.
.
.
.
.
.
มิริน เด็กเก็บของตระกูลโซลดิ๊ก 1ในเพื่อนสนิทกลุ่มของกอร์นที่สนิทกับพร้อมคิรัวร์ เด็กสาวลึกลับที่ไม่รู้ที่มาที่ไป ตอนนี้เธอได้อยู่กับเด็กชนเผ่าคูลท์ คุราปีก้า คูลท์ อยู่ในสถานะ เพื่อนร่วมเดินทางของคุราปีก้า
.
.
.
.
.
.
.
"มิริน ฉันถามจริงๆนะ"ขณะที่เดินทางกันอยู่นั้นก็ตกอยู่ในความเงียบกันนานเสียจนเกิดการเปิดบทสนทนาจากหนุ่มหน้าสวย
"ว่ามาสิ"เด็กหญิงทำหน้างงสงสัยพร้อมเอ่ยและยื้ม(ปลอม)
"แววตาของเธอในตอนที่บนหอคอยนั่นคืออะไร-- ไม่สิ เธอเป็นใครกันแน่"คุราปีก้าถามด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"ฉันก็มิรินไง"เด็กสาวเลี่ยงที่จะตอบคำถาม
"เธอไม่ใช่คนธรรมดา ฉันมั่นใจ ตอนที่ไปบ้านโชลดิ๊กทำไมเธอถึงเหมือนรู้ทุกซอกทุกมุม แล้วก็ ก่อนจะสอบรอบสุดท้ายเธอไปคุยกับพี่ชายของคิรัวร์"หนุ่มหน้าสาวพูดพร้อมจ้องเด็กสาว(ใช่หรอ)หนักกว่าเดิม
"...."
ความเงียบเข้าควบคุม บรรยากาศรอบๆตัวเริ่มอึดอัด
"เฮ้ออ ก็ได้ๆ ยอมแพ้แล้ว"เด็กสาวเอ่ยพร้อมทำหน้าหน่ายใจ
"ไปกันเถอะ ระหว่างเดินเดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง" มิรินเดินนำพร้อมใบหน้าที่นิ่งเรียบ
"..."เด็กหนุ่มผมทองเดินตามเงียบๆ พร้อมกับท้องฟ้าที่ฉายแววฝนตก
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อ่า ฝนก็ตกจริงๆนะ
"เธอเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลนักฆ่า เป็ยพี่คิรัวร์ โดนตระกูลโซลดิ๊กฝึกตั้งแต่เด็ก"คุราปีก้าพูดสรุปเหตุการณ์ที่ฉันเล่าทั้งหมด และแน่นอน ใครจะพูดเรื่องเกิดใหม่ให้คนของโลกนี้ฟังกันล่ะ
"ฉันมั่นใจว่าเธอเล่าไม่หมด"คุราปีก้า นายไปเป็น หมอดูเหอะแม่นเกินนนน!!!
"แต่ก็ชั่งเถอะ มันเป็นสิทธิของเธอฉันไม่บังคับ"
"ฉันแค่อยากดูแลคิรัวร์ ไม่สิ เหตุผลหลักๆคืออยากเจอพวกนาย"ฉันพูดพร้อมมองไปที่ดวงตาของคุราปีก้า
"คอนแทคเลนส์สีดำ"ฉันพูดในสิ่งที่คิดออกไป
"ใช่ ดูออกด้วยหรอ"คุราปีก้าตอบพร้อมถามกลับ
"ฉันชอบมองที่ตาของนาย มันงดงาม จนจำได้ทุกรายละเอียด"ฉันตอบไปด้วยน้ำเสียงที่หลงไหล
"ไปซื้อของกัน"ฉันพูดเพื่อเปลี่ยนเรื่องแล้วลุกขึ้นเตรียมจะออกจากที่พัก
"มิริน"คุราปีก้าเรียกรั้งเอาไว้
"ไรหรอ?"ฉันเอ่ยถามพร้อมหยุดเดิน
"ฝนตก"คุราปีก้าพูดเตือน
