[บทที่06::ไร้ทางต่อต้าน]

ฟึ้บ!!!-เพล้ง!!

วงเวทย์ขนาดมหึมานั้นที่กามะเธอจัดเตรียมไว้เพื่อยิงลำแสงแห่งการทำลายล้างนั้นได้พังทลายและแตกเป็นเสี่ยงๆ ร่วงลงสู่พื้นอย่างน่าประหลาดใจ จนแม้แต่กามะเองในตอนนี้ก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้

“อย่างนี้นี่เองพลังมานาไม่เพียงพอสินะ โลกใบนี้เองก็เต็มไปด้วยพลังน่ารังเกียจพันนี้อีกน่าหงุดหงิดเสียจริง…”

ฟิ้ว!!-ฉึบ!!

ในช่วงเวลาที่กามะกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นเองผ้าไหมจินตภาพของเคียน่านั้นก็ได้พุ่งเข้ามาหมายที่จะตัดร่างของตนเอง แต่พวกมันเข้ามาใกล้ถึงระยะหนึ่งผ้าไหมจินตภาพนั้นก็ถูกหักเหเบี่ยงการโจมตีไปทางอื่น

“หมาลอบกัดช่างเป็นวิธีที่เหมาะสมเป็นเดรัจฉาน ถ้างั้นข้าจะมอบความตายเฉกเช่นเดรัจฉานให้กับเจ้าเอง”

“แม้จะน่ารังเกียจแต่มันก็ช่วยไม่ได้”

ทันใดนั้นเองที่กามะเธอนั้นกางมือออกเธอนั้นก็ได้ดูดซับพลังงานฮงไคโดยรอบเข้ามาในร่างกายจากทั้งทุกทิศทุกทาง ไม่ว่าจะเป็นพื้นดินหรือท้องฟ้าและสายน้ำพลังงานจากชีวิตไหลเวียนวนเข้ามาภายในร่างกายและถูกเปลี่ยนกลายเป็นพลังมานาบริสุทธิ์ โดยที่หากมองจากภายนอกนั้นเปรียบเสมือนว่าในตอนนี้นั้นได้มีสายพายุพลังงานฮงไคขนาดใหญ่หลั่งไหลเข้ามาภายในกามะที่เป็นใจกลางของพายุทั้งหลาย

ฟุ้ม!!!!!

กรงเล็บเพลิงพุ่งแยกท้องฟ้าขึ้น จากคมดาบสีแสดปะทุลุกโชติช่วงดั่งเปลวเพลิงหมายเผาพลาญกามะ แต่นั่นก็ถูกเธอนั้นเอื้อมมือดูดกรงเล็บเพลิงนั้นเข้ามาเป็นพลังให้ตนเอง

“โอหังยิ่งนัก!! มันผู้ใดกันหล้ามาขัดขวางข้า”

“พ่อของเธอไงกามะ!!”

ท่ามกลางเปลวเพลิงที่ลุกโชนชายผู้หนึ่งปรากฏกายพร้อมทั้งแบกดาบใหญ่คมดาบสีแสดดั่งเปลวเพลิงซิกฟรีท คาสลาน่าเขาปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

“ช่างน่ารำคาญยิ่งนักนะเจ้าคบเพลิง แต่พลังที่ให้นั้นก็ใช้ได้เพราะงั้นจนปลื้มปิติเสียที่เจ้านั้นจะได้กลาบมาเป็นส่วนหนึ่งของข้าผู้นี้”

กรึบ!!!

