องค์หญิงจ้าวลี่จู2

เมื่อองค์หญิงใหญ่ จ้าวลี่จูเดินทางมาถึงจวนของไท่จื่อ ก็พบว่าพ่อบ้านอู๋มายืนรอรับเสด็จแล้ว ซึ่งพระนางเองก็ไม่ได้แปลกใจอันใดที่จะต้องพบพ่อบ้านผู้นี้ ใบหน้างามเชิดขึ้นอย่างทะนง นางกับพ่อบ้านอู๋มีความสัมพันธ์ที่แม้แต่ฮองเฮาก็ไม่มีล่วงรู้ได้โดยเด็ดขาด

"ถวายพระพรองค์ ท่านมาเยือนจวนแม่ทัพใหญ่ด้วยกิจอันใดพ่ะย่ะค่ะ" คำพูดที่ห่างเหินเย็นชาพลันทำเอานางแอบเจ็บอยู่ภายในใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการสิ่งใดออกมา

"แล้วเจ้าเหล่าอู๋อี้ฟาน จะทำตัวเป็นชายแก่น่าเกลียดไปถึงเมื่อใด ไม่ลองถอดหน้ากากของเจ้าออกมาบ้างเล่า" นางตอบกลับไปเพื่อหวังให้ชายหนุ่มรู้สึกเจ็บบ้าง แต่ก็พบเพียงแค่หน้าปลาตายที่ส่งกลับมา ให้นางเสียอารมณ์แทน

"หึคุยกับเจ้าแล้วอารมณ์เสียยิ่งนัก" พระนางก้าวเท้าเข้าไปในจวนของน้องชาย สายตามองไปรอบๆจวนเท้าคอยก้าวไปยังสวนเรือนของหนิงหลง ใบหน้างามมองเห็นร่างงามในชุดสีฟ้าลายปักลายไป๋ลู่ พระนางมองอีกฝ่ายอย่างเพลิดเพลิน การบรรเพลงฉินที่แปลกหูนัก แต่ทว่ากลับไพเราะเหลือเกิน

"ไม่คาดคิดว่าคุณชายเจินเฟยลิงจะมีฝีมือถึงเพียงนี้ ไพเราะจริงๆคราวหน้าข้าคงต้องเชิญเจ้าไปเล่นต่อหน้าฮองเฮาเสียหน่อยแล้ว " เฟยหลิงรีบลุกขึ้นเพื่อทำความเคารพอีกฝ่ายทันทีที่พ่อบ้านอู๋แนะนำ

"ถวายพระพรองค์หญิงใหญ่พ่ะย่ะค่ะ" 

"ตามสบายเถิด ว่าแต่เพลงที่เจ้าบรรเลงไปเมื่อสักครู่เป็นเพลงอันใดหรอกหรือ ข้าไม่เคยได้ยินจากที่ใดเลย" พระนางกล่าวอย่างสนพระทัย เสียงเพลงแว่วหวาน ฟังแล้วรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก

"เพลงนี้เป็นชื่อเพลงชำระจิตใจพ่ะย่ะค่ะ" เฟยหลิงตอบพลางกล่าวขออภัยเจ้าของเพลงนี้ ที่เขาบังอาจนำมาแอบอ้างอย่างหน้าไม่อาย แต่ด้วยความที่เขาชอบมันมาก ก็เลยหัดเล่นมาจากโลกก่อน พออยู่ว่างๆก็เลยนึกอยากเล่นเพลงนี้ขึ้นมา ไม่คาดคิดว่าจะมีผู้มาได้ยินอีกแล้ว

"ไพเราะนัก พ่อบ้านอู๋ข้าขอชาสัหน่อยสิ ข้าอยากฟังบทเพลงเมื่อครู่นี้อีกครั้ง"พ่อบ้านอู๋จึงเตรียมน้ำชาและขนมเซ่าปิ่งมาพร้อมถวายเป็นของว่างให้องค์หญิงใหญ่ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปยืนอีกมุม ทำนองเพลงชำระจิตใจของคุณชายเฟยหลิงช่วยทำให้เขาจิตใจสงบลง ดูเหมือนองค์หญิงจะพอพระทัยเป็นอย่างมาก นางกำนัลคอยโบกพัดให้ไม่ห่างกาย

"ผ่อนคลายยิ่งนัก ข้าจะขอเจ้าไปอยู่ในวังด้วย เจ้าน้องชายของข้าคงไม่บั่นคอพี่สาวผู้นี้หรอกนะ ส่วนเจ้าบรรเลงต่อไปอย่าไปสนใจเขาเลย" เฟยหลิงบรรเลงไปเรื่อยๆ องค์ไท่จื่อที่มีสีหน้าถมึงทึงก็ยังรู้สึกได้ถึงความสบายใจอย่างประหลาด ความรู้สึกหนักอึ้งก็คลายลงก่อนจะหย่อนกายนั่งลงฝั่งตรงกันข้ามกับพี่สาวของพระองค์

