บทนำ

เฮ้อ~~~ ยิ่งขึ้น ม.6ยิ่งขี้เกียจ แต่ก็ช่างมันเหอะ สายมา5ปีละ ขอปีนี้สักปีจะเป็นไรไป ผมชื่อ ซูชิ ตอนแม่ตั้งชื่อให้ผม ผมเองก็ไม่รู้ว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่ ส่วนนามสกุลขอไม่บอกละกัน😁.

ผมชอบไปโรงเรียนสาย อย่างเมื่อวานนี้เป็นวันเปิดเทอมแท้ๆ แต่ผมดันไปวันนี้แทน คงไม่เป็นไรมั้ง รึเปล่า...??

 โอ้ ตรงนั้นมีคนมาสายเหมือนผมด้วย คงจะหาห้องอยู่ไปหาบ้างดีก่วา

ผมยังเดินตามสเต็ปปกติแต่เร่งฝีเท้าให้ไปให้ถึงเธอคนนั้นได้เร็วขึ้น.

 "อ่า..ขอโทษครับ..."ผมเอ่ยทักทายไปแบบติดอ่างแต่ก็ทำให้เธอเธอก็หันหน้ามามองผม.

วินาทีที่ได้เห็นหน้าเธอชัดๆแล้ว ทำเอาหัวใจผมหล่นวูป ไม่ใช่เหมือนเห็นผีนะ มันตรงข้ามเลยแหละ

"ครับ??"เสียงหวานใสที่ไม่แหลมนัก ขานตอบผมด้วยใบหน้าตาแป๋วที่ดูเหมือนกำลังสงสัยในตัวผม ว่ามีจุดประสงค์อะไรถึงได้ไปเรียกเธอ.

"เฮ้ย ทำไมน่ารักอย่างนี้ ทำเอาผมตาค้างเลย แต่ที่เธอครับเนี่ยคงไม่ใช่ว่าเธอเป็นกระเทยแปลงเพศมาหรอกนะ-_-^ไม่หรอกๆสำผัสได้คนนี้ผู้หญิงแน่ๆ"

ผมพึมพำในใจกับตัวเอง แต่ผมคงจะใช้เวลาพึมพำนานเกีนไปจนทำให้เธอต้องเป็นฝ่ายกลับมาถามผม.

"เอิ่ม..มีอะไรหรอครับ"

"เอ่อ...ไม่ทราบว่าเรียนห้องไหนครับ?"

"ห้อง6/1ครับ^^"

"-///-"เมื่อกี้เธอยิ้มด้วย น่ารักชิบ

"งั้นไม่มีอะไรแล้วเรากลับห้องก่อนนะครับสายมานานมากแล้ว"

"อะ...ครับ!"แล้วเธอก็วิ่งเข้าไปในตึก เรียน มาวันแรกก็หลงรักผู้หญิงไม่ทราบชื่อซะละ แต่...

"เธอบอกว่าอยู่6/1สินะรุ่นเดียวกับเรานิ" ผมเอะใจนิดหน่อย เลยหันไปมองตะรางรายชื่อชั้นเรียน แล้วผมก็ต้องใจเต้นรัว

"เข้ ห้องเดียวกันด้วย!!! แต่เธอชื่ออะไรนะ? ลืมถามไปเลย😤"

ผมยังคงเดินช้าๆสเต็ปเดิมแต่ถึงห้องละเรานี่มันขายาวจริงๆ อืม..ไม่เห็นเธอคนนั้นเลย... สงสัยไปที่ห้องอื่น แต่เราจะรอในห้องนี้ละกัน.

ผ่านไป1ชั่วโมง...

เวลาผ่านไปนานจนอาจารย์เดีนเข้ามาในห้องเรียนแล้ว แต่ผมก็ยังไม่เห็นวี่แววของเธอเลย.

"อาจารย์ก็มาละทำไมเธอยังไม่มานะหรือว่าเกิดเหตุร้าย ไม่ๆคิดในแง่บวกเข้าไว้เธออาจติดธุระ"

"ขอโทษครับอาจารย์!!หนูมาสาย" ร่างบางยืนเกาะประตูหายใจหอบเหมือนวิ่งมาไกลแล้วพึ่งได้อยุดพักหายใจ

เฮ้ยยเธอมาแล้วดีใจสุดๆเลย.