"โถ่ววว งั้นพรุ่งนี้"ฉันโห่เสียงเบาพร้อมพูดออกไป
"เอางั้นก็ได้"คุราปีก้ายิ้มแห้งพร้อมตอบกลับ
บรรยากาศอยู่ในความเงียบ แต่ไม่ใช่ความเงียบที่อึดอัด มันคือความเงียบที่สงบจิต มันคือความเงียบที่ทำให้รู้สึกปลอดภัย เป็นความเงียบที่มีแค่คุราปีก้าเท่านั้นที่สามารถสร้างมันขึ้นมาให้ฉันได้(คิดว่าแบบนั้นนะ) นายเนี่ย เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจจังนะ
"มิริน.. ช่วยสอนฉันหน่อย"คุราปีก้าเปิดประเด็นเพื่อกลบเกลื่อนความเงียบ แต่
"เอ๋!!! ทำไมล่ะ นายหาอาจารย์ก็ได้นิ"ฉันพูดออกไปด้วยใบหน้าที่ตื่นตะหนกและรุกลี้ลุกลน
"ทักษะที่เธอใช้ข่มขู่ทอมป้า ถึงฉันจะมองไม่เห็นแต่ฉันสัมผัสได้ มันต้องใช่แน่ๆ"คุราปีก้าพูด หมายถึง.. เร็นหรอ
"คงสอนให้ไม่ได้หรอก"ฉันพูดออกไปก่อนในทีแรก
"แต่ถ้า.. เป็นทักษะการป้องกันตัว และไหวพริบ ฉันอาอาจจะสอนได้"ฉันพูดต่อพร้อมคลี่ยิ้มให้คุราปีก้า
"ได้"คุราปีก้าตอบ
"งั้นต่อไปนี้ นายต้องเปลี่ยนเป็นใช้เครื่องท่วงน้ำหนักที่แขนและขา24ชั่วโมง หันอากาศ200ครั้งต่อ1วัน วิ่งรอบๆที่นี่4รอบ นี่คือพื้นฐาน"ฉันร่ายยาวสารพัดพื้นฐานการฝึกของฉัน ทำเอาคุราปีก้าทำหน้าเอ๋อไปเลยล่ะ
"นายต้องทำงาน ที่มีหัวหน้า ใหญ่ในวงการมืด เพื่อเข้าถึงพวกแมงมุม เข้าใจนะ!!"ฉันพูดต่อโดยทำเป็นเมินเฉยต่อใบหน้าของคุราปีก้า หลังจากประโยคต่อมาคุราปีก้าก็ทำใบหน้าจริงจัง และพูด
"ของแค่นี้เทียบกับความแค้นของฉันไม่ได้หรอกนะ"คุราปีก้าพูดตอบพร้อมดวงตาที่ค่อยเปลี่ยนเป็นสีแดง
"ฉันไม่ได้โรคจิตนะ แต่ชอบจังเลยนะ~~ ใบหน้าของนายตอนนี้น่ะ"ฉันพูดด้วยท่าทางที่ร่าเริง พร้อมรอยยิ้มที่ประกฏอยู่ในใบหน้า
"การฝึกไม่ได้มีแค่เท่านี้หรอกนะ"ฉันพูดพร้อมแสยะยิ้มที่น่ากลัวพอควร(มั่นใจว่าพอควร)
"ฉันไม่กลัวหรอกนะ"คุราปีก้าพูด
"5555 ฉันฝึกนายได้นานสุดแค่4เดือนนะ หลังจากนั้นนายก็ไปหาฝึกเองละกัน"ฉันพูดพร้อมสีหน้าที่จริงจัง ดวงตาสีสวยฉายแววความน่ากลัวที่แท้จริง
"เธอจะไปไหน"คุราปีก้าถาม
"ฝึกไง ให้ฉันฝึกให้นายฉันไม่ได้พัฒนาขึ้นเยอะหรอกนะ"ฉันพูดพร้อมเปลี่ยนสีหน้าให้ยิ้มอีกครั้ง
"ไปกันเถอะ ฝนหยุดแล้ว"คุราปีก้าพุดพร้อมองไปที่หน้าต่างที่ตอนนี้เหลือแค่หยาดน้ำฝนที่เกาะติดที่หน้าต่าง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments