[บทที่07::แดนสนทยา]

ภายในตรองของสลัมแห่งหนึ่งอนูแสงรวมตัวก่อรูปร่างขึ้นมาอย่างน่าพิศวง พร้อมกับการปรากฏกายของเด็กสาวเส้นผมสีขาวอละดวงตาสีแดงที่ดูหม่นหมองตลอดเวลามีเพียงสตรีผู้เดียวที่ครอบครอง

เป็นกามะนั้นเองที่ในตอนนี้นั้นได้กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง หลังจากที่ปรับความผันผวนของมานาภายในร่างกายให้คงที่ไม่อย่างนั้นด้วยความผันผวนนั้นมันก็จะฉีกร่างของเธอออกเป็นชิ้นๆ

“อะ..อา..เหมือนว่าจะกลับมาหมดแล้วสินะ”

หลังจากที่ฉันลืบตาตื่นขึ้นและมองสำรวจพื้นที่เน่าเฟะรอบข้าง ก็ทำเอาฉันรู้สึกสะอิดสะเอียนอยู่ไม่น้อยแต่ก้อนอื่นฉันต้องรีบฟื้นฟูร่างกายของฉันให้กลับมาเป็นปกติก่อน

กรุบ-!

หลังจากเปิดหน้าต่างระบบขึ้นมาฉันก็รีบกดเข้าช่องเก็บของเลื่อนหน้าต่างหาแอปเปิ้ลทองคำและกดนำมันออกมาใช้งานหนึ่งลูก และเมื่อแอปเปิ้ลสีทองนั้นมาปรากฏอยู่บนมือฉันแล้วนั้นก็รีบกัดจนเกิดเสียงดังกรุบน่าแปลกใจที่รสขาติของมันนั้นไม่ได้เปรี้ยวแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวานละมุนลิ้นจนรู้ตัวอีกทีก็กินไปหมดลูกแล้ว

“อึก!…แบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อยก่อนอื่นเลยเราอยู่ที่ไหนกัน”

ในทันทีที่แอปเปิ้ลทองคำนั้นถูกกลืนจนไหลผ่านคอร่างของฉันก็ปรากฏวงจรเวทย์สีม่วงขึ้นมา ก่อนที่มันนั้นจะแปรผันทำให้วงจรเวทย์สีม่วงท่วงร่างนั้นส่องแสงประกายสีทองชั่วขณะก่อนที่กามะนั้นจะกลับมายืนและเดินได้ปกติ และเมื่อเธอนั้นก้าวขาออกจากตรอกของสลัมนั้น

แสงสีเสียงของเมืองใหญ่นั้นก็ได้ก็แยงแทงเข้าตาของกามะเธอนั้นทันที สองเท้าก้าวเดินไปข้างหน้ามองสำรวจไปในพื้นที่โดยรอบทั้งป้ายร้านค้ามากมายเพียงแค่ดูก็รู้ว่าตนเองนั้นอยู่ในประเทศญี่ปุ่นแน่แท้ทั้งผู้คนและภาษาเธอั้นจดจำได้อย่างมั่นใจเลยว่าที่นี่คือแดนอาทิตย์อุทัย

“แล้วแบบนี้ฉันควรจะไปอยู่ที่ไหนดีเนี่ย เงินก็ไม่มีแถมฟังที่เขาพูดไม่รู้เรื่องอีก”

ปัญหาปัจจุบันของฉันตอนนี้คือ ฉันไม่มีที่เงินและที่อยู่อาศัยแถมภาษาญี่ปุ่นเองไอ้เราก็พูดไม่ได้ที่พอฟังออกก็มีแค่ไม่กี่รวมๆ แล้วนับได้ว่าฉันตอนนี้น่ะตกอยู่ในสถานการ์ที่แย่สุดๆเลยล่ะตอนนี้ที่เดียวที่ฉันพอจะทำไอ้คือไปหาเจ้าหน้าที่ตำรวจแถวๆนี้และขอให้เขาส่งฉันไปศูนย์พักพิงคนไร้บ้านหรือศูนย์พักพิงเด็กหลงทาง

“Hello policeman can you help me please?”

หลังจากฉันเดินมาถึงสถานีตำรวจไม่ต้องรอฉันเดินเข้าไปหาคุณตำรวจที่อยู่ข้างในก่อนที่จะขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้และพูดขอความช่วยเหลือจากคุณตำรวจด้วยภาษาอังกฤษซึ่งถือว่าเป็นภาษากลางทั่วโลก

“อืม….”

ปฏิกิริยาที่ได้กลับมาจากคุณตำรวจนั้นค่อนข้างแปลก เขาดูนิ่งและไม่ได้แปลกใจอะไรก่อนที่จะเดินออกมาหาฉันและพาฉันเข้าไปนั่งอยู่ในห้องๆ หนึ่งเหมือนว่าตำรวจของโลกนี้จะเป็นงานมากกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย

“เท่านี้ก็ครบแล้ว”

จี๊ส!!!

เมื่อเข้าหาภายในห้องแล้วตำรวจหนุ่มนั้นก็ปิดล็อคกลอนประตู ก่อนที่จะควักปืนช็อตไฟฟ้ายิงเข้าตัวของกามะและกดช็อตไฟฟ้าแรงสูงเข้าใส่จนทำให้เธอนั้นลงไปนอนกองกับพื้นก่อนที่เขานั้นจะเดินเข้าไปอุ้มตัวของกามะออกไปสถานีตำรวจและวางตัวเธอเข้าไปนั่งอยู่ในรถ

“ตอนนี้ได้ตัวทดลองคนสุดท้ายแล้ว…ใช่ยังเป็นเด็กอยู่…ไม่เป็นเด็กหลงน่ะไม่ใช่ขอทานหรอกส่วนประวัติและครอบครัวทางนายก็จัดการเองก็แล้วกัน”

ในระหว่างที่ตำรวจหนุ่มนั้นกำลังขับรถออกจากสถานีตำรวจ เหมือนว่าเขานั้นจะกำลังโทรหาใครซักคนอยู่พร้อมกันนั้นเขาก็ปลดชุดตำรวจออกและเปลี่ยนไปเป็นชุดใหม่ที่เหมือนจะเป็นชุดของนักวิทยาศาสตร์

“โปรเจคในการที่จะสร้างอาวุธที่เหนือยิ่งกว่าวาลคิรีโดยใช้เด็กมากกว่า3,000 มันจะเป็นยังไงนะ [S.A.K.U.R.A::ซากุระ] โปรเจคเป็นงานที่น่าสนุกดีจริงๆ”

ไรต์ช่วงนี้นั้นค่อนข้างติดปัญหาหลายๆ ด้านเพราะเหตุนั้นตอนนี้จะสั้นกว่าปกติเดี๋ยวในวันอาทิตย์ไรต์จะลงตอนเต็มให้นะฮะแต่อย่างไรต้องขออถัยในความสั้นของตอนนี้ด้วยนะ

และก็ขอแจ้งไว้สำหรับคนที่ไม่รู้ไรต์นั้นจะอัพนิยายเฉพาะวันพฤหัสบดีกับวันอาทิตย์นะ!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***