[บทที่02::คาสลาน่า]

แกร่ก~~!แป้ก!

ภายในกระท่อมไม้หลังหนึ่งอันมีบรรยากาศที่อุ่นสบายร่างของกามะนั้นนอนสลบไสลอยู่บนโซฟาส่วนข้างกายนั้นเองก็มีเด็กสาวอีกคนหนึ่งนั่งเฝ้าอยู่เสียงการแตกออกของไม้ในเตาผิงนั้นชักชวนให้เธอนั้นตื่นขึ้น

“อึอืมมม…นี่เราอยู่ที่ไหน”

กรึก!!

“อ้าว…ตื่นแล้วเหรอ”

ผมที่ตื่นขึ้นมาได้ซักพักแล้วภาพทุกอย่างที่ผมเห็นมันมัวหมองไปหมดแถมมาพร้อมอาการปวดหัวจี๊ดนี่อีกให้ตายเพอร์เฟคจริงๆ แต่ก็ยังดีที่รอดมาได้ถึงจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนช่วยเราก็เถอะหลังจากที่ผมนั้นตื่นขึ้นและเริ่มปรับการมองเห็นให้กลับมาเป็นปกติเหมือนว่าคนที่ช่วยผมจะเข้ามาาแล้วและเมื่อผมได้มองเห็นหน้าเขาคนนั้นบอกได้เลยว่า

‘เชี้ยนั่นมันดันเต้นี่หว่า!!’

นี่มันไม่อยากจะเชื้อเลยว่าบุคคลแรกที่ผมนั้นตื่นขึ้นมาและเจอหน้าครั้งแรกที่สุดยอดนักล่าปีศาจโรคเบาหลานอย่างดันเต้นี่มันถทอว่าเป็นเรื่องดีเลยเพราะจากที่เรารู้ดันเต้เป็นคนที่ดีพอสมควรเลย

“ทำหน้าแบบนั้นเหมือนรู้จักฉันเลยนะยัยหนู”

“ดันเต้!!นายคือดันเต้บุตรแห่งสปาด้าใช่ไหม?!!”

ผมรีบลุกขึ้นพรวดชี้นิ้วไปที่คนตรงหน้าพร้อมตะโกนเสียงดังลั่นแต่มันไม่คุ้มสุดๆ เลยเพราะหลังจากที่ลุกขึ้นไปความเจ็บจากทั่วร่างนั้นก็วิ่งแล่นไปในทันทีพร้อมทั้งคอที่เหมือนว่าการตะโกนเมื่อกี้มันทำให้กล่องเสียงที่อ่อนแออยู่ตอนนี้ได้รับบาดเจ็บ

“แค่ก!!”

“นี่ๆ อย่าพึ่งรีบลุกขึ้นมาสิยังไม่หายดีแท้ๆ”

โอ้ยรสชาติของเลือดมันเต็มคอไปหมดเลยทั้งรสและกลิ่นคาวในคอมันทำเอาชวนอวกออกมาให้ได้ยังไงอย่างงั้นจนผมรีบกวักมือส่งสัญญาณให้กับดันเต้

“โอะ!เดี๋ยวแป๊บนึงนะ”

อวกก!!

ยังไม่ทันที่ดันเต้เขาจะหาอะไรมาลองให้ตัวผมที่รู้เกินทนนั้นก็ได้อวกบ้วนลงพท้นตรงนั้นน่ะแหล่ะเดี๋ยวถ้าแข็งแรงเมื่อไหร่จะมาเช็ดทำความสะอาดให้เอานะดันเต้แต่ก็คงยากหน่อยที่ไอ้ที่ฉันบ้วนออกมามันเป็นเลือด…เฮะ

“เลือด!!-”

“อย่าพึ่งพูดเลยเดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอกนอนพักเดี๋ยวฉันจะเก็บกวาดเอง”

ดันเต้เขานี่เป็นคนดีจังนะเขาเดินเข้ามาวางซุปไก่เอาไว้บนโตะและช่วยมาเช็ดเลือดให้มันก็คงจริงล่ะนะเราควรพักผ่อนก่อนเดี๋ยวถ้าดีขึ้นจะตอบแทนก็แล้วกันนะจะว่าไปเราเองก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นาขิกินซักหน่อยก็แล้วกัน

“ทานล่ะนะคะ….อึก”

ทันทีที่กามะนั้นตักซุปขึ้นมาซดรับประทานเพียงไม่นานหลังจากที่กลืนอาหารตรงหน้่าลงคอเธอนั้นก็รีบวางถ้วยข้าวต้มกลับโตะในทันทีก่อนที่จะเอามือกุมปากและหันหน้าลงไปนอนด้วยใบหน้าซีดเซียวเพราะข้าวต้มที่เธอกินนั้นเป็นรสชาติเป็นอะไรที่เกินบรรยายเป็นอย่างมาก

“อุก!-นี่มันบ้าอะไร”

เปลี้ยวรสชาติเดียวที่เรารู้สึกได้มันคือความเปรี้ยวที่ยิ่งกว่ามะมาวหรืออะไรทั้งสิ้นมันไม่ได้มีรสชาติมันและหวานจากไก่เลยมีเพียงความเปรี้ยวจนอยากจะเอาลิ้นมาล้างน้ำและทำเป็นลืมๆ มันไปซะ

‘พอๆ ถ้ากินต่อเราได้ตายเพราะไตวายแน่รีบนอนพักให้หายสนิทดีกว่า’

กล่าวจบกามะนั้นก็ได้รีบเอนตัวลงหมอนและเอาผ้าห่มขึ้นมาห่มคลุมตัวเอาไว้และรีบหลับตาลงลลลลลลเพราะอยากพักผ่อนให้ร่างกายฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติ

ในระหว่างที่เรานั้นกำลังนอนพักอยู่นั้นก็มีบางจังหวะอยู่บ้างที่รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังจ้องมองเราอยู่จนต้องหันกลับไปมองซึ่งก็ปรากฏเป็นเด็กคนหนึ่งผมสีขาวเหมือนดันเต้แต่มีผ้าพันแผลพันไว้ครึ่งหน้าดูเหมือนว่าเธอจะบาดเจ็บนะด้วยที่ว่างจนไม่รู้จะทำอะไรก็เล่นจ้องตากันอยู่แบบนั้นแหล่ะ

“นี่เธอชื่ออะไรงั้นเหรอ”

เด็กคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมลากเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างตัวของเราและเริ่มบทสนทนามันค่อนข้างเป็นเรื่องแปลกใหม่เลยที่จะทีคนมาคุยกับเราไม่ว่าจะชาตินี้หรือชาติก่อนหน้า

"เอ่อ...กามะฉันคิดว่านั่นน่าจะเป็นชื่อของฉันนะ"

เอาจริงไหมเราเองก็นังไม่มั่นใจในชื่อตัวเองซักเท่าไหร่เพราะหลังจากที่ตกลงหลุมนั่นและมาตื่นอยู่กลางทุ่งหิมะแห่งนี้ความทรงจำหลายๆ อย่างของเรามันหายไปหลงเหลือเพียงแค่ข้อมูลนิดหน่อยเท่านั้นเอง

"กามะสินะส่วนฉันเคียน่า คาสลาน่ามาเป็นเพื่อนกันเถอะกามะ"

"เดี๋ยวนะเมื่อกี้นามสกุลเธอคืออะไรนะ"

"คาสลาน่าไง"

"........แ*งเอ้ย"

นี่มันโครตแย่แย่ของและแย่อีกทีทำไมฉันถึงมาโผล่โลกที่มีแต่ความชิบหายแบบนี้ด้วยฮงไคนี่นะถึงฉันจะได้ระบบไทป์มูนมาแต่โลกนี้เวลาที่ฮันจะได้ใช้ฟาร์มเก็บสะสมประสบการณ์มันน้อยโครตเลยนะเว้ยแถมฉันเองก็ไม่ใช่คนที่มีพรสวรรค์เทพประทานเหมือนพวกตัวเอกด้วย

"สุภาพหน่อยสาวน้อยดูเหมือนเธอจะหายดีแล้วนะงั้นขอถามหน่อยทำไมเธอถึงได้ไปนอนอยู่กลางทุ่งหิมะนั่นได้ล่ะ"

คนที่ฉันคิดว่าเป็นดันเต้เขาเดินเข้ามาพร้อมแก้วกาแฟในมือนั่งอยู่ที่โซฟาฝั่งตรงข้ามและถามคำถามที่ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันแบบนี้ขอกลับไปนอนกกดีกว่าจะให้บอกหรือไงว่าฉันคือคนที่เกิดใหม่น่ะ

"นั่นสินะเธอคงจะกำลังตกใจและกลัวอยู่ถ้างั้นฉันขอเริ่มจากการแนะนำตัวก็แล้วกันนะฉันชื่อซิกฟรีท คาสลาน่าเป็นพ่อของเด็กคนนี้ชื่อเคียน่า คาสลาน่าแล้วเธอล่ะสาวน้อย"

"กามะ...แค่นั้นน่ะแหละที่ผมจำได้ผมมีชื่อว่ากามะส่วนเรื่องที่ไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไงผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันรู้ตัวอีกทีก็ไปเดินอยู่กลางพายุหิมะนั่นแล้วล่ะขอบคุณมากที่คุณช่วยผมเอาไว้"

"งั้นเหรอคงจะหลงมาสินะงั้นจำที่อยู่ของตัวเองได้หรือเปล่าล่ะถ้าหายดีแล้วจะได้ไม่ส่ง"

"จำไม่ได้"

"พ่อแม่หรือคนที่อยู่กับเธอล่ะ",

"ตายไปแล้ว"

".........."

ไอ้เรื่องนี้มันก็จริงล่ะนะก็ชาติก่อนหน้าพ่อแม่และคนในครอบครัวเราพากันล้มหายตายจากไปเพราะโรคระบาดแม้แต่หับเราเองก็ตายเพราะโรคระบาดนี่เหมือนกันมันเลยเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้แถมวัคซีนที่ทางรัฐเอามาฉีดให้เราก็เป็นของคุณภาพต่ำเลยทำให้บางคนตายเพราะวัคซีนเองก็มี

"พ่อแม่ของผมตายเพราะโรคระบาดร้อนแรงพี่สาวของผมเองก็ตายเพราะได้รับวัคซีนเถื่อนเพราะแบบนั้นผมเลยต้องอยู่คนเดียวน่ะครับ ถ้ายังไงหลังจากที่พาผมไปส่งในที่ๆ คนอยู่อาศัยหลังจากที่ผมหาเงินได้มากพอผมจะนำเงินมาจ่ายตอบแทนคำขอบคุณนะครั-"

"ไม่ต้องหรอก"

ซิกฟรีทเขานั้นยกมือขึ้นมาสัมผัสเส้นผมสีขาวของเธอพูดหยุดคำพูดต่อไปของกามะเขานั้นครุ่นคิดว่าตลอดมานั้นเด็กคนนี้ใช้ชีวิตผ่านมาได้เช่นไรผ่านปัญหาและความโดดเดี่ยวอดทนมาตลอดทั้งที่เธอนั้นยังเป็นเพียงแค่เด็กเท่านั้น

“ถึงจะเร็วไปหน่อยแต่สาวน้อยเธออยากจะเป็นลูกบุญธรรมของฉันหรือเปล่า”

สายตาอันอบอุ่นและเต็มไปด้วยความสงสารนั้นถูกถ่ายทอดออกมาสู่เด็กสาวตรงหน้าอย่างจริงใจและบริสุทธิ์เป็นความต้องการที่ไร้เงื่อนไขหรือเหตุผฃใดๆ ทั้งสิ้นจากการจ้องมองกันของทั้งสอง

“นี่คุณบ้าหรือเปล่าเราพึ่งเจอกันได้ไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ”

แป้ว~~

เสียงแป่วพร้อมกับความหน้าแตกของซิกฟรีทด้วยกิริยาการตอบกลับเหมือนว่าจะปฏิเสธอย่างชัดเจนจากเด็กสาวและท่าทางที่ดูเหยียดหยามในความพยายของชายตรงหน้าเหมือนคนโง่ที่กำลังมาขอคนเองเป็นลูก

“แต่มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะผมเองก็ไม่มีบ้านครอบครัวก็ตายเรียบเพราะงั้น….งะยอมเป็นลูกให้ก็ได้”

แต่ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าเธอนั้นจะปฏิเสธเส่ียหน่อยกามะนั้นได้หันหน้ามองไปทางอื่นหลีกเลี่ยงที่จะจ้องมองหน้าของซิกฟรีทอย่างน่าเอ็นพร้อมตอบกลับยินยอมที่จะเป็นลูกบุญธรรมของคนตรงหน้า

“แต่แค่ในนามนะฉันยังไม่ยอมรับนายว่าเป็นพ่อหรอก!!!”

เสียงตะโกนอย่างดื้อรั้นของกามะดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะของคนในบ้านที่เหมือนว่ากำลังเอ็นดูสาวน้อยตนงหน้าต้อนรับสู่ครอบครัวใหม่อย่างอบอุ่นแม้จะไม่มีงานฉลองแม้จะไมมีแสงสีแต่มันกลับเปี่ยมล้นไปด้วยความอบอุ่น

“งั้นก่อนอื่นเราต้องมาเปลี่ยนการพูดการจาของเธอก่อนเลย…เคียน่าจัดการ”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***