หน้าที่ของเจ้า คือปรนนิบัติข้า

เฟยหลิงที่ตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก ก็พยายามดิ้นรนเพื่อให้พ้นเงื้อมมือพยัคฆ์ทมิฬ ปากหนาก้มลงจูบปากอิ่มจนแตกเลือดซิบ มือบางทั้งผลักทั้งทุบไหล่หนาให้ถอยออกไป

"อื้อ...ปล่อยข้านะ" ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้โต้แย้งอะไรได้อีก ชุดที่เขาสวมใส่อยู่ก็ถูกมือหนากระชากออกอย่างแรง ผิวเนียนสวยเผยกระจ่างออกมาต่อหน้าชายหนุ่ม สิ่งที่หลับใหลตื่นขึ้นมาพร้อมกับดันไปที่ก้อนเนื้อนุ่มจนน่าสงสารลิงสะดุ้งตกใจ

"เป็นทาสของข้า นี้ก็เป็นอีกหน้าที่ของเจ้า จะเป็นนายบำเรอให้ข้าแต่เพียงผู้เดียวหรือทหารของข้าทั้งค่าย" หนิงหลงพูดข่มขู่ออกไปจนเขาพูดไม่ออก น้ำตาคลอออกมาอย่างคับแค้นใจ ปล่อยให้มือหนาลูบไล้ไปยังผิวเนียนนิ่ม

"ข้าไม่คิดว่าคนเช่นจะเป็นบุรุษมากตัณหาถึงเพียงนี้ ศักดิ์ศรีแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นฉีคือสิ่งใด ท่านคงจะไม่มีแล้วสินะ" เฟยหลิงถามร่างสูงออกไปในขณะที่อีกฝ่ายกำลังอุ้มเข้าอุ้มขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ก่อนที่ก้าวขึ้นไปบนตั่งนอนที่ปูด้วยผ้าขนสัตว์ผืนใหญ่ ร่างบางถูกวางลงบนพรมนุ่มพร้อมกับแม่ทัพหนุ่มที่คร่อมเขาอยู่

"หึ สำหรับเจ้าข้าไม่จำเป็นต้องใช้ศักดิ์ศรีอันใดต้องใช้ ข้าอยากรู้นักถ้าเจินหลิวหยางรู้ว่าน้องของมัน ถูกคนอย่างข้าย่ำยีมันมีสีหน้าแบบใด" ยิ่งคิดเขายิ่งแค้นมัน

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ชายข้า พี่ใหญ่ไปทำอะไรให้ท่าน" ร่างบางพยายามกระเสือกกระสนหาทางเอาตัวรอดจากคนใจร้าย ร่างเปลือยเปล่าเสียดสีไปมา ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ของร่างสูงให้พลุ่งพล่านยิ่งกว่าเดิม กลิ่นดอกโมลี่ฮวาหอมกรุ่นติดปลายจมูกโด่ง มือหนาบีบไปที่สะโพกนุ่มอย่างแรงจนเฟยหลิงครางออกมาเพราะความเจ็บปวด  เมื่อยอดอกถูกกัดอย่างแรงจนขึ้นรอยฟันเสียงกรีดร้องอย่างทรมานดังแว่วออกมาจนทหารที่ยืนเฝ้าเวรยามได้ยิน

"อย่าทำได้โปรดเถิด จะลงโทษข้าอย่างไรก็ได้ แต่อย่าทำแบบนี้กับข้าเลย" เฟยหลิงกล่าวอ้อนวอนขอร้องอีกฝ่ายทั้งน้ำตา แต่มีหรือที่ร่างสูงจะได้ยินคำวิงวอนนั้น

