บทที่ 3 - 4 Sheltered Hearts | หัวใจที่กำบัง

บทที่ 3 : หัวใจที่กำบัง

 ภายในโรงจอดรถที่มีแสงสลัว เสียงฝนยังคงกระทบเพดานคอนกรีตเป็นจังหวะ ซูมินนอนหลับกระสับกระส่าย เสียงกรนอันแผ่วเบาของเธอทำลายความเงียบ ซอจุนและจีอึนนั่งใกล้กัน ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวล

 ซอจุนมองจีอึนด้วยท่าทางมุ่งมั่นว่า “เราควรผลัดกันจับตาดูตลอดทั้งคืน เราไม่รู้ว่าข้างนอกนั้นมีอะไรอยู่บ้าง”

 จีอึนพยักหน้าเห็นด้วย เธอรู้ว่าการระมัดระวังเป็นสิ่งสำคัญต่อการอยู่รอดของพวกเขา “ฉันจะเข้ากะแรก คุณควรพักผ่อนบ้าง”

 ขณะที่ซอจุนหลับตาเพื่อพักผ่อน จีอึนพบว่าตัวเองกำลังจมอยู่กับความคิด นิ้วของเธอค่อยๆ ลากไปตามท่อที่พวกเขาหยิบขึ้นมาเป็นอาวุธชั่วคราวอย่างเหม่อลอย “ซอจุน คุณคิดว่ามีคนอื่นเหมือนเราที่พยายามเอาชีวิตรอดไหม?”

 ซอจุนถอนหายใจ เสียงของเขากระซิบแผ่วเบา “ฉันก็หวังอย่างนั้น แต่เราไม่สามารถเชื่อใจได้มากนัก เราไม่รู้ว่าเราจะเจอใครหรืออะไร”

 นอกโรงจอดรถ ฝนตกหนักขึ้น ทำให้ที่พักพิงของพวกเขามีความโดดเดี่ยวมากขึ้น จีอึนมองเข้าไปในความมืด ดวงตาของเธอสแกนหาการเคลื่อนไหวใดๆ ค่ำคืนนี้ให้ความรู้สึกไม่มีที่สิ้นสุด และชั่วโมงต่างๆ ดูเหมือนจะยืดเยื้อไปสู่นิรันดร์กาล

 ชั่วโมงผ่านไป และถึงคราวของซอจุนที่ต้องจับตาดู เขาเขย่าจีอึนเบาๆ ให้ตื่น “ถึงตาคุณแล้วที่รัก”

 จีอึนกระพริบตาไล่ความง่วงของเธอและหยิบไปป์ไปจากเขา เธอขยับเข้าไปใกล้ซอจุนมากขึ้น ใบหน้าของพวกเขาสว่างไสวด้วยไฟฉายที่กะพริบ “ระวังตัวด้วย” เธอกระซิบ

 ซอจุนปัดปอยผมออกจากใบหน้าของเธอและโน้มตัวเข้ามาจูบเบาๆ "เสมอ."

 ขณะที่จีอึนนั่งเฝ้า เธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงชีวิตที่พวกเขาเคยร่วมแบ่งปันก่อนฝันร้ายนี้ พวกเขาได้วางแผนอนาคตร่วมกัน อนาคตที่เต็มไปด้วยความรัก ความหวัง และความฝัน ตอนนี้ความฝันเหล่านั้นถูกแทนที่ด้วยความจริงอันเลวร้ายของการเอาชีวิตรอด

 เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง และจิตใจของจีอึนก็ล่องลอยไปกับแหล่งอาหารที่ลดน้อยลง เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและเริ่มคำนวณ “เรามีเวลาเพียงพออีกสามวันหากเราระมัดระวัง”

 ซอจุนที่กำลังฟังอยู่ก็พยักหน้าเห็นด้วย “เราจะต้องหาอาหารเพิ่มเร็วๆ นี้ และอาวุธด้วย”

 จีอึนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเมื่ออุณหภูมิลดลง “โลกแบบไหนที่เรานำซูมินเข้ามา?”

