เคหาสน์แมงป่องดำเริ่มเคลื่อนไหว

หลังจากได้รับคำสั่ง เหล่านักฆ่าจากเคหาสน์แมงป่องดำก็เริ่มเคลื่อนไหวกันอย่างลับๆ พวกมันเริ่มทำตามแผนการที่วางกันไว้  พวกมันเริ่มวางกำลังในจุดต่างๆและเฝ้ารอโอกาสที่จะลงมือ มันจะใจร้อนไม่ได้เพราะถ้าพลาดไป นั้นหมายถึงชีวิตของพวกมันทุกคน

"บางทีก็ไม่เข้าใจพวกชนชั้นสูงเท่าไหร่นะ เป็นพี่น้องกันแท้ๆแต่พอเป็นเรื่องของอำนาจ ก็พร้อมที่จะแทงข้างหลังกันเสมอ"  หนึ่งในคนของแมงป่องดำพูดขึ้นมา

"ฮ่าๆๆๆ อะไรของเจ้า พึ่งจะนึกมีมโนธรรมอันใดตอนนี้" มันกล่าวออกมาพร้อมก้มไปยังคนที่ตัวเล็กที่สุดของกลุ่ม

"หึเจ้าคิดอย่างนั้นหรือเหยี่ยวเงิน สำหรับข้ามันก็แค่เรื่องที่น่าสมเพชของพวกชนชั้นสูงเท่านั้นแหละ"  ร่างบางพูดอย่างไม่ใส่ ก่อนจะเอนตัวลงกับต้นไม้ที่ตนเองนั่งพิงอยู่

"เป็นเพียงเกอก็อย่าอวดเก่งนักเลย เห็นองค์ชายรองโปรดปรานเจ้าก็อย่าได้ใจไปนักเลย"

"มีอะไรกันถึงส่งเสียงดัง คิดว่าพวกเจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่งั้นหรือ" สิ่งทุ้มทรงอำนาจพูดออกมาอย่างไม่พอใจ สายตาคมดุดันมองทั้งคู่อย่างไม่พอใจ เหยี่ยวเงินเมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใด มันก็เดินเลี่ยงออกไป แม้ว่าจะไม่พอใจแต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ การมีเรื่องกับผู้นำเคหาสน์แมงป่องดำไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดนัก มันจึงได้แต่เก็บความไม่พอใจนั้นเอาไว้ข้างใน รอวันเอาคืนอย่างสาสม

"คืนนี้พวกมันก็คงจะเริ่มลงมือกันแล้วสิ" หนิงหลงกล่าวออกมา ดวงตามองพระจันทร์คืนนี้ที่ส่องสว่างไปทั่วผืนป่า สายตาคอยจับจ้องการเคลื่อนไหวเงียบๆ ข้างหลังของเขามีอู๋อี้ฟานคอยยืนระวังหลังอยู่ไม่ห่าง

"กระหม่อมคิดว่าพวกมันคงมิกล้าลงมือในคืนนี้เป็นพ่ะย่ะค่ะ คงพ้นราตรีไปเสียก่อน พวกมันถึงจะลงมือกับพวกเรา"

"เจ้าอย่าได้ประมาทไปอู๋อี้ฟาน เคหาสน์แมงป่องดำ เดิมทีก็เป็นกลุ่มยอดฝีมืออยู่แล้ว พวกมันเป็นกลุ่มคนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ โดยเฉพาะบัดนี้ยังมิมีผู้ใดเคยได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของผู้นำแมงป่องดำเลยสักครั้ง เป็นบุคคลปริศนาอย่างแท้จริง ไม่แน่ในกลุ่มของพวกเรา อาจจะมีคนของมันแฝงอยู่ก็เป็นได้" หนิงหลงกล่าวออกมาก่อนกลับเข้ากระโจมที่พักเพื่อพักผ่อน

"หวงไท่จื่อเฟยเพค่ะ ถึงเวลาบรรทมแล้วหม่อมฉันว่าพระองค์ควรจะ..."

"หยุดก่อนซูเหมย ตอนนี้เจ้าอยู่กับข้าตามลำพังพูดกับข้าเหมือนเดิม" เฟยหลินกล่าวออกมา

"แต่ว่า.."

