สมรสพระราชทาน2 (หลิวหยาง-ลู่หลิน)

หลิวหยางรับว่าที่ฮูหยินลงจากรถม้าแล้วก็จูงมืออีกฝ่ายเข้าไปด้านในจวน แขกเหรื่อที่มาร่วมพิธีมงคลต่างชื่นชมในความงามขององค์แห่งแคว้นฉี แม้นไม่ได้เปิดหน้าก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นคนงามผู้หนึ่งในแผ่นดินแน่นอน พิธีการต่างๆก็ได้เริ่มขึ้นคู่บ่าวสาวเริ่มทำการเคารพฟ้าดิน บรรพบุรุษและบิดามารดาของฝ่ายชาย ผู้แทนพระองค์นำสินเดิมของเจ้าสาวมามอบให้ลู่หลิน ผู้คนที่มาร่วมเป็นสักขีพยานต่างพากันตื่นตะลึงกับสมบัติที่อยู่ตรงหน้า ไหนว่าฮ่องเต้แคว้นฉีมิได้โปรดปรานโอรสเกอผู้นี้หรอกหรือ  แล้วข้าวของสมบัติที่อยู่ตรงหน้าคืออะไร ถ้าจะคิดหยามเกียรติแคว้นฉินก็ไม่เห็นจะต้องส่งของเหล่านี้มาเลยด้วยซ้ำ

"เอาละองค์ชายเจ็ดบัดนี้ท่านก็ได้มาเป็นสะใภ้ตระกูลของข้าแล้ว ไม่ว่าอย่างไรท่าก็เป็นคนในตระกูลนี้แล้ว ข้าก็ย่อมให้เกียรติเจ้าในฐานะสะใภ้ใหญ่ของบ้าน พวกเจ้าจงจำใส่ใจเอาไว้ เคยปรนนิบัติดูแลพวกข้าอย่างไร ก็จงดูแลและให้เกียรติสะใภ้ของข้าดั่งที่พวกเจ้าเคยปฏิบัติต่อพวกข้า เข้าใจหรือไม่" พวกบ่าวไพร่ต่างรับคำกันอย่างแข็งขัน ยกเว้นสาวใช้นางหนึ่งที่ไม่ค่อยจะเต็มใจนัก ความปรารถนาของนางก็คือได้เป็นฮูหยินของเจินหลิวหยาง นางทำทุกอย่างเพื่อให้ชายหนุ่มสนใจ แต่ก็นั่นแหละอีกฝ่ายไม่เคยจะมองมาที่นางเลย แล้วยิ่งมีคนมาชิงเอาสิ่งที่ควรจะเป็นของนางไปแบบหน้าด้านๆ นางหญิงโกรธแค้นชิงชังเข้าไปใหญ่

"หึคนเราก็แปลกนะเจ้าว่าไหมฟางเนี่ยง แค่ยศถาบรรดาศักดิ์ก็เป็นเพียงทาสที่ถูกซื้อมา กลับมีใจคิดกินเนื้อมังกร ลูกพยัคฆ์ลูกมังกรเหตุอันใดจะมาเกลือกกลั้วกับงูดิน เจ้าว่าไหม" จื่อรั่วเมื่อได้ยินดังนั้นก็รู้สึกแค้นเคืองทั้งคู่เข้าไปอีก แต่นางต้องเก็บอาการทั้งหมดไว้ให้ดี ไม่อยากนั้นภาพลักษณ์ของนางต่อหน้าคุณชายใหญ่ย่อมพังทลายลงเป็นแน่

หลังจากเสร็จพิธีมงคลต่างๆ ลู่หลินก็ถูกส่งตัวไปห้องหอก่อนเจ้าบ่าว คนงามรู้สึกเกร็งไปหมดทั้งกังวลไม่รู้ว่าถ้าอีกฝ่ายเห็นว่า คนที่แต่งงานด้วยก็คือเขา พี่หลิวจะยินดีหรือเกลียดที่ได้แต่งงานกับเขาหรือไม่ ตอนนี้ใจของลู่หลินร้อนรนไปหมด

"เอาเถิดหนา ถือว่าแม่ขอร้องเจ้าอย่างไรเสียเขาก็มาเป็นฮูหยินของเจ้าแล้ว ก็ช่วยรักษาเกียรติให้เขาหน่อย" เมื่อถูกมารดาขอร้องให้เขาห้องหอในคืนนี้ เขาจึงจำใจเดินเข้าห้องอย่างจำยอม ภาพเบื้องหน้าคือเจ้าสาวที่กำลังรอเข้าอยู่บนเตียงนอน มีกลีบของดอกเหมยกุ้ยโปรยอยู่ทั้งที่นอนนุ่ม มือหนาเอื้อมไปถือจอกเหล้ามงคลส่งให้อีกฝ่าย ลู่หลินรับมาด้วยมืออันสั่นเทา ทั้งคู่แลกกันดื่มเหล้ามงคลนั้น ชายหนุ่มกลั้นใจอยู่ชั่วขณะก่อนจะยอมเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออกไป เผยให้เห็นใบหน้าที่เขาเฝ้าแต่คิดถึงอยู่เสมอ

