บทที่ 17 - 18 Whispers in the Dark | เสียงกระซิบในความมืด

บทที่ 17 : เสียงกระซิบในความมืด

 ผู้รอดชีวิตได้ปรับตัวเข้ากับความรู้สึกเปราะบางของความปกติภายในโบสถ์ที่มีป้อมปราการ ความผูกพันที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนแปลกหน้าของพวกเขาได้หยั่งรากลึกเข้าไปในชุมชนที่แน่นแฟ้น แต่ร่างเงายังคงค้างอยู่ข้างนอก เฝ้าดูทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขา

 เย็นวันหนึ่ง ขณะที่พวกเขารวมตัวกันเพื่อกินข้าวและผักกระป๋อง มินโฮไม่สามารถสั่นคลอนความรู้สึกที่พวกเขากำลังถูกสังเกตเห็นได้ เขาโน้มตัวเข้าหาซอจุนแล้วกระซิบว่า "ฉันคิดว่าเรากำลังถูกจับตามองอยู่นะซอจุน"

 สายตาของซอจุนกวาดไปทั่วภายในที่มีแสงสลัวๆ ผู้รอดชีวิตนั่งรวมตัวกันอยู่รอบกองไฟ ใบหน้าของพวกเขาสว่างไสวด้วยแสงริบหรี่ “ฉันก็สังเกตเห็นเหมือนกัน จับตาดูให้ดี แต่อย่าปล่อยให้มันรบกวนกิจวัตรของเรา”

 ขณะที่พวกเขารับประทานอาหาร ความไม่สบายใจในห้องก็เห็นได้ชัด ซูมินเกาะตัวพ่อของเธอ ดวงตาของเธอกวาดสายตาไปรอบๆ โบสถ์อย่างกังวล จีอึนพยายามปลอบใจเด็กสาวอย่างเต็มที่ “ไม่ต้องห่วงนะที่รัก เราปลอดภัยแล้ว”

 หลังอาหารเย็น ขณะที่พวกเขานั่งพักในตอนกลางคืน ฝนก็เริ่มตกข้างนอก จังหวะที่สม่ำเสมอของเม็ดฝนที่กระทบหลังคาโบสถ์ช่วยให้พวกเขาครุ่นคิดอย่างกระสับกระส่ายเป็นฉากหลัง

 ในความมืด ซอจุนและจีอึนกระซิบเบาๆ “เราจำเป็นต้องค้นหาว่าใครอยู่ที่นั่น” ซอจุนพูดด้วยเสียงต่ำ

 จีอึนพยักหน้า ความกังวลของเธอปรากฏชัด “แต่เราไม่สามารถเผชิญหน้ากับพวกเขาโดยตรงได้ มันอาจจะอันตรายเกินไป”

 วันรุ่งขึ้น พวกเขาตัดสินใจรวบรวมเสบียงจากอาคารใกล้เคียงพร้อมทั้งจับตาดูสัญญาณของผู้สังเกตการณ์ลึกลับคนนั้น มินโฮ ซอจุน และแจฮุนออกไปอย่างระมัดระวัง ในขณะที่จีอึน แฮอึน และซูมินอยู่ข้างหลังเพื่อดูแลสวนและเฝ้าโบสถ์

 ขณะที่พวกเขาไล่ล่า แจฮุนก็เฝ้าดูการเคลื่อนไหวใดๆ “ผมมีความรู้สึกไม่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้” เขายอมรับ

 ซอจุนพยักหน้า มือของเขากำอาวุธแน่นขึ้น "ระวังตัวไว้ เราต้องค้นหาให้ได้ว่าใครสอดแนมเรา"

 พวกเขากลับมาพร้อมกับสิ่งที่ค้นพบ แต่ความรู้สึกไม่สบายใจยังคงอยู่ จีอึนอดไม่ได้ที่จะแสดงความกังวลเกี่ยวกับเธอ “เราต้องเตรียมตัวให้พร้อมหากมีคนจับตาดูเราเขาอาจไม่มีเจตนาดี”

 คืนนั้น ขณะที่ผู้รอดชีวิตนั่งพักผ่อน บุคคลลึกลับที่อยู่ข้างนอกก็โดดเด่นยิ่งขึ้น เสียงกระซิบผ่านรอยแตกในเครื่องกีดขวาง ส่งผลให้กระดูกสันหลังของพวกเขาเย็นชา “ฉันรู้ว่าคุณมีอะไรอยู่ข้างใน ไม่เพียงพอที่จะทำให้คุณปลอดภัย”

 ซูมินเกาะตุ๊กตาสัตว์ของเธอ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความกลัว ซอจุนและมินโฮสบตากันด้วยความตึงเครียด ความมุ่งมั่นของพวกเขาแข็งแกร่งขึ้น พวกเขารู้ว่าต้องเผชิญหน้ากับภัยคุกคามนี้ก่อนที่มันจะลุกลามไปมากกว่านี้

 คริสตจักรซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ได้กลายเป็นสมรภูมิแห่งความกลัวและความไม่แน่นอน ผู้รอดชีวิตจะต้องการความแข็งแกร่งและไหวพริบทั้งหมดเพื่อเผชิญกับอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นและปกป้องครอบครัวที่เปราะบางที่พวกเขาสร้างขึ้นในโลกที่ไร้การให้อภัยนี้