"วันนี้อาจารย์อารม์ดี จะไม่ทำโทษละกันข้าห้องได้"

"ขอบคุณครับ" เธอพูดครับกับทุกคนเลยเหรอ หรือเธออาจจะมีเพื่อนผู้ชายเยอะคำว่าครับเลยติดปาก น่าจะเป็นอย่างนั้น.

"ว้า..แย่จังสาวที่ฉันจะแนะนำแกไม่มาว่ะ"เพื่อนผมมันบ่นเหมือนจะเสียดายมากๆ.

"เออ ช่างมันเถอะ"

ถึงเราจะเรียนห้องเดียวกันแต่ก็ไม่ได้มีโอกาศได้พูดคุยกันเลย เพราะพอเลิกเรียนเธอก็รีบออกห้องเรียนไปไหนก็ไม่รู้ เป็นแบบนี้ทุกคาบเลย จนถึงคาบสุดท้ายแล้วถึงเวลากลับบ้าน เธอหายไปไวมากกก เหมือนหายตัวได้เลย เห้อ....และแล้วผมก็ยังไม่รู้ชื่อเธอเหมือนเดีม.

 พอถึงเวลากลับบ้าน ผมก็ไม่อยากกลับบ้านทันทีหรอก ผมเดินเรื่อยเปื่อยจนไปถึงร้านขายหนังสือ ที่ประจำของผมเอง.

"ยังไงก็เซ็งอยู่แล้วขอหาหนังสือสยองไปอ่านแก้เซ็งละกัน หรือ มังงะดีวะ?"ผมเดินไปในร้านก็โดนสายตาผู้หญิงมองใหญ่ ซุบซิบกันเหมือนที่เป็นมาตลอดสามปี คนหล่อก็งี้แหละ 

"อืม...เลือกไม่ถูกจริงๆ หนาจุใจทั้งนั้น"ผมดึงหนังสือเล่มหนาๆราวกับเป็นคำภีร์ไบเบิ้ล เป็นชั้นที่มีเป็นเล่นสุดท้ายแล้ว ถ้าผมดึงออกชั้นก็จะโล่งไปหนึ่งหน่วย.

 และแล้ว...ผมก็ได้เจอเธออีกครั้ง...ผมมอเห็นเธอที่ฝั่งตรงข้ามผ่านช่องว่างของชั้นหนังสือ ในมุมบนที่เธอกำลังก้มดูหนังสือ ทำให้มองเห็นขนตายาวดำสนิทดูเหมือนตุ๊กตาเลย.

ผมรีบเดินไปอีกฝั่งตรงข้าม แต่ตัวเธอในตอนนี้ดูแลปลกตาจากที่เห็นทั้งวันเลย เธอไม่ได้ใส่เครื่องแบบโรงเรียนเรานิ เครื่องแบบนี้ผมเหมือนจะเคยเห็นที่ไหน แต่จำไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ผมรู้เพียงแต่ว่าเครื่องแบบนี้มีโรงเรียนแน่ๆ ไม่ใช่คอสเพลย์แน่นอน.

เธอหั้นมามองทางผม ผมเห็นหน้าเธอชัดๆแล้วก็หมั้นใจเลย ไม่ผิดแน่เธอคนนี้..

"มีอะไรรึเปล่า?" เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น เหมือนคนละคนเลย เสียงก็เสียงเดียวแท้ๆ แต่ทำไมรู้สึกไม่เหมือนเดิมเลย หรือเธอเป็นคนมีสองบุคลิกนะ?

"เปล่า..อืม.."ผมทำหน้านิ่ง แต่ ผมอยากรู้ชื่อเธอไม่ใช่เหรอ ถามสิวะ!!ถาม!!!

และด้วยเหตุใดไม่รู้ หรือ ตัวผมอาจจะทำตัวคุกคามเกีนไปเหมือนโรคจิตโดยไม่รู้ตัวรึเปล่าก็ไม่รู้ทำให้เธอก็เดินจากไปซะเฉยๆอย่างงั้นเลย.

เห้อ...เรามัวทำอะไรอยู่วะ?