"ไม่มีแต่ ข้าอึดอัด" ร่างบางกล่าวออกมาอย่างหงุดหงิด

"เจ้าค่ะคุณชาย บ่าวจะจำไว้เจ้าค่ะ" ร่างบางพยักหน้าอย่างพอใจ

"เอาไว้ต่อหน้าผู้คน หรือต่อหน้าองค์ไท่จื่อ ถ้าเจ้ากลัวเขาจะลงโทษฟเจ้า ก็ค่อยพูดกับข้าแบบนั้นเข้าใจไหม อยู่กับข้าตามลำพังเจ้าไม่ต้องไปเปลี่ยนแปลงอะไร" ซูเหมยรับคำอย่างเข้าใจ

"เจ้าก็ไปพักผ่อน เดี๋ยวข้าจะเข้านอนเอง" ซูเหมยดึงผ้าม่านลงให้ผู้เป็นนายก่อนจะค่อยๆดับเทียนบางจุดในห้อง ก่อนจะกลับออกไป ฝ่ายเฟยหลินลืมตาในความมืดอย่างเดียวดาย กลิ่นกำยานหอมๆช่วยให้คนตัวเล็กผ่อนคลายลงไปได้มาก  เขารู้สึกวูบไหวไปชั่วครู่หนึ่งเมื่อต้องนอนตามลำพังบนเตียงกว้างนี้ ตาหวานมองไปยังหมอนของร่างสูงที่อยู่ข้างๆ เฟยหลินชั่งใจเพียงชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจดึงหมอนของร่างสูงมากอด พร้อมกับฝั่งใบหน้าเนียนไปที่นอนใบนั้นก่อนจะหลับไป

ทางด้านนอกตำหนักบูรพาก็มีการดูแลคุ้มกันอย่างหนาแน่น มีองครักษ์เสื้อแพรมาคอยดูละห่างทั้งตำหนักคุนหนิง ตำหนักตงลิ่วกง โดยเฉพาะบูรพาจะถูกดูแลเป็นพิเศษ โดยจะมีทั้งองครักษ์เงาดูแลจากภายใน และช่วยกลุ่มองครักษ์เสื้อแพรคอยจับตามองการเคลื่อนไหวของคนในตำหนัก ฉู่ซิ่วกง ของไทเฮาด้วย

"ฝ่าบาทตอนนี้ฝั่งไทเฮายังคงไม่มีท่าทีอะไรเลยพ่ะย่ะค่ะ" กงกงคู่พระทัยกล่าวออกมา โดยคอยฝนหมึกให้โอรสสวรรค์ที่ยังคงทรงงานอยู่ พระองค์ไม่ได้ตรัสอะไรออกมา สีพระพักตร์มีแววครุ่นคิดอยู่เสมอ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรออกไป ให้เป็นที่เคืองพระทัยกงกงรู้ดีว่าตอนนี้ฝ่าบาทกำลังมีเรื่องไม่พอพระทัยอยู่

"ตอนนี้พวกเจ้าอย่าได้กระทำสิ่งใดนอกเนือจากคำสั่งของข้าโดยเด็ดขาด ถ้าหากคราวนี้ทุกอย่างผิดพลาดจากที่ข้าคำนวณเอาไว้ มันจะเป็นความผิดของพวกเจ้า" กงกงก้มหน้ารับคำ หัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรก็ถอยออกไป ฮ่องเต้จ้าวห่าวอู๋ได้รับรายงานลับมาฉบับหนึ่งว่าไทเฮากำลังให้ความร่วมมือกับแคว้นสือเจ้า แคว้นนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นแดนคนเถื่อน นิยมสู้รบเป็นปกติชอบการก่อสงครามยิ่งกว่าสิ่งใด ดังนั้นเพื่อขจัดปัญหาที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า พระองค์จะต้องจัดการไทเฮาให้ได้เสียก่อนที่จะเกิดสงคราม ฮ่องเต้สือซินเจียงแม้ว่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับองค์ไท่จื่อ แต่ความสามารถก็ไม่ได้ได้แพ้หรือด้อยจ้าวหนิงหลงเลยแม้แต่น้อย

"หึ มาลองกันสักตั้งนะไทเฮา ว่าข้าหรือท่านจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ แต่ข้าไม่มีวันยอมให้ท่านได้มันไปหรอกตำแหน่งของข้านะ ยังไงมันก็ต้องตกอยู่ในมือของผู้ที่คู่ควรเท่านั้น หากท่านได้ไป ประชาราษฎรเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้าเป็นแน่แท้ ข้าจะไม่ยอมให้แคว้นฉีต้องมาล่มสลายเพราะพวกท่านหรอกนะ"  ฮ่องเต้ห่วอู๋กล่าวในใจเพียงลำพัง ศึกภายในคราวนี้พระองค์จะแพ้ไม่ได้โดยเด็ดขาด