"ลู่ลู่ทำไมถึงเป็นเจ้า" ร่างสูงทั้งดีใจและปวดใจเมื่อรู้ถึงฐานะที่แท้จริงของอีกฝ่าย

"พี่หลิว ข้าขอโทษข้าไม่เคยคิดจะปิดบังท่านเรื่องนี้เลย และข้าก็ไม่เคยรู้เลยว่าคนที่ข้าจะแต่งงานด้วยเป็นท่าน" ลู่หลินร้องไห้โฮออกมาอย่างสุดกลั้น

"ตั้งแต่ข้าจำความได้ข้าก็โดนเขาไล่ออกมาจากวัน ห่างออกเสด็จแม่เหมือนโดนทอดทิ้งมาโดยตลอด พอวันหนึ่งข้ามาเจอท่าน ข้าก็เข้าใจเสมอว่าท่านคือพ่อค้าเท่านั้น วันที่คนจากในวังหลวงบอกว่าต้องแต่งงานกับใครที่ข้าไม่รู้จัก ใจข้าก็เจ็บปวดยิ่งนัก ข้าคอยคิดถึงแต่เพียงท่าน อย่างน้อยก่อนที่ข้าจะต้องแต่งกับใครที่ไม่รู้จัก ข้าก็ขอเจอหน้าท่านสักครั้ง เขาไม่คิดว่าข้าเป็นลูกด้วยซ้ำ ถ้าท่านจะเกลียดข้า ข้าจะไม่โทษอันใดต่อท่านเลย" แค่เพียงหยดน้ำตาของลู่หลิน ใจของเขาก็อ่อนลงไปมาก มือหนาดึงคนตัวเล็กเข้ามาโอบกอดอย่างปลอบโยน

"ข้าขอโทษอย่าร้องลู่ลู่ ข้าแค่ตกใจไม่คิดว่าจะเป็นเจ้า" ร่างสูงจูงมือคนตัวเล็กมานั่งตรงโต๊ะที่มีอาหารมงคลจัดวางไว้อยู่ 

"เจ้าหิวหรือไม่ ขอโทษด้วยเจ้าคงเหนื่อยมากในวันนี้" ร่างบางยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

"พี่หลิว ตอนที่ข้ารู้ว่าตัวเองต้องแต่งงานกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ ข้าทั้งกลัว กลัวว่าชีวิตนี้ของขาจะไม่ได้เจอท่านอีก ข้ากลัวไปหมด" ลู่หลินพูดไปร้องไห้ไป ความรู้สึกอัดอั้นตันใจได้มลายหายไปจนหมดหมดสิ้น ร่างสูงลงไปคุกเข่าพร้อมกับจับมือนุ่มขึ้นมาจูบเบาๆอย่างปลอบโยน 

"ทานอะไรสักหน่อยเถิด เจ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ควรได้พักผ่อนอย่างเต็มที่" มือหนาเช็ดน้ำตาให้คนรักอย่างอ่อนโยน ลู่หลินกล่าวขอบคุณออกมา ก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มทานอาหารอย่างมีความสุข 

"ท่านอาบน้ำก่อนข้าก็ได้นะขอรับพี่หลิว" ลู่หลินกล่าวกับร่างสูงอย่างเขินอาย

"ไม่อาบพร้อมพี่เลยหรือ จะได้ไม่เสียเวลา" ร่างสูงพูดหยอกเย้าคนตัวเล็ก

"ท่านทำไมหน้าไม่อายแบบนี้ละขอรับ ไปอาบน้ำได้แล้ว" เมื่อได้หยอกล้อคนตัวให้ได้อาย ร่างสูงก็รีบไปอาบน้ำ เพื่อให้อีกคนได้เข้ามาอาบต่อ เขาไม่อยากให้ลู่ลู่ไม่สบาย เพราะตอนนี้ก็เริ่มดึกและอากาศก็เริ่มเย็นแล้ว หลังจากหลิวหยางอาบน้ำเสร็จคนตัวเล็กรีบเข้าไปอาบต่อ ลู่หลินตอนนี้ทั้งเขินอายไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไร ถ้าเป็นเมื่อก่อนเพียงแค่ได้พบเจอพูดคุยเขาก็แทบจะละลายอยู่แล้ว แต่คืนนี้เป็นคืนแรกที่เขาจะต้องรวมห้องกับอีกฝ่าย เขารู้สึกไม่ชินมันเลยสักนิด

