ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ตัวประหลาดพวกนั้นกำลังวิ่งเข้ามาหา พวกเราที่กำลังจะเปิดประตูขึ้นไปดาดฟ้า ดันได้ยินเสียงปริศนาที่ได้บอกว่าอย่าขึ้นไปเด็ดขาด
จนถึงตอนนี้ พวกเราก็ยังไม่รู้ว่าเป็นเสียงของใครกันแน่ ทำไมไม่ออกมา และทำไมต้องปกปิดตัวตน
การที่ทำแบบนั้น ถือเป็นการช่วยเรา เราจะขอบคุณไม่ได้จะทำร้าย ทำไมถึงไม่ออกมาให้เราพบหน้ากันแน่
เรื่องนี้ก็ยังคงติดอยู่ในใจเรามา จนตอนนี้เราได้มายืนอยู่หน้าดาดฟ้าอีกครั้ง
เพื่อหวังจะได้ยินเสียงนั้นอีกครั้ง ถึงจะไม่มีแววว่าจะมีเสียงนั้นอีกก็ตาม
พัคจูฮี:ไปดูดาดฟ้ากันเถอะ
อียอนจี:อื้อ ปิดมานานแล้วหนิ จะมีอะไรหลงเหลืออยู่นะ
ทั้งสองเดิมเดินไปทางประตูดาดฟ้าเพื่อที่จะเปิดประตูอีกครั้ง
ทันใดนั้น ก็มีเสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง
...ที่นี่ปิดแล้ว จะกลับมาทำไมกัน...
เป็นเสียงเดียวกันกับตอนนั้น ทุกคนรีบพูดพร้อมกันว่า ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่และทำไมไม่ออกมาพบเรา
..............
เธอไม่ได้ตอบอะไรมาเลย พวกเราได้แต่นั่งรออยู่ตรงนั้น ผ่านไปหลายชั่วโมง
ท้องฟ้าเกือบจะลาลับขอบโลก นักเรียนปีหนึ่งเริ่มคิดแล้วว่า เธอคนนี้อาจจะไม่กล้าให้เห็นใบหน้าก็ได้
แต่บางความคิดนั้น
ชเวโด:หรือว่าจะเป็นผี
อียอนจี:จะเป็นไปได้ยังไงเล่า
ชเวโด:ลองคิดดูสิ คนอะไรจะอยู่ที่เดิมได้นานจนตอนนี้ที่นี่รกร้าง แถมยัง
อียอนจี:แถมยังอะไร
อียอนจี:แถมยัง ติดอยู่ในที่นี้มานานแล้วด้วย
ทุกคนเริ่มคิดตามตำพูดของชเวโด บางทีที่ชเวโดพูดอาจเป็นจริงก็ได้
ทุกคนต่างรู้ดีว่า ไม่มีทางที่คนจะอดอาหารได้เกินสามวัน ถึงจะอดได้ แต่ก็ไม่น่าจะอยู่มานานจนถึงสามเดือนได้ แถมตรงที่นี้ยังไม่มีทางให้ออกหรือเข้าไปด้วย เสียงที่พูดออกมานั้น กลับดังออกมาจากจุดที่ไม่ว่าจะมองยังไงก็ไม่มีทางเข้าไปได้เลย
เมื่อทุกคนคิดแบบนั้น ก็เริ่มแสดงสีหน้ากลัวขึ้นมา และเริ่มตัวสั่นไปทั่วร่างกาย
ทันใดนั้นเสียงนั้นก็ได้พูดขึ้นมาอีกครั้ง
ฉันไม่ใช่ผีนะ ฉันเป็นเพียงตัวทดลองคนหนึ่ง
เมื่อทุกคนได้ยินแบบนั้นก็คลายความกลัวลงมาได้บ้างเล็กน้อย และถามกลับไปว่า
พัคจูฮี:ถ้าไม่ใช่ผี แล้วตัวทดลองที่ว่า หมายความว่ายังไง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 21
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments