[บทที่05::I-VIII]

ปัง!!

เสียงของการลั่นปืนดังไปทั่วบริเวณในขณะนี้ที่สนามหลังบ้านของกระท่อมไม้นั้นมีเด็กสาวคนหนึ่งในมือถือปืนลูกโม่ซ้อมยิงใส่หุ่นซ้อมยิงอยู่

"โถ่เอ้ยทำไมมันยากแบบนี้เนี่ย!"

นั่นคือฉันเองกามะคนดีคนเดิมเพิ่มเติมคือกำลังมือสั่นอย่างหนัก จากการที่ซ้อมยิงปืนติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน

"ถึงจะยิงได้สองครั้งแล้วก็เถอะแต่ถ้าไม่ครบสามมันก็ไม่ใช่ธันเดอร์เรอร์น่ะสิ"

เอาล่ะเดี๋ยวฉันจะอธิบายในสิ่งที่เกิดขึ้นให้ฟังก็แล้วกัน ถือซะว่าเป็นการอัพเดทสถานการณ์ของฉันว่ามาอยู่จุดนี้เลยก็แล้วกัน

ก็เริ่มจากหลังจากที่ฉันได้โฮกุอย่างธันเดอร์เรอร์ซึ่งอย่างที่รู้ๆ ว่ามันเป็นทักษะที่ทำให้สามารถยิงสามนัดพร้อมกันได้เป็นโฮกุที่ใช้ได้เรื่อยๆ ถึงมานาจะหมดแล้วก็ตามหรือไม่มีมานาก็ยังใช้ได้

ถึงความรุนแรงและความเร็วจะลดลงแต่ยังไงนั่นก็คือทักษะย่อมดีอยู่แล้วติดอยู่แค่ปัญหาเดียวที่ทำให้ฉันต้องมาทำแบบนี้

คือทางระบบถึงจะให้ทักษะนี้มาแต่ฉันก็ไม่สามารถใช้มันได้ทันที หรือเรียกชื่อสกิลเพื่อใช้งานก็ไม่ได่เช่นกันจนฉันได้รู้ว่าทักษะความสามารถแบบนี้นั้น

จำเป็นที่จะต้องฝึกใช้เองทั้งหมดโดยหน้าต่างระบบจะคอยอธิบายว่าเทคนิคนี้มันใช้ยังไงและฉันก็ฝึกแบบนี้ได้หลายวันแล้ว

ส่วนปืนนี่ฉันไปขอมาจากซิกฟรีทอีกทีตาแก่นั่นมันเรื่องมากอยู่ซักจนฉันต้องใช้ไม้ตายอ้อนใส่ จนได้ปืนลูกโม่มาสองกระบอกและ ตอนนี้ฉันก็ได้อยู่บ้านคนเดียวส่วนเคียน่าและซิกฟรีทนั้นก็ออกไปต่อสู้กับสิ่งที่เรียกว่าฮงไค

"เห้อออ...ให้ตายสิถ้าฉันพัฒนาวงจรเวทย์ได้จนสามารถใช้โฮกุได้มันคงง่ายกว่านี้"

นั่นมันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ก็นะค่าสถานะทุกอย่างของฉันมันอยู่ที่ค่าติดลบแบบนั้นเอาจริงฉันคิดว่าอยู่ได้มาถึงตอนนี้เพราะซิกฟรีทแล้วด้วยซ้ำ

ปัก!!

เสียงหนึ่งของการยิงปืนหนึ่งกระบอกแต่หากสังเกตที่ตัวหุ่นนั้นจะเห็นว่ามันนั้นมีรูที่ถูกยิงนั้นทั้งหมดสองจุดซึ่งแสดงให้เห็นว่า เธอนั้นก็ยังคงไม่ประสบความสำเร็จในการใช้ธันเดอร์เรอร์

ระยะเวลาของการฝึกนั้นล่วงเลยมาเป็นเวลานานจนพระอาทิตย์เหมือนกำลังจะตกดินแต่กามะนั้นก็ยังคงฝึก ฝึก ฝึก และฝึกเช่นนี้ติดต่อกันเป็นเวลานานเธอจะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ

จนกว่าเธอนั้นจะหิวหรืออยากพักเท่านั้นแต่ก็ไม่เคยสำเร็จซักทีกับทักษะนี้มันยากมากกับฉันเองที่แต่เดิมก็ไม่เคยจับปืนหรือใช้ปืนในชีวิตจริงอยู่แล้วไม่เคยแม้แต่จะแตะต้องด้วยซ้ำ

