ไม่ว่าเธอจะแย่แค่ไหน ผมยอมรับในตัวเธอ

ผมมีเพื่อนผู้หญิงคนนึงที่สนิทด้วย เธอน่ารักมาก และ เธอก็สวยมากด้วย.

เรามีอะไรเหมือนกันหลายอย่าง, ชอบเล่นเกมเหมือนกัน,ชอบดูหนังแนวเดียวกัน, ชอบอีเว้นท์งานเหมือนกัน เราสนิท และ ใกล้ชิดกันมากๆ.

แต่เธอมีข้อเสียเดียวก็คือ 'เธอมีแฟนแล้ว' นั้นคงเป็นข้อเสียสำหรับผมคนเดียว ้พราะผมแอบชอบเธอมานานแล้วตั้งแต่ ม.ต้น จนตอนนี้เราอยู่ ม.ปลายใกล้จะเรียนจบแล้ว ผมก็ยังชอบเธอ แต่ด้วยความเป็นเพื่อนสนิทกันมานานผมก็ทำได้แค่อยู่ข้างๆเธอ คอยเป็นที่ระบายเวลาเธอเลิกกับแฟนมา.

ใช่ครับ ผมเป็นที่ระบายให้เธอบ่อยมาก เธอเปลี่ยนแฟนบ่อยเป็นว่าเล่นเลย บางครั้งก็โสดไม่ถึงชั่วโมง ก็มีแฟนใหม่แล้ว, ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ถึงได้ตอบรับทุกคนที่เข้ามาขอคบด้วย ถึงอย่างน้อยเธอจะคบที่ละคนก็เถอะ, แต่ผมก็คิดว่าเธอเริ่มใหม่ได้ไวเกินไป มันไม่มีช่องว่างให้ผมได้ขยับเข้าไปเลย.

ผมยังคงติดอยู่ที่สถานะเพื่อนเหมือนเดิม แต่ผมกลับเป็นคนที่ใกล้ชิดกับเธอมากกว่าแฟนเธอเสียอีก บางครั้งมันก็ทำให้ผมเผลอคิดเข้าข้างตัวเอง 'หรือว่าเธอจะชอบเรารึเปล่า?'

แต่ก็ต้องตัดความคิดนั้นออกไปก่อน เพราะถ้าเป็นอย่างงั้น เธอจะคบกับคนอื่นไปทำไม?

ผมทนสถานะแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนวันนึงมีผู้หญิงคนนึงเข้ามาจีบผม เธอเป็นหัวหน้าห้องของเพื่อนหญิงคนนั้นของผมเอง ผมจะเรียกแทนหัวหน้าห้องว่า ริน ส่วนเพื่อนหญิงที่ผมแอบชอบ เรียกแทนว่า โม นะครับ.

รินเข้ามาหาผมได้ถูกจังหวะทุกครั้ง ช่วงที่รินจีบผม ตอนนั้นโมก็มีแฟนอยู่แล้ว.

ผมมองไปที่โมแล้วคิดไปว่า 'เราควรพอแล้วให้คนอื่นมานำพาเราออกจากจุดนี้ดีมั้ย?'

และ ในที่สุดผมก็ตัดสินใจคบกับรินหลังจากที่โมเองก็เลิกกับแฟนอีกแล้ว.

ช่วงที่ผมคบกับริน ทุกอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดี เราเหมือนแฟนกันจริงๆ ก็เราเป็นแฟนกันจริงๆอะเนาะ.

และ ผมได้สังเกตุเห็นว่าโมมองมาทางเราแล้วทำหน้าไม่พอใจนัก, ผมไม่เข้าใจว่าเธอจะไม่พอใจอะไร ในเมื่อเธอเองก็ไม่ได้ชอบผม.

ผมคบกับรินไปได้เดือนนึง ก็มีเหตุให้ผมได้รู้คำตอบของสีหน้าที่ไม่พอใจนั้น.

วันนั้นเป็นวันที่ผมไปเดตกับริน เป็นเวลา19:00แล้ว พวกเรายังเดินเล่นที่สวนสาธารณะกันอยู่เลย.

แล้วจู่ๆ ก็มีคนโทรมาหาผมซึ่งนั้นก็คือเพื่อนของโม ที่เป็นเจ้าของวันเกิดในวันนั้น.

