มันผู้นั้นเป็นใครสำหรับเจ้า

หลังจากที่องค์หญิงใหญ่รวมทำเครื่องเสวยกับเฟยหลิน นางก็อยู่ร่วมรับประทานมื้อเย็นที่นั่นเลย โดยตลอดเวลาพระนางก็เอาแต่ชวนเฟยหลินคุย จนกระทั่งกลับตำหนักของตนเองไป แต่สำหรับหนิงหลงมันมีบางอย่างที่รบกวนจิตใจของร่างสูงตลอดเวลา ตาคมมองคนตัวเล็กที่กำลังเตรียมน้ำอาบให้เขาอยู่ ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ให้เฟยหลินถอดชุดให้ ซึ่งคนตัวเล็กก็รู้สึกว่าตัวเองจะต้องชินอะไรแบบนี้ให้ได้สักที เพราะดูแล้วเขาก็คงต้องทำอะไรแบบนี้ไปอีกนาน

"ท่านจะสระผมด้วยหรือไม่ขอรับ" เฟยหลินถามร่างสูงที่นั่งแช่น้ำในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ เรียกได้ว่าเป็นบ่อน้ำจะดีกว่า เพราะดุแล้วคนน่าจะลงได้เป็นสิบเลยกระมั่ง

"อืม ตามใจเจ้า" เมื่อได้รับอนุญาตแล้วเฟยหลินก็เริ่มสระผมด้วยสูตรของเขาเอง เป็นการได้นำเคล็ดลับจากโลกก่อนมาใช้ ซึ่งตอนนี้เขามีทั้งยาสระ และสบู่เหลวที่แบ่งกันใช้ระหว่างเขากับซูเหมย แล้วยังเผื่อแผ่มาให้ร่างสูงอีกด้วย

"ถ้าเจ็บก็บอกข้านะขอรับ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับ ความรู้สึกผ่อนคลายกลิ่นหอมของดอกเหมยกุ้ย ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด มือบางค่อยๆราดน้ำรดเส้นผมนุ่มสลวยนั้นอย่างเบามือ ก่อนจะเริ่มอาบน้ำให้ร่างสูงจนเสร็จเรียบร้อย เฟยหลินก็สวมชุดนอนให้อีกฝ่ายพร้อมกับเช็ดผมหวีผมของร่างสูงไปด้วย ใบหน้าคมเมื่อยามที่ผมยาวสยายก็ดูหล่อเหลาไม่น้อยเลย สมกับเป็นโอรสของจักรพรรดินั่นแหละ เมื่อจัดการร่างสูงเสร็จแล้วก็ถึงคราวของเขาบ้าง

"ได้แช่น้ำแร่จริงๆแบบนี้ก็รู้สึกดีไม่น้อยแฮะ " แต่ถึงอยากจะแช่นานแค่ไหน แต่เขาก็ไม่กล้าเสี่ยงกับไอ้ปิศาจนั้นหรอก เมื่ออาบน้ำเสร็จเฟยหลิงก็เปลี่ยนชุดที่จะใส่นอนคืนนี้ ความลำบากของเขาก็คืนนี้จะนอนไหนต่างหาก อย่าบอกนะว่าเขาจะต้องนอนกับเจ้าปิศาจนั่นนะ

"นึกว่าจะนอนเฝ้าห้องนั่นซะอีก" แม้ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองแต่ปากก็ยังคงจิกกัดกันได้อยู่ดีสินะ เฟยหลินคิดย่างหมั่นไส้

"เดินมาหาข้า เดี๋ยวนี้" เฟยหลินเดินไปหาอีกฝ่ายใกล้ๆก่อนจะถูกมือหนาดึงไปนั่งลงบนตักแกร่ง วงแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสมชายชาตรี ตวัดโอบเอวบางเอาไว้ เฟยหลินสัมผัสได้ถึงนางอย่างที่นิ่งสงบอยู่ใต้ก้อนนุ่มนิ่มของเขา แม้มีชุดกันไว้อยู่ก็ตาม

"เพลงที่เจ้าบรรเลงไปเมื่อตอนนั้น เจ้าหมายถึงผู้ใด" หนิงหลงถามในสิ่งที่มันอัดอั้นอยู่ในใจ

"ไม่มีขอรับ เพลงนี้ข้าไม่ได้บรรเลงเพื่อผู้ใดทั้งนั้น" เฟยหลินปฏิเสธออกมา แต่มีหรือคนอย่างจ้าวหนิงหลงจะยอม

"บอกข้ามา ใครคือคนที่อยู่ในใจของเจ้า จนถึงขั้นต้องบรรเลงเพลงนี้หามัน" หนิงหลงกล่าวออกมาอย่างไม่พอใจ

"ก็ข้าบอกว่าไม่อย่างไรเล่าขอรับ ท่านไม่เข้าใจตรงไหนกัน"

"ไม่จริง เจ้าอย่ามาโกหกข้า เจ้าคิดบังอาจจะมีชู้สวมหมวกเขียวให้ข้าหรือ สวามีของเจ้าอยู่ตรงนี้ เจ้าไม่มีสิทธิ์คิดถึงผู้ใด" ร่างสูงบดจูบลงปากอิ่มอย่างแรง อารมณ์หึงหวงตีขึ้นจนจุกอก ร่างบางดิ้นรนหนีมือหนาที่กำลังกระชากชุดคลุมของเขาออก ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กไปยังแท่นบรรทม พร้อมกับโยนคนตัวเล็กอย่างแรง เฟยหลินพยายามกระเสือกกระสนหนีจากเงื้อมมือของร่างสูง ที่ดูท่าตอนนี้คงไม่คิดที่จะฟังคำอธิบายอะไรทั้งนั้น

"หึ สวามีอยู่ตรงนี้ต่ใจกลับคิดถึงชายชู้ พร่ำพรรณนาถึงผู้อื่น ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าเจ้าเป็นของผู้ใด"

"ข้าไม่ใช่ของท่าน แล้วข้าก็ไม่ได้มีชู้อย่างที่ท่านกล่าวหา ข้ากับท่านไม่ได้เป็นอะไรกัน ท่านไม่มีสิทธิ์มาข่มเหงรังแกข้า" เฟยหลินไม่รู้เลยว่าคำพูดนั้นยิ่งเท่ากับการไปเติมเชื้อเพลิงโทสะในใจของร่างสูง ให้โหมกระหน่ำเข้าไปอีก ปากหยักก้มลงกัดปากอิ่มจนร่างบางร้องออกมาเพราะความเจ็บ มือบางพยายามดันอีกฝ่ายให้ออกไป  ขาเรียวถุกแยกออกจากกัน ร่างสูงแทรกตัวเข้าพร้อมกับก้มลงซุกไซ้ซอกคอหอม ปากหยักขบเมมคอขาวนั้นจนขึ้นรอยรักสีกุหลาบ แต่งแต้มจนเขาพอใจ จุดอ่อนสำคัญของเฟยหลินก็คือใบหูนิ่มที่ถูกจู่โจมจนคนตัวเล็กตัวอ่อนระทวย แม้ไม่ยากที่จะมีความสัมพันธ์ทางกายแบบนี้ ถึงใจจะคอยห้ามปรามไม่ให้คล้อยตาม แต่ก็หลินกลับห้ามร่างกายที่โอนอ่อนตามไม่ได้เลย

"เจ้าเป็นของข้า อยู่กับข้าห้ามคิดถึงผู้ใด" เฟยหลินหลับตาลงอย่างยอมรับในชะตากรรม คิดถึงผู้ใดกัน ตัวเขาตอนนี้ก็ไม่รู้เลยว่าเขาคิดถึงผู้ใด แท่งหยกร้อนถูกสอดใส่ช้าๆมือหนาคอยชโลมน้ำมันหอมไปยังช่องทางรักนั้น สะโพกค่อยขยับตอกแท่งร้อนเข้าไปด้านโพรงนุ่มนั้น ใบหน้าคมแหงนหงายขึ้น ความคับแน่นบีบรัดความเป็นชายของร่างสูงจนเขาต้องครางออกมา ร่างบางกัดผ้าแน่นความรู้สึกทั้งเสียวและเจ็บจนเขาอยากจะร้องไห้ออกมา ความร้อนของแท่งหยกที่เสียดสีผนังนุ่มมันร้อนเสียจนรู้สึกได้