 ซอยูนวางมือที่มั่นใจบนไหล่ของเธอ “เราจะปกป้องเธอ จีอึน ไม่ว่ายังไงก็ตาม”

 ด้านนอกโรงรถ ฝนตกไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แสงนีออนของกังนัมยังคงมืดอยู่ ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับเมืองที่มีชีวิตชีวาที่พวกเขาเคยรู้จัก ขณะที่พวกเขานั่งอยู่ในเงามืด โลกภายนอกก็ดูเหมือนเป็นความทรงจำอันห่างไกล และการอยู่รอดของพวกเขาก็กลายเป็นความจริงเพียงอย่างเดียวที่สำคัญ

บทที่ 4 : คนแปลกหน้าในเงามืด

 เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงในโรงจอดรถที่มีแสงสลัวๆ ฝนข้างนอกไม่แสดงท่าทีว่าจะสงบลง จังหวะที่ต่อเนื่องของฝนกลายเป็นฉากหลังของการเฝ้าระวังอันตึงเครียดของครอบครัว ซูมินนอนหลับสนิท ความฝันของเธอปลอดจากความน่าสะพรึงกลัวของโลกภายนอกอย่างมีความสุข

 ซอยูนเดินไปมา ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ทางเข้าที่กีดขวางด้วยรถเข็นช้อปปิ้ง เขารู้ว่าพวกมันไม่สามารถซ่อนตัวได้ตลอดไป และพวกมันจำเป็นต้องหาเสบียงในไม่ช้า

 จีอึนซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ลูกสาวที่กำลังหลับอยู่ มองดูอาหารอันเหลือน้อยที่พวกเขาเหลืออยู่ “เราต้องระมัดระวังกับสิ่งที่เราเหลืออยู่ มันจะอยู่ได้ไม่นานอีกต่อไป”

 ซอยูนพยักหน้าเห็นด้วย ดวงตาของเขาสะท้อนถึงความกังวล “ฉันจะออกไปผจญภัยพรุ่งนี้ พยายามหาอาหารและเสบียง ตอนนี้มันเสี่ยงเกินไป”

 เมื่อค่ำคืนผ่านไป บรรยากาศภายในโรงรถก็เย็นลง และครอบครัวก็รวมตัวกันเพื่อความอบอุ่น การสัมผัสร่างกายของพวกเขาต่อกันช่วยปลอบใจได้บ้างเมื่อเผชิญกับความไม่แน่นอน

 ภายนอกเมืองนั้นไฟนีออนยังคงมืดอยู่ แต่เสียงกรีดร้องที่อยู่ห่างไกลเป็นครั้งคราวทำให้พวกเขานึกถึงอันตรายที่ซุ่มซ่อนอยู่ในเงามืด ซอจุนเฝ้าดูเวลาอย่างใกล้ชิด โดยพยายามประเมินว่าพวกเขาถูกกักขังไว้นานแค่ไหน

 ทันใดนั้นความเงียบก็ถูกทำลายด้วยเสียงอันห่างไกล “มีใครอยู่ในนั้นมั้ย?”

 ครอบครัวนี้ตัวแข็ง หัวใจเต้นรัวอยู่ในอก จีอึนกลั้นหายใจ มือของเธอกำอาวุธชั่วคราวไว้ "นั่นใคร?"

 เสียงนั้นดังเข้ามาใกล้มากขึ้น และมีร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากความมืด เป็นผู้ชายที่ไม่เรียบร้อยและสกปรก เสื้อผ้าของเขาขาดวิ่นและเปื้อนเลือด เขายกมือขึ้นเพื่อแสดงว่าเขาไม่มีอันตรายใดๆ “ฉันแค่มองหาสถานที่ที่ปลอดภัย ฉันไม่ได้เห็นวิญญาณมีชีวิตมาหลายวันแล้ว”

 ซอจุนก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ทักษะทางทหารของเขาเริ่มต้นขึ้น “คุณชื่ออะไร คุณมีอาวุธบ้างไหม?”

 ชายคนนั้นแนะนำตัวเองว่าชื่อมินโฮและแสดงให้เห็นว่าเขาไม่มีอาวุธ เขาอธิบายว่าเขาเอาตัวรอดมาได้ด้วยตัวเองได้อย่างไร และเคยได้ยินข่าวลือว่ามีผู้รอดชีวิตกลุ่มหนึ่งอยู่ในพื้นที่นั้น

 จีอึนยังคงระมัดระวังและถามว่า "เราจะรู้ได้อย่างไรว่าเราสามารถเชื่อใจคุณได้"

 ดวงตาของมินโฮฉายแววแห่งความสิ้นหวัง “คุณไม่ทำหรอก แต่ฉันก็กลัวและโดดเดี่ยวพอๆ กับที่คุณเป็น”

 ในขณะที่ฝนยังคงตกอยู่ข้างนอก ครอบครัวต้องเผชิญกับการตัดสินใจที่ยากลำบาก พวกเขาควรจะเชื่อใจคนแปลกหน้าคนนี้หรือไม่ ซึ่งอาจจะเป็นความรอดหรือความหายนะของพวกเขา? แสงนีออนยังคงสลัว ทำให้เกิดเงาทอดยาวในโรงรถ ขณะที่พวกเขาชั่งน้ำหนักความเสี่ยงและผลตอบแทนของการต้อนรับมินโฮเข้าสู่สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่เปราะบางของพวกเขา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***