ร่างกายพื้นฐานตอนนี้ของฉันเองถึงค่าสถานะจะต่ำสุดขีด แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันอ่อนแอตรงกันข้ามเลยนั้นฉันมีพละกำลังและร่างกายพื้นฐานดีกว่ามนุษย์อยู่หลายเท่า

เพราะอะไรหลายๆ อย่างมันอำนวยความสดวกให้ฉันก็คงจะบ่นไม่ได้แถมระบบเองฉันก็ต้องทำความเข้าใจมันใหม่ว่ามันนั้นไม่เหมือนสารพัดโกงแบบทั่วไปแต่เป็นระบบที่มีได้และมีเสียอยู่ถ้าใช้ไม่เป็น

เมื่อระยะเวลานั้นเริ่มผ่านพ้นไปจนตกเย็นกามะที่ตอนนี้รู้หิวแล้วจึงได้เดินกลับเข้าไปในบ้านแต่ก็เห็นว่าสองพ่อลูกคู่นั้นยังไม่กลับมาจากการต่อสู้ไอ้เราเองก็คิดไว้แล้วว่าจะเป็นแบบนี้เลยได้วางกับดักกระต่ายไว้ไง

“ของในตู้เย็นหมดงั้นออกไปดูดีกว่าว่าว่ากับดักเป็นไงบ้าง”

ฉันใส่ชุดกันหนาวของซิกฟรีทพร้อมเอาปืนลูกโม่พร้อมบรรจุกระสุนไปด้วยเพื่อป้องกันตัวจากอะไรก็ตามและการออกไปล่าสัตว์ด้วยเพราะฉันเองก็ไม่มั่นใจเลยว่ากับดักจับสัตว์ที่เรียนจากวิชาลูกเสือมันจะใช้ได้จริง

เมื่อเดินมุ่งเข้าไปในป่าอันมืดมิดตัวฉันนั้นเองก็ใช่ว่าจะมองเห็นในที่มืดแต่ก็เพราะ ตาแห่งจิตเทียมที่ได้ว่าล่าสุดนั้นทำได้ประสาทสัมผัสทั้งห้าของฉันมันพัฒนาจนเกินมนุษย์นั่นเลยไม่ใช่เรื่องยากที่ฉันจะปรับการมองเห็นให้ชินกับความมืด

“ฮะฮะ…ก็ว่าแล้วล่ะว่าของโง่ๆ แบบนี้มันใช้งานไม่ได้”

หลังจากเดินมาถึงจุดที่วางกับดักเอาไว้ฉันก็ได้เห็นมาแต่ไกลเลยว่ามันพังไม่เป็นท่าแถม เหยื่อที่วางเอาไว้ก็ถูกกินจนหมดไม่เหลือร่องรอยเลยว่าตัวอะไรมะนมาติด

“ถึงจะไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจเท่าไหร่แต่ก็เศร้ามากกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย….”

ซุบซับ!-

ตอนนั้นที่ฉันกำลังคิดว่าจะกลับไปกระท่อมนั้นเองก็มีเสียงซุบซับที่เหมือนมีตัวอะไรซักอย่างพุ่งตัวผ่านพุ่มไม้และผืนป่านั่นก็ทำให้ฉันรีบถอยห่างออกมาและชักปืนลูกโม่ออกมาและตั้งท่าเตรียมรับมือ

‘จากประสบกามรณ์ในชาติก่อนการเคลื่อนตัวผ่านและเสียงแบบนี้ไม่มีทางเป็นสัตว์ทั่วไปแน่นอน’

ฉันรู้ตัวดีเลยว่ารอบตัวฉันนั้นตอนนี้มีตัวอะไรซักอย่างที่ไม่ใช่หมาป่าหรือหมีแน่ๆ มันกำลังบินว่อนเป็นวงกลมรอบตัวของฉันและข้อสรุปเดียวที่ฉันสามารถหาได้ตอนนี้นั้นมีข้อเดียวว่าสิ่งที่ฉันกำลังเผชิญหน้าอยู่นั้นก็คือฮงไค

ฟืบ!!