ทันทีที่กามะเธอนั้นงับปากลงนั้นซิกฟรีทที่รู้สึกได้เลยว่าสถานการณ์เช่นนี้ ท่าจะไม่ดีเขานั้นก็รีบเอี้ยวตัวหลบแต่แล้วทันใดนั้นเอง ระยางเงาสีดำก็ได้พุ่งขึ้นมาตัดฉีกแขนของเขาออกเลือดสีแดงพุ่งกระฉูดออกมา

แขนที่ถูกกามะนั้นกลืนกินได้กลายมาเป็นพลังอันยอดเยี่ยมให้เธอจนมานามีปริมาณเพียงพอที่จะใช้ต่อสู้แล้ว เมื่อทุกสิ่งนั้นพร้อมแล้วมงกุฎอสูรนั้นก็ได้ประทับลงบนเหนือหัวเป็นอันบอกแน่แล้วว่าเธอพร้อมสู้

“ถึงแม้จะยังไม่สมบูรณ์แต่เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้วอีแค่กำจัดเดรัจฉานเพียงแค่นี้ก็พอแล้ว…”

เปลวเพลิงสีครามลุกโชนออกมาจากฝ่ามือหมุนวนก่อรูปกลายเป็นกงจักรหมุนวนอยู่รอบกายของกามะ ทันใดนั้นเองที่กามะเธอนั้นก็เป็นฝ่ายเริ่มเปิดด้วยการส่งกงจักรเพลิงนั้นพุ่งเข้าโจมตี

วิ้ง----!!

แต่ในขณะที่กงจักรเพลิงนั้นกำลังเข้ามาใกล้แสงประกายสีส้มนั้นก็ได้ส่องสว่าง และในตอนนั้นเองที่ตัวของกามะและเคียน่านั้นได้หายไปทิ้งไว้เพียงซิงฟรีทที่สูญเสียแขนไป

.

.

.

.

[ณ มิติพื้นที่จินตาพ]

ตู้มม!!

ในพื้นที่มิติที่ไร้ซึ่งชีวิตประกายเพลิงครามแผ่กระจายเผาไหม้เศษซากปริศนาโดยรอบจนสิ้น โดยใจกลางของเพลิงนั้นก็คือการต่อสู้ของกามะและเคียน่า

“ช่างน่าเบื่อ...”

ภาพตรงหน้าข้านั้นมีเพียงสิ่งระอิดระอา เด็กสาวตรงหน้านั้นไม่แม้แต่จะทำให้ข้ารู้สึกรื่นรมย์นางทำเพียงแค่หลบหนีและป้องกัน

วึบ-

ลูกบาศก์ขนาดยักษ์ปรากฏเหนือหัวของกามะแต่เธอนั้นทำเพียงแค่แหงนมองขึ้นทันใดนั้นกงจักรเพลิงของเธอนั้นก็พุ่งผ่าทำลายมันทิ้งอย่างง่ายดาย ก่อนที่จะปรากฏเคียน่าที่ในขณะนี้ได้กลายเป็นแฮชเชอร์แห่งมิติมืดนี้

สีหน้าที่บิดเบี้ยวและไม่เข้าใจนั้นทำให้กามะนั้นรู้ได้ว่าเธอนั้นกำลังรู้สึกเช่นไร พลังของเธอนั้นแใ้จะน่าอัศจรรย์ในการควบคุมพื้นที่แห่งนี้ได้อย่างอิสระแต่นั่นมันกลับเป็นสิ่งไร้ประโยชน์สิ้นดีต่อหน้าตัวตนอย่างเธอ

[แจ้งเตือน!!แจ้งเตือน!!]

[มาสเตอร์นั้นอยู่ในสถานะพลังไม่คงทีโปรดใช้พลังให้อยู่ในระดับพอเหมาะ]

เสียงแจ้งเตือนจากนาสุนั้นดังขึ้นภายในหัวแม้ปกตินั้นข้าจะทำตาม แต่ตอนนี้สำหรับข้ามันไม่สำคัญจึงเลือกที่จะเมินและเปิดประตูบินผ่านเข้าไปโจมตีใส่เคียน่าโดยตรง

“เจ้า!...ได้ยังไงกัน!!”

แววตาประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัดของเคียน่าทำเอากามะรู้สึกได้ใจจนน่ารังแกอีกฝ่าย แต่กระนั้นเธอก็พยายามตอบโต้อย่างต่อเนื่องด้วยหอกจินตภาพที่โจมตีจากด้านหลัง

แต่ถึงอย่างนั้นกงจักรเพลิงของข้าก็ได้มาช่วยข้าได้ทันท่วงที ในขณะที่กามะเธอนั้นฉีกผ้าไหมจินตภาพของเคียน่าออกเพื่อเข้าใกล้มากที่จะโจมตีนางด้วยเปลวเพลิงของข้า

“อย่าเข้ามานะ!!”

