ปั่นป่วน

หลังจากถูกปิศาจราคะเคี่ยวกรำอย่างหนักทั้งคืน เฟยหลิงก็สลบทันทีร่างบางนอนคว่ำหน้า มีเพียงผ้าห่มคลุมสะโพกงอนงามเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ เสียงลมหายใจเข้าออกบ่งบอกว่าอีกฝ่ายหลับลึกมากแค่ไหน จ้าวหนิงหลงค่อยลุกขึ้นก่อนจะดึงผาห่มคลุมคนตัวเล็กเอา ส่วนเขาก็ให้พ่อบ้านอู๋จัดการนำน้ำร้อนมาเติมให้เขาได้ชำระล้างร่างกาย วันนี้เขามีราชกิจที่จะต้องปรึกษาหารือกันอีกมาก และจะต้องแวะไปที่ค่ายทหารอีก

"ปล่อยให้หลับไป ไม่ต้องไปปลุกเด็ดขาด ตื่นแล้วก็หาสำรับให้พร้อม" ร่างสูงสั่งก่อนจะออกจากจวนไป เพื่อเข้าวังหลวงและค่ายทหาร

"ขอรับข้าน้อยจะจัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อม" แม่นว่าสถานะของคุณชายเจินเฟยหลิงจะไม่ชัดเจน แต่ก็เห็นได้ว่าเป็นที่โปรดปรานของไท่จื่อมากเพียงใด เพราะฉะนั้นทุกอย่างเพื่อให้พระองค์พอพระทัย พ่อบ้านอู๋ผู้นี้ก็พร้อมทำให้ได้เสมอ หลังจากผู้เป็นออกไปแล้ว เขาก็ไปเตรียมสมุนไพรเพื่อบำรุงร่างกายให้คุณชายเฟยหลิง

"ท่านแม่ทัพสั่งไว้ ถ้าคุณชายยังไม่ตื่นเจ้าก็ไม่ต้องไปปลูก นี่คือหีบเสื้อผ้าที่ท่านแม่ทัพส่งมา อย่าได้ทำอะไรที่เป็นการขัดใจท่านแม่ทัพเด็ดขาด ก่อนคุณชายเจ้าตื่นต้มสมุนไพรบำรุงร่างกายให้นายเจ้าเสีย ไม่ต้องกังวลว่าจะเป็นยาพิษ สิ่งนี้เป็นสมุนไพรชั้นเลิศทั้งนั้น เตรียมอาหารให้นายเจ้าให้พร้อมก็พอ" ซูเหมยรับคำก่อนจะเปิดทางให้พ่อบ้านนำหีบผ้าเข้าไปด้านใน พร้อมทั้งเครื่องประดับต่างๆที่จ้าวหนิงหลงส่งมาให้

"เอาละข้าไม่รบกวนแล้ว ส่วนพวกวัตถุดิบต่างๆข้าให้คนเอามาเพิ่มแล้ว ต่อไปสำรับอาหารของท่านแม่ทัพ คุณชายเฟยหลิงจะต้องผู้ลงมือทำเอง เข้าใจหรือไม่" พ่อบ้านอู๋พูดกดดันอีกฝ่ายด้วยสายตานิ่งๆ

"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ ข้าจะแจ้งให้คุณชายทราบเอง" เมื่อได้คำตอบที่พอใจแล้วเขากลับออกไป

"ซูเหมย.." เสียงแหบแห้งเรียกสาวใช้ข้างกาย พร้อมค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ซูเหมยรีบคว้าชุดคลุมไปสวมให้ผู้เป็นนายอย่างรู้งาน ร่องรอยแดงช้ำบนตัวคุณชายน้อยทำเอาเธอปวดใจ มีทั้งรอยฟันที่กัดจนเขียวช้ำ คุณชายของเธอเป็นคนที่จิตใจดีมาโดยตลอดทำไมสวรรค์ถึงใจร้ายเช่นนี้นะ

"ข้าไม่เป็นไร ขอนั่งพักสักครู่" มือบางเอื้อมไปรับผ้าคลุมมาไว้ ก่อนสวมใส่เสื้อคลุมเข้าไปก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น ขาเรียวสั่นเทาเพราะความเจ็บ การเดินแต่ละครั้งสร้างความทรมานให้เฟยหลิง ร่างบางค่อยก้าวเดินไปอีกฝั่งของห้อง ก่อนจะเปลืองผ้าออกเพื่อแช่น้ำที่กำลังอุ่นกำลังดี 

"คุณชายให้ข้าน้อยช่วยหรือไม่เจ้าค่ะ" ซูเหมยเอ่ยถามผู้เป็นนายอย่างเป็นห่วง

"ไม่ต้องหรอก เจ้าออกไปเถอะข้าขออยู่คนเดียวสักพัก" เมื่อเห็นว่าซูเหมยถอยออกไปแล้ว เฟยหลิงก็ถอดถอนใจออกมาอย่างเหนื่อยล้า ถึงโลกก่อนของเขาจะเส็งเคร็งมากแค่ไหน แต่อย่างน้อยเขาก็มีมิตรแท้ที่ให้คำปรึกษาได้ แต่จะโทษใครได้ เขาเป็นคนเลือกชะตาชีวิตหลังบานประตูนั้นด้วยตัวเอง สงสัยคนอย่างเขาคงจะบาปหนาเกินไปสินะ เอาเถิดหากมันเป็นกรรมเขาก็ขอชดใช้ให้มันหมดไปในชาติก็แล้วกัน

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว เฟยหลินก็เดินออกมาด้านนอกเห็นซูเหมยกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ เพียงแค่ได้กลิ่นท้องของเขาก็ร้องเสียงดังแล้ว โจ๊กอุ่นๆเพียงเท่านี้ก็ดีแล้วสำหรับเขา

"คุณชายเจ้าค่ะ สำรับมื้อเย็นนี้ท่านแม่ทัพให้คุณชายเป็นผู้จัดการทั้งหมด รวมถึงของพรุ่งนี้เช้าและทุกๆวันด้วยเจ้าค่ะ" เฟยหลิงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

"เจ้ามีอะไรก็ไปทำเถอะหรือยังไม่ได้กินข้าวก็ไปกินเสีย ไม่ต้องรอข้า" ซูเหมยทำท่าจะแย้งแต่ก็ถูกคุณชายน้อยพูดขัดเสียก่อน

"อย่าลืมนะซูเหมยว่าข้ากับเจ้าไม่ได้อยู่ที่จวนเสนาบดีพ่อของข้าแล้ว การที่เจ้าจะต้องกินให้อิ่ม นอนให้หลับมันสำคัญมากพรุ่งนี้ไม่รู้จะต้องเจออะไร เพราะฉะนั้นเก็บแรงเจ้าไว้ให้นางที่สุด เข้าใจหรือไม่" ซูเหมยรับคำอย่างเข้าใจ

"เจ้าค่ะ บ่าวเข้าใจแล้ว" นางพูดจบก็เดินออกไป เพื่อหามื้อเช้าทานนางจะต้องมีเรี่ยวแรงกำลังเพื่อปกป้องคุณชายของตนให้ได้

หลังจากทานมื้อเช้าไปแล้ว เฟยหลิงก็ว่างจนไม่รู้จะว่างยังไง สายตาของเขามองไปเห็นฉินที่ถูกทิ้งไว้ในห้องเก็บของ ด้วยไม่รู้จะทำอะไร เฟยหลิงจึงคิดจะทำความสะอาดเพื่อฆ่าเวลา แต่สายตาก็มองฉินนั้นด้วยความสนใจอยู่ดี ในชาติก่อนเขาเคยเรียนฉินมาบ้าง และมีโอกาสได้เล่นให้กับซีรีส์หลายเรื่อง แต่ไม่มีใครมีโอกาสรู้เลยว่า คนที่เล่นฉินบ่อยๆก็คือเขานั้นเอง

"ฉินก็ยังดีอยู่นี่น่า ทำไมถึงไม่มีดูแลรักษาให้ดีละ" มือบางจับผ้าปัดฝุ่นออกเผยฉินเจ็ดสาย ที่ทำจากไม้ถงชั้นดี ประดับไข่มุกดุงดงามนัก มือบางเผลอเล่นเพลงที่ตนชอบอย่างลืมตัว เสียงทำนองเพลงโศกศัลย์ดังกังวานไปทั้งจวน เสียงทำนองที่แสนเศร้าจนคนฟังรู้สึกได้ พ่อบ้านอู๋เดินตามเสียงนั้นมา มองเฟยหลิงเล่นเพลงบรรเลงจนจบ

"ไพเราะมากขอรับ แต่ก็เป็นทำนองที่แปลกหูเสียจริงข้าเองก็พึ่งได้ฟังเป็นครั้งแรก" เฟยหลิงยิ้มขมขื่นออกมา

"เพลงนี้ไม่ใช่ของข้าหรอก เป็นเพลงของคนที่ข้าจากมาไกลแสนไกล ชั่วชีวิตของข้าคงไม่มีวันได้พบกับเขาอีก" ร่างฝืนยิ้มออกมา เขาคิดถึงเพื่อนเพียงหนึ่งเดียวในโลกก่อนของเขา ที่ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง จะเสียใจที่เขาตายจากไหมนะ

"คุณชายชอบใจฉินนี้ ท่านก็สามารถมาเล่นมันได้ทุกวันนะขอรับ นอกจากนี้ยังมีกู่เจิงกับขลุ่ยหยก ท่านสนใจชิ้นไหนก็สามารถเล่นได้ตามใจเลยขอรับ" ในขณะที่ทั้งสองกำลังออกจากห้องเก็บของ ก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากด้านนอก

"ไหนเชลยจากแคว้นฉิน ข้าขอเจอหน้ามันหน่อยสิ" เสียงแหลมเล็กแผดเสียงดังลั่น

"เกิดอะไรขึ้น คุณชายจินหลิงที่นี่ไม่ใช่ที่ท่านจะมาโวยวายได้ ท่านคงทราบนะ" เสียงพ่อบ้านอู๋เย็นชายิ่งนักในความรู้สึก สายตาของเฟยหลิงมองไปเห็นซูเหมยที่โดนตบจนเลือดกบปาก

