เผ่าพันธุ์ (พาร์ท 1)

บริเวณใจกลางหุบเขาสูงชัน บนผืนแผ่นดินที่ซึ่งเป็นหนึ่งในที่ดินของเผ่าพันธุ์มนุษย์ บ้านเรือนถูกปลูกสร้างกันอย่างเป็นระเบียบ สองข้างทางคือบ้านที่มีสภาพแข็งแรงและทนทาน ตรงกลางคือทางน้ำไหลที่คอยอำนวยความสะดวกให้แก่คนในหมู่บ้าน

ลึกเข้าไปจนสุดปลายทางเดิน บริเวณต้นแม่น้ำลำธาร คือถิ่นที่พักอาศัยของเหล่าเชื้อพระวงศ์และกษัตริย์ผู้ทรงอำนาจของเผ่าพันธุ์มนุษย์

ณ สถานที่ซึ่งไกลออกไปจากหมู่บ้านอยู่พอสมควร ใจกลางป่าเขาเขียวชะอุ่ม บ้านพักเดี่ยวชั้นเดียว รอบข้างคือป่าพงไพรและสวนดอกไม้งามสะพรั่ง

ภายในสวนปรากฏเป็นร่างบอบบางของหญิงสาวนางหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางความงดงามของดอกไม้นานาชนิด พร้อมด้วยในมือที่กำลังถือบัวรดน้ำอยู่ด้วย

"เจน พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแล้วนะ เตรียมของเสร็จรึยัง"

เสียงหวานระรื่นหูของหญิงวัยกลางคนเอ่ยเรียกมาจากข้างในตัวบ้านหลังเล็ก เรียกความสนใจไปจากสาววัยรุ่นที่อายุกำลังจะย่างเข้าใกล้เลข18ในไม่ช้านี้

"เตรียมเสร็จหมดแล้วค่ะ"

เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนน้อมถ่อมตน ก่อนจะหันมาให้ความสนใจกับการรดน้ำดอกไม้ต่อ แต่ก็ไม่วายต้องเงยหน้าขึ้นมองบานหน้าต่างที่ยังคงปิดสนิท แต่เงาตะคุ่มที่พาดผ่านไปมาแสดงให้เห็นว่าคนในบ้านนั้นกำลังแอบมองเธออยู่

มุมปากบางยกยิ้มเอ็นดูเพียงเล็กน้อย และทำเป็นก้มหน้าก้มตารดน้ำต่อไปอย่างไม่ว้อกแว้ก

ในขณะเดียวกันก็นึกไปถึงเมื่อช่วงเย็นวานนี้ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกับที่ท้องฟ้ากำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนยาวนาน

คุณป้าผู้มีพระคุณอันยิ่งใหญ่ต่อหญิงสาววิ่งกระหืดกระหอบตรงเข้ามาหาเธอภายในบ้านด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงความตื่นเต้นอย่างปิดไม่มิด พร้อมกับในมือที่ถือจดหมายฉบับหนึ่งมาด้วย

จดหมายสีขาวสะอาดตานั่นจ่าหน้าซองถึงเธอไม่ผิดแน่นอน..

เมื่อเปิดอ่านเนื้อความในจดหมาย และจับใจความได้ว่าเธอคือหนึ่งในผู้โชคดีที่จะได้เข้าไปเล่าเรียน ณ สถานที่อันศักดิ์สิทธิ์อย่างเกาะลอยฟ้าของเผ่ามังกร

'ยัยหนูของป้ากำลังจะได้ไปเรียนในที่ดีๆกับเขาแล้ว'

คุณป้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หางตามีน้ำสีใสไหลออกมาปริ่มๆ สีหน้าดูดีใจระคนปลื้มปีติ ซึ่งมาพร้อมกับความคาดหวังอย่างสุดซึ้ง..

"ป้าทำกับข้าวเสร็จแล้ว หนูรดน้ำดอกไม้เสร็จแล้วก็เข้ามากินได้เลยนะลูก"

เสียงนั้นเรียกสติของหญิงสาวให้กลับมาหลังจากที่เหม่อลอยไปไกล

เธอขานรับในลำคอเสียงเบาหวิว แม้จะรู้ว่าฝ่ายนั้นคงไม่ได้ยินกันก็ตามที

สองขาก้าวไปหยุดยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าบ้านสักพัก เสียงทอดถอนหายใจดังเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ ก่อนที่มือบางจะจัดการผลักบานประตูเข้าไปในที่สุด

"มาๆ วันนี้มีวัตถุดิบที่ต้องการครบพอดี ป้าเลยทำของโปรดไว้ให้หนูเยอะแยะเลยนะ"

เมื่อทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ได้ไม่ทันไร มือเล็กที่เริ่มมีรอยเหี่ยวย่นของความแก่ชราก็หยิบยื่นจานข้าวมาตรงหน้าเธออย่างเชื้อเชิญ พร้อมทั้งร่ายยาวถึงเมณูอาหารในวันนี้อย่างภาคภูมิใจ

"กินให้อร่อยเลยนะ"

หญิงวัยกลางคนเอ่ยบอกอย่างร่าเริง พลางเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม

"ต้องการอะไรเพิ่มอีกมั้ย พรุ่งนี้ต้องเดินทางไกลเลยนี่"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูหาซื้อกินระหว่างทางก็ได้"

"ป้าทำของหวานไปเผื่อดีมั้ย เอาไปกินอยู่บนรถม้าก็ได้"

"แต่ว่า--"

"ต้องใช้เวลาเดินทางตั้งหลายวัน ไม่รู้จะถึงที่หมายตอนไหนด้วย เอาไปเผื่อแหละดีแล้ว"

"..."

"งั้นหนูกินข้าวไปนะ เดี๋ยวป้าไปทำขนมก่อน"

ไม่ทันให้เจนได้เอ่ยปากทักท้วง คุณป้าผู้มีพระคุณก็ลุกเดินออกไปเสียแล้ว ทิ้งให้เธอต้องนั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะอาหารอย่างโดดเดี่ยว

...----------------...

วันต่อมา