ในตอนนั้นเองที่มันนั้นได้ออกมาจากพุ่ไม้และเข้าโจมตีฉันนั้นก็รีบหันหน้ากลับเข้าจ้องมองไปที่มันก่อนที่จะเล็กปากกระบอกปืนเข้าหามันและยิงใส่ใมันในทันทีสองนัด

ปิ้ว~ปิ้ว~

ตอนที่กระสุนปืนกระทบร่างกายของมันกระสุนก็กระเด็นออกและฉันนั้นก็รีบกลิ้งตัวหลบการพุ่งตัวใส่ของมัน จนฉันได้เห็นรูปลักษณ์ของมันได้อย่างชัดเจน

ร่างกายที่เหมือนนกขนาดใหญ่เท่ามนุษย์ร่างกายที่หุ้มไปด้วยเกราะสีขาวไฮไลท์สีชมพูเรืองแสงนั่นที่จริงก็ดูเหมือนแมลงวันมากกว่านกเสียอีกแฮะ

“ปืนใช้ไม่ได้ผลกับมัน…ไม่สิมันยังเข้าอยู่”

ตอนที่ฉันสังเกตเห็นรอยปริแตกของเกราะสีขาวของมันก็รู้เลยว่าปืนมันยังได้ผลกับเจ้าแมลงอยู่

“แบบนี้ต้องใช้พลังเวทย์ช่วย…”

วงจรเวทย์สีฟ้าปรากฏขึ้นที่แขนลุกลามไปถึงปลายนิ้วฉันนั้นหลับตาลงตั้งสมาธิจินตนาการถึงการไหลของมานาในร่างกายนั้นไหลเวียนเข้าสู่กระบอกปืนอัดพลังเข้าไปข้างในและเล็งปากกระบอกปืนหันไปหาเจ้าแมลงตรงหน้า

“กระจุยไปซะธันเดอร์เรอร์!!”

ปัง!!!

ในทันทีที่ลั่นไกปืนยิงใส่กระสุนทั้งสามนัดวิ่งแหวกอากาศเข้าใส่อสูรฮงไคตรงหน้าและในตอนนั้นเองร่าทงของมันก้ถูกกระสุนปืนทะลวงร่างใส่และระเบิดจนทำให้ตัวของมันแตกกระจายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปทั่ว

“สำเร็จ…ธันเดอร์เรอร์สมบูรณ์แบบแล้ว”

ฉันนอนแผ่ราบอยู่ท่ามกลางกองหิมะขาวทำเอาซะอยากหลับเลยล่ะแต่แบบนี้คงไม่ดีแน่ถ้าหลับในที่แบบนี้

“กลับบ้านดีกว่าส่วนปืนที่พังนี่ก็เอาไว้ขอใหม่ก็แล้วกัน….”

[หลายวันต่อมา]

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็เรียกได้ว่าโดนซิกฟรีทบ่นซะยับเลยล่ะทั้งเรื่องที่ออกไปจากบ้านยามวิการและเรื่องที่เราทำปืนพัง แต่พอบอกว่าไปสู้กับฮงไคนั่นมาก็ทำเอาอีกฝ่ายตกตลึงไปเลยล่ะ

ต่อมาก็เหมือนจะเป็นชีวิตที่ปกติใช้ชีวิตไปวันๆ ฉันเองก็เที่ยวฝึกซ้อมเทคนิคธันเดอร์เรอร์ไปเรื่อยๆ เคียน่าก็เหมือนพยายามตื้อให้ฉันสอนเทคนิคนี้ให้แต่ฝันไปเถอะนี่มันเทคนิคเฉพาะตัวเฟ้ย

ซิกฟรีทเองก็ได้ให้ปืนกระบอกมาแล้วและบอกว่าถ้ามีสัญญาณครั้งต่อไปจะพาฉันไปด้วยก็ไม่ได้ดีใจด้วยหรอกนะแต่ถ้าถูกทิ้งไว้อยู่แบบน้้น ขอบายดีกว่าแถมการไปด้วยมันได้ประโยชน์ตั้งหลายอย่าง

ตลอดหลายวันมานี้เองหลังจากที่ฉันได้มาอยู่บ้านนี้และใช้นามสกุลคลาสลาน่าฉันก็ได้ตรัสรู้ว่าคนบ้านนี้มีคำสาปบางอย่างติดมากับคนบ้านนี้อย่างแน่นอน

ซึ่งก็คือคำสาปที่ไม่ว่าจะทำอาหารอะไรมันก็ห่วยเข้าขั้นหายนะไปซะหมด จนเป็นฉันที่จะต้องมาอยู่ดูแลบ้านทุกครั้งและกันสองพ่อลูกให้ออกห่างจากครัวไม่งั้นบ้านระเบิดแน่

ส่วนตอนนี้ฉันทำอะไรอยู่เหรอก็ถ้าให้บอกก็คงกำลังออกมาเที่ยวเล่นนอกบ้านกับเคียน่าอยู่โดยมีซิกฟรีทที่คอยดูอยู่ห่างๆ

“นี่กามะตุ๊กตาหิมะนี่เขาต้องทำตัวเล็กๆ แบบนี้แน่นะ”

เคียน่าเธอนั้นถามในขณะที่ปั้นตุ๊กตาหิมะอยู่นั้นก็หันไปถามกามะถึงตุ๊กตาตรงหน้าที่เธอกับกามะนั้นเป็นคนปั้นมากับมือ

“ทำตัวเท่านี้ก็ดีแล้วนะเพราะเราจะเอามันไปทำน้ำแข็งใสกันต่อยังไงถ้าทำใหญ่ไปก็กินไม่หมดน่ะสิเคียน่า”

กามะเองก็ตอบไปตามจริงพร้อมกับการปั้นลูกบอลหิมะขนาดพอดีมือและอัดพลังเวทย์เข้าไปข้างในและขว้างไปใส่ซิกฟรีทที่แอบอยู่หลังต้นไม้

ปัง!!

“เคียน่าหลังต้นไม้นั่นมีตาแก่ลามกกำลังถ้ำมองพวกเราอยู่โจมตีเร็ว!!"

กามะร้องตะโกนบอกเคียน่าให้รีบปั้นหิมะและปาเข้าไปใส่ซิกฟรีทที่อยู่หลังต้นไม้ที่โดนลูกบอลหิมะที่ที่กามะปาใส่ก่อนหน้าจนระเบิดกระจุย

“โอ้!!---”

ในชั่วขณะที่เคียน่าเธอนั้นจะได้ทำอะไรเธอนั้นก็ได้ทรุดตัวลงคุกเข่ามือกุมที่น่าอกโดยในขณะนั้นเองบรรยากาศรอบตัวของเธอนั้นก็เริ่มกดดันและมืดหม่นลงเรื่อยๆ จนกามะนั้นต้องเดินเข้าไปทัก

“เคียน่า..นี่เคียน่าเป็นอะไรหรือเปล่า-”

ตึ้ง!!!

กามะเธอนั้นเดินเข้าไปจับไหล่ของเคียน่าเอาไว้พร้อมกับเขย่าปลุกให้อีกฝ่ายได้สติขึ้นมาแต่แล้วนั้นเองที่มีพลังงานบางอย่างพุ่งเข้าซัดใส่ตัวของกามะเข้าอย่างจังจนกระเด็นออกไปไกล

“หึหึหึ…ฉันกลับมาแล้ว”

“แค่ก!!แค่ก!! นี่เคียน่าเธอเป็นอะไรน่ะทำไม….แกเป็นใคร”

กามะที่งัดตัวออกมาจากกองหิมะได้นั้นได้ก็ได้หันหน้าขึ้นไปเพื่อที่จะถามไถ่อีกฝ่ายแต่ตอนนั้นเองที่ได้เห็นดวงตาที่ทั้งสองข้างนั้นเปลี่ยนไปเป็นสีเหลืองอำพันสว่างไสวตอนนั้นเองที่เธอนั้นรู้แน่ชัดเลยว่านี่ไม่ใช่เคียน่า

ปัง!!!

“ฉันถามว่าแกเป็นใคร!!”

กระสุนปืนทั้งสามนัดยิงเข้าใส่โดยเล็งไปที่หัวของเคียน่าเน้นๆ แต่จอนนั้นเองก่อนที่กระสุนถึงตัวของเคียน่าพวกมันกลับหยุดนิ่งและร่วงหล่นอย่างช้าๆนั้นเองเธอก็มั่นใจแล้วว่าคนตรงหน้าไม่ใช่เคียน่าแน่นอน

เธอนั้นจึงเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ พร้อมยิงกระสุนอัดพลังเวทย์เข้าใส่เรื่อยๆโดยใช้ธันเดอร์เรอร์ไม่ว่าจะเปลืองมานามากน้อยแค่ไหนกามะเธอก็ยังคงยิงเข้าใส่เรื่อยๆ จนตอนนี้นั้นตัวของเธอและเคียน่าอยู่ห่างกันเพียงนิดเดียว

“น่ารำคาญ”

ฟึบ-

ผ้าไหมสีขาวยาวโบกสบัดออกมาจากมือของเคียน่านั้นตัดผ่าร่างของของกามะออกเป็นสองส่วน ก่อนที่จะโบกพลิ้วปัดร่างของกามะกระเด็นออกไปอย่างง่ายดาย

[แจ้งเตือน!!แจ้งเตือน!!]

