บทแรกของนิยาย

ในห้องพักเล็กๆที่แสนสงบ ยามที่อรุณมาเยือน แสงอาทิตย์ของวันใหม่ในต้นปีสาดส่องผ่านม่านสีหม่นเข้ามา แต่ทว่าเจ้าของห้องกลับไม่ได้หลับอยู่อย่างที่ควร

สโนว์ นั่งกวัดแกว่งเท้าอยู่ที่ปลายเตียงด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เธอยังจ้องมองนาฬิกาที่นับถอยหลังลงเรื่อยๆ เวลาที่ต้องไปรายงานตัวกับสถาบันศึกษายังเหลือเวลาอีกเหลือเฟือ แต่ทว่ายามนี้เธอทั้งแต่งตัวและแพ็คของจนเสร็จสิ้นแล้ว

ไม่แปลกที่เธอจะตื่นเต้น เพราะวันนี้จะเป็นวันแรกที่เธอจะได้พบกับเหล่านี้ 'ตัวละครหลัก' ในนิยาย ในวันหนึ่งช่วงสมัยเธอยังเด็กและป่วยหนัก ในตอนนั้นความทรงจำชาติที่แล้วก็ไหลย้อนกลับมา

โสนว์เคยเป็นเด็กคนหนึ่งที่ชื่นชอบในการอ่านนิยายมากๆ และเรื่องที่เธอชอบที่สุดคงไม่พ้นเรื่องของ 'ดอกกุหลาบแห่งกาลเวลา' มันเป็นเรื่องราวที่แสนเรียบง่ายที่เกิดขึ้นในสถาบันศึกษา 'ฮาเรียร่า' โดยที่พระเอกนางเอกจะเจอกันที่นั้น ตอนแรกก็เป็นคู่กัดกัน พระเอกชอบแกล้งเพื่อนสนิทนางเอกบ่อยๆ และสุดท้ายทั้งคู่ก็ใจตรงกันในที่สุดเพราะการตามตื้อของพระเอกนั้นเอง

แต่ทว่าโสนว์ไม่ได้เชียร์คู่พระนางแต่อย่างใด.. แต่ทว่าเธอสวนโพจับคู่นางเอกกับเพื่อนสมัยเด็กมากกว่า

ถึงแม้ว่าบทบรรยายจะไม่ได้บอกไปมากกว่าเด็กคนนั้นแอบชอบนางเอก แต่ทว่าหลังจากที่เฝ้าติดตามมาหกร้อยกว่าหน้า พระรองเองก็ รัก นางเอกไม่แพ้กับพระเอกเลย... เผลอๆจะรักมากกว่าด้วยซ้ำ

หากรักคือการไม่ครอบครอง พระรองเองก็ยอมปล่อยเพราะต้องการให้นางเอกมีความสุข ปิดผนึกทั้งหัวใจและความรู้สึกตนเอง จนไม่สามารถรักใครได้อีก

ใช่แล้ว... เธอตื่นเต้นที่จะได้มาร่วมสักขีพยานโศกนาฏกรรมความรักนี้ใกล้ๆนะสิ!

ในเมื่อตอนสอบเข้าเธอบังเอิญไปเจอกับ ลิลลี่ ที่เป็นนางเอกเข้า แถมเราก็ได้กลายเป็นเพื่อนกัน ไม่มีอะไรที่ฟินไปมากกว่าการที่ติ่งได้มาดูคู่ชิปเปอร์อย่างใกล้ชิดอีกแล้ว

เมื่อคิดได้ดังนั้นเธอก็ยิ้มกว้าง ผุดแผนร้ายออกมาไม่หยุด .. ชีวิตนี้ไม่ต้องการอะไรไปมากกว่าได้เฝ้ามองความรักของพวกเขาใกล้ๆอีกแล้ว และตราบใดที่มีเธออยู่ เธอขอสาบานเลยว่าต้องทำให้ความรักของพระรองสมหวังให้ได้!

อนิจจัง ความเป็นจริงนั้นยากลำบากกว่าความฝันนัก...

เพราะพระรองในนิยายดันปากเสียกว่าที่คิดนะสิ!