"ท่านมาทำไม" นอกจากจะไม่ได้คำตอบ องค์หญิงใหญ่ก็ทำท่าให้ผู้เป็นน้องเงียบปากเอาไว้ ชายหนุ่มได้แต่มองความเอาแต่ใจของอีกฝ่ายอย่างเอือมระอา

บทเพลงแว่วหวานดังไปทั่วจวนขององค์ไท่จื่อ เสียงดังแว่วออกไปด้านนอก จนคนมามุ่งดูเต็มหน้าจวนสีหน้าของทุกคนดูผ่อนคลายอย่างประหลาด แม้แต่ผู้ที่ดีดฉินมาทั้งชีวิตยังแปลกใจในทำนองเพลงนั้น เสียงเล่าลือเรื่องเพลงฉินดังไปทั่วเมือง แว่วเข้าพระกรรณของฮองเต้ ฮองเฮา รวมถึงไทเฮาเป็นที่เรียบร้อย สายรายงานไปว่าผู้ที่เล่นคือคุณชายเจินเฟยหลิน บุตรชายเกอของเสนาบดีใหญ่แห่งแคว้นฉิน หลายคนถึงขั้นอยากดวลเพลงกับคุณชายเกอผู้นี้เป็นอย่างมาก

"ไพเราะจริงๆ ข้าฟังเพลิดเพลินเลยทีเดียว เซี่ยวหลี่นำของมาให้ข้า" นางกำนัลส่วนพระองค์นำห่อผ้าไหมมามอบให้องค์หญิงใหญ่ พระนางมอบของกำนัลให้กับเฟยหลิง ซึ่งเมื่อเจอสายตากดดันขององค์หญิงลี่จู เขาก็ต้องจำใจรับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"เจ้านะหนิงเอ๋อร์ ตำหนักบูรพาของเจ้าก็ควรกลับไปอยู่เสีย ไม่ใช่มาเร่ร่อนอยู่ด้านนอกนี้ ข้าเข้าใจว่าเจ้าต้องการอิสระไม่เป็นที่จับตามองของผู้คน แต่เชื่อเถอะในไม่ช้าเจ้าจะได้กลับเข้าไปอยู่ที่นั่นแน่ๆ" องค์หญิงใหญ่กล่าวออกมาอย่างมั่นใจ

"เพ้อเจ้อ หากท่านจะมาพูดจาไร้สาระก็กลับไป" หนิงหลงกล่าวไล่พี่สาวต่างมารดาอย่างไม่ไว้หน้า แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่าจะไม่สนใจในคำพูดนั้น กลับหันมาสนใจเฟยหลิงแทน

"เจ้าสนใจเข้าไปเที่ยวชมวังหลวงกับข้าไม่ ดีกว่าอุดอู้อยู่ในจวนนี้" ยังไม่ทันที่เฟยหลินจะกล่าวอะไรออกไป หนิงหลงก็กล่าวตัดหน้าเขาเสียก่อน

"ไม่ ที่นั่นมีอะไรน่าอภิรมย์ ท่านจะกลับก็กลับไปเสียอย่าให้ข้าต้องกราบทูลกับฝ่าบาท ว่าท่านมาวุ่นวายที่นี่"

"อะไรของเจ้ากัน เอาละๆข้าจะกลับแล้ว เบื่อหน้าเจ้า" พูดจบก็สะบัดหน้าหนีน้องชายอย่างหงุดหงิด

"น้อมส่งองค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ" เฟยหลินกล่าวคำอำลาองค์หญิงใหญ่ ดูท่าจะเคืองร่างสูงอยู่ไม่น้อย แต่ก็นั่นแหละไม่ใช่เรื่องของเขา

"ดูท่าคุณชายผู้นี้จะมีน้ำหนักในใจไท่จื่อนะเพค่ะองค์หญิง" นางกำนัลคู่พระทัยกล่าวออกมาตามที่นางได้เห็น

"หึหึ อีกไม่นานก็ถึงฤดูล่าสัตว์แล้ว เจ้ารอดูความสนุกเฉยๆเถิด ข้าละอยากให็ถึงวันนั้นเร็วๆจริงๆ ดูท่าคงโดนพวกขุนนางมากเล่ห์พวกนั้นกดดันมาเรื่องพระชายาละสิท่า เจ้าคิดว่าผู้ใดจะถูกเสนอตัวมา" องค์หญิงลี่จูกล่าวออกมาอย่างนึกสนุก จะมีใครบ้างที่ไม่รู้เรื่องไท่จื่อ ขอไม่ให้มีการสมรสพระทาน อยากจะรู้ผู้ใดไปกินดีหมีหัวใจเสือผู้นั้นเสียจริง

"องค์หญิงใหญ่ได้มากล่าวอันใดกับเจ้า" เฟยหลิงมองอีกฝ่ายงงๆ เขายังไม่ได้พูดคุยอะไรกับองค์หญิงผู้นั้นเลย

"เปล่าขอรับ ข้ากำลังเล่นฉินพอดีที่องค์หญิงเข้ามาขอรับ ข้าก็เลยไม่ทันได้พูดคุยอะไรเลย ท่านก็มาก่อน" ร่างบางกล่าวไปตามความเป็นจริง

