สมรสพระราชทาน (หลิวหยาง-ลู่หลิน)

หลังจากที่เจินหลิวหยางต้องพลาดการส่งตัวน้องชายไปยังแคว้นฉี เนื่องจากฮ่องเต้แห่งแคว้นฉินมีรับสั่งให้เข้าเฝ้าด่วน ทำให้เขาไม่มีโอกาสร่ำลาน้องน้อยได้สมดั่งใจ ร่างสูงเร่งเข้าวังไปในทันที เพราะเป็นคำสั่งเร่งด่วนจึงยิ่งไม่มีโอกาสที่จะได้เอ่ยถามสิ่งใด

"ถวายพระพรฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆปี กระหม่อมเจินหลิวหยางมาเข้าเฝ้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ" ชายหนุ่มนั่งคุกเข่าแสดงความเคารพต่อโอรสสวรรค์ มือหนาที่กำลังตรวจราชการแผ่นดิน ก่อนจะหยุดชะงักก่อนจะวางพู่กันลงในมือฝ่านกงกง

"มาแล้วหรือแม่ทัพเจินหลิวหยาง ลุกขึ้นเถิด" ชายหนุ่มลุกขึ้นพร้อมกับยืนรอฟังว่าโอรสสวรรค์จะมีสิ่งใดจะพูดกับตนเอง

"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ" ฝ่านกงกงก็รู้งานรินน้ำชาให้กับฮ่องเต้ก่อนจะรินให้แม่ทัพเจินหลิวหยาง

"ที่เจิ้นเรียกเจ้ามาวันนี้ก็มีเรื่องที่จะแจ้งให้เจ้าทราบ บัดนี้แคว้นฉีได้ส่งโอรสเกอที่เกิดจากพระสนมผู้หนึ่ง เพื่อเป็นการเชื่อสัมพันธไมตรีกับแคว้นเรา องค์ชายเจ็ดแห่งแคว้นฉี ถ้าเรากระทำไม่ดีก็เท่ากับเป็นหยามเกียรติฝ่ายนั้น เจ้าเข้าใจในสิ่งเจิ้นจะสื่อหรือไม่" ร่างสูงเมื่อได้ยินดังนั้นก็เข้าใจในเจตนาของฮ่องเต้ได้ในทันที

"พระองค์จะประทานสมรสให้หม่อมฉันกับองค์ชายแห่งแคว้นฉี ใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ" หลิวหยางถามต่อ

"ใช่เจิ้นจะให้เจ้าแต่งงานกับองค์ชายเจ็ดเพื่อเป็นการเชื่อมสัมพันธไมตรี งานนี้ก็คงจะปฏิเสธได้ยาก เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าตอนนี้เราเป็นรองแคว้นฉีมากเพียงใด กว่าจะถึงวันนั้นก็คงใช้เวลาอีกนาน กว่าบ้านเมืองของเราฟื้นฟูคืนกลับมาได้" โอรสสวรรค์ตรัสออกมาอย่างลำบากพระทัย

"เฮ้อเอาเถอะเจ้าก็จงรับองค์ชายเจ็ดไปเป็นฮูหยินของเจ้า อย่างน้อยในฐานะองค์ชายและความสัมพันธ์ในช่วงนี้ ก็จงดูแลเขาให้ดีๆก็พอ ตอนนี้ข่าวการประกาศงานมงคลของเจ้าก็คงทราบกันทั้งแคว้นแล้ว เรื่องนี้เจิ้นให้ฝู่กงกงไปบอกเสนาบดีฮุ่ยหมินได้รับรู้แล้ว"  หลิวหยางเมื่อได้ยินดังนั้นก็จนด้วยคำพูด ไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้อีกเลย

"กระหม่อมน้อมรับพระบัญชาพ่ะย่ะค่ะ" เมื่อปฏิเสธได้ไม่ได้แล้วร่างสูงจึงจำใจรับคำสั่งอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"เจ้าอยากจะพบว่าที่ฮูหยินของเจ้าหรือไม่" องค์ฮ่องเต้ตรัสถาม

"หม่อมฉันของพบเพียงหน้าในวันแต่งงานก็พอแล้วพ่ะย่ะค่ะ" ชายหนุ่มตอบกลับไปอย่างที่ใจคิด

"เอาเถอะ งานมงคลของเจ้า เจิ้นได้กำหนดวันออกไปแล้ว ระยะนี้เจ้าก็กลับไปเตรียมตัวเถอะ ช่วงนี้งานในส่วนของเจ้าก็ให้รองแม่ทัพหานเยี่ยนดูแลไปก่อน" หลิวหยางรับคำอย่างจำใจ ชายหนุ่มอยู่รายงานบางอย่างกับฮ่องเต้ห่าวอู๋สักพัก ก็ขอตัวกลับ