บทที่ 18 : การเผชิญหน้าเที่ยงคืน

 เสียงจากเงามืดทำให้กระดูกสันหลังของผู้รอดชีวิตสั่นสะท้าน แต่พวกเขาไม่สามารถปล่อยให้ความกลัวมาทำให้พวกเขาเป็นอัมพาตได้ ขณะที่พวกเขารวมตัวกันเป็นวงกลมภายในโบสถ์ แสงเทียนริบหรี่ทอดเงาอันน่าขนลุกบนผนัง ซอยูนพูดกับกลุ่มด้วยน้ำเสียงแน่วแน่

 “เราไม่สามารถเพิกเฉยต่อภัยคุกคามนี้ได้” เขากล่าว “เราต้องค้นหาว่าใครจับตาดูเราอยู่และพวกเขาต้องการอะไร พรุ่งนี้มินโฮ แจฮุน และฉันจะออกไปเผชิญหน้ากับพวกเขา”

 จีอึน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล พยักหน้าเห็นด้วย “ระวังไว้ด้วย เราไม่รู้ว่าเรากำลังเผชิญกับอะไรอยู่”

 ผู้รอดชีวิตนั่งพักในคืนนั้น แต่การนอนหลับก็ยากลำบาก ซูมินเกาะติดกับพ่อของเธอ ความกลัวของเธอสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา ซอจุนพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ความมั่นใจกับเธอ “เราจะทำให้แน่ใจว่าลูกปลอดภัยนะที่รัก ไม่ต้องกังวล”

 ชั่วโมงผ่านไปอย่างช้าๆ และเมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน โบสถ์ก็ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบอันน่าสยดสยอง ฝนตกข้างนอกรุนแรงขึ้น เสียงตีกลองอย่างไม่หยุดยั้งบนหลังคาทำให้รู้สึกถึงความคาดหวังมากขึ้น

 ซอจุน มินโฮ และแจฮุน ผจญภัยเข้าไปในความมืดข้างนอก มองเห็นลมหายใจของพวกเขาได้ในอากาศหนาวเย็นยามค่ำคืน พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างลับๆ อาวุธพร้อม ประสาทสัมผัสของพวกเขาเพิ่มขึ้น โลกภายนอกกลายเป็นเขาวงกตแห่งอันตราย

 ขณะที่พวกเขาเข้าใกล้ต้นตอของการคุกคามด้วยเสียงกระซิบ พวกเขาก็เห็นร่างหนึ่งซุกตัวอยู่ในเงามืด และหันหลังให้พวกเขา มินโฮตะโกนออกมาอย่างระมัดระวัง “คุณเป็นใคร คุณต้องการอะไร?”

 ร่างนั้นค่อยๆ หันกลับมา เผยให้เห็นใบหน้าผอมแห้งที่ปกคลุมไปด้วยสิ่งสกปรกและสิ่งสกปรก เป็นผู้หญิง ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความกลัวและความสิ้นหวัง “ได้โปรด” เธอร้องขอ “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณกลัว ฉันแค่หิวและอยู่คนเดียว”

 ซอจุนลดอาวุธลงแต่ยังคงระมัดระวังและเดินเข้ามาหาผู้หญิงคนนั้น "คุณชื่ออะไร?"

 เธอลังเลก่อนจะตอบว่า “ยูจิน ฉันอยู่คนเดียวมาหลายสัปดาห์แล้ว และฉันเห็นโบสถ์ของคุณ ฉันคิดว่าบางทีอาจจะมีอาหาร”

 แจฮุน ยามของเขายังคงลุกขึ้นถามว่า “คุณอยู่คนเดียวเหรอ? มีกลุ่มกับคุณไหม?”

 ยูจินส่ายหัว “ไม่ ก็แค่ฉันเอง ฉันสัญญา”

 พวกเขาตัดสินใจพาเธอกลับไปที่โบสถ์ ความไม่ไว้วางใจในตอนแรกทำให้เกิดความเห็นอกเห็นใจ ฝนเปียกโชกเธอถึงกระดูก และความหิวโหยทำให้แก้มของเธอบวม

 เมื่อกลับเข้าไปในโบสถ์ ยูจินได้รับอาหารอุ่นๆ และเสื้อผ้าแห้ง ซูมินมองเธอด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น ความกลัวของเธอค่อยๆ เพิ่มความอยากรู้อยากเห็น “คุณจะอยู่กับเราด้วยเหรอ?”

 ยูจินยิ้มเล็กน้อย “ถ้าคุณมีฉัน ฉันจะช่วยงานบ้านและเก็บขยะได้”

 ซอจุน, จีอึน และคนอื่นๆ ต่างมองดูอย่างรู้เท่าทัน พวกเขาเผชิญกับความไม่แน่นอนมาก่อน และพวกเขารู้ว่าครอบครัวผู้รอดชีวิตของพวกเขาเติบโตขึ้นเล็กน้อย

 ในขณะที่ฝนยังคงตกอยู่ข้างนอก ผู้รอดชีวิตก็นั่งพักอยู่ในคืนที่ไม่สบายใจอีกคืนหนึ่ง คริสตจักรซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นสถานที่แห่งการปลอบใจ บัดนี้กลายเป็นที่หลบภัยไม่เพียงแต่สำหรับตนเองเท่านั้น แต่สำหรับผู้ที่แสวงหาที่หลบภัยจากโลกภายนอกที่ไม่อาจให้อภัยได้

 พวกเขารู้ว่าความไว้วางใจเป็นสินค้าที่เปราะบางในความเป็นจริงใหม่นี้ แต่พวกเขาเต็มใจที่จะเสี่ยง เพราะท่ามกลางความสับสนวุ่นวายและความไม่แน่นอน พวกเขาได้พบบางสิ่งที่คุ้มค่าที่จะรักษาไว้ นั่นก็คือความหวัง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***