ห้องใครวะ EP1

ผมตื่นมาในห้องของใครก็ไม่รู้ตอนนี้ผมรู้สึกปวดหัวปวดระหว่างขาและ บั้นท้ายอย่างมากราวกับว่าพึ่งผ่านศึกหนักมา

ถึงจะรู้สึกว่าร่างกายไม่ไหวแต่ผมก็ยังมีความรู้สึกอีกความรู้สึกนึ่งว่าถ้าขืนอยู่ที่นี้ต่อไปมันอาจจะไม่ปลอดภัย ผมรีบแต่งตัวและพยายามเปิดประตูซึ่งมันเปิดไม่ออก

"เชี้ย!?ทำไมเปิดไม่ออกวะ กุญแจอยู่ไหนวะ"

"กำลังจะไปไหนหรอครับ ตัวเล็ก"

ทันทีที่ผมได้ยินเสียงที่แม่งโครตหล่ออย่างกะนักพากย์มืออาชืพ ผมก็หันไปมองทันที

"เชี้ย!!!!"

"หืม?เราเป็นอะไรหรอตัวเล็ก"

ที่ผมตกใจก็เพราะคนตรงหน้าผมคือหัวหน้าแก็งเด็กช่างที่เขาลือกันว่า โหด แถมยังเจ้าชู้โคตร

"คะ...คือ...ผมไม่เป็นไรครับแค่ตกใจนิดหน่อย"

ผมพูดน้ำเสียงตะกุกตะกัก ในใจก็สับสนว่าทำไมถึงอยู่ในห้องนี้ แล้วทำไมต้องเป็นเขา

"หึ แล้วคำถามแรกพี่อะเราจะตอบไหม"

"ผะ...ผมจะกลับหอ..คะ...ครับ"

"หมายความว่าเราจะทิ้งพี่อ๋อ~~"

"ทะ...ทิ้งหมายความว่าไงครับ?"

ผมพูดถามไปอย่างสงสัย เมื่อคืนผมจำได้แค่ว่าผมดื่มและผมเมาแล้วมีคนมารับตัวผมไปจากนั้นผมก็จำไรไม่ได้เลย

"หืม?เราจำไม่ได้หรอ?ให้พี่ฟื้นความจำไหม"

เขาเอาหน้ามาใกล้ผมพร้อมยิ้มออกมา ซึ่งนั่นทำเอาผมเขินเลยล่ะครับ ผมผลักเขาออก

"บอกมาเถอะครับว่ามันคือยังกันแน่"

คนตรงหน้าผมเงียบและสีหน้าจริงจัง เขาถอยหลังกลับไปที่เดิม แต่อยู่สีหน้าจริงจังของเขาก็หายไป ขะ...เขา...ยิ้ม

"หึ เมื่อคืนเราเมา พี่เห็นว่าเป็นเด็กที่เคยเห็นตอนอยู่หน้าม.พี่คิดว่าเราไปคนเดียว เลยเข้าไปพาตัวเราออกมาเพราะเห็นว่าเมามากแล้วน่ะ"

จากที่ผมฟังแล้วก็รู้สึกขอบคุณเขาแต่ผมก็ยังรู้สักว่าเขามีอะไรจะพูดต่อ ผมจึงเอ่ยถามต่อว่า

"คือ...ต่อจากนั้น...ละครับเกิดอะไรขึ้น"

"ก็..."

ณ ผับ แอนด์เรสซิเดนซ์

"เฮ้ย นั้นเด็กอาร์ตปะน่าคุ่นๆ"

"ใช่พี่ แต่นั้นไม่ใช่เด็กอาร์ตธรรมดานะพี่"

"แล้วมันไม่ทำธรรมดายังไงวะ"

"คืองี้พี่มันอะ เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลวาเลนได้ข่าวว่า

ขนาดตำรวจยังไม่กล้ายุ่งอะ"

"ขนาดนั้นเลย งั้นไปคุยด้วยหน่อยดีไหมหน้าตาก็น่ารักน่าจับทำเมียจัดด"

ผมได้ยินทุกอย่างและรู้สึกว่ามันเกินไปยังไงไม่รู้เลยเข้าไปพูดกับพวกมันว่า

"เฮ้ยพวกมึงอะอย่ายุ่งกับน้องเขา เข้าใจปะ?"

