Chapter 02

กว่าซินเทียร์กลับเข้ามาในสตูดิโอของตนเองหลังจากคุยกับคุณยายแปลกหน้าเสร็จ ถึงจะไม่รู้จักกันแต่ได้คุยเรื่องตำนานที่เขาเคยเรียนสมัยปริญญาอีกครั้งก็สนุกไม่น้อย

แต่เมื่อมาถึงก็พบว่าภายในมีคนกลุ่มหนึ่งนั่งรอตนเองอยู่ และคนพวกนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นพวกแก๊งทวงหนี้ของพ่อเขา

ชายร่างกายกำยำที่เต็มไปด้วยบาดแผลหันมามองเขาก่อนจะส่งยิ้มน่ารังเกียจชวนสะอิดสะเอียนมาให้

นี่มันก็ใกล้วันที่จะต้องจ่ายเงินแล้วพวกมันคงจะ เช็คให้แน่ใจว่าซินเทียร์ยังไม่หนีไปไหน

ถึงในตอนนี้เขาจะยืนนิ่งและสบตากับพวกมัน แต่ภายในอกนั้นกระสับกระส่ายคล้ายลมพายุกำลังจะมา

มันเดินเข้ามาประชิดตัวเขา ซินเทียร์ก้าวถอยหลังออกห่างอัตโนมัติสีหน้าแสดงออกถึงความขยะแขยงอย่างชัดเจน มันพยายามจะจับเส้นผมสีทองของเขา แต่ซินเทียร์ก็เบี่ยงกายหลบเพราะไม่อยากให้โดนสัมผัส

ซินเทียร์มองพวกมันด้วยสายตาไม่พอใจ แต่ก็ยิ่งทำให้พวกมันหัวเราะชอบใจกับพฤติกรรมที่เหมือนลูกแมวขู่ของคนตัวเล็ก

“นี่ยังไม่ถึงวันจ่ายพวกแกมาทำไม” ซินเทียร์ถามขณะกวาดสายตาตรวจตราทุกอย่างด้วยความรอบคอบ เพื่อให้มั่นใจว่า ของในห้องเขาไม่ได้ถูกหยิบเพื่อนำไปขายหรือพวกมันพกอาวุธติดตัวมาเพื่อพาตัวเขากลับไป

แต่ก็คงไม่ใช่ เพราะเจ้านายของพวกมันสัญญาแล้วว่าจะไม่ทำอะไรเขา

" พวกกูก็แค่มาดู กลัวว่ามึงจะหนีไป เพราะถ้ามึงหนีพวกกูก็ซวยสิ "

"แล้วฉันเคยหนีรึไง" นายเอกยังทำใจดีสู้เสือพยายามจะไม่แสดงออกถึงความกลัวภายในจิตใจ

“ทำตัวน่ารำคาญจริงๆ ไอ้พวกสัตว์นรก” เขาพึมพำสาปแช่งพวกนั้น สายตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น ไอ้หัวโจกตัวใหญ่มันเค้นหัวเราะออกมาราวกับคนบ้าก่อนจะคว้าหมับเข้าที่ใบหน้าของซินเทียร์อย่างแรง

“อย่าคิดว่ากูไม่ได้ยินสิ คิดว่ากูไม่กล้าตบหน้าสวยๆ นี้เหรอ!” มันตวาดก่อนจะผลัดซินเทียร์ลงไปกองกับพื้นก่อนจะก้มลงมาจิกผมของซินเทียร์ให้แหงนหน้ามองมัน

" เก็บปากดีๆของมึงไว้อมของกูดีกว่ามั้ง" คำพูดหยาบโลนของมันส่งมาถึงยังซินเทียร์และตามมาด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดูถูกจากพรรคพวกของมันด้านหลัง

“พี่ครับนี่มันของคุณท่านนะ ผมว่าอย่าทำให้เป็นรอยดีกว่า อีกไม่กี่วันเราก็ต้องมาพาตัวมันไปให้หัวหน้าอยู่แล้ว” หนึ่งในลูกน้องของมัน พูดตะล่อมอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“ก็ดูอีกตัวนี่สิ ใช้ความสวยไม่เป็นเลย ทำตัวน่าหมั่นไส้ฉิบหาย เอาเป็นว่าเดี๋ยววันจ่ายกูมาใหม่ แล้วกันเตรียมเงินให้พร้อมด้วยล่ะ แต่ถ้าไม่มีเงินก็….”

