บทที่ 7 - 8 Unearthly Encounters | การเผชิญหน้าอันแปลกประหลาด

บทที่ 7 : การเผชิญหน้าอันแปลกประหลาด

 ซอจุนและมินโฮเดินไปตามถนนที่เปียกโชกของกรุงโซล อาวุธชั่วคราวเตรียมพร้อม และสัมผัสได้ถึงความตื่นตัวขั้นสูง เมืองนี้กลายเป็นภูมิประเทศที่น่าขนลุกและไม่อาจจดจำได้ ถนนที่ครั้งหนึ่งเคยพลุกพล่านตอนนี้ว่างเปล่า เหลือเพียงร่างที่สับเปลี่ยนเป็นครั้งคราวในระยะไกล

 ขณะที่พวกเขาเคลื่อนตัวผ่านความรกร้างอย่างระมัดระวัง ซอจุนก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยดัง ๆ ว่า "เกิดอะไรขึ้นกับเมืองนี้? มันเหมือนกับฝันร้ายเลย"

 มินโฮกวาดสายตาไปรอบๆ แล้วตอบพร้อมกับถอนหายใจหนัก ๆ “ฉันไม่รู้ แต่มันเหมือนกับโลกที่เรารู้จักนั้นหายไปแล้ว”

 ฝนยังคงตกอย่างต่อเนื่องผสมกับน้ำตาแห่งท้องฟ้า แสงนีออนยังคงมืดมิด ทอดเงาทอดยาวราวกับเต้นระบำท่ามกลางความเงียบอันน่าขนลุก

 พวกเขาสำรวจร้านค้าและตลาดที่เหลืออยู่ มองหาสิ่งที่พวกเขาสามารถใช้ได้ สินค้ากระป๋อง น้ำดื่มบรรจุขวด และอุปกรณ์ปฐมพยาบาลกลายเป็นสิ่งสำคัญสำหรับพวกเขา รสชาติของแพนเค้กกิมจิเย็นและราเมนรสเผ็ดที่พวกเขาพบว่าทำให้พวกเขานึกถึงรสชาติของความธรรมดา

 ซอจุนหยิบกระเป๋าเป้ที่ถูกทิ้งมาจากชั้นวางของในร้านและเติมสิ่งที่พวกเขาค้นพบ “เราโชคดีที่ได้พบสิ่งนี้ มันจะทำให้ขนสิ่งของได้ง่ายขึ้น”

 บรรยากาศรอบตัวพวกเขาตึงเครียด ทุกเสียงดังขึ้นด้วยความว่างเปล่าของเมือง การสับเปลี่ยนหรือครวญครางเพียงเล็กน้อยก็ทำให้พวกมันสั่นสะท้านไปถึงสันหลัง

 เสียงของมินโฮแทบจะเป็นเสียงกระซิบในขณะที่เขาพูดว่า “เราต้องกลับไปหาจีอึนและซูมิน ยิ่งเราอยู่ที่นี่นานเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งตกอยู่ในอันตรายมากขึ้นเท่านั้น”

 ซอจุยพยักหน้าเห็นด้วย ความกังวลเกี่ยวกับครอบครัวของเขาเห็นได้ชัดเจน “เรากลับกันเถอะ แต่ระวังตัวไว้ด้วย”

 ขณะที่พวกเขาถอยกลับ พวกเขาก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบจากตรอกใกล้เคียง หัวใจของพวกเขาเต้นรัวเมื่อเข้าใกล้มากขึ้น อาวุธก็พร้อม

 จากเงามืดมีหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น ดูไม่เรียบร้อยและฟกช้ำด้วยดวงตาของเธอด้วยความกลัว เธอยกมือยอมแพ้ “ได้โปรดอย่าทำร้ายฉัน ฉันแค่พยายามเอาชีวิตรอด”

 ซอจุนและมินโฮสบตากันอย่างระแวดระวัง น้ำเสียงของพวกเขามีความระมัดระวัง “คุณเป็นใคร ชื่ออะไร”

 ผู้หญิงคนนั้นแนะนำตัวเองว่าชื่อแฮอึน และอธิบายว่าเธอถูกแยกออกจากกลุ่มผู้รอดชีวิตระหว่างการโจมตีครั้งล่าสุดได้อย่างไร อาการบาดเจ็บของเธอเป็นหลักฐานถึงอันตรายที่พวกเขาทุกคนต้องเผชิญ

 ซอจุนและมินโฮไม่สามารถเพิกเฉยต่อชะตากรรมของเธอได้ พวกเขาตัดสินใจพาเธอไปด้วย แต่ความไว้วางใจของพวกเขามาพร้อมกับคำเตือน "เราจะช่วยคุณ แต่คุณต้องได้รับความไว้วางใจจากเรา อยู่กับเราและอยู่เงียบๆ"