"อ๊ะ..อือออ มัน เสียวอ๊าาท่านอย่าพึ่งขยับ" ร่างบางเกร็งอย่างเห็นได้ชัด ผมยาวสลวยของเฟยหลินสยายเต็มที่นอนนุ่ม บางส่วนคลอเคลียใบหน้างามนั้น ในความรู้สึกของหนิงหลง ช่างเป็นภาพที่เย้ายวนเสียเหลือเกิน มือหนาบีบไปตามผิวนิ่มอย่างพึงพอใจ ปากหยักก้มลงดูดดึงยอดอกทั้งสองข้าง ราวกับว่ามันจะมีน้ำนมไหลออกมายังไงยังงั้น 

"เฟยหลินเจ้าอย่ารัดแน่นนักสิ ข้าขยับไม่ได้" หนิงก้มลงจูบปากอิ่มอย่างปลอบประโลม ร่างบางค่อยๆลดอาการเกร็งลงช้าๆ แท่งหยกร้อนตอกอัดช่องชอกช้ำหนักหน่วงขึ้น พร้อมกับปลดปล่อยออกมาซึ่งคนตัวเล็กก็ไม่ต่างกัน เฟยหลินหอบหายใจเหนื่อยอ่อน โดยที่ร่างบางไม่ทันได้ตั้งตัว หนิงหลงก็จับคนตัวเล็กอุ้มขึ้นพร้อมทั้งสอดใส่แท่งหยกเข้ามาจนสุด 

"อร๊างง..มันจุกนะท่านทำอะไร" ไม่ทันได้รับคำตอบหนิงหลงก็ตอกอัดความเป็นชายจนร่างบางตครางลั่น มือบางเกาะไหลของร่างสูงเอาไว้แน่น ทั้งเสียวซ่านและกลัวตกลงไป บทรักที่เร่าร้อนเกิดขึ้นแทบจะทุกที่ในห้องบรรทม เมื่อคนตัวเล็กจะหลับก็ถูกปลุกขึ้นมาใหม่อย่างนั้นทั้งคืน พร้อมคำพูดที่หนิงหลง พูดกรอกหูเฟยหลินทั้งคืน

"เจ้าเป็นของข้า ไหนบอกข้ามาสิว่าเจ้าเป็นของผู้ใด"

"ฮึก..ยอมแล้วข้าเป็นของท่านของท่านผู้เดียว" เฟยหลินสะอื้นไห้ออกมา ทั้งเจ็บและเสียวจนแยกกันไม่ออกเขาเหนื่อยจนแทบจะตายอยู่แล้ว แขนเรียวยกขึ้นโอบกอดรอบคอร่างสูงเอาไว้ ปกอิ่มกระซิบเว้าวอนขอร้องอย่างน่าสงสาร

"ข้ายอมแล้วได้โปรดเมตตาข้าด้วย ข้าไม่ไหวแล้วเมตตาข้าเถิดองค์ไท่จื่อ ข้ายอมท่านแล้ว"

"ครั้งนี้ครั้งเดียวเฟยหลิน ชายาของข้าแค่ครั้งเดียว" เมื่อเห็นว่าคนน้องยอมศิโรราบลงให้ หนิงหลงก็ยอมอ่อนข้อให้อย่างง่าย นัยน์ตาคมฉายแววออกมาอย่างพึงพอใจ เขาจับร่างบางที่ตัวอ่อนให้นอนคว่ำลงพร้อมทั้งตอกอัดแท่งหยกร้อนลงไป มือบางของเฟยหลินขยุ้มผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น ก่อนที่เขาจะปลดปล่อยออกมา กายบางสั่นระริกอย่างน่าสงสาร ร่างสูงขยับสะโพกเน้นอีกสองสามครั้งจึงปลดปล่อยออกมา พร้อมกับทิ้งร่างลงกอดคนน้องอย่างหวงแหน เฟยหลินหลับไปทันที หนิงหลงลุกขึ้นพร้อมกับเดินเปลือยกายหายไปอีกฟากหนึ่งของห้อง พร้อมกับถืออ่างเล็กออกมา ชุบน้ำในอ่างเพื่อเช็ดตัวให้ร่างบาง เพื่อให้อีกฝ่ายหลับสบาย เมื่อเช็ดตัวให้คนตัวเล็กเสร็จ ก็ทิ้งตัวลงนอน โดยดึงรางบางมากอดไว้ในอ้อมอก

"จำไว้ให้ดี ว่าเจ้าเป็นของข้า ของข้าเท่านั้น" จมูกโด่งก้มลงหอมศีรษะเล็กไปหนึ่งครั้งก่อนจะหลับตามร่างบางไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***