3

งานวันลอยโคมไฟได้เริ่มขึ้น ณ ตอนนี้แล้ว

...****************...

...กษัตริย์แคว้นจิ่ง...

...****************...

ถานไถจิ้นกำลังนั่งอ่านฎีกาอยู่

เนี่ยนไป๋อวี่ "ฝ่าบาท พระองค์ยังไม่ไปร่วมงานลอยโคมไฟอีกหรือพ่ะย่ะค่ะ" ยืนอยู่หน้าฝ่าบาท

ถานไถจิ้น "ข้าอ่านฎีกาเสร็จก่อน อีกไม่กี่ฉบับก็จะเสร็จแล้ว"

ถานไถจิ้น "หากเจ้าร้อนใจก็ไปก่อนข้าเถอะ"

เนี่ยนไป๋อวี่ "ข้าเปล่านะพ่ะย่ะค่ะ"

ถานไถจิ้น "ยิ่งเจ้าพูดแบบนี้ยิ่งร้อนใจ เจ้าไปเถอะ เดี๋ยวข้าตามไป"

เนี่ยนไป๋อวี่ "ฝ่าบาท" กำลังคิด

เนี่ยนไป๋อวี่ "พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท เช่นนั้นข้าไปก่อน ท่านค่อยตามพ่ะย่ะค่ะ" เดินถอยหลังแล้วกลับหลังหันไป

ถานไถจิ้นยังคงนั่งอ่านฎีกาอยู่ ไม่นานหลังจากที่เนี่ยนไป๋อวี่ไปแล้ว จอมมารถานไถก็เดินเข้ามา แล้วมาหยุดอยู่ที่ข้างๆของถานไถจิ้น

จอมมารถานไถ "ข้าอุตส่าห์ไปรอเจ้า เดินหาเจ้า แต่เจ้ากับมานั่งอ่านฎีกาอยู่ตรงนี้" นั่งลงข้างๆถานไถจิ้นที่ด้านซ้ายมือ

จอมมารถานไถ "มันหมายความว่าอย่างไรหรือ" นำมือตัวเองไปหยิบฎีกาที่ถานไถจิ้นกำลังอ่านอยู่

ถานไถจิ้น "เจ้ากำลังทำอะไร" จะหยิบฎีกากลับมาคืน

จอมมานถานไถ "ได้เวลาไปงานลอยโคมไฟแล้ว" ฎีกาหายไปจากมือ

ถานไถจิ้น "เจ้า..." ดึงผ้าจอมมานถานไถ

จอมมารถานไถ "ดึงผ้าข้าทำไม" ดึงกลับมา

จอมมารถานไถ "ไปร่วมงานเถอะ" ดึงถานไถจิ้นขึ้นมา

...----------------...

...งานลอยโคมไฟ...

...----------------...

ระหว่างที่ถานไถจิ้นและจอมมารถานไถกำลังเดินอยู่ อยู่ๆก็มีแสงวาบๆเกิดขึ้นที่ตรงหน้า จนถานไถจิ้นต้องเอามือมาปิดตา ส่วนจอมมารถานไถก็เปิดตาอยู่อย่างนั้นโดยไม่สนใจแสงที่เกิดขึ้นตรงหน้า พอแสงวาบนั้นหายไป ถานไถจิ้นก็เอามือที่ปิดตาอยู่ออก และมองตรงข้างหน้า เห็นเป็นแอปเปิ้ลสองสามลูก ที่อยู่ตรงหน้าของถานไถจิ้นและจอมมารถานไถ จอมมารถานไถเดินไปหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาและเดินกลับมาที่เดิม พร้อมกับยื่นให้ถานไถจิ้นที่กำลังยืนมองแอปแปิ้ลพวกนั้นอยู่

จอมมารถานไถ "อร่อยนะ"

ถานไถจิ้น "เอาออกไปเลย" เดินไปต่อ

จอมมารถานไถ "เจ้าไม่กินเจ้าไม่รู้หรอก" จากนั้นก็มองขึ้นไปอีกด้านหนึ่ง

เหล่าบริวารและทหารบางส่วนเห็นจอมมารถานไถมองมานี้ จึงรีบพากันคุกเข่าลงกับพื้นและโขกศีรษะตัวเอง จอมมารถานไถเดินเข้ามาหาและจับหัวของบริวารคนหนึ่งขึ้นมา

จอมมารถานไถ "ข้าบอกพวกเจ้าว่าอย่างไร" หน้าตาโหดและเสียงแข็งน่ากลัว

บริวาร "ทะ...ท่านบอกว่าอย่าหาเรื่องใคร...ทะ...ที่โลกมนุษย์" ตัวสั่นปนกลัว

จอมมารถานไถ "เจ้าทำแบบนั้นกับถานไถจิ้น เจ้าว่าข้าควรจะปล่อยเจ้าไปหรือไม่"

บริวาร "ขะ....ข้าไม่รู้" กลัว

จอมมารถานไถ "ข้าไม่ต้องการได้ยินคำว่าไม่รู้" ใช้มืออีกข้างกดไปที่เอวของบริวารคนนั้นจนทำให้บริวารคนนั้นเลือดไหลออกมาเยอะ

จอมมารถานไถ "ถ้าพวกเจ้าทำแบบนั้นทำถานไถจิ้นอีก ข้าจะไม่ไหวชีวิตพวกเจ้า" ปล่อยบริวารคนนั้น

จอมมารถานไถ "และอย่าทำความเคารพข้าในโลกมนุษย์ในที่แบบนี้"เดินไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***