ร้ายกับทุกคนดีแต่กับเธอ(นางเอก) อะไรประมาณนั้น... 🙄

"เฮ้ นอกจากเธอจะดูโง่เง่าแล้วยังเป็นบ้าอีกสินะ คนบ้านไหนสอนเธอให้ใส่ผ้าพันคอในฤดูร้อนกันห๊ะ" เด็กชายอายุราวๆสิบสามปี ผมสีดำสนิท ใบหน้าคมสันหล่อเหลาพอควร แต่ทว่าผิวสีขาวซีดๆที่อยู่ใต้ร่มผ้านั้นก็บ่งบอกว่าเขาไม่ถนัดสายบู๊เท่าไรนัก

แบบนี้ไงถึงโดนพระเอกรังแกบ่อยๆ...

"ขอบคุณนะที่เป็นห่วงฉันนะเรค แต่ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเด็กปีหนึ่งที่ไหนนั่งอ่านหนังสือปีสามอยู่นะ ^°^" โสนว์ตอบรับความเป็นห่วงด้วยรอยยิ้มกวนๆ ขณะที่รีบวิ่งให้พ้นรัศมีในการหยุมหัวของ เรค คาซัส (พระรอง) ที่บัดนี้ใบหน้าหล่อเหลาเริ่มยับยู่ยี้เต็มทน

"ลิลลี่ฉันบอกแล้วว่ายัยนี้นิสัยเสีย" เรคบ่นพึมพำตามประสาคนที่ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับพวกเขาเท่าไรนัก ส่วนลิลลี่เองก็ได้แต่ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มเหนื่อยใจ แล้วหันมาทักเด็กสาวที่พบกันอีกครั้งตอนมาถึงหน้ารั้วสถาบัน

"ยินดีที่พบกันอีกครั้งนะคะคุณสโนว์ อย่าถือสาเรคเลยนะคะ เขาแค่ไม่คุ้นชินกับผู้คนเท่าไร..."

"ไม่เป็นไรเลยค่า" ฉันยินดีสุดๆเลยที่จะได้เห็นรอยยิ้มนางฟ้าแบบคุณ อ่า ต่อให้เรคไล่ฉันพันครั้งก็ไม่ยอมหนีไปไหนแน่ค่าาาา

"เลิกทำหน้าโง่เง่าสักที-_-"

ไม่ต้องบอกว่านั้นเป็นคำพูดของใคร เธอทำเป็นเมินเสียงนกเสียงกา เดินตีเนียนกับพวกเขาไปจนถึงลานนัดหมาย ก่อนอื่นพวกเธอต้องผ่านพิธีแรกของการเป็นสมาชิกของสถาบันด้วยการคัดสรรบ้านเสียก่อน แน่นอนว่ามีบ้านทั้งหมดสี่บ้าน spring summer authum และ winter เรียงตามสี่ฤดู คือ ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูร้อน ฤดูใบไม้ร่วง และฤดูหนาว

แน่นอนว่านางเอกต้องอยู่บ้าน summer ตามเสต็ป ก็เธออบอุ่นขนาดนั้นนี้น่า ส่วนเรคได้ไปอยู่ authum (เพราะเขาหม่นหมองละมั้ง) แต่ว่าถ้าแบบนั้นก็เข้าทางพระเอกนะสิ.... ฉันยอมไม่ได้หรอกนะ

เพราะฉะนั้น....

"ลิลลี่ เรค ฉันมีของขวัญให้พวกเธอด้วยละ" โสนว์บอกก่อนที่จะยื้นกำไลลูกปัดสีขาวไปให้ทั้งสอง ในคราแรกเรคก็อึกอักไม่อยากรับ แต่พอเห็นลิลลี่สวมเรียบร้อยเขาก็ยอมรับมันไปแต่โดยดี

"ขอบคุณนะจ๊ะ" ลิลลี่บอกด้วยความเกรงใจ เธอดูชื่นชอบมันไม่น้อย

"ไม่เป็นไรเลย ถือว่าเป็นสัญลักษณ์มิตรภาพของพวกเราแล้วกันนะ" โสนว์บอก โชว์กำไลลูกปัดที่เหมือนกันเป๊ะๆตรงข้อมือตนแล้วบอก

"หวังว่าพวกเราจะได้อยู่บ้านเดียวกันนะ...แบบนั้นคงสนุกน่าดูเลยว่ามั้ย... :) "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***