 แฮอึนพยักหน้า ความกตัญญูของเธอปรากฏชัด "ขอบคุณ ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวัง"

 เมื่อพวกเขาเดินทางกลับไปที่โรงจอดรถ กลุ่มเล็กๆ ของพวกเขาก็เติบโตขึ้น และความท้าทายที่พวกเขาเผชิญก็ทวีคูณมากขึ้น ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด และไฟนีออนยังคงสลัว ในโลกใหม่นี้ พันธมิตรก่อตัวและแตกแยกตามกระแสการเอาชีวิตรอดที่เปลี่ยนแปลงไป และการทดสอบความเป็นมนุษย์ที่แท้จริงของพวกเขาขึ้นอยู่กับทางเลือกที่พวกเขาทำและความไว้วางใจที่พวกเขามอบให้ซึ่งกันและกัน

บทที่ 8 : ความสามัคคีที่เปราะบาง

 ซอจุน มินโฮ และแฮอุนที่เพิ่งพบกลับมาที่โรงจอดรถ เสียงฝีเท้าของพวกเขาดังก้องไปในพื้นที่ชื้นและมีแสงสลัวๆ จีอึนและซูมินนั่งรวมกันบนเตียงชั่วคราว มองขึ้นไปด้วยความโล่งใจและความวิตกกังวลเมื่อทั้งสามเข้ามา

 ซูมิน มีเพื่อนเร็วเสมอ ทักทายแฮอึนด้วยรอยยิ้มที่สดใส "สวัสดีค่ะ หนูซูมิน ออนนี่ชื่ออะไรคะ?"

 แฮอึนอดไม่ได้ที่จะยิ้มกลับ “ฉันแฮอุน ยินดีที่ได้รู้จัก ซูมิน”

 ซอจุนและมินโฮอธิบายการเผชิญหน้ากับแฮอึน โดยเน้นย้ำถึงความจำเป็นที่ต้องระมัดระวัง จีอึน ซึ่งเป็นสัญชาตญาณพยาบาลของเธอยังคงแข็งแกร่ง ได้ตรวจสอบอาการบาดเจ็บของแฮอึน และใช้อุปกรณ์ทางการแพทย์ที่มีจำกัดเพื่อช่วยเธอ

 บรรยากาศในโรงรถเต็มไปด้วยความโล่งใจและความไม่สบายใจ พวกเขามีจำนวนมากขึ้น แต่ความเสี่ยงของความไว้วางใจและการแบ่งเสบียงทำให้พวกเขาหนักใจมาก

 จีอึนผู้เป็นกระบอกเสียงแห่งเหตุผลอยู่เสมอ เริ่มประเมินสถานการณ์ของพวกเขา “เสบียงอาหารของเรากำลังลดน้อยลง และเราจำเป็นต้องหาเพิ่ม เรายังต้องมีแผนระยะยาวด้วย เราไม่สามารถอยู่ที่นี่ตลอดไปได้”

 ซอจุนเห็นด้วย ดวงตาของเขาสะท้อนถึงความกังวล “เราควรหาสถานที่ที่ปลอดภัยกว่านี้ บางทีอาจจะเข้าร่วมหรือตั้งกลุ่มใหญ่ขึ้นเพื่อความปลอดภัย”

 มินโฮพยักหน้าเห็นด้วย “แต่เราต้องระมัดระวัง ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถเชื่อถือได้”

 ฝนข้างนอกยังคงตกหนักอย่างต่อเนื่อง และไฟนีออนยังคงสลัว ความท้าทายที่พวกเขาเผชิญนั้นล้นหลาม และพวกเขารู้ว่าทุกการตัดสินใจมีความสำคัญต่อการอยู่รอดของพวกเขา

 ซูมินซึ่งเป็นแหล่งที่มาของความหวัง มองดูผู้ใหญ่ด้วยดวงตาเบิกกว้าง “เราจะคิดออกใช่ไหม? เราเป็นทีม!”

 ความไร้เดียงสาและการมองโลกในแง่ดีของเธอเป็นเครื่องเตือนใจถึงสิ่งที่พวกเขาต่อสู้เพื่อ - อนาคตของซูมิน และการกลับคืนสู่ภาวะปกติที่พวกเขาเคยมองข้ามไป

 เมื่อสายฝนกระทบจังหวะโศกเศร้าบนหลังคาโรงรถและไฟนีออนกะพริบ กลุ่มเล็กๆ ของพวกเขาก็ตกลงกันเป็นพันธมิตรที่ไม่สบายใจ ผูกพันกันด้วยความปรารถนาที่จะเอาชีวิตรอดและการตระหนักว่าในโลกใหม่นี้ เส้นแบ่งระหว่างความไว้วางใจและการทรยศนั้นบางมาก เป็นดั่งสายใยแห่งความหวังที่ทำให้พวกเขาดำเนินต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***