ผมส่งสายตาโหดเหี้ยมใส่มัน

"คะ...ครับ"

ผมหันไปมองน้องและอุ้มน้องไปเพราะถ้าเกิด

ปล่อยน้องไว้มีเรื่องแน่

"น้องครับ"

"ค้าบบ"

น้ำเสียงของน้องมันเป็นน้ำเสียงที่ดูขี้อ้อนและน่ารักมาก ทำเอาผมเขินเลย

"กะ...กลับบ้านครับ"

"ม่ายอาววว"

"พี่บอกให้กลับ"

"ก็บอกว่าม่ายอาวว"

"นี้!!!ทำไมเราดะ...อุบ"

ผมอึ้งเมื่อปากของน้องมันประกบปากผม ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นผมคงต่อยแม่งแล้ว แต่กับน้องผมกลับรู้สึกดีและอยากทำมากกว่าจูบน้องมันเอาปากตัวเองออกจากปากผม

"พี่ไตร ม่ายยโบนนน  คิงงงม่ายห้ายยโบนน"

พี่ไตรเล่ามาถึงตรงนี้แล้วผมรู้สึกอายอย่างมากที่ทำแบบนั้น

"ผมขะ..ขอโทษนะครับ"

"ขอโทษพี่เรื่องอะไร"

"ก็เรื่อง..."

"เรื่องงง"

"ที่ทำอย่างงั้นอะ"

"อย่างงั้นอย่างไหนละหืม?"

นี้พี่ไตรจงใจแกล้งแน่เลย ผมคนหนึ่งละไม่ยอม

"ก็แบบนี้ไงครับ"

ผมเดินเข้าไปหาพี่ไตรพร้อมเอาปากไปจูบพี่ไตร เมื่อผมเอาปากที่จูบพี่ไตรอยู่ออกผมก็ยิ้มอย่างผู้ชนะ

"นี้เราไม่กลัวพี่หรอครับ ยังไงพี่ก็เป็นเสือผู้หญิงที่ไม่เคยจูบผู้ชายนะ"

พี่เขาถามผมอย่างสงสัยผมเองก็รู้ว่าพี่เขาอึ้งแต่ยังอยากแกล้งอ่า~

"ไหนเสืออะเห็นแต่แมวขี้แกล้ง"

"หึ อย่างน้อยแมวตัวนี้ก็เป็นผัวเรานะ"

"ผะ...ผัว"

"ใช่ครับผัว"

"นี้หมายความว่าต่อจากนั้นที่พี่ไตรพาผมกลับมาก็"

"ครับเราได้กัน"

ผมอึ้งไปสักพัก ผมไม่เข้าใจว่าทำไมนะทำไมต้องเป็นแบบนี้

ก่อนที่เรื่องมันจะใหญ่กว่านี้ผมเลยตัดสินใจบอกกับพี่เขาไปว่า

"พี่ไตรช่วยลืมเรื่องทั้งหมดเพื่อจบเรื่องนี้ได้มั้ยครับ"

ผมพูดออกไปอย่างตรงไปตรงมา ถ้าเกิดมีคนรู้อาจทำให้ว่าพี่ไตรมีอะไรกับผู้ชายเขาอาจจะโดนรังเกียจได้ผมเองก็ด้วยคนในตระกูลผมอาจรับไม่ได้

"โทษทีนะ คิงส์พี่คงลืมไม่ได้"

"ทำไมละครับ"

"ก็...."

อยู่ๆพี่ไตรก็กระชิบข้างหูผมว่า

"ก็เราลีลาดีอย่างงี้ให้พี่ลืมได้ไง"

ผมเขินโครตตตตตตตตตตเลยแม่งเสียงก็อย่างหล่อ

ยิ้มก็หล่ออบอุ่น หุ่นก็อย่างแน่น เหี้ยเอ้ยยย

แต่ยังไงก็เถอะในเมื่อพี่เขาไม่ลืมผมลืมเอง

"ผมว่าเราคุยกันนานแล้วนะครับช่วยเปิดประตูห้องให้ผมหน่อยครับ"

"นี้เราโกรธหรอตัวเล็ก"

ตัวเล็กอีกแล้วนี้ผมตัวเล็กขนาดไหนกัน

"ไม่ทราบว่าคุณพี่ไตรสูงเท่าไร"

ผมกัดฟันยิ้มแล้วถามอย่างหงุดหงิด

"อืมมมน่าจะราวๆ189ได้ แล้วเราอะตัวเล็กสูงเท่าไร"

"179ครับ

"โห้ห่างกับพี่ตั้ง10เซนอะ"

"อย่าเนียนครับเปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้"

น้องเริ่มเสียงเปลี่ยนไปเป็นโหมดดาร์ก

ดูทรงน้องคงโกรธจริง เห้อ~หมดสนุกเลย

"อะๆพี่ไม่แกล้งแล้ว"

ก่อนที่ผมจะเดินออกจากห้องผมรู้สึกปวดหัวมากๆจนสลบไป

"อ้าวเฮ้ย คิงส์ ตื่นๆๆ"

โปรดติดตามตอนต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***