"ใครเป็นคนทำเจ้าซูเหมย" เฟยหลิงกล่าวออกมาอย่างโกรธเคือง

"เจ้าสินะที่เป็นเชลยศึกในคราวนี้ หึ ยอมแลกกายกับองค์ไท่จื่อ หน้าไม่อาย" จินหลิงกล่าวออกมาอย่างเหยียดหยาม ตามองเฟยหลิงตั้งตัวจรดเท้า 

"แล้วอย่างไร ถึงข้าจะเป็นเชลยแต่ข้าก็คือคนที่เขาเลือกที่ขึ้นอุ่นเตียงด้วยทุกคืน ต่างจากบางคนชาตินี้จะมีวาสนาหรือเปล่า" เฟยหลิงมองอีกฝ่ายอย่างดูถูก อีตาบ้านั้นมีดีอะไร นอกจากตำแหน่งไท่จื่อ นอกจากนั้นก็หาดีอะไรไม่มี

"เจ้า!! เจ้าคนชั้นต่ำกล้าดีอย่างไรว่าว่าข้า" เสียงแหลมแสบแก้วหูแผดดังไปทั่วจวนแม่ทัพใหญ่ ร่างเกอในชุดสีฉูดฉาด แต่งหน้าปากไม่ต่างจากสตรีในหอนางโลม กระโจนเข้าใส่เฟยหลิงอย่างเดือดดาล

"หยุดเดี๋ยวนี้คุณชายจินหลิง อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ" เสียงตวาดของพ่อบ้านอู๋ทำเอาจินหลิงชะงัก บิดาของเขากล่าวเอาไว้ว่าอย่าได้มีเรื่องกับพ่อบ้านอู๋ ไม่รู้จะกลัวมันทำไม เขาจึงท้าทายอีกฝ่ายด้วยการตบเฟยหลินที่ไม่ได้ระวังตัว แต่ยังไม่ได้ทำอันใดต่อ พ่อบ้านก็ให้องครักษ์เงาที่ซ่อนตัวอยู่ออกมา

"สั่งสอนคุณชายจินหลิงให้รู้จักที่ต่ำที่สูงอย่าได้บังอาจมาทำกิริยาต่ำทรามในจวนของท่านแม่ทัพอีก ตบคุณชายไปเท่าไหร่ ตบคืนไปสิบเท่า" องครักษ์เงาเริ่มตบคุณชายจินหลิงจนครบสิบครั้ง ใบหน้างามช้ำอย่างหนักเลือดกบปากจนพูดอะไรไม่ออก

"ถ้าคิดว่าพ่อเจ้าจะคุ้มครองเจ้าได้ก็ลองดู พวกเจ้าพาคุณชายจินหลิงส่งกลับถึงจวน แล้วบอกถึงความผิดด้วยว่าคุณชายได้ทำอะไรผิด" จินหลิงเบิกตาโพลงอย่างตกใจ บิดาได้เอาเขาตายแน่ๆ เพียงไม่นานคุณชายจินหลิงก็ถูกส่งถึงจวน พร้อมกับความผิดที่ทำเอาผู้เป็นบิดาแทบจะลงหวายบุตรชายอีกรอบ

"ต้องขออภัยคุณชายด้วยนะขอรับ ต่อไปข้าจะเข้มงวดเรื่องคนเข้าออกจวนให้ดีกว่านี้" พ่อบ้านอู๋กล่าวขอโทษทั้งเฟยหลินและซูเหมยจากใจจริง เรื่องนี้ถ้าถึงหูท่านแม่ทัพคงไม่เป็นเรื่องที่ดีแน่

"ช่างมันเถิด แค่ท่านช่วยพวกข้าเท่านี้ก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว" เฟยหลิงกล่าวคำขอบคุณจากใจเช่นกัน 

"ส่วนเจ้า วันนี้ไม่ต้องมารับใช้ข้า ไปพักผ่อนรักษาตัวให้หาย" ทีแรกนางจะคัดค้าน แต่เมื่อเห็นสายตาของผู้เป็นนาย นางจึงจำใจยอม

"ท่านพ่อบ้านอู๋ ข้าขอขอบคุณเรื่องยาสมุนไพรด้วยนะขอรับ ทุกอย่างที่ท่านให้มา ล้วนมีมูลค่ามากข้าเกรงใจจริงๆ"  ร่างบางกล่าวขอบคุณอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรขอรับ ข้าขอตัวก่อนส่วนยาของแม่นางซูเหมยข้าน้อยจะส่งมาให้ทีหลังนะขอรับ" เมื่อพ่อบ้านอู๋ไปแล้ว เฟยหลิงก็มองดูท้องฟ้ากะเวลาคราวก็เห็นว่าสมควรแก่เวลา จึงเดินไปยังครัวเพื่อเริ่มทำอาหารสำหรับมื้อเย็นนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***