ตึ้ง!!

เคียน่าเธอนั้นได้เคลื่อนตัวผ่านมิติไปปรากฏอยู่อีกที่ ก่อนที่จะควบคุมพื้นที่ทำการทุ่มการโจมตีประกบร่างของกามะด้วยวัตถุปริศนาทับถมกันไปมาจนกลายเป็นคุกทรงลูกบาศก์ขนาดใหญ่

"หายไปซะ!!หายไปซะ!!”

หอกจินตภาพมากมายเปลี่ยนแปลงกลายเป็นผ้าไหมสีขาวยาวตัดผ่าลูกบาศก์ยักษ์ซ้ำไปซ้ำมา ก่อนที่เคียน่านั้นจะบิดลูกบาศก์จนมันเปลี่ยนรูปทำให้เธอนั้นต้องมั่นใจว่ากามนั้นตายไปแล้ว

“ตายไปซะ!!”

ผ้าไหมจินตภาพหมุนวนรวมกันเป็นเกลียวหอกพุ่งดิ่งเจาะเข้าไปในลูกบาศก์เพื่อฆ่ากามะที่อยู่ภายในแต่แล้วนั้นเองกระจายแสงสีครามนั้นก็สว่างไสวขึ้นก่อนที่จะระเบิดคุกนี้ทิ้ง

“นี่คือดีที่สุดแล้วสินะ...”

เสียงของกามะนั้นดังขึ้นออกมาจากทางด้านหลังก่อนที่สัมผัสของมือเรียวนั้นจะอยู่ที่ไหล่ของเคียน่าเธอก็รีบหันหน้ากลับเข้าไปจ้องมองเมื่อนั้นเองที่เธอสบตาเข้ากับกามะ

เมื่อนั้นเคียน่าก็ควบคุมพื้นที่บังคับให้กามะนั้นถอยห่างออกไปและเหวี่ยงตัวกามะไปชนกับวัตถุปริศนาด้วยความตื่นตระหนก

“พอกันที”

เคียน่าที่รู้ตัวว่าไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ต่อกามะได้เลยแม้แต่น้อยเธอนั้นจึงเลือกที่จะเปิดประตูมิติกลับไปยังโลกและทิ้งกามะไว้ยังมิติแห่งนี้

แต่ตอนนั้นเองที่กามะนั้นพุ่งเข้าใส่เคียน่าเหมือนดั่งดาวหาง มือกุมหัวของเคียน่าเอาไว้และบินผ่านเข้าไปในปะตูมิติกลับไปยังโลกที่เคยอยู่และเมื่อมาถึงกามะนั้นไม่รีรอที่จะกดหัวของเคียน่าไถไปกับพื้นเป็นทางยาว ก่อนที่จะขว้างลงกระแทกเข้าลงพื้นจนกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่

“จะว่าไปแล้วเหมือนว่าเราเองจะมีของเล่นใหม่เหมือนกันนี่นา…”

กามะที่บินลอยขึ้นอยู่เหนือร่างของเคียน่าอยู่นั้นก็นึกคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะเปิดช่องว่างของมิติก่อนที่จะเอื้อมมือเข้าไปภายในก่อนที่จะชักคมดาบสีแสดดั่งเปลวเพลิงออกมา

“เป็นอาวุธน่าประหลาดแต่ก็น่าสนใจไม่น้อยอานุภาพแค่นี้ก็เพียงพอที่จะฆ่าเจ้าแล้วแต่ก่อนอื่น…”

กุญแจสวรรค์แห่งการทำลายล้างค่อยๆ ถูกของเหลวสีดำกลืนกินย้อมตัวดาบแปรผันสู่ศาสตราวุธแห่งหายนะคมดาบสีแสดถูกย้อมกลายเป็นคมดาบสีครามด้ามดับสีดำไฮไลท์สีแดงโลหิต