เช้าวันที่สองของเทศกาลล่าสัตว์ หนิงหลงลุกขึ้นล้างหน้าเตรียมตัวเพื่อล่าสัตว์อีกวัน ร่างสูงมองผู้คนที่กำลังเตรียมตัวเงียบๆ หลายคนเริ่มปรุงอาหารง่ายเพื่อทานเป็นมื้อเช้า และเก็บเป็นเสบียงเป็นมื้อต่อไป 

"องค์ไท่จื่อพ่ะย่ะค่ะ หวงไท่จื่อเฟยทรงทำพระกระยาหารฝากให้องครักษ์เงานำมาส่งพระองค์พ่ะย่ะค่ะ" หนึ่งในองครักษ์นำตะกร้าที่ถูกจัดเตรียมเครื่องเสวยมาให้เขาโดยตรง ร่างสูงรับมาด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข ก่อนจะลงมือเสวยมื้อเช้าทันที

"เอาละวันนี้พวกมันคงจะลงมือ เพราะวันนี้เราจะต้องเข้าป่าที่ลึกเข้าไปอีก มันคงจะจ้องเตรียมเล่นงานพวกเราอยู่เป็นแน่ จงจำไว้ให้ดีประสาทสัมผัสของพวกเจ้าจะต้องตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา เพราะมันหมายถึงชีวิตของพวกเจ้าเอง และข้าหวังว่าพวกเจ้ากลับออกมาจนครบทุกคน ห้ามตายโดยเด็ดขาด" หนิงหลงกล่าวกับองครักษ์เงาทุกคน ก่อนจะเริ่มออกเดินทาง

"ตอนนี้กลุ่มขององค์ไท่จื่อเริ่มนำหน้าไปแล้วพ่ะย่ะค่ะองค์ชาย" องค์ชายจ้าวจื่อเยว่มองตามขบวนพี่ชายที่เขาชังน้ำหน้าไป ก่อนจะบอกให้พวกของตนเตรียมตัวเดินทางตามไปบ้าง องค์ไท่จื่อจินจื่อเชวี่ยนก็เริ่มออกเดินทางไปแล้วจากนั้นทุกกลุ่มก็เริ่มทยอยเดินทางตามบ้าง

"ยิ่งเข้ามาลึก อันตรายยิ่งมีมากขึ้นพวกเจ้าจงระวังให้ดี" หนิงกล่าวเตือนทุกคน พวกเขาเริ่มระวังภัยกันมากยิ่งขึ้น วันนี้แม้แต่เสียงนกในป่า เสียงแมลงก็แทบจะไม่ได้ยินเลย ทุกอย่างราวกับจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้น

"องค์ไท่จื่อพ่ะย่ะค่ะ ตรงนี้มีรอยเท้าของเสือด้วยพ่ะย่ะค่ะ ดูรอยแล้วน่าจะพึ่งผ่านไปเมื่อไม่นานนี้เป็นแน่" ทุกคนเมื่อเห็นดังนั้นก็ยิ่งระวังตัวกันมากขึ้น ดูจากรอยเท้าคงเป็นเสือที่ตัวใหญ่แน่นอน

"มันคงอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ระวังไว้ให้ดี" ทุกคนเริ่มฟังเสียงฝีเท้าของเสือตัวนั้น ร่างสูงกระโดดขึ้นบนยอดไม้ด้วยวิชาตัวเบา สายตาคมมองเห็นถ้ำที่อยู่ไม่ไกลจากบริเวณนี้ เห็นกลุ่มของผู้ร่วมงานล่าสัตว์ตามหลังมา บางคนเริ่มวางกับดักกันแล้ว ร่างสูงพุ่งทะยานไปเบื้องหน้า ก่อนจะพบเสือตัวนั้นที่กำลังนอนให้นมลูกๆที่ยังเล็กของมันอยู่ ฉับพลันก็มีลูกธนูพุ่งมายังแม่เสือตัวนั้น แต่ร่างสูงก็รับมันเอาไว้ได้

"เจ้าคิดจะทำสิ่งใดจื่อเยว่ กติกาคือห้ามล่าสัตว์ที่มีลูกอ่อนเผื่อเจ้าจะลืม" ร่างสูงสบถออกมาอย่างฉุนเฉียว

"หม่อมต้องขอประทานอภัยเสด็จพี่นะพ่ะย่ะค่ะ หม่อมฉันคงจะสายตาไม่ดี จึงมองไม่เห็นลูกเสือพวกนั้น แต่คนของหม่อมฉันเห็นพระองค์ได้อย่างแม่นยำแน่พ่ะย่ะค่ะเสด็จพี่" จื่อเยว่พูดออกมาด้วยรอยยิ้มเย็น พร้อมกับกลุ่มคนที่เริ่มออกมาจากที่ซ่อน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***