆ “เราต้องระวัง ฉันได้ยินข่าวลือว่ากลุ่มต่างๆ แย่งชิงสิ่งที่พวกเขาต้องการ โดยใช้กำลังหากจำเป็น”

 จีอึนพยักหน้าเห็นด้วย สีหน้าของเธอเคร่งเครียด “เราจะเก็บตัวไว้เฉยๆ และพร้อมที่จะป้องกันตัวเองหากจำเป็น”

 เมื่อวันเวลากลายเป็นสัปดาห์ ผู้รอดชีวิตยังคงออกตามหาคนที่รัก และแสวงหาความปลอดภัยต่อไป การเผชิญหน้ากับผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ แต่ละครั้งนำมาซึ่งความหวังและความเข้าใจที่ปะปนกัน

 คืนหนึ่ง ขณะที่ซอจุนและซูมินนอนบนเตียงชั่วคราว ซูมินก็ทำลายความเงียบ “พ่อ หนูคิดถึงแม่มากขึ้นกว่าเดิม”

 ซอจุนหัวใจของเขาหนักแน่นด้วยความปรารถนากระซิบว่า "พ่อรู้ที่รัก เราจะตามหาเธอ เราจะไม่หยุดจนกว่าเราจะหาเจอ"

 ในโลกนี้ที่อันตรายซ่อนอยู่ในทุกเงามืดและเส้นแบ่งระหว่างมิตรและศัตรูพร่ามัว ผู้รอดชีวิตยึดติดกับความมุ่งมั่นและความผูกพันของครอบครัว เสียงกระซิบในความมืดเป็นเครื่องเตือนใจว่าในความเป็นจริงใหม่นี้ ความไว้วางใจเป็นสินค้าที่หายากและมีค่า และทุกย่างก้าวที่พวกเขาทำคือก้าวไปอีกขั้นสู่สิ่งที่ไม่รู้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***