มันพูดแล้วขณะใช้สายตาหยาบโลนมองทั่วร่างกายของซินเทียร์ ก่อนที่จะระเบิดหัวเราะออกมา แล้วเดินจากไปทิ้งไว้เพียงความอัปยศให้กับคนตัวเล็ก

แววตาคู่สวยฉายถึงความรังเกียจเขากระดูก ความอาฆาตแค้นปรากฏขึ้นในแววตา เขาสาปแช่งพวกมันในใจเป็นร้อยรอบอยากให้ตายให้หมดเสียจริงๆ

เขาเดินออกจากสตูดิโออีกครั้งแต่ก่อนออกก็ไม่เดินที่จะล็อคประตูเอาไว้ เขาว่าจะไปหาเหล้าดื่มแก้เซ็ง ที่ร้านของเพื่อนสนิทอย่างโจอี้เสียหน่อย แต่ระหว่างทางเขาก็เห็นว่ามีผู้คนสนุกสนานกับเทศกาลทั้งสองข้างทางอย่างหนาแน่น

ทุกคนยิ้มและหัวเราะอย่างสนุกสนานและมีความสุข บางคนมาเฉลิมฉลองกับครอบครัว บางคนเข้ามาเดทกับคนรัก หันไปทางไหน ก็มีแต่เตรียมหัวเราะและความครึกครึ้ม แต่มีเพียงเขาที่ยืนทำหน้าอมทุกข์อยู่คนเดียวท่ามกลางงานเทศกาลอันแสนสนุก

วันนี้มันเป็นวันอะไรกันนะ

ระหว่างที่ยืนอยู่เขาก็นึกถึงคำพูดของหญิงชราที่เจอในตรอก วันนี้เป็นเทศกาลเฉลิมฉลองให้กับเทพีอโฟรไดท์นี่เอง ถึงว่าหญิงชราคนนั้นถึงถามว่าเขาจากตำนานของพิกเมเรียนรึเปล่า

ในตำนานกล่าวว่าพิกเมเรียน เป็นผู้หันหลังให้กับความรักและอุทิศตนให้กับการทำงานในทุกๆวัน เขาจะใช้ค้อนและสิ่ว เพื่อสร้างสรรค์งานประติมากรรมของตนเอง

และเขาได้แกะสลักหญิงสาวที่แกะสลักจากงาช้าง จนกระทั่งปั้นเสร็จเขาก็หลงใหลในความงามของหญิงสาว และเริ่มทำราวกับรูปสลักนั้นมีชีวิต

และ เมื่อถึงเทศกาลเฉลิมฉลองให้กับเทพีอโฟรไดท์ พิกเมเลียนก็เข้าร่วมพิธีกรรมครั้งนั้น ขณะที่ยืนอยู่ข้างแท่นบูชา เขาก็อ้อนวอนและภาวนาว่า

“หากเทพเจ้าสามารถประทานได้ทุกสิ่ง โปรดประทานภรรยาให้กับข้า ข้าขออธิษฐาน...ให้บุคคลนั้นเป็นเหมือนหญิงสาวจากงาช้างแกะสลักนั่น...”

เมื่อเทพีอโฟรไดท์ได้ยินความปรารถนาอันแรงกล้า ของเขาด้วยความสงสาร นางจึงตอบรับคำอธิษฐานด้วยการดลบันดาล ให้เปลวไฟลุกโชนขึ้นสามครั้ง เป็นสัญญะแทนคำตอบ และเมื่อกลับไปถึงรูปแกะสลักของเขาก็มีชีวิต

และนั่นเป็นตำนานเกี่ยวกับพิกเมเลียน ที่เขาเคยได้เรียนมา เรื่องราวที่จบอย่างสวยงามและโรแมนติกสมกับเป็นตำนานกรีก หากคำอธิษฐานในชีวิตจริง จะสมหวังดั่งใจแบบพิกเมเลียนหรือไม่