พวกเขาคงจะจัดงานปาร์ตี้กัน และ ผมก็ยังคงหวังว่าพวกเขาจะไม่ได้ให้โมดื่ม เพราะยัยนั่นคออ่อนจะตาย แค่แก้วเดียวก็คอพับแล้ว.

แล้วลางสังหรณ์ของผมก็คือความจริง เพื่อนของโมบอกผมว่าเธอเมามาก.

ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไรบอกไปแค่ว่า 'เมทแล้วก็ให้ค้างที่บ้านพวกนายเลยสิ' แต่เมื่อเพื่อนโมบอกสถานที่ที่ไปเมา ผมก็กำลังจะวิ่งไปทันที.

แต่รินก็คว้าแขนผมเอาไว้ แล้วพูดกับผมด้วยใบหน้าที่อ้อนวอนไม่ให้ผมไป.

'อย่าไปนะ ถ้านายไปถือว่าเราขาดกัน'

วินาทีนั้นผมไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ที่จะบอกกับเธอไปตรงๆ.

"ขอโทษนะริน เราคงคบกับเธอต่อไปไม่ได้แล้ว"

"เพราะอะไร? ไม่ใช่ว่าเราเข้ากันได้ดีแล้วหรอ?"

"ขอโทษ คิดซะว่าเธอทิ้งเราก็ได้"

"เพราะยัยนั้นใช่มั้ย"

"เราผิดเอง อย่าโทษคนอื่นเลยนะ เราแค่รักเธอไม่ได้จริงๆ และ เราไม่อยากหลอกตัวเองอีกแล้ว"

จบประโยคนั้นของผม มือเธอที่จับแขนผมก็ค่อยๆอ่อนแรงลงจนปล่อยมือในที่สุด.

ผมรีบวิ่งออกไปจากที่นั่นแล้วรีบไปหาที่ๆโมอยู่.

เป็นไปอย่างที่ว่า เธอเมาไม่รู้เรื่อง และ สภาพนี้คงกลับบ้านเองไม่ได้.

ผมไปรับตัวเธอที่ยืนเซซ้ายเซขวาเตรียมจะล้มตลอดเวลา เราทะเลาะกันนิดหน่อยเรื่องเธอไม่ยอมกลับบ้านดีๆ.

เธอละเมอเห็นผมตัวจริงเป็นภาพหลอนตัวผมเองซะด้วย ผมคงเป็นที่ระบายสำหรับเธอแม้กระทั่งตอนเธอเมา.

เธอบ่นอู้อี้ ต่อว่าผมแบบจับใจความไม่ได้ แล้วเธอก็ละเมอเพ้อหนัก คิดว่าผมเป็นภาพหลอนจริงๆ เธอโอบคอผม แล้วก็พูดว่า "ภาพหลอนก็ยังดี".

ดีอย่างงั้นหรอ? ตัวผมในภาพหลอนดีกว่าตัวจริงอีกหรอ?

แล้วอยู่ดีๆเธอก็ผลักผมออก แบ้วเธอก็ล้มนั่งลงที่โซฟา ส่วนผมก็เซถอยหลังเพราะแรงผลัก.

เธอบ่นให้ผม พร้อมชี้ไม้ชี้มือมาทางผม เธอต่อว่าที่ผมมีแฟนทั้งๆที่เธอเองก็ชอบผม.

วินาทีนั้นผมงงยิ่งกว่างงกว่าเดิม อะไรของเธอ? บอกชอบผม แล้วก็ผลักผมออก คืออะไร?

แล้วนาทีต่อมาผมก็ได้รู้ว่าทำไมเธอถึงผลักผมออก เธอบอกว่าผมมีแฟนแล้ว อย่ามาอ่อยเธอ, จังหวะนี้ผมหลุดขำพรืดออกมาเลยทีเดียว.

แต่ผมไม่ได้เลิกกับแฟนเพราะอยากฟังคนเมามาสารภาพรักหรอกนะ.

แต่ผมก็อดไม่ได้ ที่ตะให้คำตอบเธอ ผมจึ่งจู่โจมเข้าไปหา ประคองหน้าสวยๆของเธอด้วยมือสองข้างนี้ แล้วก็ก้มลงจูบริมฝีปากสวยๆแทนคำตอบที่ว่า 'ผมก็ชอบเธอเหมือนกัน'

ขอบคุณที่อ่านจนมาถึงตอนนี้นะครับ ผมซึ้งใจมากๆเลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***