[ในขณะนี้มาสเตอร์ได้รับบาดเจ็บรุนแรงแนะนำให้ใช้แอปเปิ้ลทองคำ]

[แจ้งเตือน!!แจ้งเตือน!!]

[ในขณะนี้มาสเตอร์ได้รับบาดเจ็บรุนแรงแนะนำให้ใช้แอปเปิ้ลทองคำ]

[แจ้งเตือน!!แจ้งเตือน!!….]

กามะหายใจรวยรินดวงตาพร่ามัวและหูวิ้งไปหมดเธอเริ่มที่จะไม่ได้ยินเสียงจากระบบเรี้ยวแรงที่จะใช้แม้แต่จะกระพริบตานั้นก็ไม่มีอีกต่อไปทันใดนั้นภายในส่วนลึกในของกามะนั้นก็มีบางสิ่งบางอย่างปรากฏขึ้น

ก้อนแสงสีดำอันมีตราประทับอักขระสีแดงทั้งแปดประกอบด้วย I,II,III,IV,V,VI,VII,VIII

ภายนอกนั้นร่างกายของกามะถูกปกคลุมห่อหุ้มด้วยบางสิ่งอันดำมืดและชั่วร้ายร่างกายที่ถูกตัดขาดถูกเชื่อมต่อรักษาเข้าด้วยกันอีกครั้งพร้อมกันนั้นเองที่หลังคอของเธอก็ได้ปรากฏตราประทับแห่งปีศาจร้ายแห่งหายนะ

[ดำเนินการเชื่อมต่อ::Beast:ตำแหน่งปีศาจร้ายแห่งหายนะI-VIII]

ท้องนภาพังทลายผืนธรณีสั่นสะเทือนสัญญาณแห่งการสืบทอดปรากฏขึ้นท่ามกลางเปลวเพลิงคลั่ง วงแหวนแห่งแสงปรากฏขึ้นเหนือฟากฟ้าพร้อมกับมีร่างหนึ่งมาปรากฏตัวลอยอยู่ท่ามกลางวงแหวนนั้น

“กล้ามากนะที่ทำกับข้าได้คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน”

เสียงของกามะดังก้องกังวาลไปทั่วบริเวณพร้อมกันนั้นเองตัวของเธอนั้นก็ค่อยๆ ลอยลงมาสู่ผืนป่าที่ราบเป็นหน้ากองแต่เมื่อเธอนั้นเหลียวตาลงลงไปสู่พื้นดินนั้นเองกระแสลมก็พัดกระโชกลงมาดับทะเลเพลิงนี้จนมอด

“เจ้าต่างหากเป็นใครกันกล้าอยู่เหนือหัวราชินีอย่างข้าได้”

“หึ…ราชินีน่าขันนักเจ้าผู้แสนโง่เขลาไม่มีสิ่งใดเหมาะสมที่จะใช้นามแห่งราชินีแม้แต่น้อย!!”

เหนืือท้องฟ้าเส้นลวดลายของวงแหวนเวทย์ขนาดมหึมานั้นได้ปรากฏขึ้นความโกรธเกรี้ยวอันแสดงออกมาอย่างชัดเจนจากใบหน้ากามะในตอนนี้เหมือนกับเปลี่ยนเป็นคนละคนกันเลย

“นี่คือโทษของสัตว์ชั้นต่ำที่บังอาจใช้ชื่อของราชินีนังโสเภนีี!!”

“ข้าจะให้เจ้าเห็น ถึงจุดจบของการเดินทาง”

[ร่างปัจจุบัน]

เรื่องราวที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น สดใส และแสงสว่าง…องค์ประกอบของเรื่องอัศวินข้างพระองค์แห่งบริเทนเคียน่า คาสลาน่ามังกรดำผู้จงรักภักดีต่อราชาอัศวินเรื่องราวของเธอจะเป็นเช่นไรติดตามได้ใน

[fic Fate] เรื่องราวที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น สดใส และแสงสว่าง <<<กดที่ลิงค์ได้เลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***