"เป็นอย่างไรบ้างหยางเอ๋อร์แม่ทราบเรื่องพระราชทานสมรสของเจ้าแล้ว" ชายหนุ่มถอดถอนใจออกมา

"เมื่อฝ่าบาทตรัสมาแบบนี้แล้วก็คงหลีกเลี่ยงยากขอรับท่านแม่ " เสนาบดีฮุ่ยหมินนั่งนิ่งไปสีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น

"ฝ่าบาทกำลังปัดความรับผิดชอบมาที่เรา ยิ่งองค์ชายเจ็ดแห่งแคว้นฉีทุนเดิมก็ไม่ได้มีอำนาจในราชสำนัก ก็แค่ข้ออ้างที่ทางนั้นจะยกมาอ้างเพื่อหาเรื่องแคว้นฉินของพวกเรา องค์ชายเจ็ดข้าได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ก็อาศัยเยี่ยงสามัญชนใกล้ชายแคว้นฉิน แบบนี้เหมือนจงใจจะหาเรื่องพวกเราชัดๆ" เสนาบดีฮุ่ยหมินพูดออกมาอย่างหนักใจ

"นั้นสิขอรับท่านพ่อ ข่าวที่ลือที่เกี่ยวข้องกับองค์ชายเจ็ดถูกผลักดันออกจากราชวงศ์ ไร้การเลี้ยวแลจากทางราชวงศ์มานานดุก็รู้ว่าจงใจหยามเกียรติแคว้นของเราชัดๆ" ร่างสูงกล่าวออกมาอย่างไม่พอใจ

"เอาเถิดเมื่อเขาจะมาเป็นสะใภ้บ้านเรา ก็จงให้เกียรติเขาเสีย อย่างน้อยองค์ชายผู้นี้ก็คงจะไม่ได้อยากจะข้องเกี่ยวกับการเมืองเท่าไหร่หรอก เจ้าที่กำลังเป็นสามีของเขาก็จงเมตตาเขาเสียหน่อยนะลูก" เจินฮูหยินกล่าวออกมาอย่างขอร้องบุตรชาย

"ข้าจะพยายามนะขอรับท่านแม่ แต่ข้าจะไม่รับปากว่าจะดูแลได้ดีมากแค่ไหน ลูกขอตัวก่อนนะขอรับ" ชายหนุ่มกล่าวตัดบทก่อนปลีตัวออกไป โดยมีสายตาของบิดามารดามองตามไม่ห่าง

เมื่อมาถึงห้องพัก หลิวหยางก็เดินไปคว้าหีบใบเล็กของออกมา ตาคมหม่นแสงลงอย่างเห็นได้ชัด ตั้งแต่เกิดสงครามเขาและคนที่เขาหมายปองก็มีอันต้องมาจากกัน ที่สำคัญก่อนจะจากก็มีปัญหาเข้าใจผิดมาก่อน โดยที่ชายหนุ่มก็ไม่มีโอกาสได้อธิบายกับอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

"ลู่ลู่ข้าคิดถึงเจ้านัก  ยิ่งนับวันทั้งเจ้าและข้าก็มีอันต้องไกลห่างออกไปอีก ข้าควรจะทำอย่างไรดี" ชายหนุ่มรำพึงรำพันถึงคนดวงใจอย่างโหยหา มือหนาหยิบปิ่นปักผมที่อีกฝ่ายมอบให้เขาเอาไว้ แม้มันจะไม่มีราคาอันใด แต่มันมีคุณค่าทางใจกับเขายิ่งนัก

"องค์ชายเพค่ะ เสวยพระกระยาหารสักนิดเถิด" นางกำนัลที่ตามรับใช้เขามาตั้งแต่จำความได้

"ตั้งแต่แรกแล้วที่เสด็จพ่อไม่เคยสนใจไยดีข้า วันนี้กลับมามองข้าเป็นหมากตัวหนึ่งเท่านั้นหรอกหรือ ตั้งแต่จำความได้ข้าก็โดนแยกกับเสด็จแม่เพื่อให้มาอยู่ลำพังกับพวกเจ้า วันนี้กลับยกข้าให้ใครกับผู้ใดก็ได้อย่างนั้นหรือ" อันลู่หลินกล่าวตัดพ้อออกมา ลี่จูและลี่หลินจึงต้องคอยปลอบใจองค์ชายน้อยของพวกตน หญิงเห็นใบหน้างดงามนั้นหมองเศร้า พวกนางก็พากันปวดใจยิ่งนัก