“จงเผยรูปลักษณ์แท้จริงของเจ้าซะกุญแจสวรรค์แห่งการทำลายล้าง”

กามะกำบีบด้ามจับจนเกิดรอยร้าวเป็นทางยาวทั่วตัวดาบจนกระทั่งมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนที่จะประกอบกันขึ้นมาใหม่เผยรูปลักษณ์แท้จริงของอวตารแห่งการทำลายล้างMight of An-Utu::อวตารแห่งเทพทำลายล้าง

“เท่านี้ก็ได้เวลาประหารเจ้าแล้วเคียน่าจงปลาบปลื้มเสียเถอะ”

มานาภายในร่างของกามะส่งเข้าไปในตัวดาบปลดปล่อยเปลวเพลิงอันยิ่งใหญ่และเปี่ยมไปด้วยความร้อนที่พร้อมที่จะเผาผลาญทุกสิ่งทุกอย่างแต่เคียน่าเองก็ใช่ว่าจะยอมอยู่เฉยๆ เธอนั้นรีบบินขึ้นมาสร้างผืนผ้าไหมจินตภาพออกมามากมายควบคุมพวกมันรวบเข้าด้วยกันเป็นวังวนเหมือนสว่านยิงขึ้นใส่กามะ

ชวิ้ง----!!

ในทันทีที่กามะเธอนั้นฟาดคมดาบลงปลดปล่อยคลื่นเพลิงสีครามขนาดใหญ่สวนเข้าใส่ผืนผ้าจินตภาพของเคียน่า คลื่นความร้อนแผ่ขยายออกไปทั่วทวีปแรงระเบิดที่ตามมานั้นก็ทำลายพื้นที่โดยรอบออกมาไม่น้อย และเมื่อคลื่นเพลิงสีครามขนเข้ากับผืนผ้าจินตภาพแสงสว่างวาบสีฟ้าส่องสว่างไปทั่ว

ตามมาด้วยแรงระเบิดอันรุนแรงจนกระแทกร่างของเคียน่าจนกระเด็นตกลงสู่พื้นดินและเมื่อแสงสว่างนั้นดับลงสิ่งที่หลงเหลือจากการปะทะกันเมื่อก่อนหน้านั้นมือหลุมขนาดใหญ่ลึกมากกว่าสิบเมตร ใจกลางนั้นกามะที่ลอยตัวอยู่ทุกสิ่งชายตามองพื้นที่โดยรอบที่ถูกทำลายจนไม่สามารถกลับไปเหมือนเดิมได้

แต่เมื่อมองไปซักพักเธอนั้นก็ได้ร่างของเคียน่าที่อยู่ในอ้อมแขนของชายที่คุ้นเคยเป็นซิกฟรีทนั้นเองที่ฉีดยาประหลาดบางอย่างให้เคียน่าอยู่และเมื่อเห็นเช่นนั้นกามะก็บินร่อนลงมาอยู่ต่อหน้าของพวกเขา

“……”

กามะจ้องมองเข้าไปในแววตาที่ปราศจากความกลัวของซิกฟรีทแม้จะเหลือแขนเพียงหนึ่งข้างและไม่มีแม้แต่อาวุธคู่กายเขานั้นก็พร้อมที่จะปกป้องลูกสาวของเขาซึ่งก็คือเคียน่า กามะนั้นสูดหายใจเข้าก่อนที่จะยกคมดาบมันเริ่มส่องแสงสีครามสว่างไสวเตรียมที่จะฆ่าสิ่งที่เธอนั้นเคยคิดว่าเป็นครอบครัว

“แม้จะไม่เหมาะกับสถาการณ์เช่นนี้แต่…..”

“ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ตอนนั้นนะคุณพ่อ”

รอยยิ้มส่งท้ายที่แม้จะเศร้าเล็กน้อยแต่เธอนั้นถอยหลังกลับไม่ได้แล้วเพราะแบบนั้น เธอจึงตัดสินใจลงดาบเพื่อฆ่าซิกฟรีทโดยที่เขานั้นตายอย่างไม่ทรมาและเจ็บปวดน้อยที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่เมื่อคมดาบนั้นกำลังจะฟันผ่าร่างของซิกฟรีทนั้นเธอก็หยุดกึกก่อนจะทิ้งดาบลงไปในทางด้านข้างและเดินถอยหลังออกมามือกุมขมับเหมือนกำลังเกิดอาการปวดหัวอย่างหนัก

“อึก!…อ๊าาาาาา!!”

เสียงกรีดร้องดังลั่นป่าพร้อมกับร่างที่ปลดปล่อยของเหลวสีดำออกมาอย่างมหาศาลเติมเต็มหลุมลึกกลายเป็นทะเลสาปขนาดใหญ่ นอกเหนือจากนั้นเองที่ออกมาจากร่างของกามะนั้นคือพลังงานมานาสีดำที่พุ่งออกมาจากร่างของเธอมาจนทำให้เธอนั้นนอนลงไปชักดิ้นชักงออยู่บนพื้น

[แจ้งเตือน!!แจ้งเตือน!!]

[เนื่องจากมาสเตอร์นั้นมีสถานะที่ไม่พร้อมและอยู่ในสถานะโอเวอร์โหลดเพราะเหตุนั้นทางระบบจะทำการแทรกแซงตัดการเชื่อมต่อระหว่างมาสเตอร์และบีสต์]

[แจ้งเตือน!!แจ้งเตือน!!]

[ความผันผวนของมิติรอบกายมาสเตอร์นั้นกำลังส่งร่างท่านนั้นไปยังสถานที่อื่น]

เมื่อสิ้นเสียงระบบมิติของฉันก็กลับมาดวงตาพร่ามัวของฉันมองไปที่ซิกฟรีทและเคียน่าที่เหมือนว่าเธอนั้นจะหมดสติร่างกายของฉันเกิดรอยร้าวมากมายและค่อยๆ สลายไปมันช่างรู้สึกหนาวเย็นมันเป็นความรู้สึกเดียวกันกับที่ฉันนอนหมอบอยู่กลางทุ่งหิมะตอนมาโลกนี้ครั้งแรก

“…กามะ….ขอโทษ...”

ในตอนที่ฉันนั้นกำลังจะหลับลงสัมผัสของฝ่ามือหยาบอันคุ้นเคยเมื่อสบตามองขึ้นไปในฉันก็มองเห็นหน้าของเขาคนนั้นซิกฟรีทคนที่เป็นพ่อบุญธรรมของฉันในโลกแห่งนี้เหมือนเขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่ฉันไม่ได้ยินมากหรอกตอนนี้ แม้เราจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ยาวนานมานักแต่ฉันต้องยอมรับเลยว่าเขานั้นค่อนข้างเป็นพ่อที่ห่วยแต่ก็ไม่ได้แย่ความอบอุ่นที่มาช่วยเติมเต็บความหนาวเย็นนี้มันช่างดีจริงๆ

“….ฟังไม่รู้เรื่องเลยเฟ้ย…ไอ้คุณพ่อนี่…..”

สิ้นคำนั้นร่างของฉันก็ได้สลายออกกลายเป็นระอองแสงร่องลอยขึ้นไปตามสายลมถายในอ้อมแขนของซิกฟรีทและเคียน่าที่อยู่ใกล้ๆ เหมือนว่าเธอนั้นจะยังมีชีวิตและกลับมาเป็นปกติแล้วอยากจะอยู่ด้วยมากกว่านี้แต่ตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้วเมื่อฉันนั้นสลายออกไปจนหมดนั้นฉันก็ไม่รู้สึกถึงอะไรอีกเลย

แต่นี่ไม่ใช่จุดจฉันรู้สึกได้มันคือจุดเริ่มต้นของฉันต่างหากแล้วเราจะกลับมาพบกันอีกครั้งแน่นอนเคียน่า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***