วันถัดมา…

อืม..วันนี้เธอไม่ได้มาสาย แต่ทำไมเธอดูร่าเริงสดใสไม่เหมือนเมื่อวานที่เจอเลย เริ่มรู้สึกแปลกๆละ หรือเป็นเพราะเธออาจจะมีเรื่องทุขใจแล้วบอกใครไม่ได้ พออยู่กับคนเยอะๆก็ต้องทำตัวร่าเริงเหมือนมีความสุขสินะ ทั้งไปที่ในใจเป็นทุข เธอแอบน่าสงสารจริงๆ😔

"เห้อ วันนี้สาวคนนั้นก็ยังไม่มา"

"แกชอบแกก็จีบเองดิ จะยัดเยียดให้ฉันทำไม"

"ถ้าฉันจีบติดไม่แนะให้แกหรอก สาวคนนี้จีบยากจะตาย สมคำล่ำลือสวยและหยิ่งมาก"

"ขนาดนั้นเลย-_-^"

"ใช่สิ"

"อืม"

"นี่โมนะ เลือกชมรมได้แล้วรึยัง?" หือ??เธอชื่อโมนะเหรอ ชื่อเพราะดีจัง

"เลือกตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เข้าชมรมแล้วด้วย"ชมรมอะไรนะ??

"ชมรมอะไรอ่ะ กะว่าจะชวนไปเข้าชมรมศิลปะด้วยกัน น่าเสียดาย"

"เอ้า! เราก็อยู่ชมรมศิลปะนะ ไอแซตยังไม่เข้าหรอ?"ไอ้หมอนั่นชื่อไอแซตเป็นเพื่อนโมนะเหรอดูสนิทกันจัง.

"ไม่อ่ะ กะจะเข้าพร้อมเธอ แต่เธอดันไปเข้าก่อน งั้นก็พาเราไปเข้าชมรมเลย"

"งั้นไปตอนนี้เลยดีก่วาเนอะ"เธอลุกขึ้นควงแขนคนที่ชื่อไอแซตไป. สองคนนั้นเป็นอะไรกันนะ เพื่อนสนิท หรือว่า...แฟน? 

"เฮ้ เราก็กลับชมรมเราได้แล้วนะ"

"อืม"

 ผมอยู่ชมรมบาสเกตบอลนี่สิ น่าเสียดายที่ผมไม่ถนัดศิลปะนัก.

ผมเองก็เล่นบาสกับเพื่อนๆไป กำลังสนุกเลย รอบสนามก็มีบรรดาสาวรุ่นน้องมายืนกรี๊ดกันตรงบริเวณคนดู แสบหูหน่อยแต่ทำไงได้ล่ะ ก็คนมันหล่ออ่ะ.

เล่นไปจนเหงื่อท่วมตัวได้ที่แล้ว พวกผมก็จึงยอมไปนั่งพักกินน้ำกันซักหน่อย แต่ไม่ได้เดีนไปซื้อน้ำหรอก สาวๆที่มาดูบาสตระเตรียมไว้เป็นอย่างดี ชมรมนี้จะบอกว่ามีแต่คนหน้าตาดีก็ไม่เวอร์ไป แต่หนึ่งในนั้น หล่อที่สุดก็คือผมแล้วแหละ.

" เฮ้ยไอ้โอ...แกว่าโมนะเป็นยังไง?"

"โมนะอ่อ? ก็น่ารักดีนะ แต่ไม่ใช่สเป็คว่ะ กูว่ากูชอบพี่เขามากก่วา"

"เขามีพี่ด้วยหรอ?"

" มีดิ"

"แกนี่มันขี้เผือกจริงๆ"

"เขาเรียกว่ามนุษย์สัมพันธ์ดี" 

กลิ่ง~กลิ่ง~

"ออดดังแล้วเว้ย กลับไปห้องเรียนกัน"

เวลากลับบ้าน...

สุดท้ายแล้ว...วันนี้ผมก็ไม่ได้พูดคุยกับโมนะเลย ไม่เอาน่า อยู่ห้องเดียวกันอยู่แล้ว ไม่วันใดก็วันนึงต้องได้พูดคุยกันแน่.

"ไอ้ซู แกชอบโมนะหรอวะ?"จู่ๆ เพื่อนผมมันก็โพล่งคำถามขึ้นมาโดยที่ผมไม่ได้ตั้งตัว

"ทำไมแกคิดงั้นวะ?" ผมยังคงเก็บอาการได้อยู่ แล้วผมก็ถามมันกลับด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ.