"อ๊ากก..เจ็บข้าเจ็บ" เสียงกรีดร้องของเฟยหลิงดังไปทั่วบริเวณ หลายคนเห็นใจในชะตาของเกอผู้นั้น ร่างบอบบางพยายามถอยหนีห่างเพื่อให้แห่งหยกของร่างสูงหลุดออกจากช่องทางสีสดนั้น ที่ตอนนี้ฉีกขาดเลือไหลซึมออกจากรอยแผลนั้น หนิงหลงเมื่อเห็นดังนั้นจึงตอกอัดแท่งร้อนอย่างแรงจนสุดความยาว เฟยหลิงตาเหลือกลอยทั้งเจ็บจนแทบขาดและจุกในท้องน้อย ช่องทางรักบีบรัดท่อนเอ็นแน่นจนชายหนุ่มกัดฟันแน่น ความเสียวซ่านแล่นไปทั่วร่าง มองใบหน้างามที่เต็มไปด้วยน้ำตา แต่มันยังเทียบไม่ได้กับสิ่งที่เจินหลิวหยาง พี่ชายของอีกฝ่ายทำไว้

"ฮึกท่านแม่ทัพอย่าทำเลยนะขอรับข้าขอโทษ ปล่อยข้าไปเถอะ" มือบางยกขึ้นไหว้ร่างสูงอย่างหมดหนทางสู้ กายบางสั่นระริกย่างเจ็บปวดแสนสาหัส แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจทำให้คนใจร้ายเมตตาได้เลย

"สิ่งที่เจ้าได้รับในวันนี้ มันยังไม่ได้เศษเสี้ยวที่พี่ชายของเจ้าเคยทำเอาไว้ด้วยซ้ำ ข้าจะทำให้มันเจ็บปวดยิ่งกว่าเสียอีก" สะโพกขยับเร็วขึ้นแท่งหยกร้อนผลุบเข้าไปในช่องทางช้ำอย่างแรง จนคนตัวเล็กกรีดร้องออกมาอย่างทุกข์ทรมาน มือหนาจับขาเรียวสวยพาดบ่า พร้อมกับตอกอัดตัวตนเข้าไปฝั่งลึกจนเฟยหลิงสะท้าน ร่างบางไถลไปตามแรงของร่างสูง เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นปนกับเสียงครางออกมาอย่างสุขสม 

"พอแล้วๆ ข้าไม่ไหวแล้ว" เฟยหลิงพูดเสียงแผ่ว ทั้งเหนื่อยและเจ็บจนแทบจะขาดใจ แต่ชายหนุ่มกลับสนใจเสียงอ้อนวอนนั้นไม่ ฟันคมขบกัดไปตามเนื้อนุ่ม ฝากรอยรักไว้จนแทบจะไม่ที่ว่าง ชายหนุ่มจับคนตัวเล็กนั่งบนตักแกร่งพร้อมกับสอดแท่งร้อนเข้าไปจนสุดทาง เฟยหลิงผวาเฮือกซบกับไหล่หนาอย่างหมดแรง

"ขยับสิ ทำให้ข้าพอใจแล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป" นัยน์ตากลมส่นระริกมื่อได้ยินแบบนั้น แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอของร่างสูงเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆขยับสะโพกขึ้นลง เสียงสะอื้นไห้ทั้งเจ็บและความเสียวซ่าน จนเฟยหลิงแยกมันไม่ออกแล้ว คนตัวเล็กกายสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด ปากอิ่มบวมเจ๋อที่มุมปากมีรอยแตกจากการถูกขบกัด ยอดอกนุ่มนิ่มบวมช้ำแดงก่ำจนคนมองเผลอกลืนน้ำลายลงอย่างลืมตัว เส้นผมสีดำสนิทนุ่มและลื่นราวกับผ้าไหมชั้นดีคลอเคลียใบหน้าเล็กนั้น เพิ่มความเย้ายวนให้อีกฝ่ายราวกับนางจิ้งจอกแปลงกายลงมาอวดโฉม

"ฮึ่ม..เจ้านี้มันร้ายกาจราวกับนางจิ้งจอกเสียจริง" ชายหนุ่มพลิกร่างคนตัวเล็กลงเบื้องล่างจับสองขาวเรียวแยกออกจากกัน ก่อนจะกระแทกสะโพกลงไปหนักๆ เฟยหลิงครวญครางออกมาจนเสียงแหบแห้งไปหมด ธารน้ำอุ่นไหลเข้าช่องทางลับจนเต็มสติของเขาก็ดับวูบไปในทันทีที่ปลดปล่อยออกมา แม่ทัพปิศาจราคะถอนกายของตนเองออก พร้อมกับน้ำรักปนเลือดจางๆออกมา เสียงหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าอีกฝ่าหลับลึกมากแค่ไหน เขาก็ไม่ได้คิดจะสนใจ นอกจากคว้าผ้ามาห่มให้ร่างเปลือยเปล่านั้น พร้อมกับล้มตัวลงนอนกกกอดคนตัวน้อยเอาไว้ในเอาไว้

ทางด้านซูเหมยเมื่อได้ยินจากทหารที่เดินผ่านรถม้าก็พลันน้ำตาไหล นางสงสารคุณชายตัวน้อยที่ต้องมาตกเป็นชายบำเรอให้กับคนกักขฬะเช่นนั้น  นางอยากไปด้วยคุณชายเหลือเกินแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ดีไม่ดีคุณชายของนางจะเดือดร้อนยิ่งกว่าเดิมไปอีก

"คุณชายของบ่าว บ่าวขอโทษนะเจ้าคะที่ไม่อาจจะช่วยเหลืออะไรท่านได้เลย" หญิงสาวกล่าวออกมาทั้งน้ำตาพลันคิดถึงท่านเสนาบดี เจินฮูหยินและคุณชายใหญ่ขึ้นมา ถ้าพวกท่านรู้ว่าแก้วตาดวงใจโดนย่ำยี จะเจ็บปวดกันมากเพียงใด

รุ่งเช้าร่างสูงลุกจากที่นอนไปเงียบๆเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย ก่อนจะแต่งกายเพื่อเตรียมตัวเดินทางต่อไป  ก่อนจะออกไปตรวจความเรียบร้อยในกองทัพ และดูกำลังพลที่กำลังทานมื้อเช้าก่อนออกเดินทาง เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็กลับไปยังกระโจมที่พัก ที่ตอนนี้คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวอย่างทุลักทุเล โดยที่เขาไม่ได้คิดที่จะไปช่วยอีกฝ่ายเลย เมื่อแต่งตัวเสร็จเฟยหลิงก็รีบกลับไปหาซูเหมยทันที ไม่คิดแม้แต่จะมองหน้าร่างสูงที่กำลังจ้องมองมาที่เขาอยู่  ทุกย่างก้าวที่เดินมันช่างทรมานเสียจริง แต่เขาจะมาอ่อนแอให้กับคนแบบนี้ไม่ได้ เขาสัญญากับบิดามารดาและพี่ใหญ่ไว้แล้วว่าจะเข้มแข็ง เขาจะไม่ยอมขอร้องอ้อนวอนขอความเห็นใจจากคนผู้นี้อีก

"หึ อวดดีเข้าไปชักช้าอยู่นั้นกองทัพต้องเดินทางช้าก็เพราะเจ้า รู้ไว้เสียด้วย" เฟยหลิงเมื่อได้ยินดังนั้นก็ได้แต่กัดฟันอย่างเจ็บใจ แต่ไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป ร่างบางที่พร้อมจะล้มลงๆได้ทุกเมื่อเรียกทั้งสายเวทนาน่าสงสาร และสมเพชจากทหารบางคนได้เป็นอย่างดี เมื่อมาถึงรถม้าก็เห็นซูเหมยที่ยืนชะเง้อรออยู่ ฝ่ายหญิงสาวเมื่อเห็นผู้เป็นกลับมาก็รีบเข้าไปประคองทันที

"คุณชายน้อยเจ้าขา เจ็บมากหรือไม่เจ้าค่ะ" นางถามเสียงสั่นมองดูก็รู้ว่าคุณชายน้อยของนาง โดนทารุณมากแค่ไหน

"อย่าร้องซูเหมย จำไว้ห้ามร้องไห้ออกมาให้ใครเห็นอีกเป็นอันเด็ดขาด" หญิงสาวปาดน้ำตาที่ไหลออก พร้อมพยักหน้ารับคำจากนั้นสองนายบ่าวก็ขึ้นไปบนรถม้า เฟยหลิงเอนตัวนอนลงอย่างอ่อนแรงและหลับไปในที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***