"อย่าไปยุ่งกับนาง มันจะเป็นการดีกับเจ้า" ร่างสูงพูดจบก็เดินกลับไปยังห้องทรงงาน โดยมีร่างบางมองตาม

"ทำยังกะข้าอยากคุยกับพวกท่านนักนี้ วันๆเจอแต่อะไรก็ไม่รู้ไม่ตายรอบสองแน่นะเฟยหลิง" ร่างบางได้แต่โอดครวญในใจ

"วันนี้องค์หญิงลี่จูเสด็จไปจวนขององค์ไท่จื่อเพค่ะ" สายเข้ามรายงานไทเฮาพร้อมกับนำของบางอย่างมามอบให้ด้วย

"หึ นี่หรือคือสิ่งที่ฮองเฮาพยายามปิดบังข้า ทำยังไงก็ได้ให้เกอผู้นั้นมันหายไป ไม่อย่างนั้นมันจะเป็นเสี้ยนหนามให้องค์ชายรอง และข้าจะไม่ยอมให้มันเกิดเหตุการณ์พวกนี้ขึ้นแน่" นางสูญเสียตำแหน่งฮองเต้ที่ควรจะเป็นของลูกชายนางไปแล้ว พระนางจะไม่ยอมสูญเสียตำแหน่งนี้ไปให้ใครอีกอย่าง หลานของพระนางจะต้องได้ขึ้นเป็นฮองเต้แทนไอ้เด็กปิศาจนั้น

"ตอนนี้กลุ่มมือสังหารจากเคหาสน์แมงป่องดำเริ่มเคลื่อนไหวในเมืองหลวงแล้ว อีกไม่นานพวกเราจะต้องจัดการองค์ไท่จื่อได้เป็นแน่ งานนี้ต้องทุ่มสุดตัว จะทำแบบครึ่งๆกลางเหมือนอย่างที่ผ่านมาไม่ได้แล้วนะพ่ะย่ะค่ะ" เสนาบดีกรมพระคลังกล่าวออกมาเพื่อกระตุ้นไทเฮา

"ยิ่งนานวันไปอำนาจในมือองค์ไท่จื่อยิ่งแข็งแกร่งขึ้น เพราะฉะนั้นเราควรตัดไฟเสียต้นลมตั้งแต่ตอนนี้เลย" พระนางเห็นด้วยกับสิ่งที่เสนาบดีกรมพระคลังพูด

"คราวนี้พวกเจ้าห้ามพลาดโดยเด็ดขาด อีกไม่กี่เพลาก็จะถึงฤดูล่าสัตว์แล้ว จงใช้เวลานั้นจัดการองค์ไท่จื่อเสีย" พระนางกล่าวออกมาพร้อมกับให้นางกำนัลนำหีบทองคำมาให้เสนาบดีกรมพระคลัง 

"น้ำใจเล็กๆน้อยๆจากข้า หวังว่าเจ้าคงจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังนะ" พระนางกล่าวออกพร้อมรอยยิ้ม ผู้ฟังพลันรู้สึกหนาวไปถึงกระดูกไขสันหลัง เหงื่อค่อยๆซึมออกมาก่อนจะรับปากอย่าวหนักแน่น ก่อนจะกราบทูลลากลับออกไป

"ไทเฮาเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว คงกะจะลงมือในงานล่าสัตว์นี้ฝ่าบาทจะทำอย่างไรดีพ่ะย่ะค่ะ" เวินซื่อฉิง หัวหน้าองครักษ์เงาถามอย่างสงสัย เพราะตอนนี้ฝ่าบาทดูนิ่งเฉยจนเขาเองยังแปลกใจ

"ปล่อยให้การแสดงละครฉากนี้ แสดงไปไม่ต้องไปขัด" ฮองเต้จ้าวฮ่าวอู๋ตรัสออกมาอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว แต่เขารู้ดีภายใต้ความนิ่งเฉยของฝ่าบาทมักจะมีเรื่องที่คาดไม่ถึงเสมอ

"ตอนนี้ให้คนถอนกำลังออกจากจวนขององค์ไท่จื่อเสีย อีกไม่นานตำหนักบูรพาเจ้าของมันจะกลับมาอยู่แล้ว" ฝ่าบาทตรัสออกไปพร้อมตรวจฎีกาไปด้วย

"รับทราบพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา" เมื่อหัวหน้าองครักษ์เสื้อแพรออกไปแล้ว ฝ่านกงกงก็รีบเข้ามาทันที

"ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้หม่อมฉันได่้จัดเตรียมการตามที่ฝ่าบาทต้องการไว้หมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ" สิ้นคำถวายรายงานองค์ฮองเต้ก็ยิ้มออกมาอย่างพอใจ เบ็ดที่เขาจัดเตรียมไว้ถูกวางเรียบร้อยแล้ว ที่นี่มารอดูกันว่าใครจะเป็นเหยื่อล้อชั้นดีให้กับละครฉากนี้กัน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***