เลโอยกมือขึ้นมาตบไหล่ผมสองที.

"ไอ้ซู...ฉันเป็นใคร? ฉันเป็นเพื่อนแกมากี่ปี? แกไม่เคยถามหาผู้หญิงคนไหนเลย"

"ฉันเป็นอย่างงั้นหรอ?"

"อืม🙂" มันพยักหน้าเบาๆตอบกลับมา.

"แค่สนใจนิดหน่อย" ผมยอมรับน้อยๆเพื่อคีพลุคต่อไป.

"ถ้าชอบก็เดีนหน้าไปสิ มันไม่ได้น่าอายซะหน่อย รูปหล่อพ่อรวยอย่างนายจีบสาวให้ติดไม่ยากหรอก"

วันนี้ ผมก็ยังคงไม่รีบกลับบ้านอยู่ดี ผมเดีนเรื่อยเปื่อยกับเลโอไปกะว่าจะเดีนเคว้งไปแบบนี้ จนก่วาจะถึงหน้าประตูโรงเรียน.

ในตอนที่สมองมันว่างเปล่า หญิงสาวร่างบางที่สะดุดตาผมมาตลอด ตอนนี้กำลังวิ่งผ่านผมไปข้างหน้าแล้ว.

ไม่รู้เพราะอะไร ในใจผมมันบอกว่าอย่าให้โอกาสนี้มันหลุดลอยไปเด็ดขาด.

ผมจึงวิ่งตามหลังเธอไปพร้อมเรียกเธอเอาไว้

"โมนะ!! อยุดก่อน!!" เหมือนการเรียกยื้อของผมจะได้ผล โมนะยอมอยุดวิ่งแล้วหันมามองผมแล้ว ผมจึ่งเดีนเท้าปกติเข้าไปหาเธอ.

ตอนนี้ผมได้อยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว...เธอเงยหน้ามองผมตาแป๋วอย่างสงสัย.

พอได้ยืนอยู่ใกล้ๆอีกครั้ง ก็รู้สึกว่าเธอช่างตัวเล็กเอามากๆเลย.

" เราชื่อซูชินะ"

"ซูชิ...ใครอ่ะ?" เอ้า... เออเนาะนอกจากจะไม่ค่อยได้พูดคุยกันเธอยังไม่ค่อยหันมาทางเราด้วยสิ. เห้อ... ผมถึงกับเผลอทำหน้าหงอยให้เธอดูเลย.

" ล้อเล่นน่ะ😊 เราเรียนห้องเดียวกันใช่มั้ยล่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ แต่ตอนนี้เราไปก่อนนะ" โมนะ พูดเร็วมากๆ แล้วก็วิ่งไปที่หน้าประตูโรงเรียน.

เมื่อผมหันมองตามเธอไป ผมก็ต้องพบสิ่งที่น่าตกใจ...

เธอวิ่งไปหาคนๆนึง แล้วก็โดดกอดด้วยความคิดถึง ผู้หญิงคนนั้น...เหมือนกัน...เธอรูปร่างหน้าตาเหมือนกับโมนะไม่มีผิดเพี้ยน.

และสิ่งที่ทำให้ผมจำเธอได้ ก็คือเครื่องแบบโรงเรียน ที่ผมเจอเมื่อวาน.

"อะไรกันล่ะนั้น โมนะมีสองคนหรอ?"

"ไอ้ซู!! รอด้วยยย" เลโอวิ่งร้องตะโกนตามหลังผมมา แต่วินาทีนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้วแหละ

"โอ้ นั้นไง พี่สาวฝาแฝดของโมนะอ่ะ หน้าตาเหมือนกันแต่มีแรงดึงดูดที่ต่างกันลิบลับเลย แต่ว่า เวลาที่ทั้งสองคนน่ารักที่สุดก็ตอนที่สองคนนั้นเขารดีกันกลมเกลียวนั้นแหละนะ...นี่ซู แกฟังอยู่ใช่มั้ย#-€฿##&฿&&_".

"เป็นพี่น้องฝาแฝดกัน แต่ทำไมไม่เรียนที่เดียวกันนะ?"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***