"อย่าได้เศร้าหมองไปเลยนะเพค่ะองค์ชาย เท่าที่หม่อมฉันได้ยินมา ท่านเสนาบดีเจินฮุ่ยหมินเป็นบุคคลที่มีคุณธรรมสูงส่งมาก เจินฮูหยินก็เช่นกัน แม่ทัพใหญ่ผู้นั้นก็คงไม่ต่างจากบิดามารดาเช่นกัน" ลี่หลินกล่าวปลอบใจผู้เป็นนายเหนือหัว

"ข้าจะได้เจอเขาอีกหรือไม่ ข้าอยากรู้เหตุผลจากเขาคนนั้นเหลือเกิน แต่วาสนาของข้ากับเขาคงไม่อาจจะเคียงข้างกันได้อีก แม้แต่ยามที่ข้าหลับฝันมันก็ช่างเลือนรางเกิน" ลู่หลินกล่าวตัดพ้อต่อโชคชะตาออกมา มือบางลูบกำไลหยกอย่างหวงแหน มองดูกำไลคู่นั้นก็พลันคิดถึงผู้ที่ให้มาจับใจ ตอนนี้ท่านจะเป็นอย่างไรบ้าง แม่นความหวังสุดท้ายเขาก็ได้เจอเจ้าของดวงใจสักครั้งเถิด ร่างบางคิดอย่างตรอมใจ

หลังจากนั้นไม่นาน ตำหนักรับรององค์ชายเจ็ดแห่งแคว้นฉีก็วุ่นวายแต่เช้ามืด ผู้แทนจะแคว้นฉีก็มาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย อันลู่หลินในชุดเจ้าสาว ผ้าคลุมสีแดงสดถูกปิดบังใบหน้างามเอาไว้ ชุดแต่งงานลายหงส์ถูกสวมใส่ให้ลู่หลิน หลายคนที่มาช่วยกันแต่งตัวให้ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ฮูหยินของท่านแม่ทัพงดงามนัก ใบหน้างามหยดย้อยตากลมใสราวกับลูกกวาง จมูกโด่งร้ั้นปากอิ่มรูปกระจับแดงระเรื่อแม่นไม่ได้ท่าสีชาดลงไป ขนตางอนงามราวกับเส้นไหมชั้นดี เสียงเล่าลือถึงความงามดังไปทั่วแคว้น หลายคนต่างเฝ้ารอชมขบวนแห่เจ้าสาวในครานี้อย่างใจจดจ่อ

"เกี้ยวของเจ้าสาวมาแล้ว" เสียงผู้คนที่มารอชมขบวนต่างตื่นเต้นกันยกใหญ่ ภาพเบื้องหน้าก็คือแม่ทัพใหญ่เจินหลิวหยางที่อยู่ในชุดเจ้าบ่าว ใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นเรียกสายตาจากสาวๆและบรรดาเกอได้เป็นอย่างดี บางคนอิจฉาริษยาที่คนได้คนที่พวกเขาหมายปองไปครอง ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจ แต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้ ขบวนของบ่าวสาวมุ่งตรงไปยังจวนของเสนาบดีเจินฮุ่ยหมิน ท่ามกลางชาวบ้านที่ออกมาดู

"องค์ชายเพค่ะ พระองค์อย่าได้กังวลไปเลย ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นเอง" ลี่จูกล่าวออกมาอย่างให้กำลังใจ 

"ไม่เป็นไรลี่จู อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดไปเถิด" เพียงแค่คิดถึงอีกคนที่เฝ้าห่างหา น้ำตาก็พลันจะไหลออกมา เมื่อเดินทางมาถึงจวนเสนาบดี เขาก็ต้องตกตะลึงเมื่อได้เห็นใบหน้าของเจ้าบ่าวของตนเองสักที

"รีบๆหน่อยข้าไม่ได้มีเวลาเพื่อเจ้ามากขนาดนั้น" ร่างบางเม้มปากแน่แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป ตอนนี้เขาสับสนไปหมด ลู่หลินเข้าใจมาตลอดว่าชายในดวงใจเป็นเพียงพ่อค้าธรรมดาเท่านั้น แสดงว่าที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้ถึงตัวที่แท้จริงของคนผู้นี้เลย แต่จะโทษอีกฝ่ายก็ไม่ได้ เพราะตัวเขาเองก็ยังมีเรื่องปิดบังอีกฝ่ายอยู่เลย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***