"ลู่ลู่อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ มานี่สิ" ร่างสูงมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แปลกไป ปกติเขาไม่เคยเห็นคนน้องอยู่สภาพแบบนี้เลย ยิ่งคิดว่าทุกคืนจะต้องมีลู่ลู่อยู่เคียงกาย หัวใจของเขาก็พลันเป็นสุขยิ่งนัก ลู่หลินเมื่อได้ผู้ที่ชื่อว่าเป็นสามีหมาดๆเรียกแบบนั้น ก็รู้สึกประหม่าไปแต่ก็ยอมเดินไปหาอีกฝ่ายเช่นกัน

"เจ้าเป็นภรรยาของข้า เป็นฮูหยินของพี่แล้ว ไหนลองเรียกข้าว่าท่านพี่หน่อยสิลู่หลิน" ลู่หลินที่โดนร่างสูงดึงไปนั่งบนตักแกร่ง ใบหนางามขึ้นสีอย่างเขินอาย เอวบางถูกกอดเอาไว้จนแน่น ไม่มีทางไหนที่จะหลีกเลี่ยงได้เลย

"ทะ..ท่านพี่ ฮือท่านรังแกข้าอ่ะ" ลู่หลินหลบจมูกโด่งที่กำลังดมซอกคอขาวเนียนของเขาอยู่

"พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเจ้าเลยนะ อย่าใส่ร้ายกันสิ"ร่างสูงจับคนตัวเล็กฟัดอยู่พักหนึ่ง เสียงหัวเราะทำเอาสาวใช้ที่เป็นห่วงองค์ชายน้อยของพวกนาง เมื่อได้ยินดังนั้นพวกนางก็เบาใจไปได้มาก ต่างจากอีกคนที่ได้ยินดังก็โกรธจัด ก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกไป

"ลู่ลู่ ข้าขอโทษที่ต้องล่วงเกินเจ้า" ปากหยักก้มลงจุมพิตคนใต้ร่างอย่างดูดดื่ม ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในปากอุ่นของอีกฝ่าย ลู่หลินตัวอ่อนระทวย แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอร่างสูงเอาไว้ หลิวหยางจูบคนตัวเล็กดูดดื่มเร่าร้อนยิ่งขึ้น ก่อนจะผละออกมองคนน้องที่ใบหน้าแดงก่ำ ริมปากอวบอิ่มบวมเจ๋อ เขาได้แต่หักห้ามใจเอาไว้เพราะรู้ดียังไงลู่ลู่ก็ยังไม่พร้อมสำหรับคืนนี้แน่ๆ

"พี่รู้ว่าเจ้าไม่พร้อม เอาไว้ให้เจ้าพร้อมมากกว่านี้ดีกว่า" ลู่หลินได้แต่มองคนรัก อย่างซาบซึ้งใจ

"ขอบคุณนะขอรับท่านพี่ ที่เข้าใจข้า" ร่างสูงดึงลู่ลู่เข้ามากอดไว้ คนตัวเล็กซุกกับอกแกร่งแขนเรียวยกขึ้นกอดอีกฝ่ายเอาไว้เช่นกัน หลิวหยางนอนยิ้มเงียบๆอย่างมีความสุข พร้อมกับใช้มือโบกสะบัดเบาๆ เทียนในห้องก็ดับลงก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างมีความสุข

"ดูท่าทุกอย่างก็คงจะไม่มีปัญหาสินะ" เสนาบดีฮุ่ยหมิน กล่าวออกมา พร้อมกับจิบสุราชั้นเลิศในมือไปด้วย

"ดูเหมือนท่านแม่ทัพจะรู้จักองค์ชายเจ็ดเป็นการส่วนตัวนะขอรับ" องครักษ์เงาผู้หนึ่งกล่าวออกมา

"อย่างนั้นก็ดี ข้าก็เคยได้ยินว่าหลิวหยางมีคนในใจ แต่ใครจะคาดคิดว่าเป็นลูกสะใภ้ผู้นี้ของข้าเอง" ฮุ่ยหมินพูดออกมาอย่างขำๆกับโชคชะตาของคน

"เอาเถิดท่านพี่ อย่างน้อยเขาก็คือคนที่ลูกของเรารัก แต่กับเฟยหลิงของเราตอนนี้ไม่รู้จะเป็นอย่างไร" ฮูหยินเจินได้แต่ทุกข์ใจเมื่อเอ่ยถึงบุตรชายคนเล็กของตน

"สักวันเราจะได้ลูกกลับมาเชื่อข้าสิ"  ฮูหยินเจินพยักหน้ารับ นางเองก็หวังว่าสักวันบุตรของนางจะกลับคืนสู่อ้อมกอดของพวกตนอีกครั้ง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***