นั่นเป็นคำถามในใจของซินเทียร์ เมื่อมาถึงแท่นบูชาของเทพีอโฟรไดท์

ท่านจะตอบรับความปรารถนาของผมเหมือนดังที่ท่าน ตอบรับความปรารถนาของพิกเมเลียนหรือไม่

ทั้งชีวิตของผมมีแค่พ่อ ส่วนแม่เสียชีวิตโดยมีพ่อเป็นคนฆ่า เหตุการณ์ตอนนั้นเป็นเรื่องที่ผมจำไม่ลืม

พ่อเมาเหล้าและต้องการเงินที่จะไปเล่นการพนัน แต่ว่าแม่ไม่มีให้ เพราะแม่ซ่อนเงินสำหรับให้ผมไปเรียนหนังสือ แต่พ่อก็จับได้

เขาคว้าขวดเหล้าที่อยู่ไม่ไกล ทุบลงบนศีรษะแม่จนแม่ล้มลงไปกองกับพื้น จากนั้นก็ทำร้ายร่างกายทุบตีแม่จนแม่เสียชีวิต

หลังจากพ่อออกมาจากคุกเขาก็เล่นการพนันอีก แต่ตอนนั้นผมมีเงินเก็บจากการทำงานพาร์ทไทม์ และการสอนนักเรียนมัธยมที่เตรียมเช้ามหาลัย ผมจึงเป็นแหล่งผลิตเงินชั้นดีสำหรับพ่อ และหากผมไม่ให้หรือซ่อนเงินผมก็จะโดนทำร้ายร่างกายเหมือนกับแม่

แต่ยังดีที่ผมหนังเหนียว และมีเพื่อนที่ดีอย่างดีแลนด์ที่พาไปส่งโรงพยาบาลทุกครั้งที่ผมโดนพ่อทำร้ายร่างกายและช่วยออกค่ายาแสนแพงเมื่อผมฮีท ผมจึงมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้

แต่ตอนนี้ผมไม่อยากอยู่แล้วล่ะ ตอนนี้ผมเหนื่อยมากและเงินที่พ่อไปติดมาก็มาสำหรับผมหลายเท่าและผมมั่นใจว่าพ่อผมไม่หยุดแค่นี้แน่ ถ้าคราวนี้เขาพาผมไปขายอีก ดีแลนด์ที่กำลังจะล้มละลายตอนนี้คงไม่มีเงินมาช่วยผมอีกแน่ เพราะอย่างนั้นตอนนี้ผมถึงไม่อยากจะอยู่แล้ว

เพราะฉะนั้นท่านเทพีครับ ได้โปรดพาความทุกข์ไปจากผมที

ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว

ผมเหนื่อยเหลือเกิน

“ขอเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย” ซินเทียร์สะดุ้งเมื่อชายผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาตะโกนด่าขึ้นมาโต้งๆ แต่โชคดีที่ไม่ได้ด่าเขา

“เอ้า ไหนมึงบอกว่าขออะไรก็ได้ไง” เพื่อนของชายคนนั้นถามกลับด้วยความงุนงง

“เทพีอโฟรไดท์ เป็นเทพีแห่งความรักแล้วมึงขอเรื่องล็อตโต้อะนะ!! มึงบ้าเนี่ย”

จริงด้วย เทพีอโฟรไดท์เป็นเทพีแห่งความรัก แล้วผมขอให้ท่านปลดชีวิตผมเนี่ยนะ ช่างไร้สาระจริงๆ ถ้าไม่ได้สองหนึ่งเตือนสติเขาคงนั่งขอพรที่แสนไร้สาระนี่ต่อไป

ถึงรอยยิ้มของซินเทียร์ในยามนี้จะจืดชืดไร้ชีวิตชีวา แต่ใบหน้าที่งดงามราวกับลูกรักเทพของเขา ก็ไม่ได้ทำให้เขาดูหม่นหมองลงไปเลย

ซินเทียร์เดินหันหลังจากไปด้วยความความผิดหวัง โดยไม่ทันสังเกตว่าเปลวไฟด้านหลังตนลุกโชนขึ้นสามครั้ง เป็นสัญญะแทนคำตอบ

" ข้าขอให้ต่อจากนี้เจ้าจงมีความสุข ดั่งที่หวัง "

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***